“کنترل را پس بگیر”؟ با این توافق تجاری اقیانوس آرام، برگزیت بریتانیا به تازگی آن را امضا کرده است | نیک دیردن

شب گذشته، دولت اعلام کرد که بریتانیا به یک توافق تجاری پیوسته است، به طوری که دونالد ترامپ، هیلاری کلینتون و برنی سندرز را در مخالفت با عضویت ایالات متحده متحد کرد.

در حالی که برکسی‌کنندگان تندرو دوست دارند وانمود کنند که این نتیجه نهایی تصمیم ما برای خروج از اتحادیه اروپا و نوشتن قوانین خودمان است، واقعیت تا حدودی متفاوت است. در امضای توافقنامه جامع و مترقی برای مشارکت ترانس پاسیفیک (CPTPP)، بریتانیا استانداردهای زیست محیطی را کنار گذاشته، شرایطی را امضا کرده است که کشاورزان بریتانیایی را تضعیف می کند، و ما را در معرض شکایت شرکت های چند ملیتی در دادگاه های مخفی باز گذاشته است. و همه بدون هیچ منفعت اقتصادی واقعی.

این معامله به عنوان شراکت ترانس پاسیفیک یا TPP، آخرین نفس جهانی شدن بیش از حد آغاز شد. در کنار قرارداد ناگوار خواهر خود، TTIP (مشارکت تجارت و سرمایه گذاری فراآتلانتیک)، هدف آن قفل کردن کشورهای شرکت کننده در قوانینی است که منافع شرکتی و طرفدار بازار را در اولویت قرار می دهد. سپس تصاحب قدرت شرکتی به عنوان راهی برای مهار قدرت اقتصادی چین، با محاصره آن کشور در دریایی از تجارت نئولیبرالی، به عموم مردم بدبین فروخته شد.

اما، مانند TTIP، این معامله به باد مخالف قوی ضد جهانی‌سازی منجر شد. در ایالات متحده، آخرین چیزی که مردم می خواستند مشاغل برون سپاری بیشتر، زنجیره تامین طولانی تر و شکننده تر، و قدرت بیشتر در دستان تجارت بزرگ بود. انتخابات ریاست جمهوری 2016 ناقوس مرگ برای عضویت ایالات متحده بود.

زمانی که ایالات متحده از آن خارج شد، چند بخش بحث برانگیز از توافق روی یخ گذاشته شد – از جمله قوانینی که قدرت بیشتری را به انحصارات دارویی برای تعیین قیمت دارو می داد. اما آنچه که از آنچه به عنوان CPTPP شناخته شد، باقی مانده است.

مهم ترین موضوعی که از مذاکرات گزارش شده این است که بریتانیا مجبور شده است استانداردهای زیست محیطی را به عنوان شرط ورود به توافق کاهش دهد. مزارع روغن نخل در مالزی محرک جنگل زدایی هستند و تنوع زیستی از جمله بقای جمعیت اورانگوتان را تهدید می کنند. هدف از تعرفه‌های اروپا بر روغن پالم متوقف کردن جنگل‌زدایی است، اما گفته می‌شود که بریتانیا با لغو تعرفه‌ها به عنوان شرط ورود به توافق اقیانوس آرام موافقت کرده است و در واقع از تعهدات مربوط به جنگل‌زدایی که در کنفرانس آب‌وهوای سازمان ملل در گلاسکو رد شده است.

اما بدتر می‌شود، زیرا قرارداد تجاری اقیانوس آرام مجموعه‌ای از قوانین یکباره نیست، بلکه به لابی‌گران شرکت‌ها قدرت دائمی می‌دهد تا دولت‌ها را مجبور کنند استانداردهای خود را در طول زمان کاهش دهند. هدف کل CPTPP این است که کشورها استانداردها را به عنوان معادل یکدیگر به رسمیت بشناسند – و حتی در جایی که تفاوت های واقعی در استانداردها وجود دارد، واردات را بپذیرند.

بریتانیا همچنان اصل احتیاط را تایید می کند، که مسئولیت اثبات بی خطر بودن آن را بر عهده تولید کننده محصول می گذارد. اکثر امضاکنندگان قرارداد تجاری اقیانوس آرام این کار را نمی کنند، و فشار اجتناب ناپذیری برای پذیرش مواد غذایی حاوی آفت کش هایی که در اینجا غیرقانونی شده اند، آنتی بیوتیک ها در دامداری یا گوشت گاو تحت درمان با هورمون وجود خواهد داشت.

اما هیچ چیز بهتر از سیستم دادگاه های شرکتی در قلب CPTPP – یک سیستم داوری بین المللی که به شرکت ها اجازه می دهد از دولت انگلیس به دلیل رفتار “ناعادلانه” با آنها شکایت کنند، سوگیری شدید نسبت به منافع تجاری بزرگ را نشان نمی دهد.

انصاف، در اینجا، بسیار ذهنی است. دادگاه های شرکتی به طور فزاینده ای برای به چالش کشیدن انواع اقدامات اقلیمی مورد استفاده قرار می گیرند و شرکت های کانادایی به ویژه کاربران تهاجمی این سیستم هستند و 64 پرونده را علیه دولت ها مطرح کرده اند. یکی از این پرونده‌های در حال انجام، کلمبیا به دلیل جرأت محدود کردن عملیات استخراج طلا به دلایل زیست‌محیطی، توسط یک شرکت کانادایی که حتی تمام مجوزهای لازم برای استخراج معدن را نداشت و ارزیابی اثرات زیست‌محیطی آن رد شده بود، به اتهام 700 میلیون دلار شکایت کرد.

در یکی دیگر از پرونده‌های معروف‌تر، یک شرکت کانادایی از دولت بایدن به دلیل لغو خط لوله کیستون XL که می‌توانست نفت ماسه‌های قیر مخرب زیست‌محیطی را از آلبرتا به ایالات متحده منتقل کند، 15 میلیارد دلار شکایت کرده است. کانادا یکی از امضاکنندگان CPTPP است.

و همه اینها در غیاب شواهدی مبنی بر اینکه این معامله باعث افزایش شغل یا رشد می شود. بر اساس برآوردهای خود دولت، این معامله پس از حدود 10 سال اجرا تنها 0.08 درصد به تولید ناخالص داخلی اضافه می کند – عددی به قدری کوچک که در دنیای نامشخص پیش بینی های اقتصادی بی معنی است.

بنابراین نکته چیست؟ برای دولت، به سبک واقعی لیز تراس، این «اثبات» است که آنها می توانند کارهایی انجام دهند، هر چند این کارها ممکن است برای مردمی که بر آنها حکومت می کنند مضر باشد. برای برخی، پیوستن به توافق اقیانوس آرام یک مزیت اضافی دارد: قوانینی که بر ما تحمیل می‌شود از قوانین اتحادیه اروپا متفاوت است و مانعی برای مذاکره‌ای برای دولت آینده در رابطه با روابط نزدیک‌تر با همسایگانمان ایجاد می‌کند.

همه اینها با این ایده که ما از طریق این معاملات تجاری فرصتی برای تعیین قوانین خود داشته باشیم، فاصله زیادی دارد. روزنامه نگاران تجاری گزارش دادند که یکی دیگر از اعضای قرارداد تجاری اقیانوس آرام، ژاپن، خستگی ناپذیر کار کرده است تا اطمینان حاصل شود که بریتانیا “همه قوانین CPTPP موجود بدون هیچ استثنایی” را پذیرفته است..

برای اینکه ثابت کنیم کنترل را پس گرفته‌ایم، در واقع، در سریع‌ترین زمان ممکن آن را رها می‌کنیم. و آخرین فکر برای کسانی که امیدوار بودند حاکمیت پارلمانی سنگ بنای دموکراسی بریتانیا باشد: کمیته پارلمانی قادر به بررسی دقیق معاهدات مانند CPTPP در هفته گذشته لغو شد.