الیس سیمز برای نجات امتیاز حیاتی اورتون در چلسی، امتیازات دیرهنگام را به ثمر رساند | لیگ برتر

از قهرمانی که اینقدر بعید است استقبال نمی شود. الیس سیمز از زمان بازگشت به گودیسون پارک چهره‌ای بی‌حوصله به نظر می‌رسید، اما او از روی نیمکت آمد و گل تساوی را به ثمر رساند و اورتون را به رده پانزدهم رساند، دو امتیاز با منطقه سقوط فاصله داشت.

سیمز پیش از این به صورت قرضی در ساندرلند در 14 بازی 7 گل به ثمر رسانده بود و پیش از اخراج توسط فرانک لمپارد فراخوانده شد.

با توجه به کمبود قدرت آتش در اورتون، این حس خاصی داشت، اما در دو ماه گذشته، او فقط به 102 دقیقه فوتبال محدود شده بود.

اولین شروع او در لیورپول بود، زمانی که از او خواسته شد در نقش یک مهاجم تنها بازی کند که واقعاً برای او مناسب نبود. او ممکن است بزرگ باشد، اما دنبال کردن اهداف از دست رفته سبک او نیست.

در اینجا، پس از 79 دقیقه به جای ادریسا گوئی، این بازیکن 22 ساله نشان داد که با بازیکنان نزدیکتر خود چه کاری می تواند انجام دهد، با گرفتن یک پاس کوتاه از عبدالله دوکوره، قبل از اینکه کالیدو کولیبالی را در حالی که او در داخل زمین قطع می کرد و اولین گل خود را برای تیم ملی به ثمر رساند، شکست داد. باشگاه.

سیمز گفت: «این در مورد صبر است. من فقط باید منتظر فرصتم بودم. ما بازیکنان درجه یک داریم، بنابراین من مستقیماً وارد تیم نمی‌شوم، باید سخت کار کنم و وقتی به آن رسیدم، از فرصتم استفاده کنم. این یک باور بزرگ است، متحد ماندن و در کنار هم ماندن در زمان سختی.”

سیمز در اواسط هفته به شان دایچ مراجعه کرده بود تا از او بپرسد که برای داشتن زمان بیشتری در زمین چه کاری باید انجام دهد. دایچ در پاسخ از او پرسید که فکر می‌کند چه چیزی برای بهبود نیاز دارد و سیمز چهار حوزه را پیشنهاد داد که دایچ با هر یک از آنها موافقت کرد.

او گفت: “او سریع است، او قوی است اما از آن استفاده کرد.” شما باید بروید و روی بازی خود کار کنید و او این کار را انجام می دهد. او پاداش خود را به خاطر تلاش و مبارزه سخت گرفت. جنبه فیزیکی برای او یک چالش است.”

دایچه از “نگرش بی امان” و “روش ذهنی بهتر” تیمش صحبت کرد، اما، اگرچه این نکته در نهایت تاثیرگذار بود، زمانی که آنها در 8 آوریل به منچستریونایتد می روند، شش ماه از آخرین پیروزی خارج از خانه شان می گذرد.

برای چلسی، این یک بازی دیگر در این فصل بود که در آن مالکیت توپ را در اختیار داشتند، بیشترین موقعیت ها را در اختیار داشتند و به نوعی نتوانستند پیروز شوند. با این تفاوت که این بار دو گل زدند و مشکلات در انتهای دیگر بود. گراهام پاتر گفت: “در نهایت ما به اندازه کافی خوب دفاع نکردیم.” ارزان بودن با گل هایی که خوردیم خسته کننده است.

ژائو فلیکس باز هم مسحورکننده بود و او و انزو فرناندز چلسی دو بازیکن بی‌نقص دارند. آن‌ها همیشه در نیم‌پیچ هستند، می‌توانند فضایی را پیدا کنند که به نظر نمی‌رسد هیچ‌یک از آن‌ها وجود ندارد، و هر دو با طیف قابل‌توجهی از پاس‌ها برخوردارند.

اما مواقعی وجود دارد که به نظر می‌رسد چلسی تقریباً فریفته مهارت خود شده است، و شبکه‌های زیبایی از پاس‌ها ایجاد می‌کند که اغلب، 30 ثانیه یا یک دقیقه پس از شروع به پایان می‌رسند، به جایی که شروع کردند.

نقص بزرگ چلسی مخفی نیست. در واقع، این سؤالی است که برای مدت طولانی توسط افراد مختلف در جنوب انگلستان پرسیده شده است که به نظر می رسد یکی از عمیق ترین سؤالات عصر باشد: چرا تیم های پاتر اینقدر گل می زنند؟

با این حال، تقریباً هیچ چیز در فوتبال فقط یک پاسخ ندارد. معمای پاتر با ویژگی‌های چلسی تلاقی می‌کند که مدت‌ها قبل از او بود، و آن این است که آنها برای نفوذ به بال‌بک‌ها بسیار متکی هستند. زمانی که ریس جیمز و بن چیلول هر دو در این فصل بازی کرده‌اند، چلسی 55 درصد از بازی‌ها را برده است، در حالی که 36 درصد بازی‌هایی که بازی نکرده‌اند، بوده است.

چیلول کلید اصلی بازی بود، تلاش او برای مساوی کردن پاس مجلل فرناندز به ژائو فلیکس رسید. او هم به پایان نرسید، اما به قدری ذاتاً بازیکن ظریفی است که به هر حال چیزی از نظر زیبایی‌شناختی در مسیری که توپ به سمت تیرک دور می‌ریخت، وجود داشت، بازیکنان اورتون در مسیر آن پراکنده بودند.

این جیمز بود که برای چلسی برای به دست آوردن مجدد برتری خود حیاتی بود، با ضربه پنالتی کای هاورتز به گل تبدیل شد.

در این بین، اورتون با یک گل معمولی دایچه به تساوی رسید، دوکوره با ضربه سر جیمز تارکوفسکی به پشت دروازه پس از یک کرنر، به تساوی رسید. اما این در مورد سیمز بود، اولین گل او و، اگر فقط از روی نیمکت، گزینه جذاب بازی دو نفر در جلو.