پس از خروج از ریل، سوختگی سمی، دانش‌آموزان ورزشکار به دنبال حالت عادی هستند

فلسطین شرقی، اوهایو — در ظاهر همه چیز عادی به نظر می رسد.

تیم بیسبال دبیرستان فلسطین شرقی در یکی از لبه های استادیوم رید مموریال، نکات ظریف بیس رانینگ را یاد می گیرد. از سوی دیگر، تعداد انگشت شماری از دوندگان سرعت در هوای ملایم ماه مارس به تیراندازی می پردازند، چترهای آبی که به کمرشان وصل شده اند، در حالی که سرعت را بالا می برند، پشت سرشان قارچ گونه رشد می کنند.

همان طور که در شرق فلسطین در حال گذار از ورزش های زمستانی به بهاری بود. فقط، نه واقعا.

کمی بیش از یک مایلی شرق مدرسه کوچک – جمعیت دانش آموز 285 نفر – که در نزدیکی خط ایالت پنسیلوانیا قرار دارد، خدمه پاکسازی همچنان با عواقب خروج قطار در 3 فوریه درگیر هستند. در حالی که هیچ کس آسیب ندید، نگرانی در مورد یک انفجار احتمالی باعث شد تا مقامات ایالتی و محلی با انتشار و سوزاندن وینیل کلرید سمی از پنج خودروی تانکر موافقت کنند که باعث تخلیه نیمی از روستا و تعطیلی مدارس به مدت یک هفته شد.

با گذشت بیش از یک ماه، عملیات پاکسازی ادامه دارد. بحث حقوقی بر سر این که چه کسی را مقصر بدانیم تازه شروع شده است.

کارگرانی که جلیقه‌های زرد بازتابنده را به تن دارند به هر کجا که نگاه می‌کنید حضور دارند. بسته شدن جاده‌ها و مجموعه‌ای از کنفرانس‌های مطبوعاتی و عکس‌برداری‌های ظاهراً بی‌پایان توسط مقامات ایالتی و فدرال، مدیر عامل اپراتور راه‌آهن نورفولک ساترن، و سیاستمداران، از جمله دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق، وجود دارد. ناگفته نماند انواع مداخله‌گران – از رسانه‌ها گرفته تا وکیل‌ها و فعالان محیط‌زیست – که آمده‌اند تا جامعه‌ای را به راه بیندازند که بدشان نمی‌آید که به سادگی به امور ادامه دهند.

“بعضی وقت ها برای شما توهین آمیز نیست، اما چه زمانی قرار است حریم خصوصی خود را بازگردانیم؟” میا لی، پرش ارتفاع، که یک سالمند است، به آسوشیتدپرس گفت.

در حالی که ستون‌های مضر تاریک ناشی از تصادف از بین رفته‌اند، احساس عدم اطمینان باقی می‌ماند.

به ساکنانی که نگران اثرات ماندگار محیطی و بهداشتی و علائمی مانند سردرد و بثورات پوستی هستند، گفته می‌شود که هوا و آب آنها سالم است. با این حال، این امر مانع از گسترش آنچه دواین پاوکوویچ، مدیر ورزشی فلسطین شرقی می‌شود، «ترس‌پرستانه» توصیف می‌کند که برنامه شلوغ ورزش‌های بهاری مدرسه را مختل کرده است.

نزدیک به دوازده مدرسه از مجموعه مسیرهای دعوتی برای دیدار با میزبانان فلسطین شرقی خارج شده اند. در حالی که پاوکوویچ تاکید کرد از هیچ مدرسه‌ای انتقاد نمی‌کند که حاضر به شرکت نشوند، او همچنین خاطرنشان کرد که مدرسه پیوندی به نتایج آزمایش‌های روزانه هوا، آب و خاک آژانس حفاظت از محیط زیست در تلاش برای رفع نگرانی‌های بهداشتی ارائه کرده است.

روز چهارشنبه، دبیرستان میزبان یک پانل از کارشناسان علمی و بهداشتی بود و از تمام مناطق مدرسه محلی دعوت کرد. پاوکوویچ آن را به عنوان یک “رویکرد پیشگیرانه” به امید جذب تیم های بیشتری برای رقابت توصیف کرد.

وقتی مدیران مدارس دیگر از آنها می‌پرسند چه کمکی می‌توانند انجام دهند، پاسخ او ساده است: بیا و ما را بازی کن. به ورزشکاران ما – به ویژه سالمندانی که به دلیل همه‌گیری کووید-19 فصل اول ورزش بهاری را نداشتند – همان فرصت‌هایی را بدهید.

او گفت: «ما می‌خواهیم تا حد امکان عادی‌سازی ایجاد کنیم.

این نشان دهنده اهمیت دو و میدانی برای هویت فلسطین شرقی است که هیچ یک از ورزش های بهاری مدرسه حتی یک بازیکن را پس از خروج از ریل از دست ندادند.

برای اوون الیوت، یک گلف باز در پاییز و یک مرکز – که همگی او 5 فوتی بودند – در تیم بسکتبال در طول زمستان، این سه ماه از فصل بیسبال نشان دهنده پایان کار ورزشی رقابتی او است. یک دوره کارآموزی برای تبدیل شدن به یک برق در انتظار سال آخر دبیرستان است.

در حالی که الیوت معتقد است فلسطین شرقی ممکن است در حال حاضر تمیزترین مکان جهان نباشد، او همچنین انتخاب زیادی ندارد. او نمی تواند به شما بگوید که چقدر امن است. او می تواند به شما بگوید این آخرین فرصت او برای ایستادن در زمینی در کنار دوستانش قبل از شروع فصل بعدی زندگی اش است.

الیوت گفت: “من می خواهم تا جایی که می توانم بازی کنم.” آخرین فصل بیسبال او دوشنبه آغاز خواهد شد، زمانی که فلسطین شرقی میزبان Wellsville High در زمین چمن 5 مایلی (8 کیلومتری) بالاتر از جاده – و معمولاً در سمت باد – پاکسازی است که احتمالاً هنوز چند ماه از تکمیل آن باقی مانده است.

این برای لی، یک بازیکن دو دوره مقدماتی ایالتی در پرش ارتفاع که به دنبال کسب رتبه سه در فصل بهار خود است، تقریباً مشابه است. او به خاطر فرصتی که برای خداحافظی به روش درست به دست آورد سپاسگزار است.

این فرصتی است که در پایان فصل بسکتبال به او داده نشد، زمانی که مراسم شب بزرگسالی او با تعطیلی مدرسه پس از خروج از ریل از بین رفت. او امیدوار بود زمانی که بولداگ ها حق میزبانی یک بازی پلی آف را به دست آوردند، شانس دیگری را به دست آورد، اما حریف آنها ترجیح داد به جای سفر به فلسطین شرقی، آن را از دست بدهد.

لی، که مراسم شب بزرگسالی خود را در یک بازی بسکتبال پسران قرار داده بود، گفت: «می‌دانم که آنها ترسیده بودند. اما اگر بتوانیم تمام آن هفته به مدرسه بیاییم و اینجا زندگی کنیم و، می دانید، همه هنوز اینجا هستند، فکر می کنم باید می توانستند برای چند ساعت بیایند تا یک بازی انجام دهند.

خانواده او چهار سال پیش به خانه‌ای در کنار ریل قطار نقل مکان کردند، در فاصله 1.6 مایلی (2.6 کیلومتری) از ریل. او چنان به سروصدای مداوم قطارهای در حال عبور عادت کرده بود که مدت ها پیش آن را تنظیم کرد.

به هر حال تا 3 فوریه. حالا، هر وقت صدای «تنگ» بزرگی را می شنود، با انعکاس به سمت پنجره می رود تا اوضاع را بررسی کند.

حضور در پیست – حتی اگر مبادله ای با مربی اش در تلاش برای خارج شدن از دویدن باشد – به لی اجازه می دهد تمرکز خود را از هر چیز دیگری دور کند. ریتم‌های آشنای تمرین و خنده‌های هم‌تیمی‌های لی باعث می‌شود که فراموش کنیم – به هر حال برای چند ساعت – در مورد مانیتور کیفیت هوا که اخیراً نصب شده است و دقیقاً بیرون استادیوم به یک میله وصل شده است و عدم اطمینان در مورد آینده.

لی گفت: از نظر روحی، من خوب هستم. اما اگر آنها بگویند فصل من قطع شده است، روی من تأثیر می گذارد. اما در حال حاضر هیچ اتفاقی نمی افتد. فکر می کنم خوبم.”