بوش خودش را در مورد عراق حدس نمی زند. حتی اگر دیگران این کار را انجام دهند.

ملوین پی. لفلر، مورخ دانشگاه ویرجینیا که به تازگی کتابی با عنوان «مقابله با صدام حسین» که به بررسی جنگ می پردازد، منتشر کرده است، می گوید: «من فکر می کنم بوش فردی فوق العاده پیچیده است. از یک طرف، به نظر می رسد او معتقد است که تصمیم او برای حمله به عراق درست بوده است. از سوی دیگر، با نگاهی به کتاب نقاشی‌های او، باید تصور کنید که او در اعماق روحش درد و رنج زیادی را احساس می‌کند، احساس مسئولیت، پشیمانی برای کسانی که زندگی‌شان برای همیشه زخمی شده و برای کسانی که از بین رفته‌اند.»

با این حال، کسانی که از زمان خروج او با او کار کرده‌اند، می‌گویند که او هرگز با این شرایط صحبت نمی‌کند، حداقل در حضور آنها. او می‌داند که جنگ اشتباه پیش رفت، و در خاطراتش، «نقاط تصمیم‌گیری»، دو اشتباه را تصدیق کرد: اطلاعات نادرست در مورد سلاح‌های کشتار جمعی و عدم پاسخگویی قاطع‌تر زمانی که امنیت شروع به وخامت کرد. اما او تصمیم اساسی را مجدداً بررسی نمی کند یا به مسئولیت خود نمی پردازد.

جیمز کی گلاسمن که در زمان آقای بوش معاون وزیر امور خارجه بود و بعدها مدیر اجرایی موسس جرج دبلیو بوش بود، گفت: «من علاقه او به کمک به کهنه سربازان، به ویژه جنگجویان مجروح را به عنوان تاوان نمی‌دانم. موسسه بوش “هیچ وقت متوجه این موضوع نشدم. او واقعاً این مردان و زنان را تحسین می کند – به نوعی می ستاید. شاید این انضباط و فداکاری خودشان باشد، نمی دانم.»

سکوت آقای بوش در این سالگرد، از نظر منتقدانش، به سختی لکه‌های تصمیمی را که او گرفت پاک کرده است. مخالفان جنگ استدلال می‌کنند که او و دولتش صرفاً در باور غلط اطلاعاتی اشتباه حسن نیت مرتکب نشدند، بلکه پرونده را تحریف کردند تا جنگی را که مستعد به راه انداختن آن بودند بفروشند. به گفته آنها، تعداد کشته شدگانی که به صدها هزار نفر رسید و شرم آزار آمریکایی ها با زندانیان در ابوغریب، تاریخ فراموش نکرده است.

گری جی باس، محقق حقوق بشر در پرینستون، گفت: «بوش هرگز خون دستانش را نخواهد شست. بیست سال پس از تهاجم فاجعه بار او، اوضاع بدتر به نظر می رسد. او نمی تواند از این کار فرار کند.»