تا زمانی که بانکداران چیزهای بیشتری برای از دست دادن خود نداشته باشند، سقوط هایی مانند SVB و Credit Suisse همچنان اتفاق می افتد | ناتاشا پستل-وینی

Eمدیران اجرایی بانک سیلیکون ولی (SVB) و کردیت سوئیس ریسک های قابل توجهی را متحمل شدند. SVB به طور فعال سپرده های بانک را گسترش داد، برخی ممکن است بیش از حد بگویند. این سپرده گذاران فاقد بیمه و تنوع بودند. و زمانی که نرخ بهره پایین بود، بانک به میزان قابل توجهی در اوراق قرضه دولتی ایالات متحده سرمایه گذاری کرد که در آن زمان خوب بود. اما زمانی که نشانه هایی مبنی بر افزایش نرخ بهره و ایجاد ریسک قابل توجه نرخ بهره وجود داشت، مدیران این پرتفوی را بدون پوشش و بدون تغییر رها کردند. چگونه مدیران SVB این خطرات را پذیرفتند؟ به نظر می رسید که آنها فاقد “پوست در بازی” هستند.

ریسک‌هایی که مدیران کردیت سوئیس متحمل شدند ماهیتی متفاوت داشتند، اما همچنان قابل توجه بودند. با مشارکت در شرکت هایی مانند Greensill و Archegos که اکنون منحل شده اند، سرمایه بانک ضربه خورد. جریمه هایی که پس از مواجه شدن با رسوایی پس از رسوایی به دست آورده است نیز به سرمایه آن ضربه زده است. می توان گفت دست اندرکاران نیز فاقد پوسته در بازی بودند.

پس از بحران مالی سال 2008، تلاش‌هایی در هر دو طرف اقیانوس اطلس صورت گرفته است تا اطمینان حاصل شود که کمک‌های مالی آینده سپرده‌گذاران تا حد امکان کمترین پول مالیات‌دهندگان را شامل می‌شود و صاحبان بانک‌ها را جریمه می‌کند. به‌عنوان مثال، قانون داد-فرانک در ایالات متحده، به نظر می‌رسید که این وعده را می‌دهد که در صورت نیاز به کمک مالی به سپرده‌گذاران، سهامداران ضربه را متحمل خواهند شد. اگر بانکی نیاز به بسته شدن و تجدید ساختار داشت، سهامداران متحمل ضرر می شدند و برخی از اوراق قرضه طلبکاران به سهام تبدیل می شدند که می تواند منجر به زیان های قابل توجهی در آینده شود. مقررات در بریتانیا و منطقه یورو در جهت مشابهی پیش رفت.

این تلاش ها بسیار خوشایند بود. متمایز کردن سپرده گذاران (که تقریباً هیچ چیز در مورد عملیات بانک نمی دانند) و صاحبان بانک (که در تئوری باید چیزها را خیلی بیشتر بدانند و نظارت کنند) بسیار منطقی است. مشکل این است که با وجود این دستورالعمل جدید، شکاف های قابل توجهی باقی مانده است، به این معنی که مدیران بانک ها هنوز هم می توانند بدون آسیب از آن خارج شوند – و به ریسک هایی که ثبات کل سیستم مالی را تهدید می کند، ادامه خواهند داد.

بیایید مثال SVB را در نظر بگیریم. پس از شکست، سپرده گذاران نجات یافتند و سهامداران متحمل ضرر شدند. تا اینجای کار خیلی خوبه. با این تفاوت که برخی از مدیران در بالاترین سطح تقریباً هیچ ضرری متحمل نشدند – در واقع آنها سود داشتند. آنها سهام خود را دو هفته قبل از شکست فروختند، در حالی که هنوز اطلاعات عمومی در مورد وضعیت SVB وجود نداشت، بنابراین سهام آن هنوز بالا بود. مشکل این است که آنها این کار را کاملاً قانونی انجام دادند. در اینجا چگونه است.

تنظیم‌کننده‌های مالی مدت‌هاست که پتانسیل چنین رفتاری را تشخیص داده‌اند و قوانینی را علیه آنچه که تجارت داخلی نامیده می‌شود – فروش (یا خرید) سهام با انگیزه اطلاعات داخلی که هنوز برای عموم شناخته نشده است، دارند. این حس وجود دارد که مدیران همیشه اطلاعات بیشتری نسبت به مردم دارند، اما مطمئناً نمی توان آنها را همیشه از فروش سهام خود منع کرد؟ بنابراین قانونی تصویب شد که می‌گوید یک دستگاه اجرایی می‌تواند یک ماه آینده طرحی برای فروش سهام خود ارائه دهد، زیرا اطلاعات عمومی ممکن است تغییر کند و قیمت سهام کاهش یابد.

مدیران اجرایی دقیقاً چنین طرحی را ارائه کردند. و با این حال یک ماه پس از آن، عموم مردم هنوز از مشکلات SVB اطلاعی نداشتند – بنابراین قیمت سهام همچنان بالا بود و مدیران اجرایی سود به دست آوردند. بنابراین بین آنچه قانون در تلاش برای دستیابی به آن است و آنچه که به دست می آورد، اختلاف وجود دارد. به تازگی قانونی برای افزایش دوره انتظار به سه ماه تصویب شده است – اما آیا این واقعاً بازی را تغییر می دهد؟ در این مورد خاص، باید داشته باشد؛ اما در دیگران ممکن است اینطور نباشد. می توان حدس زد که این مدیران پیش بینی کرده اند که جریمه نمی شوند، بنابراین بدون پوسته زیاد در بازی این ریسک ها را انجام دادند.

این امر مستلزم بازنگری اساسی در قوانین مسئولیت سهامداران است. اگر مدیران می خواهند دقیقا تصمیم بگیرند که چه زمانی سهام خود را بفروشند – به آنها اجازه دهید. اما بیایید مطمئن شویم که آنها حداقل برای یک سال در قبال هرگونه ضرر در بانک مسئول باقی می مانند. به این ترتیب، مدیران در فروش آزاد می مانند، اما برای مدت طولانی پس از آن مسئول مشکلات بانک هستند.

پوست در بازی کاملاً کلیدی برای جلوگیری از بحران های مالی است.