پدرو پوررو از تاتنهام: تیم شروود اولین کسی نخواهد بود که مجبور شده دهانش را ببندد | تاتنهام هاتسپر

اسo این ناجور است این یک روز زیبا در لاس روزاس، در 25 کیلومتری شمال غرب مادرید است، و پدرو پوررو در زیر نور آفتاب نشسته است و خوشحال است که در میان دوستان قدیمی به تیم اسپانیا بازگشته است، زمانی که که ناله بلند شده است مدافع کناری تاتنهام شروع به گفتن می‌کند: «خب، این چیز اوست. صحبت کردن در مورد: تا حالا نشنیده بودم.» صبر کن واقعا؟ یعنی نمی دانی آنتونیو کونته چه گفت؟ “آره.”

اوه و بنابراین اولین باری که پوررو از حمله کونته به اسپرز می‌شنود اینجاست، به او گزارش دست دوم و 1000 کیلومتر دورتر از او داده شد. او به این موضوع گوش می دهد که چگونه پس از تساوی 3-3 شنبه مقابل ساوتهمپتون، بازی ای که پوررو در آن گل زد و یکی از آنها را به عنوان نشانه ای از بهتر شدن همه چیز مطرح کرد، مربی او ادعا کرد که آنها نمی توانند خیلی بدتر باشند. او می شنود که چگونه کونته از فرهنگ باشگاه انتقاد کرد و بازیکنانش را متهم کرد که 11 نفر هستند و یک تیم نیستند. و به او گفته می شود که مربی شکست را “داستان تاتنهام” اعلام کرده است. در مورد خراب کردن لحظه صحبت کنید.

وقتی خلاصه به پایان می رسد – “به طور خلاصه، این یک چیز بود” – پوررو مکث می کند، می گوید:پفففو سپس پوزخند می زند و به سرعت پاسخ می دهد: “خب، این نظر اوست.” خنده‌ای می‌آید – نه از طرف او – و سپس در حالی که همچنان لبخند می‌زند، می‌گوید: «من آنجا درگیر نمی‌شوم. این برای من یکی نیست.»

که به اندازه کافی منصفانه به نظر می رسد. تصور کنید: شما جوان هستید، تازه وارد هستید، به زبان صحبت نمی‌کنید، و حتی مطمئن نیستید که هنوز کجا هستید – خیلی طول می‌کشد تا منطقه‌ای را که اخیراً به یاد آورده‌اید به خاطر بیاورید. نقل مکان کرد به. در طول اولین بازی‌تان، یکی از مربیان سابق باشگاه شما را “خیلی بد که باور نکردنی است” خطاب می‌کند و حالا یکی به شما می‌گوید مربی فعلی، کسی که شما را آورده است، می‌گوید. که و احتمالا خیلی بیشتر در اطراف نخواهد بود.

همانطور که خود پوررو می گوید، به راحتی می توان او را “در حال خالی شدن، در شوک” تصور کرد. در عوض، آن لبخند وجود دارد. او قبلاً همه چیز را شنیده است، حتی اگر این یکی را نشنیده باشد. لندن هنوز همان جایی است که او می‌خواهد باشد – او در بارنت زندگی می‌کند – و زمان در کنار اوست. حتی اگر مربی خود تاتنهام آنها را بازنده خطاب کرده باشد، از تصمیم به ترک اسپورتینگ به خاطر این موضوع ناراحتی وجود ندارد. پوررو اصرار می‌کند: «نه، فکر نمی‌کنم: «به کجا رسیدم؟! برای چه به خودم اجازه داده ام؟ اصلا.” و از برنامه بلندمدت او پرسیده شد، پاسخ صریح است: “البته برای بازی در اسپرز.”

واضح است که چیزی که می خواهم موفقیت برای تیمم است: این تمام چیزی است که به آن فکر می کنم. ما از جام حذفی هستیم و آخرین بازی لیگ از دست ما خارج شد اما من به خودم و تیم اطمینان دارم. ما می توانیم آن را مرتب کنیم، البته. کاملا. و من همیشه احساس بهتری دارم.»

حضور در اینجا کمک می کند: فوتبال بین المللی و نه یک ابر در آسمان. «رفتن به خانه، بودن با اسپانیا فوق‌العاده است. پوررو می گوید، این شما را سرشار از غرور می کند. من زمان زیادی را در اینجا با تیم زیر 21 ساله ها گذرانده ام، آنها به من اعتماد به نفس دادند [coach Luis de la Fuente] به من زنگ زده است، به این دلیل است که او فکر می‌کند من می‌توانم بازی کنم، لیاقت آن را دارم.»

پوررو فقط 23 سال دارد اما می داند فوتبال چگونه می تواند باشد. در 14 سالگی خانه را در اکسترمادورا به مقصد مادرید ترک کرد و به رایو وایکانو پیوست و “با ترس برای دیدن آنچه اتفاق افتاده” سفر کرد. سپس راهی خیرونا شد، جایی که اگرچه تحت تأثیر قرار گرفت، سقوط را تجربه کرد. او به منچسترسیتی پیوست و بلافاصله به او گفته شد که دوباره برود. و او نه کاملاً داوطلبانه راهی وایادولید شد. او لیسبون را دوست داشت اما آنجا را نیز ترک کرد و این باعث اضطراب شد، زیرا مجبور شد تا آخرین لحظه منتظر بماند. سرمربی اسپورتینگ، روبن آموریم، اصرار داشت که تنها در صورتی اجازه خروج خواهد داشت که اسپرز بند خرید او را پرداخت کند. در نهایت، او به صورت قرضی با تعهد به خرید 45 میلیون یورو (40 میلیون پوند) رفت.

او می گوید: «آن دو هفته آخر بسیار سخت بود. “روز به روز عدم اطمینان وجود دارد. شما باید روی بازی متمرکز باشید، اما این کار آسانی نیست. حتی روز آخر فینال جام حذفی داشتم. اما من همیشه از نظر روحی قوی بودم. این اساسی است.»

پوررو 19 ساله بود که منچسترسیتی او را به خدمت گرفت و 19 ساله بود که چهار روز بعد او را ترک کرد. او از خیرونا، باشگاه سیتی به این تیم ملحق شد، اما می‌گوید که «کوچکترین سرنخی» ندارد اگر این چیزی بود که او را به آنجا رساند: «ایجنت من به من گفت. شگفت زده شدم. این یکی از بهترین باشگاه‌هایی است که وجود دارد، حتی اگر جوان بودم. این مکانی برای یادگیری است.»

نه اینکه درس ها دقیقاً همان طور که او امیدوار بود ارائه شود. این فقط این نیست که پوررو هرگز در آنجا بازی نکرده است. او حتی هرگز به آنجا نرسید. “هیچ چیز هیچ چیزاو می گوید. «من اصلاً آنجا نبودم. من حتی تمرین نکردم.» با پپ گواردیولا و کادرفنی صحبت نکردی؟ «نه، نه، هیچی. آنها به عوامل من گفتند و ما نگاه کردیم [for somewhere to go]. هیچ چیزی مستقیماً به من گفته نشد.» آیا احساس دررفتگی می کنید؟ “دررفته نیست. شما احساس مهم بودن نمی کنید و این سخت است. شما آنجا هستید اما آنجا نیستید. من آن را به عنوان یک [sign that] من باید رشد می کردم، مسیر خودم را دنبال می کردم. این فقط یک باشگاه بزرگ نبود، من هم کوچک بودم.»

مکث وجود دارد. او ادامه می دهد: «زمانی که من سیتی را به مقصد وایادولید ترک کردم، خیلی بد بود، زیرا خیلی جوان بودم. سیتی می خواست من را درازمدت به خدمت بگیرد، اما تصمیم گرفت مرا قرض دهد تا در فوتبال حرفه ای به بلوغ برسم، زیرا من فقط یک سال در خیرونا بازی می کردم. رفتن برای کسی خیلی جوان سخت است. همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد: آخرین روز پنجره که باید جایی را پیدا می کردم. گاهی اوقات جایی که می روید برای شما مناسب نیست. در وایادولید برایم سخت‌تر بود، اما شما از سال‌های سخت، تجربه یاد می‌گیرید، حتی اگر بازی نکنید. این زندگی است، چیز دیگری که شما را قوی‌تر کند.»

در لیسبون، در ابتدا با یک قرض دیگر، پوررو “خودم را پیدا کردم” او می گوید. علاقه ای به باشگاهی که در آن در کنار مارکوس ادواردز بازی می کرد وجود دارد – دوستی که او از او به عنوان یک بازیکن فوق العاده یاد می کند – و برای او در پیروزی مقابل تیم فعلی اش در اوایل این فصل تعیین کننده بود. آنجا. پس چرا برو؟ او می‌گوید: «زندگی لحظاتی است و من نمی‌توانم اجازه دهم چنین فرصتی از دست برود. اسپورتینگ همه چیز را به من داده بود و مشکلی وجود نداشت اما من آماده بودم تا قدم بعدی را بردارم. من می خواهم در بهترین لیگ جهان بازی کنم، بهترین بازیکنان آنجا هستند و پیوستن به اسپرز یک رویا بود.

من در حال ادغام با حداکثر سرعتی که می توانم هستم. انگلیسی من زیاد خوب نیست، هفته های اول کمی سخت تر بود. اریک دایر به زبان پرتغالی صحبت می کند و به کوتی کمک کرد [Cristian Romero] هم. کلمات را می دانستم، چیزهایی را می فهمیدم، اما هرگز آنجا نرفته بودم. من صحبت‌های تیم را دریافت می‌کنم: مربی انگلیسی به‌عنوان یک ایتالیایی متفاوت صحبت می‌کند که آسان‌تر است. من سعی می کنم تا جایی که می توانم خود را تطبیق دهم. و می‌توانید ببینید: در بازی آخر، کمی بیشتر بازی را از دست دادم.»

این سطرها به تفکر دعوت می‌کند: این بیشتر یک فرآیند انسانی است تا فوتبالی «دقیقا. پوررو می‌گوید: من کتک‌های زیادی خورده‌ام. مربی آنجا بود، یادم نیست [his name] اکنون …”

این تیم شروود خواهد بود. پس از اولین بازی پوررو، شروود او را به عنوان “خیلی بد که باور نکردنی است” توصیف کرد و خواستار حذف او شد. اینطور نیست آزار دادن من، دقیقاً،» پوررو می گوید، اگرچه مطمئناً به او چسبیده است. می‌دانی که مردم نظر خود را خواهند داشت، می‌گویند تو بد بازی کردی، خوب نیستی یا هر چیز دیگری. شما سعی می کنید حتی متوجه نشوید، اما غیرممکن است. همیشه یکی وجود دارد که می گوید: “این را دیدی؟”

آه، آره، برای آن متاسفم.

پوررو در حالی که انگشتانش را کلیک می کند، می گوید: «شما آنچه درباره بازیکنی گفته می شود که دو روز – دو روز در باشگاه بوده است، می خوانید و این به شما ضربه می زند زیرا فکر می کنید: «من تازه به اینجا رسیده ام». من ماشینی نیستم که اینطور کار کند این و تمام است، من همه را می شناسم، من یکپارچه هستم. من واقعاً امیدوارم که او همچنان در مورد من چیزهای بدی بگوید که من را قوی تر کند. اما درست است که این تاثیر را ایجاد کرد زیرا من مدت کمی و خوب در یک باشگاه بزرگ بودم…”

پوررو شانه هایش را بالا می اندازد، می خندد، عزمی راسخ است. من را در یک زندان رها کنید و در نهایت صاحب آن مکان خواهم شد. اما سخت است: فقط یک هفته بود، من هرگز در زندگی ام یک دقیقه در سیتی بازی نکردم، هرگز در انگلیس بازی نکردم. چند روزی است که مقابل لستر شروع می کنم. چه چیزی می خواهید؟ برای اینکه من پنج گل بزنم و 70 تا توپ بزنم؟! هر کسی می تواند روز بدی داشته باشد. از آنجا، من فقط ادامه می دهم: در کلاس های انگلیسی شرکت کنم، وارد گروه شوم، سازگار شوم.»

اگر تسلی باشد، به غیر از این دعوت به اسپانیا، البته، شروود دقیقاً یک موفقیت خروشان در اسپرز نبود. لبخندی در زیر نور خورشید وجود دارد. پوررو می‌گوید: «برای من، هیچ فرقی نمی‌کند. “من او را نمی شناسم. نمی دانم چه اتفاقی افتاده بود که حرفش را زد. مردم آن را منتقل کردند و گفتند که او در مورد من بد صحبت کرده است. اما او اولین کسی نخواهد بود که مجبور شد دهانش را ببندد.»