اولین کنفرانس جهانی آب در 50 سال گذشته صدها تعهد را به همراه داشت، بدون چک | سازمان ملل

اولین کنفرانس جهانی آب در تقریباً نیم قرن اخیر با ایجاد یک نماینده جدید سازمان ملل در امور آب و صدها تعهد غیر الزام آور به پایان رسید که در صورت تحقق، جهان را به سمت دسترسی جهانی به آب پاک و بهداشت سوق خواهد داد.

اجلاس سه روزه در نیویورک باعث شد تا حدود 700 تعهد از سوی دولت های محلی و ملی، سازمان های غیرانتفاعی و برخی از کسب و کارها نسبت به یک دستور کار جدید اقدام آبی انجام شود و پیشرفت در زمینه تعهدات داوطلبانه در گردهمایی های آتی سازمان ملل تحت نظارت قرار خواهد گرفت. همچنین یک پانل علمی جدید در مورد آب توسط سازمان ملل ایجاد خواهد شد.

در مجموع، برگزارکنندگان گفتند که از اینکه دولت‌ها و نمایندگان دانشگاه‌ها، صنایع و سازمان‌های غیرانتفاعی گرد هم آمده‌اند تا درباره موضوع آب که اغلب نادیده گرفته می‌شود، صحبت کنند و میلیاردها دلار برای بهبود امنیت آب متعهد شوند، خوشحال هستند.

اما آنها پذیرفتند که بیش از مجموعه ای از تعهدات داوطلبانه مانند یک توافق رسمی جهانی، مانند توافقنامه آب و هوای پاریس در سال 2015 و پیمان تنوع زیستی مونترال در سال 2022، و همچنین داده های بهتر و یک مکانیسم مالی بین المللی برای حفاظت از منابع آب مورد نیاز است.

هنک اوینک، فرستاده ویژه آب برای هلند که به همراه تاجیکستان میزبان کنفرانس بود، گفت: “این کنفرانس به ما دستوری برای این کار نداد، اما ما جهان را گرد هم آوردیم تا اطمینان حاصل شود که پیگیری وجود دارد.” ما مدیریت آب را در سرتاسر جهان پراکنده کرده‌ایم، منابع مالی را پراکنده کرده‌ایم و علم و داده‌های کافی را نداریم.»

ثارمان شانموگاراتنام، وزیر سیاست های اجتماعی سنگاپور و رئیس مشترک گفت و گوی تعاملی اجلاس گفت: «ما می دانیم که کار ما هنوز انجام نشده است و در واقع از وظایف خود عقب مانده ایم. اما ما می دانیم که کار می تواند انجام شود. ما اکنون باید آب را به عنوان یک کالای مشترک جهانی در نظر بگیریم که به طور جمعی و به نفع همه کشورها محافظت می شود.

در پایان این نشست تاریخی، آنتونیو گوتیرز، دبیر کل سازمان ملل متحد، از همه خواست تا این تعهدات را به عمل تبدیل کنند. تمام امیدهای بشر برای آینده، به نوعی به ترسیم مسیری جدید برای مدیریت پایدار و حفظ آب بستگی دارد… باید در مرکز دستور کار سیاسی قرار گیرد.»

گفتگوها با توافقی گسترده به پایان رسید که آب باید به عنوان یک کالای مشترک جهانی تلقی شود و رویکرد جهان به آب با توجه به رابطه آن با بحران آب و هوا، غذا، انرژی و امنیت ملی باید کمتر نادیده گرفته شود. اما بدون توافق بین المللی الزام آور، کارشناسان نگرانند که تعهدات ممکن است کاهش یابد زیرا به سختی می توان دولت ها، صنعت و موسسات مالی را به حساب آورد.

صبح روز جمعه، بیش از 100 کارشناس آب از موسسات تحقیقاتی و گروه های جامعه مدنی در سراسر پنج قاره، نامه ای به دبیر کل سازمان ملل ارسال کردند و در آن از فقدان “پاسخگویی، سخت گیری و جاه طلبی” در کنفرانس انتقاد کردند و استدلال کردند که کمبود دقت علمی و توافق نامه های الزام آور نمی تواند آینده آبی عادلانه تر، انعطاف پذیرتر و پایدارتر را که به فوریت مورد نیاز است، تضمین کند.

تلاش برای حل یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های پیش روی بشریت با تعهدات داوطلبانه و راه‌حل‌های مبتنی بر شواهد نیمه تمام، مانند بردن چاقو به یک دعوا است – این به اندازه کافی خوب نیست و نشان‌دهنده خیانت به فقرای جهان است که تحمل می‌کنند. نیک هپورث، مدیر اجرایی Water Witness، گفت: عمده بحران آب.

چارلز ایسلند، مدیر جهانی آب در مؤسسه منابع جهانی، گفت که تنها حدود یک سوم از این اعلان‌ها «تغییرکننده‌های بازی» هستند که به طور قابل‌توجهی بحران آب را بهبود می‌بخشند. “من فکر می کنم تعهدات داوطلبانه شروع خوبی است… هر تعهد داوطلبانه جایی دارد که شما در مورد مقدار پول در دسترس صحبت می کنید، اکثر آنها آن را خالی گذاشتند.”

ایسلند افزود: «ما به یک توافق پاریس برای آب در سطح جهانی، و برنامه‌های ملی آب برای هر کشور، و برنامه‌های آب منطقه‌ای برای هر حوضه و سفره مشترک نیاز داریم».

حدود 90 درصد از تأثیرات آب و هوایی مربوط به آب است – خیلی زیاد، خیلی کم یا خیلی کثیف – با این حال فقط 3 درصد از بودجه آب و هوا در حال حاضر به سیستم های آبی جهان اختصاص دارد. بر اساس تحقیقات موسسه پاسیفیک، درگیری های مربوط به آب در سال های اخیر با کاهش منابع، از جمله بسیاری از اختلافات داخلی بین ساکنان شهری و روستایی، دامداران و کشاورزان، به شدت افزایش یافته است.

تقریباً 7000 نفر در کنفرانس شرکت کردند، اما بخش خصوصی و شمال جهانی به مراتب بهتر از کارشناسان و جوامع ناامن آب در خط مقدم بحران آب از جنوب جهانی حضور داشتند – که بسیاری از آنها به دلیل روادید و موانع مالی کنار گذاشته شدند. تنها ده ها تن از رهبران جهان در این کنفرانس شرکت کردند، و هیچ اعتراضی و تعداد کمی از فعالان برای فریاد ریاکاری های دولتی و تجاری وجود نداشت.

مانا عمر، 28 ساله، یکی از معدود فعالان روزهای جمعه برای آفریقای آینده که ویزا دریافت می کند، گفت: “به عنوان یک فرد جوان بدون وابستگی به یک سازمان بزرگ، فرصتی برای به اشتراک گذاشتن تجربیات جامعه من وجود نداشت.” شهرستان خشک Kajiado که در آن دختران و زنان جوامع بومی شبانی با خشونت جنسیتی رو به وخامت روبرو هستند زیرا خشکسالی آنها را مجبور می کند برای یافتن آب بیشتر سفر کنند.

دستور کار اقدام آب باید شامل تجربیات متنوعی باشد، اما تعداد زیادی از جوامع از دست رفته اند، و هیچ چیز الزام آور قانونی وجود ندارد، بنابراین چگونه می توانیم کشورها را مورد بازخواست قرار دهیم؟ عمر اضافه کرد.

یک سخنگوی سازمان ملل گفت که آنها از هرگونه مشکل دسترسی بی اطلاع هستند.

این کنفرانس همچنین نتوانست به خشونت و تهدیدهای جوامعی که در تلاش برای محافظت از منابع رو به کاهش آب در برابر معادن، کشاورزی صنعتی و سایر صنایع آلاینده با آن هستند، رسیدگی کند. خوان گابریل مارتینز، 34 ساله، مدافع آب و خاک از مانیزالس، کلمبیا، جایی که جامعه مورد حمله شبه نظامیان مسلح قرار دارد، گفت: «این یک رویداد بسیار بوروکراتیک است که در آن فقط سازمان های غیر دولتی بزرگ، دولت ها و شرکت های خصوصی می توانند خود را ابراز کنند.

یک چهارم از جمعیت جهان هنوز به آب آشامیدنی سالم دسترسی ندارند در حالی که نیمی از آنها فاقد بهداشت اولیه هستند – که یکی از اهداف توسعه پایدار برای سال 2030 است. نسبت به وام‌ها و نه کمک‌های بلاعوض، اراده سیاسی ناکافی و رویکرد بی‌توجهی به آب. با سرعت کنونی، دسترسی جهانی به آب پاک و سرویس بهداشتی تا چند دهه پس از هدف 2030 محقق نخواهد شد.

ساموئل گادفری، مشاور اصلی برنامه توسعه سازمان ملل متحد در منابع آب، گفت: «آنچه از این نتیجه حاصل می‌شود، نیاز به حرکت به سمت اهداف منطقه‌ای پس از سال 2030 است».

و در حالی که اجلاس ممکن است جهان را به سمت درستی سوق دهد، همانطور که موسوندا مومبا، دبیر کل کنوانسیون تالاب‌ها، در بیانیه پایانی خود گفت: “بحران همه جا هست… ما زمانی نداریم.”