چرا شانس ها در برابر جرمی کوربین، خارجی انباشته شده است | جرمی کوربین

حرفه سیاسی جرمی کوربین به دور کامل رسیده است. او ابتدا با شکست دادن سلف خود به عنوان نماینده ایسلینگتون نورث، مایکل اوهالوران، که از حزب کارگر جدا شده بود و در سال 1983 به عنوان یک حزب مستقل در مقابل آن ایستاده بود، وارد پارلمان شد. چهار دهه بعد، کوربین اکنون نماینده ایسلینگتون شمالی است که شایعه شده است در حال برنامه ریزی است. رقابت علیه حزب سابقش

حتی با استانداردهای دوران آشفته ما، هشت سال گذشته یک ترن هوایی فوق‌العاده برای طولانی‌ترین نماینده Islington North بوده است. یک فرد خارجی پیروز در رقابت رهبری در سال 2015، که تقریباً در انتخابات 2017 دوباره شانس را شکست داد، پس از فاجعه انتخاباتی در سال 2019 استعفا داد و سپس توسط جانشین خود، کیر استارمر، از حزب خود اخراج شد. با تایید رسمی تبعید او، کوربین باید تصمیم بگیرد که آیا حاضر است در برابر حزبی که یک عمر خدمت کرده است نامزد شود یا خیر.

تاریخ انتخابات برای کسانی که قصد یک کمپین مستقل کوربین را دارند، دلگرم کننده نیست. تقریباً تمام نمایندگان حزب بزرگ که با رنگ‌های جدید مبارزه می‌کنند، بازنده می‌شوند – از جمله تمام ۱۵ نماینده سابق کارگر یا محافظه‌کار که در سال ۲۰۱۹ در برابر احزاب سابق خود ایستادند. از سال ۱۹۴۵، تنها چهار نماینده فعلی حزب کارگر به عنوان مستقل بر حزب قدیمی خود چیره شده‌اند.

سه مورد از این پیروزی‌ها در کرسی‌های استخراج زغال سنگ به دست آمده است – اخیراً در Blaenau Gwent در جنوب ولز، جایی که پیتر لاو، نماینده منتخب، ماشین مرکزی کارگر جدید را نادیده گرفت و به عنوان یک مستقل در سال 2005 پیروز شد. در برابر یک طبقه سیاسی دور و بی تفاوت. این یک ترفند سخت‌تر برای رهبر اخیر حزبی است که از یک صندلی در قلب لندن دفاع می‌کند.

مورد چهارم – مورد دیک تاورن در لینکلن – دلیل زیادی برای امیدواری ایجاد نمی کند. تاورن که به‌عنوان «کار دموکراتیک» شرکت می‌کرد، در انتخاباتی که پس از حذف انتخاب کرد، پیروز شد، سپس در انتخابات فوریه 1974 که رأی‌ها تقریباً دقیقاً به سه صورت تقسیم شد، به شدت به پیروزی رسید. او فقط تا اکتبر دوام آورد، زمانی که توازن ظریف محلی علیه او در دومین انتخابات عمومی سال تغییر کرد.

حزب کارگر در ایزلینگتون دهه 2020 نسبت به لینکلن دهه 1970 مسلط تر است، بنابراین بعید است که یک انشعاب سه جانبه به کوربین راهی از وسط دهد. برای برنده شدن، او احتمالاً باید اکثر پایه های حامی حزب کارگر را متقاعد کند که نماینده محلی خود را بر حزب سابقش ترجیح دهند.

این در واقع یک کار سخت است، اما غیرممکن نیست، و کوربین با برخی از مزایای بزرگ شروع می کند. مردی که دو کمپین انتخاباتی اخیر حزب کارگر را رهبری کرد، نسبت به هر تبعید اخیر دیگری از جایگاه بالاتری برخوردار است.

کوربینیسم همچنین یک پروژه سیاسی متمایز است، پروژه‌ای با حوزه‌ای سازمان‌یافته و پر سر و صدا، به‌ویژه در میان فعالان جوان چپ‌گرای مستقر در لندن. اگر کوربین در ایسلینگتون شمالی بایستد، می‌توانیم مطمئن باشیم که حامیان جوان مشتاق زیادی از طرف او به خیابان‌ها می‌کوبند. هیچ تبعیدی قبلی نمی توانست از چنین منابعی استفاده کند. در مورد مهاجرت در میان رای دهندگان مسن سفیدپوست برای برنده شدن در رنگ های Ukip.

ناشناخته بزرگ این است که آیا حمایت گسترده و عمیق مشابهی از “نوع جدید سیاست” کوربینیسم در میان رای دهندگان ایسلینگتون وجود دارد یا خیر. حامیان کوربین سرسخت هستند، اما به طور ناچیز پراکنده شده اند – با وجود کلیشه های رایج در مورد لیبرال های شهری ممتاز، اکثریت محلی کوربین در ایسلینگتون غیرمحتمل است.

Islington North در واقع یک مکان پیچیده و قطبی است که در آن ثروت و امتیاز با محرومیت شدید همراه است و فارغ التحصیلان سفیدپوست لیبرال با جوامع اقلیت قومی بزرگ مخلوط می شوند. ایجاد یک ائتلاف برنده انتخابات، حامیان کوربین را ملزم می‌کند که حمایت گروه‌های کارگری را با هویت‌ها و اولویت‌های سیاسی بسیار متفاوت، که همگی با رادیکالیسم رهبر سابق همراهی نمی‌کنند، به هم پیوند بزنند.

با این حال، سخت‌ترین چالش ممکن است غلبه بر وفاداری‌های سنتی در منطقه‌ای باشد که کارگر کاملاً مسلط است. اگرچه وابستگی‌های حزبی در حال تضعیف است، شکست مکرر کسانی که بیرون از چادر بزرگ می‌دوند، گواهی بر نیروی مداوم آنهاست. اکثر تخمین‌ها از «آرای شخصی» اندک است و نشان‌دهنده تمایل به مشاهده انتخابات عمومی از نظر رقابت ملی حزبی است، نه رقابت بین نامزدهای محلی. در انتخاباتی که حزب کارگر برای پیروزی در سطح ملی مورد حمایت است، اما تضمین نمی‌شود، بسیاری از رای‌دهندگان متمایل به حزب کارگر وسوسه می‌شوند که از امنیت دفاع کنند.

طرفداران رهبر سابق حزب کارگر مدت‌ها مدعی شده‌اند که او تمایل گسترده‌ای برای رویکرد جدید رادیکال به سیاست ابراز می‌کند. یک کمپین مستقل سخت ترین آزمون ممکن برای این ایده خواهد بود. بسیاری دیگر نیز به همین ترتیب به جذابیت منحصر به فرد شخصی خود اطمینان داشته اند، اما امیدهایشان در روز رای گیری بر باد رفت.

قدرت ستاره کوربین ممکن است او را استثنا کند. اما کشش حزب کارگر قوی است. یک پیروزی دیگر برای کوربین ممکن است. اما این یک بار دیگر باید یک پیروزی در برابر شانس باشد.

رابرت فورد استاد علوم سیاسی در دانشگاه منچستر و یکی از نویسندگان کتاب انتخابات عمومی بریتانیا در سال 2019 است.