ستاره شناسان ممکن است اولین سیاره خارج از کهکشان ما را کشف کرده باشند

اخترشناسان در فاصله 28 میلیون سال نوری از کهکشان راه شیری ممکن است اولین سیاره خارج از کهکشان ما را کشف کرده باشند.

این سیاره فراخورشیدی به اندازه زحل توسط اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ پرتو ایکس چاندرا ناسا شناسایی شد و مشخص شد که در کهکشان گرداب مسیه 51 قرار دارد و هم به دور یک ستاره مرده و هم به دور یک ستاره پرجرم می چرخد.

پیش از این بیش از 4800 سیاره کشف شده بود که به جای خورشید به دور ستارگان دیگر می چرخند، اما همه آنها در داخل کهکشان راه شیری قرار دارند.

این یافته های جدید در مجله مستند شده است نجوم طبیعت، و پیشنهاد می کند که سیارات فرا کهکشانی زیادی وجود دارد که در انتظار یافتن هستند.

سیارات فراخورشیدی چیست؟

هر سیاره ای در منظومه شمسی ما به دور خورشید می چرخد، در حالی که هر سیاره ای که به دور ستارگان دیگر، خارج از منظومه شمسی ما می چرخد، به عنوان یک سیاره فراخورشیدی شناخته می شود.

تشخیص سیارات فراخورشیدی با تلسکوپ ها به دلیل تابش درخشان ستارگانی که به دور آنها می چرخند بسیار دشوار است، بنابراین ستاره شناسان در عوض به دنبال ستارگانی می گردند که اثراتی از خود نشان می دهند.

یکی از راه‌های جستجو برای سیارات فراخورشیدی، جستجوی ستاره‌های متزلزل است. ستاره ای که سیاره دارد به طور کامل به دور مرکز خود نمی چرخد. از دور، این مدار خارج از مرکز باعث می‌شود ستاره در حال لرزش به نظر برسد. ناسا گزارش ها.

برای این مطالعه خاص، اخترشناسان نتایج خود را بر اساس روش ترانزیت یافته اند، که می توان توضیح داد که وقتی سیاره ای از مقابل ستاره خود می گذرد، اندکی از نور ستاره مسدود می شود و به تلسکوپ ها اجازه می دهد تا نور کم را تشخیص دهند.

نظارت بر تغییرات در روشنایی ستاره همچنین می تواند به تعیین اندازه سیاره فراخورشیدی در حال گردش و میزان فاصله آن از ستاره خود کمک کند.

دوتایی اشعه ایکس برون کهکشانی

برای شناسایی این سیاره فراخورشیدی جدید از یک تکنیک کلیدی به نام باینری اشعه ایکس استفاده شد.

هنگامی که یک ستاره نوترونی یا سیاهچاله موادی را از یک ستاره زنده در مدار نزدیک می‌دزدد، می‌توان دوتایی‌های پرتو ایکس را کشف کرد و تا حدی که پرتوهای ایکس درخشان ساطع می‌کند، فوق‌گرم می‌شوند. این امر باعث می‌شود اخترشناسان بتوانند حضور یک سیاره بالقوه را با کم‌نور شدن نور در حین عبور آسان‌تر تشخیص دهند.

گذر پرتو ایکس برای این سیاره فراخورشیدی خاص حدود سه ساعت به طول انجامید و در طی آن تابش اشعه ایکس به صفر کاهش یافت.

داده های بیشتری مورد نیاز است

پیشنهاد شده است که کاهش نور مشاهده شده می تواند ناشی از عبور ابری از گاز یا غبار از مقابل اشعه ایکس باشد، اگرچه نویسندگان این مطالعه گفتند که این توضیح با داده های آنها سازگار نیست.

در حالی که پرتوهای ایکس در کمک به شناسایی سیارات فراخورشیدی در کهکشان راه شیری موفق بوده اند، اما برای نگاه کردن به کهکشان های فراتر از آن، با فواصل بیشتر که میزان نوری که به تلسکوپ می رسد را کاهش می دهند، مجهز نیستند.

داده های این مطالعه همچنین نشان می دهد که حدود 70 سال طول می کشد تا سیاره فراخورشیدی دوباره از مقابل شریک دوتایی خود عبور کند، به این معنی که مطالعه مجدد برای مدت طولانی قابل مشاهده نخواهد بود.

جولیا برندسون، یکی از نویسندگان این مطالعه از دانشگاه پرینستون، نیوجرسی، گفت: ما می دانیم که ادعای هیجان انگیز و جسورانه ای داریم، بنابراین انتظار داریم که ستاره شناسان دیگر با دقت به آن نگاه کنند.

ما فکر می کنیم که استدلال قوی داریم و این روند نحوه عملکرد علم است.»