لقاح متقابل: بازیکنان انگلیسی رفتن به خارج از کشور یک حرکت مترقی است | اتحادیه راگبی

منشگفت انگیز است که چگونه ادراکات می توانند به سرعت در ورزش تغییر کنند. به یاد دارید چگونه کریکت انگلیسی زمانی حول مسابقات قهرمانی کانتی می چرخید تا اینکه کریکت Twenty20 و لیگ برتر هند به وجود آمدند؟ یا روزهایی که مشهورترین فوتبالیست های انگلستان در دوران بازنشستگی میخانه ها را اداره می کردند تا به امرار معاش کمک کنند؟ پیشرفت می تواند قطعیت های قدیمی را سریعتر از آنچه که می توانید بگویید توپ های چرمی و جداکننده های کناری منظم را کنار بگذارد.

در اتحادیه راگبی هم همینطور است. حتی بدون پیش‌نویس مالی سرد که در بسیاری از باشگاه‌ها در انگلستان و ولز موج می‌زند، نمی‌توان از ظهور 14 تیم برتر فرانسه به عنوان رقیب جذاب لیگ برتر غافل شد. دستمزدها در سراسر کانال بالاتر است، جمعیت به طور پیوسته در حال افزایش است و ستاره های راک تیم ملی به طور فزاینده ای با مهاجران انگلیسی با چشمان روشن دست و پنجه نرم می کنند.

اکنون به نظر می رسد که جک ویلیس، سام سیموندز، لوک کوآن دیکی، جک ناول، دیوید ریبنز و جو مارچانت، اعضای تیم ملی انگلیس، فصل آینده با کریستین وید، دن رابسون، پائولو اودوگوو، جو سیموندز و هری ویلیامز در فرانسه بازی خواهند کرد. بازیگران نقش مکمل گفته می شود آنتونی واتسون در حال بررسی گزینه های خود است. زک مرسر که در شرف پیوستن به گلاستر پس از کسب جایزه بهترین بازیکن فصل لیگ فرانسه با مون پلیه بود، در معرض خطر شکست خوردن در دوور توسط گروه‌هایی که در جهت مخالف حرکت می‌کنند، می‌شود.

تا اینجا، خیلی قابل درک است. نیروهای بازار، نیروهای بازار هستند. تنها نکته این است که ممانعت از بند کم استفاده شده «شرایط استثنایی» که ویلیس را قادر می سازد در این فصل پس از شکست باشگاه سابقش یعنی Wasps، بازیکنان انگلیسی مستقر در خارج از کشور را به عنوان نماینده انگلیس در اختیار بگیرد، نمی تواند برای کشور خود ظاهر شود. اگر این به نظر می رسد حمایت گرایی قدیمی است، به این دلیل است که چنین است.

این قانون ناقض فقط یک راه کار می کند. باث می تواند با فین راسل اسکاتلندی، هیجان انگیزترین نیمه مگس در اروپا، قرارداد ببندد، و همه دستان خود را در جشن هذیان آور بالا می گیرند. اما صبر کن آیا راسل نمونه کامل بازیکنی نیست که به فرانسه رفته و بازی خود را به اوج رسانده است؟ اسکاتلند که از نظر تئوری بخاطر غیبت های هفته آیش در مسابقه 92 ناراحت شده بود، در شش ملت کجا به پایان رسید؟ آه بله، بالاتر از انگلستان.

بحث به طور فزاینده ای چند لایه است. آیا در جام جهانی کسی با فوتبال انگلیس ارتباط داشت که از باشگاه جود بلینگهام بروسیا دورتموند شکایت کند؟ نه صدای جیر جیر، اگرچه چندین باشگاه بزرگ به وضوح دوست دارند او را به انگلیس بازگردانند. آیا این واقعیت که بلینگهام در آلمان زندگی می کند، نحوه تلقی هواداران انگلیس از تیم ملی خود را تغییر می دهد؟ یا عملکرد تیم را کاهش می دهد؟ شانسی نیست.

که ما را به تلاش های راگبی انگلیسی برای تقویت مجدد خود در سطح باشگاهی و بین المللی بازمی گرداند. اتحادیه فوتبال راگبی و باشگاه های لیگ برتر در حال مذاکره برای توافقنامه بازی حرفه ای جدید هستند که در سال آینده آغاز خواهد شد. مدیر اجرایی لیگ برتر، سیمون ماسی تیلور، می‌گوید که هیچ اشتهایی در میان باشگاه‌ها وجود ندارد که به خواسته‌های ظاهری مربی ملی، استیو بورثویک، که می‌خواهد از بهترین بازیکنانش هر کجا که صبحانه می‌خورند، بپذیرند.

این یکی دیگر از نمونه‌های تفکر محلی انگلیسی است. بهترین بازیکنان باید اینجا باشند، جایی که بتوانیم آنها را ببینیم و ذخیره کنیم. ممکن است تا زمانی که تیرک دروازه ها دوباره تغییر کند و مارو ایتوجه، اوون فارل یا مارکوس اسمیت تصمیم بگیرند که در فرانسه – یا نیوزلند یا حتی ایرلند، شماره 1 جهان – بازی کنند، موضع منطقی به نظر برسد تا دوباره خود را به چالش بکشند. بعدش چی شد؟ آیا آنها باید به طور خلاصه توسط دادگاه رسانه های اجتماعی به عنوان خائنین ملی طبقه بندی شوند؟ یا به عنوان ورزشکارانی که صرفاً سعی می کنند خود را بهتر کنند و زندگی بهتری برای خانواده خود بسازند؟

همانطور که کریکت‌بازان به یک IPL که به طور فزاینده‌ای زندگی را تغییر می‌دهد، جذب می‌شوند، پیش‌بینی اینکه مدیران خارج‌شده در نهایت مجبور به ملاقات با آنها در نیمه راه شوند، دشوار نیست. به همین دلیل است که آنها ممکن است عاقلانه باشند که یک پرش جلوتر باشند. اگر آنها دیدگاه جامع تری در مورد واجد شرایط بودن در خارج از کشور داشته باشند، روشن تر نمی شد – و از مشکلات آینده جلوگیری می کرد. هر بازیکنی با 30 بازی ملی یا بیشتر می‌تواند یک سال تعطیلی (نه در یک سال جام جهانی) بین سنین 25 تا 30 سال داشته باشد، زمانی که می‌تواند در خارج از کشور بازی کند و همچنان برای انگلیس در دسترس باشد. برای جلوگیری از مهاجرت دسته جمعی، در هر فصل بیش از دو «کارت عامیانه» برای تیم بین المللی صادر نمی شود. اگر افراد مربوطه متعاقباً در خارج از کشور بمانند، این تصمیم آنها خواهد بود و هر دو طرف بر این اساس حرکت خواهند کرد.

سنت گرایان اخم خواهند کرد. اما به نکات مثبت بالقوه فکر کنید. بازیکنان با اشتهای تازه و تصورات گسترده تر به خانه می آمدند. جوانان گرم خانه ای که به سختی زندگی فراتر از چهار دیواری یک آکادمی را تجربه کرده بودند، وارد یک جهان موازی می شدند. چند فضای دیگر برای استعدادهای نوظهور انگلیسی در پشت آنها باز می شود. و وقتی بازیکنان برمی گردند، هزاران چشم در خارج از کشور به دنبال این هستند که ببینند در لیگ برتر چگونه خواهند بود. نام آن را لقاح متقابل یا به سادگی پیشرفت بگذارید. دنیای ورزش، چه خوب و چه بد، به سرعت در حال تغییر است.