رحیم استرلینگ ارزش خود را برای انگلستان آزمایش شده و مورد اعتماد ساوت گیت نشان می دهد | انگلستان

تیاو یک بازی دوستانه مفید انگلیس بود. به دلیل انحرافات اواسط فصل، با کارت قرمز ناامیدکننده برای سرژ اوریر – که هنوز آن را دریافت کرده – تنزل یافته و به دلیل فقر این تیم ساحل عاج به عنوان یک مسابقه محدود شده است. اما چیزهای خوبی در اینجا نیز وجود داشت، و حس دو چرخ دنده حیاتی در جهان ساوت گیت که در جای خود به هم چسبیده بودند.

یک چیز بعد از یک پیروزی کنترل شده دیگر در ومبلی قطعی به نظر می رسد. اینجوری قراره پایین بیاد شکل، میخ ها، معماری این تیم تنظیم شده است. ما این را تا آخر بازی خواهیم کرد.

این یک بازی خوب برای جود بلینگهام بود، که در بعضی مواقع فوق العاده خوب بود، و ممکن بود شانس باز کردن هافبک مرکزی را داشته باشد. و فراتر از آن برای دو تا از صندلی های راحت، بوفه های چوب ماهون به ارث رسیده، یراق آلات داخلی آزمایش شده و قابل اعتماد این تیم انگلیس.

هری مگوایر در ابتدا توسط هواداران انگلیس هو شد. اما او ثابت، محجوب و بسیار شبیه نسخه انگلیسی خودش بود. رحیم استرلینگ، بدتر از آن، در سال‌های قبل از ساوت گیت با همین رفتار مواجه شد. در اینجا او عملکرد چشم نوازی را ارائه داد و به موقع اعتبار خود را به عنوان تعیین کننده ترین هافبک تهاجمی انگلیسی پس از چه کسی تکرار کرد؟ دیوید بکهام؟ گازا؟ دیوید پلات؟ بکام در نهایت 42 پاس گل برای انگلیس به ثبت رساند که دیدنی است. اما آمار را کامل کنید و استرلینگ تقریباً همه افراد دیگر را پوشش داده است.

او اینجا دلیلش را به ما نشان داد. نیم ساعت پس از یک بازی سرگرم کننده، شلوغ و باز، شماره 7 انگلیس توپ را در سمت چپ داخل محوطه جریمه ساحل عاج گرفت. استرلینگ در مواجهه با دو مدافع خمیده و پیچ خورده، یک مینیاتور کوچک و دوست داشتنی تولید کرد. این یکی از علامت‌هایی خواهد بود، ستاره‌هایی که گرت ساوت‌گیت از این ضربه دو سر در ماه مارس می‌گیرد. در اینجا یک یادآوری بسیار اساسی از نحوه پیروزی انگلیس در عصر گرت بود.

استرلینگ قبلاً انتقادات زیادی را تحمل می کرد. اکنون بسیار ظریف‌تر است: تعداد او خیلی خوب است، طول عمر او نادیده گرفته می‌شود. در عوض، رزروها بیشتر به نکات سبک، سطوح، نهایی مربوط می شود. کسانی که می‌خواهند انتقاد کنند، روی زمان‌هایی تمرکز می‌کنند که تکنیک اصلی او نمی‌تواند با حرکات A-list واقعی و دماغه‌ای خوب برای فضا همگام شود.

استرلینگ اینگونه بازی می کند. اینجا فوتبالیستی است که هرگز متوقف نمی شود، مدام می آید، زمین می خورد، اما همیشه دوباره بلند می شود. و برای انگلیس استرلینگ یک قفل است. شش سال گذشته، استعدادهای هجومی، مجموعه‌ای از افراد مورد علاقه جمعیت و مردان آینده را به همراه داشته است. اما در اینجا شواهدی وجود داشت، چه بخواهیم چه نخواهیم، ​​مبنی بر اینکه کین-استرلینگ، استرلینگ-کین، با بهترین شراکت های تهاجمی انگلستان تا به حال در آن بالا حضور دارد. و هنوز تمام نشده اند.

ساوتگیت یک تیم سبک، جذاب و پاپ آپ را انتخاب کرده بود که با 4-3-3 راه اندازی شده بود. آنها نیم ساعت افتتاحیه را به روشی پرپیچ و خم کاوش کردند. هر بار که جک گریلیش توپ را به دست می‌آورد، گریه‌های تند شنیده می‌شد. کمی مبهم، سرگرم کننده، سبک بود.

و سپس استرلینگ آن کار درخشان را انجام داد. این حرکت توسط مگوایر شروع شد و او به آرامی از دفاع خارج شد و توپ را به سمت چپ فرستاد و در نهایت به پای استرلینگ ختم شد. دفاع ساحل عاج آماده به نظر می رسید، خیلی نزدیک برای ارسال. استرلینگ متوقف شده بود.

در آن مرحله او کار بسیار دشواری انجام داد، اوریه (بله، خوب) را از یک شروع ایستاده شکست داد، با یک جینک و جابجایی پاها و یک شکست خوش شانس توپ، مهارت های دریبل دقیقاً در جایی که می تواند تفاوت ایجاد کند به کار می رود.

استرلینگ اکنون فضا را برای یک سانتر ایجاد کرده بود، اما باید یک مرد را شکست داد، یک پاس گل جوز هندی در تنگ ترین فضاها که اولی واتکینز را در نقطه مناسب برای گلزنی یافت.

این یک پاس گل فوق‌العاده بود، یک اثر واقعی گل‌سازی که بر روی پالت کامل مهارت‌ها کشیده شده بود: جینک، پاس، عکس اطرافیانش.

و بله، این بازی در برابر ساحل عاج بود، اما همچنان در برابر کسی قرار دارد، هر بار. هنگامی که استرلینگ درست قبل از نیمه دوم گل دوم انگلیس را به ثمر رساند، پس از اینکه گریلیش با یک پاس زیبا او را پیدا کرد، توپ را به خانه برگرداند، این هفدهمین گل او بود که با 13 پاس گل در 29 بازی اخیرش در انگلیس به میدان رفت.

تیم ها اینگونه بازی ها را می برند. اگر این تاریخ‌های مارس کاری انجام داده‌اند، تأیید می‌کند که هنوز هم ساوت‌گیت تیم مسابقات خود را هشت ماه دیگر راه‌اندازی می‌کند: solidity; استحکام بیشتر؛ کین، استرلینگ.

این ایده هنوز وجود دارد که نسخه قانع‌کننده‌تری در پشت ثبات بی‌وقفه بهترین تیم انگلیس در چند نسل پنهان شده است. فریادهای ناامیدی همچنان شنیده خواهد شد، بر اساس این تصور که انگلیس به جای اینکه سعی کند بازی را کنترل کند، با قدرت تهاجمی خود بازی کند، صورت خود را با چوب مالید، به سینه خود بکوبد و بگوید، ببینید قدرت تهاجمی این کاملاً عملیاتی انگلستان، سپس جهان به پاشنه پا خواهد آورد.

البته این مورد قضاوت نادرستی است که بر اساس استثنایی بودن ورزشی به طور مبهم درک شده است، این ایده که وقتی انگلیسی ها آلبیون درونی خود را آزاد کنند، هیچکس نمی تواند در برابر آن مقاومت کند. فرانسه اینطور بازی نمی کند و بازیکنان هجومی آنها بهتر هستند. تعادل همه چیز است. قطر هم اکنون در افق بیابان سوسو می زند. خوب یا بد، این اتفاق، این تکرار انگلیس، تا انتها ادامه دارد.