“ما باید بخشی از راه حل باشیم”: ساختن وال استریت سیاه فردا | شهرها

دبلیوهنگامی که اکثر مردم کلمات “بلک وال استریت” را می شنوند، افکار آنها مستقیماً به سمت گرین وود می رود، منطقه مرفه تالسا که در اوایل دهه 1900 به شهرت رسید و پس از کشتار تولسا در سال 1921 ویران شد. در نقطه عطف وحشتناکی از تاریخ ایالات متحده، یک اوباش سفیدپوست در محله تولسا شمالی فرود آمدند، کسب و کارهای متعلق به سیاهان را غارت و سوزاندند و تقریباً 300 نفر را کشتند.

فیل آرمسترانگ، ساکن تولسا و رئیس و مدیر عامل مرکز اوکلاهما برای جامعه و عدالت، می‌گوید که کشتار ویرانگر تنها نیمی از داستان است. در واقع، شهر تولسا تقریباً بلافاصله پس از شورش ها شروع به بازسازی ناحیه گرین وود کرد. تا سال 1942، یک سال پس از ویرانی، این منطقه خانه 242 کسب و کار متعلق به سیاهپوستان از جمله سالن های بولینگ، هتل ها و بوتیک ها بود – دو برابر میزان موجود در 12 ماه قبل.

آرمسترانگ می‌گوید: «تمرکز این بود که اقتصاد گرین‌وود در اسرع وقت دوباره راه‌اندازی شود.

میراث و انعطاف پذیری وال استریت سیاه تولسا الهام بخش نسل جدیدی برای بازسازی مناطق تجاری سیاه پوست در سراسر کشور است. از سنت لوئیس تا شیکاگو، شهروندان شهری در تلاش هستند تا مناطق تجاری سیاه‌پوستان را دوباره روی نقشه قرار دهند.

St لویی

با الهام از تلاش‌ها برای بازسازی ناحیه گرین‌وود تولسا، فراخان شگوگ، سازمان‌دهنده سنت لوئیس، صداهای جوان با عمل (YVWA) را تأسیس کرد، یک سازمان غیرانتفاعی سنت لوئیس که به احیای راهرو حلقه ولستون که در امتداد بلوار مارتین لوتر کینگ قرار دارد، اختصاص داده شده است. Shegog انگیزه داشت تا روزهای شکوه ویل را بازآفرینی کند، منطقه ای عمدتا سیاهپوست در سنت لوئیس که خانه آرتور اش، تینا ترنر، چاک بری و ژوزفین بیکر و دیگران بود. اگرچه اکثر مشاغل در ویل متعلق به سیاه پوستان نبودند، اما این منطقه شلوغ به ساکنان و مشتریان سیاه پوست خود احساس غرور می کرد. شگوگ می‌گوید: «در زمان جیم کرو بود، و این تنها مکانی در سنت لوئیس بود که به سیاه‌پوستان اجازه می‌داد از درب ورودی عبور کنند.

در سال 2017، سازمان او جشنواره سیاه وال استریت 314 را به منظور جمع آوری کمک های مالی برای بهبود خانه، ثبات محله و کار حمایتی به نفع ساکنان محلی راه اندازی کرد. بیش از 100 فروشنده سیاه پوست را جذب می کند. طرح اولیه این بود که از سود جشنواره برای خرید زمین های خالی و خانه برای افراد نیازمند استفاده شود. اما قبل از اینکه حتی بتوانند به توسعه مجدد فکر کنند، گروه شگوگ باید تلاش های خود را برای جلوگیری از اصیل سازی صرف می کردند. در سال 2020، شرکت توسعه Equity Homes برنامه‌ای برای ساخت خانه‌های 300000 دلاری در محله‌ای با ساکنانی که میانگین درآمد سالانه آنها 20000 دلار است، اعلام کرد.

YVWA در حال حاضر کنترل سایت یک زمین خالی در بلوار مارتین لوتر کینگ را دارد، با طرحی برای ساخت مرکز تجاری ساکن ایستون، یک توسعه با کاربری ترکیبی. این پروژه شامل چهار فضای خرده فروشی و 16 واحد مسکونی ارزان قیمت خواهد بود. در ژوئن سال 2022، YVWA 916000 دلار از نماینده کنگره، کوری بوش، به عنوان هزینه پروژه دریافت کرد. YVWA تاکنون 8.8 میلیون دلار جمع آوری کرده است که برای خرید سند زمین به 1.4 میلیون دلار اضافی نیاز است.

شگوگ می گوید: «معاملات زمین و املاک زیادی در جامعه ما انجام شد که منجر به انتقال ثروت از جامعه آسیب دیده به افراد خارج از جامعه شد.

گروه او به طور تهاجمی شروع به تصاحب املاک مسکونی کردند. همچنین مالکیت یک باغ اجتماعی را نیز در اختیار گرفت. این سازمان غیرانتفاعی اکنون یک ذینفع معتبر در محله بود، و این کار را برای توسعه دهندگان دشوار می کرد که بدون نظر گروه اقدام کنند. شگوگ می گوید: «آنها دیگر نمی توانند به جامعه بیایند و جامعه را نادیده بگیرند.

در این میان، این سازمان در حال اجرای طرح کمک به صندوق ضد جابجایی و کمک مالیات بر دارایی است. این برنامه با حمایت 100000 دلاری از اداره بندر سنت لوئیس، گروه Shegog را قادر می سازد تا به سالمندان و جانبازان با درآمد ثابت کمک کند. گروه او همچنین 635000 دلار کمک هزینه ایمنی عمومی دریافت کرده است. این پول صرف پیاده‌سازی فناوری‌های جدیدی مانند چراغ‌های توقف و دوربین‌ها می‌شود که به ایمنی عمومی کمک می‌کنند و مالکیت خانه را تشویق می‌کنند، تا اعضای جامعه سیاه‌پوست را به کار بگیرند.

شیکاگو

مجموعه‌ای از کانتینرهای رنگارنگ حمل‌ونقل در خیابان ۵۱ شرقی در منطقه تاریخی برونزویل شیکاگو، بازار باکس‌ویل را در خود جای داده است، یک مرکز تجاری با کسب‌وکارهای متعلق به سیاه‌پوستان. کانتینرهای حمل و نقل اصلاح شده بخشی از Build Bronzeville، یک برنامه توسعه اقتصادی است که سازمان غیرانتفاعی Urban Juncture برای احیای جامعه ایجاد کرد.

برنارد لوید، بنیانگذار Build Bronzeville که در لیبریا بزرگ شده است، می گوید که پس از اتمام دوره اقتصاد “درباره قدرت اقتصاد در تغییر جامعه هیجان زده شده است”. برنارد می‌گوید: «شیکاگوی سیاه‌پوستان شیکاگوی امروزی را تشکیل داد، و منظور من از آن مهاجرت سیاه‌پوستان صدها هزار سیاه‌پوست را به شیکاگو آورد.

تا سال 1980، جمعیت شیکاگو 40 درصد سیاه‌پوستان بود. نوازندگانی مانند لوئیس آرمسترانگ، نت کینگ کول و ماحلیا جکسون اهل برونزویل هستند که به آنها “کلان شهر سیاه” لقب گرفته اند. ایدا بی ولز نویسنده، جسی اونز اسطوره المپیک و جو لوئیس قهرمان بوکس نیز برنزویل را خانه می نامند.

مهاجرت انبوه به شهر در حوالی آغاز هزاره رسید که منجر به از دست دادن 261673 نفر از ساکنان سیاهپوست از سال 2000 تا 2020 شد. برای جلوگیری از این موج، اولین غریزه لوید این بود که سیاه‌پوستان را با ایجاد یک ردیف رستوران حاوی غذاهای سیاه‌پوست فریب دهد. او به زودی متوجه شد که منظره زوال شهری مشتریان بالقوه را از کار خواهد انداخت. بنابراین تیم او برای خرید سه ملک کار کرد، اما زمانی که بحران مالی سال 2008 رخ داد، شرکای سرمایه گذاری آنها ناپدید شدند. آن زمان بود که تصمیم گرفتند یک باغ اجتماعی ایجاد کنند.

این تلاش به پنج ابتکار دیگر تبدیل شد: انکوباتور تجاری برونزویل، باکس‌ویل، تأسیسات برنزویل کوکین، Engage Bronzeville and the Forum، یک مجتمع خرده‌فروشی و مهمان‌نوازی. لوید می گوید که برای تحقق کل چشم انداز حدود 50 میلیون دلار هزینه خواهد داشت.

تولسا

منطقه تاریخی گرین‌وود اکنون خانه یک بخش تجاری و فناوری رو به رشد و همچنین بازار پر رونق مسکن است.

این آسان نبوده است. در سال 1967، شهر تولسا خانه ها و مشاغل را در این منطقه تخریب کرد تا بین ایالتی 244 و بزرگراه 75 را بسازد. آنچه پس از آن درگیری شدیدی بود، با مردم محلی که برای نجات محله های خود و نوادگان قربانیان و بازماندگان قتل عام تولسا تلاش می کردند تا آنها را دریافت کنند. غرامت پس از یک نبرد طولانی و ناموفق برای غرامت، ابتکار توسعه اقتصادی تولسا شمالی در سال 2007 با ماموریت بازسازی شمال تولسا، یک پروژه در یک زمان، تشکیل شد. سپس در سال 2015، سناتور کوین متیوز، کمیسیون صدمین سالگرد کشتار نژاد تولسا در سال 1921 را برای جمع آوری کمک های مالی برای بزرگداشت 100 ساله این کشتار تشکیل داد. این کمیسیون مسئولیت ساخت گرین‌وود رایزینگ را برعهده داشت، یک مرکز تاریخی که به میراث بلک وال استریت اختصاص یافته بود.

در سال 2018، سازمان توسعه تولسا 56 هکتار (23 هکتار) را از مرکز دانشگاه در تولسا خریداری کرد. این منطقه شامل ارتفاعات کرک پاتریک و گرین‌وود است که مکان‌های دیدنی سیاه‌پوست مانند مرکز فرهنگی گرین‌وود، مرکز تاریخی گرین‌وود رایزینگ، کلیسای باپتیست کوه صهیون و دانشگاه لنگستون، یک HBCU را در بر می‌گیرد. شهردار تولسا، GT Bynum، یک کمیته رهبری 11 نفره تشکیل داد تا اطمینان حاصل شود که تمام برنامه‌های مربوط به 56 هکتار از کرک پاتریک هایتس و توسعه مجدد گرین‌وود شامل اجزای اجتماعی و اقتصادی برای تولسان‌های سیاه است.

لانا تیونر-آدیسون، رئیس ابتکار توسعه اقتصادی تولسا شمالی، می‌گوید: «آنها آن را دوباره در دستان ما گذاشتند، بنابراین ما تصمیم می‌گیریم چه اتفاقی بیفتد. نقش غیرانتفاعی او حمایت از تولسانی است که مزیت ثروت یا گوش توسعه دهندگان املاک و مستغلات را ندارند. او می‌گوید: «اگرچه شما به میز دعوت نشده‌اید، باید خودتان را درگیر کنید و شهر را مسئول نگه دارید». در سال 2016، این شهر 7 میلیون دلار را برای ابتکار عمل و بودجه اضافی برای حمایت از توسعه و زیرساخت تالسا شمالی متعهد شد.

در سال 2019، تولسان‌های سیاه خود را در برابر تهدید اصیل‌سازی شمال تولسا در منطقه‌ای خارج از محدوده 56 هکتاری توسعه مجدد یافتند. یک کمپین مردمی برای جلوگیری از دستیابی توسعه دهندگان به دارایی بیشتر و استفاده از قوانین دامنه برجسته به نفع خود شکل گرفت. ترنر-آدیسون می‌گوید: «وقتی کسی می‌گوید نوسازی شهری، «حذف شهری» یا حذف سیاه‌پوستان را می‌شنویم.

ترنر-آدیسون می‌گوید تا صدمین سالگرد کشتار تولسا، زمانی که تمام دنیا تماشا می‌کردند، نبود که شهر تصمیم گرفت قدمی بلند بگذارد. شهر 2 میلیون دلار برای ساخت Greenwood Plaza، یک مکان هنری و سرگرمی در فضای باز در شمال تولسا تصویب کرد. شهردار باینام که سفیدپوست است و به حزب جمهوری خواه تعلق دارد، در 22 مارس یک بسته مالیاتی 772 میلیون دلاری برای بهبود شهر ارائه کرد. مبلغی که به سمت ارتفاعات کرک پاتریک و توسعه مجدد گرین‌وود می‌رود مشخص نیست.

ترنر-آدیسون هنگام صحبت درباره تأثیرات ماندگار نژادپرستی دیرینه ای که جامعه سیاه پوست شهرش را ویران کرده است، اشک هایش را نگه می دارد. ترنر-آدیسون می گوید: «احساس خوبی نیست که از ثروتی که زمانی در آنجا بوده و چه اتفاقی افتاده است بدانیم. “درد می کند.” و با این حال او به آینده نگاه می کند. ما همچنین می دانیم که موانع زیادی در مقابل ما وجود دارد، اما باید بخشی از راه حل باشیم.»

آرمسترانگ از مرکز اوکلاهما برای جامعه و عدالت می گوید که صبر برای ایجاد مناطق تجاری جدید سیاه پوستان کلیدی است. بر اساس برآوردهای او، پنج تا هفت سال طول می کشد تا نتایج تلاش های جمعی در سراسر کشور مشاهده شود. توصیه او به رهبران جامعه این است که تسلیم ناامیدی نشوند.

او می‌گوید: «مناطق تجاری هرگز به آنچه 100 سال پیش بودند نخواهند بود. “این در مورد ایجاد مکان های جدید است که در آن سیاه پوستان می توانند زندگی کنند و رشد کنند.”