Sadia Kabeya: “من اینطور بودم: وای، این چیزی است که راگبی بین المللی شبیه است” | شش ملت زنان

دبلیووقتی سادیا کابیا داشت حرفه خود را به عنوان شماره 7 یاد می گرفت، یک نفر بود که او می خواست مثل او بازی کند – و آن کورتنی لاوز، یا پیتر اوماهونی یا سیا کولیسی نبود. او در حالی که سرش را تکان می دهد، می گوید: «من هیچ علاقه ای به تماشای بازی های مردان نداشتم. الهام بخش او مارلی پکر بود، زنی که نزدیک به یک دهه است که پیراهن شماره 7 انگلیس را بر تن کرده است.

نوامبر گذشته، برای نیم ساعت پایانی فینال جام جهانی، کابیا تنها در هشتمین حضور بین المللی خود، کفش های پکر را پر کرد. این یک اعتبار بزرگ از استعداد این بازیکن 21 ساله است که او در بازی افتتاحیه شش ملت زنان روز شنبه مقابل اسکاتلند در کنار او شروع خواهد کرد – برای اولین بار در زندگی خود در شماره 6 بازی می کند.

کابیا، که تنها چند بار در طول فصل تنهای خود در تیم ملی در کنار هم بازی کرده است، می‌گوید: «من تمام خط‌های خط را یاد می‌گرفتم و آنها گفتند که می‌خواهند من و مارلی با هم بازی کنیم، بنابراین می‌دانستم که این چیزی است که به طور بالقوه می‌تواند اتفاق بیفتد. زنبورها مثل داشتن دو هفتگانه در زمین خواهد بود – تفاوت بزرگ در خط خطی ها است. من همیشه یک پرش خط بوده‌ام، اما با هفت بازی معمولاً از آن مهارت‌ها استفاده نمی‌کنی!»

با اعتراف خود کابیا، او کسی است که خوشحال است “با جریان پیش برود”. او لبخند می زند: «من کاملا آدم سر به زیری هستم، من فقط دور زمین می گردم و کارم را انجام می دهم.» این او را به ویژه برای زندگی به عنوان یک پهلوان مناسب می کند. در این موقعیت هرگز نمی توانید شکایت کنید، هرگز نمی توانید کار زیادی انجام دهید.

تکل های تهاجمی او دلیل دیگری است: از زمانی که او اولین بازی خود را در 15 سالگی در سال 2019 انجام داد، سرگردانی شده است. او سال گذشته در صدر جدول تکل های لیگ قرار گرفت و در این فصل پیشتاز بود، و سال گذشته او بهترین بازیکن سال انجمن راگبی بازیکنان تنها در او بود. فصل سوم

مسئولیتی که او در خط دفاعی انگلیس به او واگذار شده است او را غافلگیر کرده است. من خودم را به عنوان یک رهبر فکر نمی کنم، بنابراین این چیزی است که در مورد آن عصبی بودم. اما دفاع بخش بزرگی از بازی من است و مربیان فکر می کنند که من دانش لازم را برای انتقال آن به سایر اعضای تیم دارم.” اما داستان حرفه کابیا مملو از افرادی است که خیلی سریعتر از او به مهارت های او قدردانی کرده اند.

به عنوان یک دختر مدرسه ای در جنوب لندن، او قبل از اینکه به ورزش دو و میدانی بپردازد، برادر بزرگترش را در رشته غلتیدن و ژیمناستیک دنبال کرد. کابیا می‌گوید: «و اگر یک بازی توپ در زمین بازی در جریان باشد، من و برادرانم به آن ملحق می‌شویم. برادر بزرگتر او که اکنون 24 سال دارد به کانادا نقل مکان کرده است تا در بالاترین سطح تشویق شرکت کند. برادر کوچکتر او فوتبال پرچم بازی می کند زیرا او ورزش آمریکایی را دوست دارد “اما از تماس متنفر است”. شاید داشتن چنین خواهر سختگیری دلیل این امر باشد.

مادر آنها در ماراتن ها شرکت می کند و یک کابیای 10 ساله التماس می کند که در دوی های تمرینی او به او ملحق شود، اگرچه او اذعان می کند که امروز نمی تواند تصور کند که همین کار را انجام دهد. اولین طعم او از راگبی در آکادمی هریس سیتی بود، جایی که مربیان PE او و قهرمانان اولیه او، بریونی و پاپی کلیل، مهاجمان دوقلوی انگلیس (به قول کابیا، قلاب های واقعی راگبی) بودند. با تشویق آنها او به زودی به اولین باشگاه خود و مسیر گروه سنی پیوست.

کابیای آرام، حتی با رفتن به راگبی درجه یک، فقط برای سرگرمی در آن بازی می‌کرد – «من هیچ جاه‌طلبی نداشتم، من از آن دسته افرادی نبودم که به بازی برای انگلیس فکر می‌کردند» – و درخواست برایونی برای پیوستن به او را رد کرد. در ساراسنز، چون جو خیلی جدی بود. در عوض او سه ساعت رفت و برگشت برای تمرین و بازی در ریچموند انجام داد، “جایی که می توانستم یاد بگیرم و احساس راحتی کنم که اشتباه کنم”. رویارویی با زنان مسن تر و بزرگتر از او برای اولین بار شوکه کننده بود – “من قطعاً در اکثر فصل دردناک بودم” – اما او از اینکه خودش را شروع کننده هر بازی بود شگفت زده کرد.

از آن زمان تاکنون دو بار نقل مکان کرده است، به Wasps و سپس به Loughborough، جایی که او همچنین در رشته علوم ورزشی تحصیل می کند. بالا رفتن از نردبان عملکرد راگبی به روش های مختلف آموزش بوده است. هم در مورد خودش و هم طبقه بندی نژادی-اجتماعی کشوری که نمایندگی می کند به او یاد داده است. او که در کریستال پالاس بزرگ شده بود، در کرایدون ورزش های باشگاهی انجام می داد، توسط افراد رنگین پوست احاطه شده بود. قلب راگبی غرب لندن قلمرو جدیدی بود.

او به یاد می‌آورد: «من ناگهان با افراد مختلفی ملاقات می‌کردم، و وقتی کاملاً جوان بودم، به راحتی احساس می‌کردم که باید تغییر کنم تا با خودم سازگار شوم. نه جنبه های فیزیکی من، بلکه موسیقی که گوش می دادم، شوخی هایی که انجام می دادم. من یک فرد دمدمی مزاج هستم، که برای دختری از جنوب لندن، که در آن شما باید در حال بزرگ شدن از خیابانی باشید، معمول است. وقتی به ریچموند نقل مکان کردم، کاملاً ساکت بودم و سعی می کردم آن را کم کنم.» او هرگز به این فکر نمی کرد که موسیقی خودش – بیتس افرو، آر اند بی – را در رختکن پخش کند.

اما زمانی که فصل او در Wasps همزمان با قرنطینه و اعتراضات Black Lives Matter شد، باشگاه تماسی با زوم برقرار کرد و از شش زن سیاه پوست در تیم دعوت کرد تا در مورد تجربیات خود صحبت کنند. این اولین باری بود که متوجه «مردم» شدم انجام دادن می خواهم به شما گوش کنم. فهمیدم که این نیست که مثل بقیه باشم، و واقعاً احساس کردم که افرادم را پیدا کرده ام. این اولین نقطه عطف بود.»

شانا براون، سرپا نگهدارنده انگلستان و هارلکین، حمایت و دوستی بیشتری ارائه کرد. “وقتی اولین دعوتم را گرفتم” – برای بازی در بازی های بین المللی پاییز 2021 انگلیس در برابر کانادا و ایالات متحده – “او گفت نترس، صدایت را آرام نکن، خودت باش. من اینجا خواهم بود و قرار نیست همه شما را دوست داشته باشند، اما این مهم نیست. فقط مطمئن شوید که نورتان را کم نمی کنید.»

این دو تنها یک سال بعد در جام جهانی به عنوان هم اتاقی به پایان رسیدند، حتی اگر براون مجبور شد زمانی که کابیا تنها 10 روز قبل از بازی افتتاحیه انگلیس مقابل فیجی کووید را گرفتار می کرد، از آنجا خارج شود. «احساس پوکی داشتم، بنابراین به رختخواب رفتم، آزمایش دادم و قبل از دیدن نتیجه به خواب رفتم. وقتی ساعت 3 صبح از خواب بیدار شدم و بررسی کردم که خط سخت وجود دارد…”

کابیا می‌دانست که بهترین شانس او ​​برای شروع در بازی فیجی است، “بنابراین برای غلبه بر بیماری و سپس تناسب اندام عجله داشت.” یک دوچرخه ورزشی و دمبل به اتاق هتل او تحویل داده شد و زمانی که او در حالی که هنوز در انزوا بود نام خود را در برگه تیم دید، انگیزه بیشتری پیدا کرد. 10 دقیقه اول مقابل فیجی سخت ترین بازی او در زمین راگبی بود.

من اینطور گفتم: وای، این چیزی است که راگبی بین المللی مناسب احساس می کند. بعد از اولین یا دومین تلاش ما، شروع را رها کردم. با خودم گفتم: “وای خدای من سعدیا، تو باید روشن کنی و سرت را وارد بازی کنی.” او آن را به عنوان بهترین بازیکن مسابقه به پایان رساند.

ماه گذشته، او در مراسم افتتاحیه جوایز لیست سیاه راگبی به عنوان ستاره نوظهور معرفی شد – افتخاری که او به خاطر آمدن از “افرادی که با آنها ارتباط دارید و فقط می‌خواهند شما را بالا ببرند” رتبه بالایی کسب می‌کند. او معتقد است که بازیکنان در این زمینه خود را پیشروتر از مربیان نشان داده‌اند: “یک ایده اشتباه در صحنه مربیگری وجود دارد که می‌خواهیم هر بازیکن رنگین‌پوستی را بگیریم و او را به اوج برسانیم.” اما او همچنین بهبودهایی را در آگاهی مربیان از مسائل مربوط به مسابقه و تمایل به مقابله با آنها می بیند. “در گذشته مردم اغلب ناراحت بودند، بنابراین همه چیز زیر فرش کشیده می شد.”

اگر او به مسیر خود با انگلیس در این تورنمنت ادامه دهد، عقد قرارداد در تابستان تقریباً اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. تا آن زمان، هزینه های مسابقه آزمون او اجاره او را پرداخت می کرد و دوستانش از خرید نوشیدنی برای او در بار خودداری می کردند و به شوخی می گفتند که او ثروتمندترین دانش آموزی است که می شناسند. و حرکت او به شماره 6 بسیاری از تماشاگران را نادیده گرفته است: فال راگبی بهتر از این نیست.