بریزبن خود را برای نبرد برای شهری آماده می‌کند که حتی NRL نمی‌توانست آن را بنویسد | NRL

بریزبن در تمام قوانین ورزشی اصلی خود یک شهر تک تیمی است.

ملبورن دارای دشمنی باستانی با قوانین استرالیا است، سیدنی قبایل لیگ راگبی حومه‌ای خود را دارد – بدون در نظر گرفتن تیم‌های رقیب در بازی توپ دور و کریکت T20. در آدلاید و پرث، درگیری بین تیم های کراس تاون AFL داغ ترین بلیط در شهر است.

با این حال، بریزبن تا به حال چیزی قابل مقایسه نداشته است.

بنابراین، تازگی جلسه افتتاحیه روز جمعه بین بریزبن برونکوس – باشگاه فوتبالی که شهر رودخانه را بیش از هر باشگاه دیگری تعریف می کند – و دلفین ها – بچه های جدید NRL در بلوک – تا حد زیادی توضیح می دهد که هیاهو پشت دربی دوبله شده است. “نبرد برای بریزبن”.

همچنین در بردهای غیرمنتظره دلفین ها و بازگشت برانکوها به شکل با شکوه پس از سال ها دست و پا زدن، یک افسانه وجود دارد. سپس وارد وین بنت شوید – پدر بنیانگذار برانکوها و اکنون دلفین ها – و داستانی دارید که مدیران اتاق هیئت مدیره لیگ به سختی جرات نوشتن فیلمنامه را داشته باشند.

کلیسای جامع لیگ راگبی شهر، پارک لنگ با ظرفیت 52500 نفر، روزها قبل فروخته شد. دوستان در حال پایان دادن به مکالمه‌ها با صدای «فین‌آپ» به‌عنوان یک سلام فراق هستند و مشتریان با کف دست‌هایشان به هم فشار داده شده، مانند دعا و تا پیشانی‌شان مثل باله‌دار وارد میخانه‌ها می‌شوند.

در کنار اسکله ردکلیف در دلفین‌ها، لوئیس موری از سوراخی در دیواری که تقریباً 20 سال است در آن اداره می‌شود، در خرگوش‌هایی از فروشگاه‌های آرکید – مغازه‌های اپ‌شاپ، فروشگاه‌های دو دلاری، فروشنده‌های رکوردها و نیکوها – در کنار اسکله ردکلیف، کالاهای لیگ راگبی را می‌فروشد.

او می‌گوید: «هرگز چیزی شبیه به آن ندیده‌ام. “هر وقت در را باز می کنید مانند یک فروش مایر است.”

موری می‌گوید از لحظه‌ای که هفدهمین امتیاز NRL در 18 ماه پیش به آنها اهدا شد، دلفین‌ها به پرفروش‌ترین باشگاه او تبدیل شدند. مشتریان وفاداری که «هزاران نفر را روی» محبوب‌ترین تیم‌های او – برانکس‌ها، کابوی‌ها، مارماهی‌ها، خرگوش‌ها – «هزاران نفر» گذاشته بودند، ناگهان هر سه پیراهن دلفین‌ها را می‌خریدند. او می‌گوید: «ما در روز شنبه از دو کارمند به پنج نفر رسیدیم – و این کافی نیست.

هنگامی که دلفین ها از شانس ها سرپیچی کردند و اولین بازی برتر خود را در برابر خروس ها بردند، رکوردهای فروش او در عرض چند ساعت تحت الشعاع قرار گرفت. سپس هفته بعد مقابل کانبرا این اتفاق افتاد. سپس دوباره مقابل نیوکاسل. موری می گوید: «گرسنگی آنجا بود. “و فقط هر هفته ساخته می شود.”

اما در حالی که این باز کردن فصل جدیدی در تاریخ لیگ راگبی شهر است، برای بسیاری این چیزی شبیه بازگشت به دوران طلایی محو شده است.

Ash Vienna مدیر سالن در هتل کاکستون در سایه پارک لنگ است. برای چندین دهه، خیابان و میخانه مترادف با Broncos بوده است. اسطوره های باشگاه روی دیوارهای آن جاودانه شده اند و عیاشی و رسوایی های پس از بازی در باغ های آبجوی آن پخش شده است. وین خیلی جوان است که نمی تواند آن را به شکل دیگری به خاطر بسپارد.

اما قبل از اینکه Broncos تشکیل شود و یک لیگ اسماً ملی در سال 1988 متولد شود، اینجا مرکز رقابت پر جنب و جوش بین باشگاه های حومه شهر بود: لیگ راگبی بریزبن. در اینجا ردکلیف دلفین ها برای اولین بار در سال 1960، 13 سال پس از تاسیس باشگاه، دندان های خود را بریدند.

وین درباره دوران BRL می‌گوید: «همه ما فیلم‌های مربوط به آن روز را دیده‌ایم و بله، وحشی بود. “به نظر می رسد که به آرامی در حال بازگشت است. این رقابت جدید فقط به فضای خیابان و فضا می‌افزاید.»

در آن سوی خیابان کاکستون، هتل لرد آلفرد خود را میخانه رسمی دلفین ها نامیده است. لوک ملرز، مدیر فروش گروه هالمارک، می‌گوید این مکان با ظرفیت 1100 نفر، «دریای مطلق قرمز» برای درگیری افتتاحیه لنگ پارک دلفین‌ها بود.

برای اولین دربی بریزبن، آلفرد یک مهمانی پارک ماشین با موسیقی زنده و بارهای بیرون برگزار می کند. ملرز می‌گوید: «پس احتمالاً آن 1100 را کمی بیشتر خواهیم کرد.

باج‌گزار حساب می‌کند که در ردکلیف، NRL به گلدیل‌های جغرافیایی برخورد کرد – آنقدر نزدیک بود که به عنوان تیم دوم بریزبن در نظر گرفته شود و به اندازه‌ای دور بود که هویت متمایز خود را داشته باشد.

و او مشاهده دیگری از مشتریان جدید خود انجام داده است که ممکن است توضیح دهد که چرا دلفین ها فوراً به رگ هواداران برخورد کردند. او می گوید: «به نظر می رسد ردکلیف یک باشگاه خانوادگی واقعی است. این باشگاه بسیار بزرگی است که تعداد زیادی از تیم‌های نوجوانان را در خود جای داده است، که واقعاً در بین جمعیتی که از آن عبور کرده‌اند، حضور داشته است.»

در یک پاساژ سرپایی در کنار فروشگاه کالای پای موری در نزدیکی اسکله، بازدیدکننده ممکن است به طور تصادفی به دیوار مشاهیر ردکلیف برخورد کند. صف طولانی بیوگرافی های قاب شده A4 و پرتره های پسران و دختران مورد علاقه شبه جزیره تحت سلطه افسانه های لیگ است: «بیگ آرتی» بیتسون، ایان «بانی» پیرس، دیک «توسر» ترنر در میان آنها. در اینجا نیز تاریخچه ای تصویری از دلفین ها، از جمله عکس سیاه و سفید دلفین بیضی با اسبی که روی علف های بلندش چرا می کند، مشاهده می شود.

کل چیدمان به همان اندازه که می توان تصور کرد از یک کمپین بازاریابی نرم و صاف دور است – چیزی کاملاً متفاوت را نشان می دهد. برخلاف سایر باشگاه‌های توسعه‌یافته که از ابتدا در آن‌هایی که مدیران ممکن است به عنوان «بازارهای نوظهور» توصیف کنند، ایجاد شده‌اند، دلفین‌ها از یک باشگاه مشهور در قلب لیگ راگبی برخاستند.

این توضیح می دهد که چرا کری ته وانی، مدیر دانشکده حقوق دانشگاه فناوری کوئینزلند، و تمام خانواده اش در هر مسابقه آزمایشی و فصلی در Dolphin Oval و Lang Park حضور داشته اند و با وجود اینکه یکی از بیش از 25000 عضو جدید دلفین ها شده اند. قبلاً وفادارانه از سایر باشگاه های NRL حمایت کرده بود.

از آنجا که پسر بزرگسال ته وانی در تیم‌های نوجوانان ردکلیف دلفین بازی می‌کرد و همسرش مربیگری می‌کرد.

او می‌گوید: «من می‌توانم ورزشگاه دلفین‌ها را از خانه‌ام بشنوم. من می دانم که آنها اکنون منطقه وسیع تری را نشان می دهند، اما فکر می کنم در قلب مردم ردکلیف، آنها همیشه دلفین های ردکلیف خواهند بود.

و سپس این واقعیت وجود دارد که “آنها در جامعه هستند” – ته وانی بازیکنان را در اطراف شهر می بیند که مشغول کار خود هستند.

که کاملاً در تضاد با تجربه دکتر جولی کلسو است. مدرس جلسه ای در دانشگاه کاتولیک استرالیا در فلسفه دین و فمینیسم، محقق کتاب مقدس و تراژیک بریزبن برونکوس می گوید که سال هاست یکی از بت های ورزشی خود را بیرون ندیده است.

با این حال، چیزی که او دیده است و او را تحت تأثیر قرار داد، صدها هوادار فوتبال بود که در اولین یکشنبه ماه مارس در ایستگاه‌های اتوبوس در خیابان‌های ناآشنا جمع می‌شدند.

این یک ناآگاهی از بازی نبود که کلسو در ابتدا نتوانست نوارهای دلفین‌ها را در روز اولین مسابقه NRL تشخیص دهد، بلکه ارتباط عمیق او با آن بازی بود.

او می‌گوید: «من به روزهای پیرس «بانی» دهه 70 با قرمز و سفید عادت کرده‌ام.

پدر کلسو، پیتر، در دهه‌های 1960 و 70 برای حومه شمالی بازی می‌کرد، و “دختر لیگ راگبی رنگ شده” با تماشای او در چمن مقدس پارک لنگ بزرگ شد.

بنابراین وقتی کلسو آن انبوهی از طرفداران جدید را دید، تحت تأثیر احساساتی قرار گرفت که از دوران کودکی احساس نکرده بود – هرچند که او از زمان حضورش در ملبورن تشخیص داد.

او می‌گوید: «این احساس وسواس طرفداران، چیزهای زیادی را برای بازی در بریزبن به ارمغان خواهد آورد. “من فکر می کنم این شروعی برای تقویت فرهنگ لیگ راگبی و پیروی از آن است.”