دیدگاه گاردین در مورد طرح انرژی ریشی سوناک: بازی با آتش | سرمقاله

تیاغراق نیست اگر بگوییم دولت ریشی سوناک “مسیر خرابکاری آب و هوا” را انتخاب کرده است، همانطور که اد میلیبند از حزب کارگر این هفته انجام داد. سیاست های مندرج در طرح انرژی که روز پنجشنبه اعلام شد خطرناک است. اگر هدف مورد توافق جهانی برای محدود کردن افزایش دما به 1.5 درجه سانتیگراد نادیده گرفته شود، آنها به طور قابل توجهی بحران آب و هوایی را که تهدید می کند همه ما را فرا خواهد گرفت، بدتر خواهند کرد. سابقه آقای سوناک در مورد سیاست های سبز در وزارت خزانه داری ناامید کننده بود. به عنوان نخست وزیر، او بریتانیا را حتی از مسیری که باید به سمت کربن زدایی سریع حرکت کنیم، دورتر می کند. در بلندمدت، آب و هوا مطمئناً در صدر فهرست شکست‌های سیاست عمومی در این دوره طولانی دولت محافظه‌کاران قرار خواهد گرفت.

صدها دانشمند برجسته این هفته به دولت آقای سوناک نامه نوشتند و خواستار پایان دادن به پیشرفت های جدید نفت و گاز شدند. دولت قرار است با طرح‌هایی برای یک میدان نفتی عظیم در دریای شمال، آن‌ها را به چالش بکشد، که تلاش می‌کند آن‌ها را به این دلیل که ۲۰ میلیارد پوند (بیش از ۲۰ سال) در فناوری جذب و ذخیره‌سازی کربن (CCS) سرمایه‌گذاری می‌کند، توجیه کند تا بتواند این میدان نفتی را محدود کند. خسارت ایجاد شده حق با دانشمندان است. سیاستمداران و حامیان صنعت سوخت فسیلی آنها اشتباه می کنند. ویرانگر است که بریتانیا اکنون شهرت خود را به دلیل قوانین آب و هوایی پیشگام، که کاهش انتشار گازهای گلخانه ای ملی را اجباری می کند، از بین می برد. وزرا انرژی مخاطره آمیز و کثیف را به جای پاک انتخاب کرده اند.

برخی از اقدامات در بسته وجود دارد که می تواند و باید در آینده بر روی آنها انجام شود. اگر سرمایه گذاری عمومی در CCS به عنوان بهانه ای برای ادامه پمپاژ نفت ارائه نمی شد، مورد استقبال قرار می گرفت. فن آوری هایی که کربن را از جو حذف می کنند می توانند به جلوگیری از بدترین اثرات گرمایش جهانی کمک کنند. مالیات های مرزی کربن مکانیسم معقولی برای جلوگیری از واردات با کربن بالا است و مشاوره در مورد معرفی آنها مورد استقبال قرار می گیرد. تاکید بیشتر وزارت خزانه داری بر نیاز به سرمایه گذاری بخش خصوصی در اقتصاد سبز مفید است و باید به سیاست قابل اجرا تبدیل شود.

اما نکات منفی این طرح بسیار بیشتر از نکات مثبت آن است. اولویت دادن به سرمایه گذاری در فناوری CCS که هنوز وجود ندارد بر افزایش مقیاس انرژی های تجدید پذیر تنها می تواند بی پروا توصیف شود. سایر موارد حذف شده شامل امتناع از ممنوعیت شعله ور شدن توسط تولیدکنندگان نفت و گاز، یا لغو کامل تعلیق باد خشکی است که در دوران دیوید کامرون اعمال شده بود. تصمیم برای عدم ممنوعیت دیگ‌های گاز جدید مذموم است – به ویژه با توجه به اینکه این موضوع توسط کریس اسکیدمور وزیر سابق محافظه‌کار در گزارش اخیر درباره سیاست صفر خالص پیشنهاد شده بود. هنوز هیچ تعهد محکمی در مورد عایق کاری خانه وجود ندارد یا برای سازندگان خانه الزامی برای نصب پنل های خورشیدی روی پشت بام وجود ندارد. همچنین برنامه ای برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای حاصل از کشاورزی وجود ندارد. همراه با تمایل کل طرح به سمت وابستگی مداوم به سوخت‌های فسیلی، بسته نامناسب «امنیت انرژی» در حقیقت یک تجاوز فاجعه‌بار از وظیفه است.

بریتانیا در شکست خود در اجرای سیاست های آب و هوایی تنها نیست. قانون کاهش تورم رئیس جمهور جو بایدن شامل 370 میلیارد پوند هزینه انرژی پاک می شود، اما دولت او یک پروژه عظیم حفاری نفت را در اوایل ماه جاری تصویب کرد. کشورهای توسعه یافته ثروتمند که بیشترین مسئولیت را در قبال بحران آب و هوا بر عهده دارند، هنوز اقدام قاطعی برای پایان دادن به وابستگی به سوخت های فسیلی و انتقال به منابع تجدیدپذیر و تقاضای قابل مدیریت تر مورد نیاز جهان انجام نداده اند. تا زمانی که این کار انجام نشود، سطح تهدید به همراه بی ثباتی فزاینده ای که به آن گره خورده است، همچنان در حال افزایش است.