روسیه بی‌وقفه به فوتبال بازگشته است – و به نظر نمی‌رسد کسی بیش از حد آشفته باشد | روسیه

تیظرفیت ورزشگاه آزادی تهران تا 78000 نفر می باشد. همانطور که آنتون میرانچوک از لوکوموتیو مسکو در پنج شنبه شب زیر پرتره غول پیکر رهبر سابق آیت الله خمینی آغاز شد، بیایید سخاوتمندانه بگوییم که کاملاً پر نبود. با این حال، چه جمعیتی در آنجا سر و صدای بسیار مناسبی ایجاد کردند.

حتی چند صد هوادار مسافرتی هم بودند که وقتی میرانچوک از روی نقطه پنالتی برای روسیه گلزنی کرد به آنها پاداش داده شد. در اوایل نیمه دوم، مهدی طارمی مهاجم پورتو گل تساوی را برای ایران به ثمر رساند و اگرچه مراحل بعدی به یک روند تعویض متلاشی شد، اما میهمان در نهایت با تساوی 1-1 کمی خوش شانس بودند.

افتخارات حتی در زمین پس از آن، که از نظر دیپلماتیک یک نتیجه مناسب به نظر می رسید. در طول سال گذشته، در حالی که غرب شروع به نزدیک شدن به صفوف خود کرده است، این دو کشور منحرف خود را در آغوشی عمل‌گرایانه اما مشتاقانه‌تر گرفتار کرده‌اند.

پول روسیه به پروژه های معدنی و زیرساختی ایران سرازیر شده است، تا جایی که اکنون بزرگترین منبع سرمایه گذاری خارجی ایران است. ایران از تجار روسی به تهران دعوت کرده است تا در مورد دور زدن تحریم های غرب مشاوره دهند. دو کشور سیستم های بانکی خود را به هم مرتبط کرده اند و مانورهای دریایی مشترک را آغاز کرده اند. و در ماه گذشته وزرای ورزش روسیه و ایران “یادداشت تفاهم متقابل” را امضا کردند و قول دادند که روابط ورزشی خود را تقویت کنند.

عصر یکشنبه، فوتبالیست‌های اوکراینی در ورزشگاه ومبلی با هیاهویی زنده بیرون خواهند رفت: دریایی از پرچم‌ها و حرکات جسورانه، موجی از محبت و همبستگی که تقریباً در هر جایی که در سال گذشته سفر کرده‌اند به استقبال آنها رفته است. دقیقاً در همان زمان در ورزشگاه کرستوفسکی سن پترزبورگ، روسیه در اولین بازی تیم ملی خود از زمان آغاز جنگ سال گذشته در زمین خود به مصاف عراق خواهد رفت.

موفق باشید بازی را در تلویزیون پیدا کنید یا گزارش بازی را در وب سایت فیفا دنبال کنید. اما به طور یکپارچه، تقریباً نامحسوس، روسیه به تردمیل بین المللی فوتبال بازگشته است و به نظر می رسد هیچ کس بیش از حد از آن ناراحت نیست.

حتی اوکراین که خواستار کنار گذاشته شدن ایران از جام جهانی سال گذشته به دلیل نقشش در تامین هواپیماهای بدون سرنشین برای تلاش‌های جنگی روسیه بود، در این نمونه بی‌تفاوتی را به خشم ترجیح داده است. روسلان روتان، مدیر موقت اوکراین، هفته گذشته گفت: «کشورهایی که با روسیه، یک متجاوز، بازی می‌کنند، از تجاوز روسیه و کاری که روسیه با اوکراین انجام می‌دهد، حمایت می‌کنند. ما مجبور نیستیم به آن کشورها فکر کنیم، ما مجبور نیستیم به آنها توجه کنیم. لایق نیستند. نکته اصلی این است که روسیه را فراموش کنید.

با توجه به اینکه روسیه و باشگاه‌هایش هنوز از یوفا خارج شده‌اند، و تا زمانی که جنگ ادامه دارد، هیچ چشم‌انداز واقع‌بینانه‌ای برای نزدیکی وجود ندارد، این ممکن است در نهایت به موضع پیش‌فرض در بسیاری از قاره تبدیل شود. در این میان، روسیه مانورهایی را انجام داده است.

این تیم در کنار بازی های دوستانه مقابل ایران و عراق، برای شرکت در مسابقات قهرمانی آسیای مرکزی در قرقیزستان و ازبکستان در تابستان امسال ثبت نام کرده است. و بنابراین در حالی که اوکراین با سرعت بیشتری در مدار اروپا می چرخد، مرکز ثقل روسیه به سمت شرق به سمت آسیا حرکت کرده است، ترتیبی که ممکن است حتی در نهایت رسمی شود.

در هفته‌های اخیر روسیه به طور فزاینده‌ای به کنفدراسیون فوتبال آسیا پیشنهاد داده است و شایعاتی را برانگیخته است که در نهایت ممکن است به طور کامل به یوفا پشت کند و سهم خود را با بازیکنانی مانند عربستان سعودی، گوام و استرالیا بیاندازد.

به طور رسمی، تضمین ورود مجدد به فوتبال اروپا همچنان اولویت است و در میان بزرگترین باشگاه‌های روسیه، مطمئناً اشتهای کمی برای کنار گذاشتن ثروت لیگ قهرمانان یوفا برای معادل بسیار کمتر معتبر AFC وجود دارد. اما همانطور که دنیس روگاچف، معاون دبیرکل فدراسیون فوتبال روسیه اخیرا گفته است، “همه سناریوها در حال بررسی هستند”. از این گذشته، او گفت: “ما جریانی از مردم را تجربه نمی کنیم که بخواهند با ما بازی کنند.”

طبیعتاً در اینجا عنصری از سیاست واقعی وجود دارد: هر چه انزوای بین المللی روسیه طولانی تر باشد، خطر انحطاط تیم ملی، شاید حتی مهاجرت دسته جمعی، بیشتر می شود. عضویت در کنفدراسیون آسیا به روسیه عرضه ثابتی از بازی‌ها و همچنین مسیری بسیار آسان‌تر برای صعود به جام جهانی را می‌دهد، با حضور حداکثر 9 تیم آسیایی در مسابقات 2026. برای کنفدراسیون فوتبال آسیا، پذیرش روسیه فوراً نفوذ و اعتبار بیشتری در صحنه جهانی ایجاد می کند، حتی اگر مسیر عضویت کامل از نظر بوروکراسی پیچیده باقی بماند.

اما بی‌تردید هم‌سویی آسیایی روسیه بعد نمادین‌تری نیز دارد: بخشی از یک محور ژئوپلیتیک گسترده‌تر که جنگ در اوکراین ممکن است آغاز نشده باشد، اما مطمئناً سرعت بخشیده است. به نوعی، تعامل بین هویت اروپایی و آسیایی روسیه یکی از عواملی است که از زمان پتر کبیر، سیاست این کشور را مشخص می کند.

در شرایطی که ولادیمیر پوتین به اروپا پشت کرده و به دنبال افزایش همکاری های انرژی و امنیتی با چین و هند و خودکامگی های جهان عرب است، شاید همکاری ورزشی نزدیکتر گام بعدی طبیعی باشد.

شاید، در سطح فوتبال، اروپا واقعاً آماده است تا روسیه را فراموش کند. اما وقتی تحریم‌ها و ممنوعیت‌ها شروع به کاهش می‌کنند، در حالی که سایر ورزش‌ها آماده پذیرش مجدد روسیه به جمع می‌شوند، این یادآور شکنندگی همبستگی در دنیایی عمیقاً پیچیده است.

کمیته بین المللی المپیک تصمیم گرفته است که ورزشکاران روس را در بازی های سال آینده پاریس مجاز کند. ویمبلدون قرار است ماه آینده محرومیت خود از بازیکنان روسی را لغو کند. این در حالی است که فوتبالیست های روسیه در می یابند که زیبایی فوتبال هم آفت آن است. همیشه – همیشه – شخص دیگری برای بازی وجود دارد.