بانو مشام ایلتون | معلولیت و ورزش

سوزان کانلیف ​​لیستر، لیدی مشام از ایلتون، که در سن 87 سالگی درگذشت، طولانی ترین عضو زن مجلس اعیان بود – او در سال 1970 همتای مادام العمر بود – و یک مبارز برجسته برای حمایت و دسترسی بهتر برای افراد معلول. .

او دو بار برنده مدال طلا در پارالمپیک شد، پس از فلج شدنش پس از یک تصادف سواری، از دلایل سلامتی بیشماری دفاع کرد و انجمن آسیب های نخاعی را در سال 1974 تأسیس کرد. تجربه زندگی خود انگیزه ای حیاتی برای کار او بود.

او گفت: «معلولیت بسیار پیچیده است. ناامیدی او از شکست های مکرر برای کاهش چالش هایی که ایجاد می کرد، به اشتیاق او برای ایجاد تغییر دامن زد.

در سال 1958، سوزان سینکلر، همانطور که در آن زمان بود، متوجه شد که زندگی اش به طرز چشمگیری تغییر کرده است، زمانی که در پی پیروزی نقطه به نقطه در ویلتشر بود. اسب او در حین عبور از یکی از 24 پرش کورس، روی او غلتید. اسب دیگری به شکم او لگد زد و باعث خونریزی شدید شد. شکستگی سه مهره در کمر او را از قفسه سینه به پایین فلج کرد.

در عرض 24 ساعت، او از سویندون به بخش تخصصی ستون فقرات در بیمارستان استوک ماندویل در باکینگهامشر منتقل شد. دکتر اصلی آن، متخصص مغز و اعصاب سر لودویگ گاتمن، اکنون به عنوان بنیانگذار جنبش پارالمپیک در نظر گرفته می شود و فعالیت های ورزشی به یک موضوع اساسی در 9 ماه توانبخشی او در آنجا تبدیل شد.

روند اولیه با درد همراه بود. اولین باری که سینکلر روی ویلچر سوار شد، به دلیل گردش خون ضعیف از حال رفت. گاتمن و فیزیوتراپیست هایش به سرعت او را تشویق کردند که تیراندازی با کمان را امتحان کند تا به بازیابی جسمی و ذهنی او کمک کند. علاقه مادام العمر به تنیس روی میز نیز برانگیخته شد. او با استفاده از زینی که در طراحی آن کمک کرده بود، به سوارکاری بازگشت.

با این حال، شنا این سکو را فراهم کرد تا او را در پاییز 1960 در رم به اوج برساند، اولین بازی از سه پارالمپیک او. او اکنون سوزان کانلیف ​​لیستر بود و در سال 1959 با دیوید کانلیف ​​لیستر، لرد مشام، که در زمان تصادف با او نامزد کرده بود، ازدواج کرد.

نسخه افتتاحیه بازی‌ها با یکپارچگی امروزی فاصله زیادی داشت. محل اقامت مناسب نبود. او گفت: «ما به آنجا رسیدیم و متوجه شدیم که دهکده المپیک که در آن اسکان داده شده‌ایم روی پایه‌ها ساخته شده است. و چگونه قرار بود 400 ویلچر را بالا و پایین کنند؟ آنها باید ارتش ایتالیا را وارد می کردند.»

او در 25 متر قورباغه طلا و یک نقره در کرال پشت و همچنین یک برنز از تنیس روی میز به دست آورد. سوغات پیروز او به سرعت در میان یک شام جشن در نزدیکی فواره تروی گم شد. رسانه های ایتالیایی گزارش دادند که او آن را به داخل آب انداخته است. او تصدیق کرد که واقعیت پیش پا افتاده تر بود: احتمالاً از روی صندلی او افتاده بود. در سال 2022، یک ماکت به سفارش انجمن پارالمپیک بریتانیا، با استفاده از اسکن مدال نقره خود به او اهدا شد.

بازی‌های توکیو چهار سال بعد پنج مدال دیگر به دست آوردند که یک بار دیگر بین استخر و میز پینگ پنگ تقسیم شدند. علاوه بر چهار نقره، یک طلای دونفره تنیس روی میز با گوئن باک از فینالی که در آن، پس از افتادن از روی صندلی، حریفان ایتالیایی‌اش به‌جای سود بردن از پیش‌فرض، او را از روی زمین بیرون آوردند. مشام و باک در سال 1968 در تل آویو مدعی نقره دوبل شدند. یک برنز انفرادی در آنجا تعداد مدال های او را در پارالمپیک به 10 رساند.

سو که در کیثنس به دنیا آمد، دختر سر رونالد سینکلر، بارونت هشتم، و ربا (نه اینگلیس) بود و در مدرسه هیثفیلد در اسکات، برکشایر و در پلی تکنیک ریجنت استریت در لندن تحصیل کرد. او سپس قبل از تصادف درست قبل از تولد 23 سالگی اش در یک اصطبل در ویلتشایر کار می کرد.

یورکشایر شمالی به خانه او تبدیل شد، جایی که مادربزرگ شوهرش خانه ای را فراهم کرد که برای تسهیل ویلچر او ساخته شده بود. پس از موفقیت هایش در پارالمپیک، مشام خود را وارد کار داوطلبانه و گفتگو کرد، فعالیت های او توجه نخست وزیر، هارولد ویلسون را به او جلب کرد، او به او پیشنهاد داد که به عنوان نماینده متقاطع وارد مجلس اعیان شود. او اذعان کرد: «یک غافلگیری کامل. گاتمن خوشحال دستور داد: “شما باید آنها را نسبت به سایر افراد ناتوان آگاه کنید.”

در فوریه 1970، بانوی مشام از ایلتون که اکنون به عنوان یک همتای زندگی برگزیده شده بود، اولین سخنرانی خود را در مورد لایحه بیماران مزمن و معلولان، اولین قانون برای اعطای حقوق به افراد دارای معلولیت، ایراد کرد. او بعداً در کمیته‌های منتخب و گروه‌های پارلمانی، از جمله در زمینه علم و فناوری، مدیریت و کار، و اچ‌آی‌وی و ایدز، با تمرکز شخصی بر تأثیر ویروس در جهان در حال توسعه، خدمت کرد.

او انجمن آسیب های نخاعی را برای رسیدگی به کمبود حمایت و اطلاعات و مراقبت های پزشکی تخصصی برای افراد تازه آسیب دیده تأسیس کرد و در سال 1982 رئیس جمهور شد. مشام به عنوان معتمد، حامی یا رئیس بسیاری از سازمان های بهداشتی و ناتوانی خدمت کرد و ریاست خانه را بر عهده داشت. کارگروه دفتر جوانان و الکل در سال 1987.

برای تقریباً سه دهه، همسرش دیوید، که لقب ارل سوئینتون را به ارث برد و به عنوان یک تازیانه محافظه کار در زمان مارگارت تاچر خدمت کرد، در لردها همسایه بود. این زوج دو فرزند را به فرزندی پذیرفتند و به مدت 47 سال تا زمان مرگ او در سال 2006 ازدواج کردند.

مشام همچنان از بازی گاه به گاه تنیس روی میز لذت می برد، حتی با کاهش ظرفیت های بدنی اش و مجبور به استفاده از ویلچر برقی. او یک سخنران مکرر در لردها باقی ماند و تا یک ماه قبل از مرگش، تا زمانی که سؤالی در مورد توانبخشی طولانی مدت در مراقبت های اورژانسی پرسید، مشارکت داشت.

از او فرزندانش کلر و جسی به جای مانده است.