همه سیاه پوستان تحت رهبری جدید اسکات رابرتسون برای بازسازی اساسی آماده می شوند تیم اتحادیه راگبی نیوزلند

اسیک تغییر در شکل دوران جدید عجیب اسکات رابرتسون به زودی همه سیاهان را فرا خواهد گرفت. درست همانطور که زمان انتخاب سرمربی ملی او قبل از جام جهانی سنت دیرینه راگبی نیوزلند را در هم می شکند، قول رابرتسون برای شکستن قالب زمانی که او هفت ماه آینده را به عهده می گیرد نیز صدق می کند.

هیچ چیز در عرصه اتحادیه راگبی جنگی هرگز داده یا تضمین نشده است. رابرتسون که به خاطر جشن‌های گلزنی‌اش به تیغ معروف است، این مفهوم را از روزهای بازی خود به‌عنوان یک مهاجم آزاد که 23 تست برای All Blacks را پسندید، به خوبی می‌داند. خارج از زمین، انتقال مربیگری بسیار موفق رابرتسون از سامنر، باشگاه مردمی ساحلی کرایست چرچ، به کانتربری و صلیبی ها، فیلمنامه مشابهی را ترسیم می کند.

در چهار سال گذشته دو بار به عنوان سرمربی آل بلکز جابجا شد، ابتدا پس از شکست نیمه نهایی جام جهانی 2019 و بار دیگر زمانی که یان فاستر، مربی فعلی، اوت گذشته با پیروزی ناراحت کننده ای در الیس پارک، شغل خود را نجات داد، رابرتسون مجبور شد. صبور بودن.

رابرتسون رکورد 83.2% برد مربیگری را به دست آورده است که شامل 10 عنوان می شود – شش عنوان با Crusaders – با این حال او به سختی می توانست باور کند که بالاخره لحظه او فرا رسید، زمانی که رسماً به عنوان جانشین All Blacks در انتظار معرفی شد.

“گفتم “قلم را در دستم بگیر!” رابرتسون احساساتی در مقر راگبی ولینگتون نیوزیلند، ساعتی پس از امضای قراردادی بی سابقه چهار ساله به عنوان سرمربی آل بلکز گفت: – این لحظه بزرگی را برای من رقم زد.

من در مبارزه ماندم و اکنون اینجا هستم. من هرگز فکر نمی کردم که به این ترتیب کنار بروم، اما شما شروع به بررسی گزینه ها می کنید. من کاملاً روشن کردم که آخرین سال حضورم در تیم صلیبی بود و می خواستم یک مربی بین المللی شوم. من به عنوان یک بازیکن و یک مربی بسیار وفادار هستم. این چیزی است که من سخت برای آن کار کرده ام.»

هنگامی که او آخرین فصل سوپر راگبی را طی کرد، جایی که به دنبال هفتمین عنوان پیاپی با صلیبی ها بود، و All Blacks در اواخر سال جاری در فرانسه به جام جهانی صعود کرد، ارتقاء رابرتسون آغاز خواهد شد.

موج‌سوار پرجنب‌وجوش و عفونی از کوه Maunganui سپس سعی می‌کند بر موج پرتلاطم و غیرقابل پیش‌بینی راگبی آزمایشی سوار شود. برخی از روزها که موج، بشکه های صافی را ایجاد می کند. با این حال، اغلب اوقات، در یک چشم‌انداز رقابتی فزاینده، تخته‌های شکسته و رویاهای شکست خورده را با دور انداختن بی‌رویه رقبا بدون هشدار به جا می‌گذارد.

رابرتسون، در واقع، شانس خود را برای رهبری All Blacks به دست آورده است. سوابق داخلی قانع کننده او نشان می دهد که او دارای وسعت مدارک لازم برای مذاکره در مورد گامی مهم در انتظارات، بررسی دقیق و سطح مخالفت است. با این حال هیچ کس به طور قطع نمی داند که دوره تصدی او چگونه خواهد بود. به هر حال زیبایی ورزش همین است.

با این حال، آنچه ما می توانیم استنباط کنیم این است که همه چیز در مورد رابرتسون نشان دهنده تغییر اساسی است. همه جنبه های All Blacks – از کادر مربیگری گرفته تا مدیریت گسترده تر، فرهنگ و رابط عمومی محافظه کارانه – برای یک بازنگری اساسی تنظیم شده است.

دستیاران رابرتسون هنوز منصوب نشده اند، اما او مطمئناً خانه را تمیز خواهد کرد. انتظار می‌رود که جارو جدید او جیسون رایان، مربی مهاجم آل بلکز، دست راست سابق او در کروسیدرز، سرمربی آبی‌ها، لئون مک‌دونالد، و اسکات هنسن، دستیار صلیبی‌ها باشد. آن تیم فلسفه‌های جدیدی را در مورد نحوه اجرای بازی، نحوه اجرای All Blacks و در عین حال که چشم‌اندازی اصلاح‌شده هر سال را در بر می‌گیرد، راه‌اندازی خواهد کرد.

با تایید فاستر، دستیار باتجربه جو اشمیت و مربی مهارت های ذهنی طولانی مدت گیلبرت انوکا که پس از جام جهانی به کار خود ادامه خواهند داد، و بسیاری از کارکنان دیگر که انتظار می رود به دنبال آن باشند، رابرتسون گسترده ترین تغییری را که All Blacks از آن زمان تاکنون دیده است، ایجاد خواهد کرد. سر گراهام هنری 19 سال پیش جایگزین جان میچل شد.

همانطور که در طول هفت سال حضورش در Crusaders، شخصیت پرشور رابرتسون به مرکز همه سیاهان تبدیل خواهد شد.

در عصری که تبلیغ پادشاه است، جایی که سرمایه‌گذاری خصوصی نیازمند محتوا و سرویس‌های پخش همه‌جانبه است، نتفلیکس و آمازون هوس فیلم‌های مستند ورزشی را دارند، رابرتسون مطمئناً در این زمینه چهره‌ای مشتاق و جذاب خواهد بود.

همانطور که راگبی در تلاش برای حفظ ارتباط در میان مردان نوجوان نیوزیلندی است، خوش‌بینی ناگفته‌ای وجود دارد که رویکرد متضاد رابرتسون به رنگ‌آمیزی در سنت پشمی به جلب توجه مجدد در آنجا نیز کمک می‌کند.

شخصیت رابرتسون مطمئناً منحصر به فرد است. زمانی که او پیراهن Crusaders خود را روی صندلی اتاقش رو به پریز دیواری با کلید برق قرار داد و در تلاش برای هدایت برق به پیراهن خود، به آمادگی او برای یک بازی پیش فصل 1997 نگاه نکنید.

با All Blacks، هیچ پیشنهادی وجود ندارد که او خود واقعی خود را مهار کند.

پدر و مادرم همیشه می گفتند پسرم خودت باش. رابرتسون گفت: من آن عبارت جذاب را در زمان بزرگ شدن به یاد دارم. “این چیزیه که هستم. من همیشه می‌توانم در زمینه‌های مختلف بهتر شوم، اما چیزی که اکنون می‌دانم این است که می‌توانم به یک گروه انرژی بیاورم، می‌توانم مردم را به هم متصل کنم، دید عالی دارم. من از کاری که انجام می‌دهم، نحوه انجام آن و افرادی که با آنها کار می‌کنم لذت می‌برم – بنابراین شما مرا به دست خواهید آورد.»

با وجود تمام ویژگی‌های سرگرم‌کننده رابرتسون، وزن ملتی که بر تمام سیاه‌پوستان تکیه دارد، به مردم دیکته می‌کند، با این حال، خواستار جوهر به جای سبک، نتیجه‌ای بر شعارزدگی است.

جشن های بدنام بریک رقص او بدون ظروف نقره دیده نمی شود. اگر موفقیت در سطح آزمون ادامه پیدا نکند، عظمت این کار به سرعت آشکار می‌شود، زیرا دیوارها به داخل فرو می‌روند. بسیاری از مربیان سابق All Blacks آنجا بوده‌اند.

از بسیاری جهات، رابرتسون باید دوباره شروع کند. مهاجرت سنتی بازیکنان پس از جام جهانی، تجربه تثبیت شده را از بین خواهد برد، به ویژه در رده های اصلی پنج و هشتم با بازیسازان تأثیرگذار ریچی موونگا و بودن بارت که به ژاپن می روند.

با این حال، رابرتسون ویژگی‌های ذاتی خود را که مدت‌هاست Crusaders را به عنوان معیار سوپر راگبی معرفی می‌کرد، حفظ خواهد کرد.

محور این موفقیت پایدار، نمادهای پیچیده ای است که او برای ایجاد هدف بزرگتر برای کمپین ها طراحی می کند. پیروزی محمد علی در جنگل رامبل در مقابل جورج فورمن، شناخته شده ترین موضوعی است که رابرتسون در اولین فصل خود که هدایت تیم های صلیبی را برعهده گرفت و با کسب اولین عنوان آنها در 9 سال گذشته به اوج خود رسید.

کودی تیلور، بازیکن همه سیاه‌پوستان و صلیبی‌ها، این پیروزی موفقیت‌آمیز را در ژوهانسبورگ ارزشمند دانست و پس از 11 سال بازی برای رابرتسون، او را به خوبی می‌شناسد.

او قطعا یک شخصیت منحصر به فرد است. کل نیوزلند از شخصیت او آگاه است. تیلور گفت: نحوه برخورد او با مسائل بسیار عالی است. هیچ کتمانی از این واقعیت وجود ندارد که چیزی که او برای محیط زیست می آورد خاص است.

“چیزی که او بیش از همه رانندگی می کند فرهنگ است. او عاشق این است که هر سال موضوعاتی را درگیر کند. او از ما بازیکنان و همچنین کادر بزرگتر، هیئت مدیره و همه چیزهای زیادی می خواهد. این یک دارایی واقعی است که او دارد. این چشم انداز توسط همه دیده می شود نه فقط تیمی که راه طولانی را طی می کند تا همه چیز را درست کند تا ما موفق شویم.

مربیان همیشه این کار را درست انجام نمی دهند. مواقعی وجود دارد که لازم است وارد شوید و آن مکالمات را انجام دهید. نکته مهم در مورد محیط ما این است که ما بازیکنان ارشدی داریم که از انجام این کار خوشحال هستند و او گوش می دهد، هضم می کند و واکنش نشان می دهد. این یک اعتبار برای او است.»

در طول هفت ماه آینده، قبل از شروع تاریخ تاخیری رابرتسون، راگبی نیوزلند باید یک مرحله انتقالی ناخوشایند را مدیریت کند و با روابط تیره‌شده با تیم مربیگری موجود All Blacks مقابله کند.

فاستر پس از انتقاد مکرر از تصمیم برای انتصاب مربی بعدی همه سیاه‌پوستان قبل از جام جهانی، تصمیم گرفت که دوباره برای شغل خود درخواست ندهد، و پیشنهاد کرد که این امر باعث ایجاد حواس پرتی غیر ضروری می‌شود که تلاش آن‌ها را برای کسب تاج اوج بی‌قرار می‌کند.

در حالی که انتصاب رابرتسون به جای جیمی جوزف سرمربی سابق هایلندرز ژاپن با استقبال گسترده ای در نیوزلند مواجه شد، پس زمینه ورود او به ناچار با عملکرد All Blacks در جام جهانی شکل خواهد گرفت.

چنین سناریویی بی‌نظیر تنها یک عنصر جذاب در الحاق قریب‌الوقوع رابرتسون به تاج و تخت تمام سیاهان است.