دو ماه، دو تیم، یک برنده: مسابقه قهرمانی لیگ برتر از اینجا شروع می شود | لیگ برتر

منفصل لیگ برتر پر از حواس‌پرتی، پنجره‌های پاپ‌آپ و یک وقفه وسیع و سرگردان بوده است. دقیقاً 34 هفته از آغاز کار آرسنال با سفر جمعه شب به کریستال پالاس می گذرد، یک هفته قبل از اینکه دمای هوا در لندن به 34 درجه برسد، چهار ماه قبل از پوشاندن لیونل مسی در شنل تبلیغاتی در قطر، یک ماه قبل از سوگند لیز تراس. به عنوان نخست وزیر موقت. آیا آن داستان همچنان این داستان است؟ آیا در اینجا یک قوس روایی واقعی وجود دارد؟ آیا کسی در این بین قهرمان لیگ شد و همه ما فراموش کرده ایم و ادامه داده ایم؟

خبر خوب، با نزدیک شدن ماه مارس به آوریل، این است که ما اکنون کمی شفافیت داریم. پس از آن خماری شروع تابستان; پس از رویای تب جام جهانی زمستانی شمالی، یک انحراف کاملاً از هم گسیخته مانند یک فیلم رئالیستی جادویی یک ساعته در یک فیلم هنری آزاردهنده. پس از شروع مجدد کریسمس جت لگ، و اکنون خسته کننده از تعطیلات بین المللی بهاری. پس از همه اینها، این فصل نه تنها برای یک مسابقه قهرمانی واقعی، بلکه برای یک دویدن بدون درهم و برهم تا پایان آماده شده است.

تنظیم از اینجا خوب است. 10 بازی برای رهبران لیگ باقی مانده است، 11 بازی برای تعقیب کنندگان اصلی آنها، بدون وقفه یا مداخله یا چیزی که تمرکز را از بین ببرد. به طور تصادفی، این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که لیگ هنوز به دلیل ماهیت شرکت‌کنندگان، یک مسابقه دو طرفه قهرمانی واقعی است.

چهار هفته آینده چهار ضربات داستانی کلیدی را به همراه خواهد داشت، نام‌های مشابهی که در آوریل حماسی می‌چرخند، مسابقه عنوانی معادل منطقه داغ در بازی Pacman، جایی که ناگهان چراغ‌ها چشمک می‌زنند، ساعت شروع به تیک تاک می‌کند و تبدیل به تعقیب و گریز تا مرگ می شود.

این روند از شنبه، 1 آوریل، با منچسترسیتی در خانه لیورپول آغاز می شود، که منبع ثابتی از افت امتیاز و انگشتان پا است. پس از آن مسابقات فوق العاده و یکشنبه های شگفت انگیز غلیظ و سریع می آیند. آخر هفته آینده آرسنال به آنفیلد می رود، جایی که یک دهه است در لیگ قهرمان نشده است. چهارشنبه 26 تاریخ مهمی است که سیتی میزبان آرسنال است، فرصتی برای هر یک از تیم ها برای ایجاد یک زخم تعیین کننده، و موقعیتی که از قبل چشمک می زند و صدا می کند و با گرافیک های درخشان می پیچد. آخر هفته بعد، آخرین ماه، آرسنال در خانه با چلسی بازی می کند، مسابقه ای که آرسنال در 14 تلاش گذشته خود چهار بار پیروز شده است.

بعد از آن هر دو باید برایتون بازی کنند. آرسنال هنوز باید به نیوکاسل برود و چیزی بگیرد. سیتی میزبان چلسی است. اما به نظر می‌رسد آوریل جذاب‌ترین ماه باشد، مملو از تقابل‌های حماسی، بازی‌های هیجان‌انگیز، انرژی ترکیبی پنج نفره یکشنبه.

چند دلیل وجود دارد که چرا این احساس قابل توجه است. اول اینکه، دورنمای یک دوره بدون وقفه در لیگ برتر به خودی خود شکستن سنت اخیر است. مبادا فراموش کنیم – در واقع، لطفاً، لطفاً سعی کنید فراموش کنید – سه فصل گذشته توسط بیماری و برنامه ریزی های عجیب درهم و برهم شده است. به گذشته نگاه کنید و این یکی از معدود دوره‌های دو ماهه بدون تهدید، کاملاً پرمخاطب و رقابتی است که فصل لیگ برتر از زمانی که جهان در پایان دهه عجیب و غریب شد، توانسته است به پایان برسد.

و ثانیاً، البته همه اینها برای محصول بسیار خوب است، در زمانی که محصول برای اولین بار با تهدید وجودی خود مواجه می شود، نیاز به کمی پف کردن و پر کردن نام تجاری. فوتبال باشگاهی در حال حاضر موضوع اصطکاک تکتونیکی واضحی است، نیروهایی که فقط خارج از صحنه هستند که می‌خواهند نحوه عملکرد بازی را تغییر دهند تا پایگاه‌های قدرت جدید ایجاد کنند. هیچ لحظه بدی برای حیاتی، رقابتی، تسخیرناپذیر به نظر رسیدن وجود ندارد. اما این ممکن است به خصوص خوب باشد.

فراتر از آن، این فقط یک دو دستی عالی و سینمایی است. در اینجا ما تیم جدید و سرحال آرسنال را در مقابل برترین غول‌پیکر امپراتوری عصر، استاد کلاسیک و دینامیک شاگرد در خط لمسی، به علاوه این واقعیت که برتری هشت امتیازی آرسنال بسته به نحوه جذب نور، غیرقابل نفوذ یا به طرز نگران‌کننده‌ای شکننده به نظر می‌رسد، داریم.

از این به بعد سیتی می تواند حداکثر 18 بازی در تمام رقابت ها انجام دهد و سه جام بزرگ هنوز در اختیار آنهاست. آرسنال فقط این 10 بازی را برای بازی دارد. به نظر می رسد این برای هر دو تیم مناسب باشد. سیتی در تعقیب قهرمانی بسیار سرد است، با ظرفیتی که می تواند یکی از آن رگه های برد بالا را بزند، جایی که به نظر می رسد با نوعی نور در اطراف خود بازی می کنند، جایی که حریف صرفاً به یک قطعه صحنه تبدیل می شود. وسایل بیشتر احتمالا خوب است.

در همین حال، آرسنال در هر یک از این بازی‌ها با خشم خودساخته حضور خواهد داشت که توسط یک هفته آدرنالین ضعیف و برنامه‌های مربیگری سفارشی میکل آرتتا تقویت شده است. ده بازی برای آنها نیز مناسب است.

مطمئناً واکنش‌ها پس از باخت به سیتی در اواسط فوریه بسیار ناراحت کننده بوده است: 6 پیروزی متوالی در لیگ، سه کلین شیت، 9 گلزن مختلف با 19 گل. لحظات مخاطره آمیزی وجود داشته است، اما تاب آوری نیز وجود داشته است. سیستم کار می کند، سطح انرژی بالاست، بازیکنان به سادگی باید همان حرکات را تکرار کنند. این احتمال وجود دارد که آنها بتوانند بدون اینکه به پایین نگاه کنند، مانند لستر هفت سال پیش، با این کار راه بروند.

اما آرتتا همچنین می‌داند که این نسخه از سیتی در حال بهتر شدن است، که تلو تلو خوردن آن‌ها در نیم‌فصل اول اکنون آرامش واقعی ندارد. این یک پارادوکس قابل قبول پروژه سیتی است که می تواند بهترین مدیر، بهترین مغزهای استخدام شده، بهترین تیم را با فقدان ترس و ریسک و سودجویی مخربی که با مالکیت دولتی همراه است، تضمین کند و همچنان به عنوان یک تیم فوتبال جذاب بماند. .

به نظر می رسد یک معادله نسبتا ساده است. استعداد + پول = موفقیت این ماشین باید غیرقابل توقف باشد. آنچه پپ گواردیولا به ارمغان آورده است ویژگی حیاتی علاقه فکری وسواس گونه و زیبایی زیبایی شناختی است. ضعف ها و کمال گرایی او به این چیز لایه ای از شیفتگی برای افراد بی طرف می دهد.

روش قهرمانی سیتی در این هفت سال به طور مداوم تغییر کرده است، اما هرگز به این صورت دراماتیک تر از این فصل نبود، زمانی که بازی با مهاجم وسط صفر تبدیل به بازی با مهاجم وسط ترین مهاجم میانی شده است، جوهر خام و دست نخورده مهاجم میانی. حتی سایر مهاجمان وسط به آن‌ها نگاه می‌کنند، به دوستان مهاجم میانی خود می‌روند و می‌گویند، خوب، یک مهاجم مرکزی وجود دارد. باب دیلن فقط در اینجا برق نرفته است. او به ترش متال رفته است.

و اگرچه ممکن است سخت باشد که از شاهکار بهبود یک تیم با اضافه کردن یک هیولای گلزن 22 ساله فوق‌العاده غافلگیر شویم، اما برای گواردیولا این کار همچنان شامل مربیگری روی سم، تغییر ریتم و یافتن راه‌هایی برای رسیدن به هدف است. ارلینگ هالند را با حفظ ذات اصلی خود، بیشتر به ارمغان بیاورید.

لمس بیشتر، مشارکت بیشتر، اهداف بیشتر نسخه اصلی این طرح بوده است. سیتی در 6 بازی قبلی خود در تمامی رقابت ها با نتیجه 23-1 پیروز شده است. هالند در سه بازی گذشته خود 9 بازی داشته است، اگرچه او تمرینات این هفته را نیز از دست داد. فیل فودن از بازی شنبه غایب است. سیتی هنوز واقعاً فقط یک مدافع کناری متخصص ارشد دارد. آیا این مهم است؟ جان استونز تاجر اضافه بار در سمت راست شناور را پر کرده است تا اثر بسیار خوبی داشته باشد.

آرسنال نیز به قدرت کامل نزدیک شده است. تاکهیرو تومیاسو بقیه فصل را از دست خواهد داد، یک ضربه اما نه بزرگترین ضربه. گابریل ژسوس از اول اکتبر سال گذشته تاکنون برای هیچ کس گلزنی نکرده است. اما گابریل مارتینلی شکوفایی دوم را در چند هفته گذشته پیدا کرده است که با استفاده از Leandro Trossard به عنوان یک کاذب 9 متحرک ترغیب به حمله متمرکزتر شده است.

و احتمالا کسب عنوان قهرمانی توسط آرسنال چیز خوبی برای لیگ برتر خواهد بود. شهر تا حدی تسلط یافته است که تسلط آنها شروع به تبدیل شدن به یک مسئله برای محصول می کند. روش پیروزی آرسنال خوب است. بازیکنان بهبود یافته اند، سیستم مربیگری شده اند، بازیکنان آکادمی تعبیه شده اند. ورزشگاه دوباره انرژی گرفته است، حتی اگر برخی از آنها کمی شبیه افرادی باشد که عمداً در یک فیلم بریتانیایی دهه 90 “هوادار” هستند.

به علاوه، البته، لیگ برتر به آن لرزش هیجان نیاز دارد. تقریباً تمام سروصدای روابط عمومی پیرامون پروژه سوپرلیگ مربوط به تعادل رقابتی است، در مورد به هم زدن بیشتر از این موضوع. و این درست است که مسابقات قهرمانی داخلی در لیگ های برتر اروپا نادر است. قدرت رقابتی، شخصیت های تازه، داستان های جدید. همه اینها بخشی از آن برتری پیشرو در بازار است.

مدتی است که نبردی بر سر آینده فوتبال در جریان است، تضاد منافع رقیب، از سودجویی خصوصی تا نیازهای تبلیغاتی دولت-ملت. حتی یک نکته طنز چوبه دار در نحوه رقابت قهرمانی لیگ برتر به طور مستقیم این روند را به نمایش می گذارد، قدرت نرم دولت نفت در مقابل مدل استاندارد سرمایه داری جهانی. آوریل راه درازی را به سوی تصمیم گیری در مورد یک عنصر پیش خواهد برد: برای تایید شهر یک دوره تمام دوران. برای بازیکنان آرسنال یک حرکت حرفه ای تعیین کننده به سمت سیم.