فعالیت‌های هنری در جهان، خوانندگان بی‌بی‌سی را نجات داد. بیایید همین مبارزه را به کاهش دولت بپردازیم | جیمز ویکز

اسo تمام شد – فعلا. پس از دو هفته اعتراض بی‌سابقه، بی‌بی‌سی در مقابل برنامه‌های فوری برای انحلال خوانندگان بی‌بی‌سی تسلیم شد و به حالت تعلیق درآمد. با این حال، هشدارهایی وجود دارد: بودجه برای حفظ آنها توسط سازمان‌های خارجی ارائه شده است، که یک مدل کاملاً جدید برای یک گروه بی‌بی‌سی خواهد بود و تعدادی سؤال را ایجاد می‌کند. این گزینه‌ها فقط «به‌طور فعال بررسی می‌شوند» – هنوز معامله‌ای انجام نشده است. و ارکسترهایی را فراموش نکنیم که هنوز تبر زائد بر سرشان می نشیند. اما می توانیم محتاطانه خوشبین باشیم. بی‌بی‌سی به خوانندگان متعهد است و «هنوز قصد دارد در آینده آواز کرال در سراسر بریتانیا سرمایه‌گذاری بیشتری کند».

اگر همه اینها به نتیجه برسد – اگر بزرگ – ما می توانیم به دنبال یک برد-برد برای آواز گروه کر در این کشور باشیم. اینکه ما به این نقطه رسیده‌ایم شاهدی بر موج فوق‌العاده کنش‌گری در دو هفته گذشته است که اعتراضات را در سراسر جهان موسیقی متحد می‌کند و هدف مشترک نامحتملی را در طیف سیاسی ایجاد می‌کند: چه زمانی همه روزنامه‌های مهم – حتی اسپکتیتور و ستاره صبح – آخرین توافق در مورد چیزی؟ ارزش آن را دارد که چند لحظه به یادآوری وسعت مخالفان طرح‌های بی‌بی‌سی بپردازیم: ائتلاف جهانی از رهبران ارکستر، آهنگسازان، مدیران کر. اساتید و دانشگاهیان موسیقی؛ گروه های کر حرفه ای، آماتور و کودکان؛ اکثر سازمان‌ها و کالج‌های موسیقی بریتانیا؛ و 150 هزار امضا کننده طومار. این مخالفت نیز پشت درهای بسته نبود، بلکه در ستون‌های روزنامه‌های خشمگین و مهم‌تر از همه در چاله‌های خرس رسانه‌های اجتماعی، جایی که روش‌های مبتکرانه هماهنگ‌سازی اقدام و آگاهی پاسخ‌های عظیمی را به همراه داشت، پخش شد.

به عبارت دیگر ما این کار را انجام دادیم. اعتراض دسته جمعی در مقیاس وسیع چیزی است که بی بی سی را برگرداند. شاید نبرد تمام نشده باشد، اما اکنون می‌دانیم که می‌توانیم در برابر این کاهش‌ها و دیگر بریدگی‌ها بجنگیم، می‌توانیم خودمان را به گوش دیگران برسانیم، و ما بسیار هستیم.

این درس مهمی است که باید از این قسمت طاقت فرسا گرفت. پس از تعطیلی شورای هنر در ماه نوامبر، حس تقدیرگرایی که پس از فاجعه دوگانه برگزیت و کووید، صحنه موسیقی بریتانیا را پوشانده بود، تقریباً خفه کننده به نظر می رسید. شاید بی‌بی‌سی فکر می‌کرد که یک ضربه دیگر برای بخش‌هایی که قبلاً ناامید شده بودند تفاوت چندانی ایجاد نمی‌کرد، اما به دو دلیل اشتباه محاسبه کرد.

اول، بی بی سی است. برخلاف ENO و Britten Sinfonia، هر چند در سطح جهانی و شایسته حمایت هستند، بی‌بی‌سی بخشی از DNA ملی ما است، بخش مهمی از نگاه ما به عنوان یک ملت و فرهنگ. از بین بردن خوانندگان و از بین بردن ارکسترها برای بسیاری از مردم مانند کندن یک عضو، یا حداقل (به عنوان آهنگساز جان آدامز این را با طعنه بیان کردبا اشاره به The Banshees of Inisherin) چند رقمی.

دوم، آواز خواندن است. در پیشنهاد بستن بی‌بی‌سی خوانندگان، بی‌بی‌سی سهواً به ما یادآوری کرد که ما ملتی آوازخوان هستیم: که ما سنت‌های سرود پر افتخار، متنوع و – بله – پیشرو در جهان داریم که عمیقاً در جوامع ریشه دارد و ذاتی در زندگی کسانی است که در آن شرکت می‌کنند. خوانندگان یا مخاطبان آنها

بنابراین شورش شکل گرفت و بی بی سی سقوط کرد. خوب اکنون باید انرژی و عشق به آواز کرال را که در دو هفته گذشته رها کرده است، بگیریم و آن را به یک حرکت بزرگ و سراسری تبدیل کنیم. بی‌بی‌سی می‌تواند با استراتژی جدید گروه کر خود در قلب این امر قرار گیرد: امیدواریم این بار آنها بتوانند به مشاوره گسترده‌ای دست پیدا کنند که قبلاً به‌شدت در انجام آن ناکام بودند. و آنها به درستی مرده اند که گسترش دسترسی و تنوع باید در مرکز برنامه های آن باشد.

که ما را به دولت می رساند. ممکن است چند هفته گذشته برای بی‌بی‌سی یک فاجعه بود (و با توجه به افشاگری‌های تکان‌دهنده سوءمدیریت، چندین نفر باید به موقعیت‌های پردرآمد خود فکر کنند) اما این شکست ناشی از کاهش انتقام جویانه دولت در هزینه مجوز این شرکت بود. اسکان در وهله اول هر گونه احیای واقعی فرهنگی در این کشور تنها زمانی حاصل می شود که دولت به فرهنگ و دارایی گرانبها نگاه کند و به درستی آن را تأمین مالی کند. بیشتر از همه، ما به موسیقی و آواز در مدارس و در قلب برنامه درسی که واقعاً فرزندان ما را پرورش می دهد، نیاز داریم.

در میان این خشم، چند هفته گذشته شاهد تاکید مجدد روحی بر ارزش‌های فرهنگی ما و آغاز بارقه‌ای از امید برای آینده بوده است. ما باید بر روی آن بنا کنیم و دفعه بعد به یاد داشته باشیم که تنها نیستیم.