“لانه یک شرور پر از گاز”: به ساختمان مرتفع جدید لس آنجلس خوش آمدید | معماری

آ پلکان خاکستری درشت از کنار یک برج اداری جدید در لس آنجلس بیرون می‌آید، به سمت یک خط ریلی پیش می‌رود و قبل از اینکه به عقب برگردد و ساختمان را در پیچ‌های ناهموار بالا بیاورد. به شبکه‌ای تاب‌دار از نوارها برخورد می‌کند که دور هالک شیشه‌ای می‌پیچد و از پنجره‌های گوشه‌ای که مانند دندان‌های شکسته بیرون و بیرون می‌آیند می‌گذرد. این رپر (W) است، “یک برج اداری خلاقانه ظالمانه”، به قول نمایندگان لیزینگش، که قرار است “افق لس آنجلس را دوباره بیدار کند”. همچنین سنگ قبر غم‌انگیز دوران گذشته است، بنای یادبود کربنی برای زمانی که منیت معماری بر علایق مردم و سیاره‌ها غلبه می‌کرد.

این اولین عنصر عمودی است که از یک منطقه عجیب و غریب از فضای کاری خلاقانه کم ارتفاع که در چند دهه گذشته در شهر کالور، در ضلع غربی لس آنجلس در حال توسعه بوده است، جوانه زده است. این بخش 60 جریبی از انبارهای سابق، معروف به تراکت هایدن، نمایشگاهی از آزمایش‌های معماری است، مکانی که پنجره‌ها کج، ستون‌ها تشنج می‌شوند و برآمدگی‌های کروی از دیوارها بیرون می‌آیند. سایبان‌های شیشه‌ای موج‌دار از پشت بام‌ها بیرون می‌آیند، روی گره‌های فولادی درهم ریخته نگه داشته می‌شوند، در حالی که سایر سازه‌ها پوسته پوسته می‌شوند یا تا استخوان‌هایشان فرو می‌روند، اسکلت‌های در معرض آن‌ها غیرقابل تشخیص هستند. به نظر می رسد ساختمان ها توسط برخی از باکتری های گوشت خوار مورد حمله قرار گرفته اند یا تسلیم یک تهاجم خشونت آمیز انگلی شده اند.

نام سویه خطرناک مورد بحث اریک اوون ماس است. این معمار 79 ساله از دهه 1980 این مجموعه سوله‌های صنعتی پس از جنگ را برش داده، می‌پیچاند و به شکلی خلاقانه شکنجه می‌دهد، مانند سنگ‌تراشی قرون وسطایی که در شهر نمونه‌اش بریده می‌شود. نتیجه یک منطقه اداری است که شبیه هیچ‌کدام نیست، مکانی که در آن تخیل معماری واحدی برای شورش رها شده است، رویاهای تبی پیچیده‌تر را تداعی می‌کند، که توسط دفترچه چک باز یک حامی قابل اعتماد تقویت می‌شود.

ماس با اشاره به فردریک و لوری سامیتاور اسمیت، یک زوج رقصنده و فیلمنامه نویس سابق که در چهار دهه گذشته به تخیلات درهم ریخته او پرداخته اند، می گوید: «می توان گفت که آنها مانند مدیسی ها هستند. فردریک، که در سال 2019 درگذشت، زمانی دستیار پابلو پیکاسو بود و در دهه 1970 شروع به ساخت دفاتر سوداگرانه در شمال کالیفرنیا کرد، جایی که دره سیلیکون خواهد شد. او برخی از ساختمان‌های صنعتی را از پدرش در شهر کالور به ارث برد و به همراه همسرش تصمیم گرفت این قطعه فرسوده را به مکه‌ای برای صنایع خلاق تبدیل کند.

ماس می‌گوید: «آن‌ها فهمیدند که چگونه از معماری به عنوان انگیزه و اغواکننده به‌عنوان چیزی برای تمایز از این دریای بی‌کران آجر صنعتی و بتن پیش‌ساخته استفاده کنند». این تاکتیک جواب داد و آژانس‌های تبلیغاتی، شرکت‌های فناوری و استودیوهای پس از تولید به اینجا هجوم آوردند، در رویای ریچارد فلوریدا از طبقه خلاق در عمل. در طول سال‌ها، اوگیلوی، سونی، کداک، اپل و نایک همگی در اینجا اغوا شده‌اند و در ساختمان‌هایی که ماس با نام‌های مستعار عجیب و غریب می‌خواند، فضا می‌گیرند، مانند موجوداتی در باغ‌وحش نوازش‌گر روان‌گردان‌اش.

Stealth، یک نبرد ناو درخشان وجود دارد. کندوی عسل، پیله کج; Pterodactyl، مجموعه ای از مکعب های انباشته شده در بالای یک پارکینگ. اسلش و بک اسلش، دو سوله که در جهت مخالف هک شده اند. “واکنش شهر این بوده است: بچه ها چه سیگاری می کشید؟” ماس می گوید. اما، به طور کلی، آنها به ما اجازه دادند که با آن کار کنیم.» آنها بیش از این کار کرده‌اند: مقررات محلی به گونه‌ای تطبیق داده شده است که به پروژه‌ها اجازه می‌دهد تا به عنوان هنر عمومی واجد شرایط شوند، و به ماس این امکان را می‌دهد تا از ۱٪ بودجه اضافی که معمولاً برای یک کمیسیون هنری در نظر گرفته می‌شود، بهره‌مند شود.

در بیشتر موارد، ساختمان ها ارزان و شاد هستند. آنها مواد روزمره را با رها کردن پرانرژی به کار می‌برند، بلوک‌های خاکستری را می‌پیچند، منحنی‌های تخته سه لا و خرپاهای چوبی را با شادی گوردون ماتا کلارک از هم جدا می‌کنند. همانطور که فیلیپ جانسون معمار فقید تدهین ستاره می گوید، ماس “استاد جواهرساز آشغال” است. بسیار LA احساس می شود، به جعبه ابزار طراح صحنه حمله می کند: نمای فلزی تیره به نظر می رسد که گچ رنگ شده است، در حالی که یک سقف بتنی حجاری شده در واقع فایبر گلاس اسپری شده است.

دولان داگت که از سال 1996 با ماس کار کرده است، مشتاقانه می گوید: «ما نحوه ساخت اشیاء را دوست داریم. اما «کمتر بیشتر است» در خانه ما نیست.»

حماقت ها همیشه برنامه ریزی نکرده اند. یک “برج اطلاعاتی” فولادی کورتن، که در سال 2010 به عنوان یک فانوس چندرسانه‌ای قابل بالارفتن ساخته شد و دارای ویدئوآرتی است که بر روی پانل‌های اکریلیک منحنی نمایش داده می‌شود، سال‌ها از کار افتاده است. مانند یک اثر رها شده از یک سایت نمایشگاه جهانی – که در یک بعدازظهر آرام، کل صفحه به طرز وحشتناکی یادآور آن است، به زنجیر کشیده شده است.

همانطور که منطقه رشد کرده است، جاه طلبی ها و بودجه ماس نیز افزایش یافته است. زمانی که به کالور سیتی (یکی از شهرهای خودمختار در لس آنجلس) محصور شده بود، هرج و مرج معماری اکنون از قفس خود شکسته شده است، از آن طرف خیابان به شهر لس آنجلس جهش کرده و در مقیاسی بالا پریده است. این «آشغال» به میلیون‌ها دلار فولاد منحنی دوبل و لعاب با کارایی بالا تبدیل شده است که به شکل متورم‌ترین ژست مجسمه‌سازی معمار تاکنون است.

رپر (W)رپ با ارتفاع 70 متر در خط افق مایل‌ها در اطراف قابل مشاهده است، یکی از معدود برج‌هایی که از پراکندگی شهری کم‌مرتبه بیرون می‌آید. این پروژه که مانند یک هنرمند هیپ هاپ دهه 1990 نامگذاری شده است، با استایل یکپارچهسازی با سیستمعامل مطابقت دارد، وینتیج مشابهی دارد. ماس غرغر می‌کند و صدای سنگ‌ریزه‌اش در طبقه چهاردهم برج خالی، جایی که مناظر از اقیانوس آرام درخشان تا کوه‌های پوشیده از برف امتداد دارد، می‌گوید: «این یک ساختمان 20 ساله است. “حتی قدیمی تر، اگر به اصل آن برگردید.”

اشاره او به نصبی است که در سال 1998 به نام سفیدکننده های رقصنده، در مرکز هنرهای وکسنر در کلمبوس، اوهایو، ساختمانی که توسط معمار ساختار شکن همکار، پیتر آیزنمن، طراحی شده بود، ساخت. ماس یک سری نوارهای فولادی منحنی را در داخل گالری وارد کرد، در تقابل هندسی با ساختار شبکه ای متعامد ساختمان، و یک “مرکز” مفهومی را بر شبکه “بی مرکز” آیزنمن تحمیل کرد – یک بازی فکری بین دو من متخاصم و تئوری های مخفیانه آنها.

ماس برای خواننده رپ (W) نبرد هندسی مشابهی را با خودش آغاز کرد و یک سری کمان های متحدالمرکز را در سرتاسر سایت نوشت، سپس آنها را روی نمای برج پیچید و آنها را روی خود تا کرد و بر روی خود برگرداند تا تقاطع ایجاد کند. شبکه ای از منحنی های متقاطع نتیجه بصری استادیوم آشیانه پرنده هرتزوگ و دی مورون در پکن را به یاد می آورد که تکه تکه شده و با عجله در کناره های یک برج شیشه ای له شده است. اما ماس منابع ابروی بیشتری را در ذهن داشت.

او با استناد به آمدن ثانویه می‌گوید: «این به شعری از ییتس برمی‌گردد، که شامل سطر «مرکز نمی‌تواند نگه دارد». این یکی از ارجاعات بسیاری است که او در طول مکالمه ما به طور معمول به آن اشاره می کند، از موبی دیک گرفته تا دیونیزوس و آپولو، نقاشی های گوستاو کوربه و اپرای تان هاوزر واگنر. از او در مورد ساختارشکنی، سبک معماری دهه 1980 که با آن مرتبط است، می پرسم، که او پاسخ می دهد که اصطلاح «غزل دیالکتیکی» را ترجیح می دهد.

بنابراین، علاوه بر ییتس، این برج از کجا آمده است؟ ماس با تشریح طبقات اداری باز و منعطف ساختمان با ارتفاع سقف متفاوت می‌گوید: «ما فکر کردیم، اگر همه فضاهای انبار را در کالور سیتی بگیریم و آنها را روی هم بگذاریم، چه می‌شود؟» “هیچ ستونی در این چیز وجود ندارد! بنابراین اگر مستاجر هستید، می‌توانید هر کاری که می‌خواهید انجام دهید – آن را از کف تا سقف تقسیم کنید، یا آن را به یک سالن بولینگ لعنتی تبدیل کنید!»

طبقات، که از چهار تا هفت متر ارتفاع دارند، روی تیرهای فولادی عمیق I قرار دارند که به نوارهای منحنی در نما متصل می شوند – گاهی اوقات از بین آنها می ترکند و گاهی اوقات آنها را کاملاً از دست می دهند، باید توسط نوارهای فولادی افقی اضافی به هم متصل شوند. “. نوارها از ورق فولادی نورد شده با ضخامت 1 تا 7 سانتی متر ساخته شده اند که در چین ساخته شده و در بخش های جعبه توخالی جوش داده شده و در گوشه ها با گره های فولادی جامد به ضخامت 30 سانتی متر، ساخت آلمان به هم متصل شده اند. فولاد با نسوز سیمانی توده ای پوشانده شده است، در حالی که هسته گردشی و پایه با گچ خاکستری خشن پوشیده شده است و به کل ساختمان یک بافت ناهموار و بتنی می دهد. نتیجه یک چیز تهدیدآمیز است که تمایلات سایبرپانک ماس را به سطوح جدیدی با اکتان بالا می برد. اگر تا به حال هالیوود برای امپراطوری پرمصرف بنزین دیستوپیایی به یک دفتر مرکزی شرور نیاز داشته باشد، این اولین در ردیف خواهد بود – با ردپای کربنی که مطابقت دارد.

تولید فولاد بیش از هر ماده ساختاری دیگری دی اکسید کربن منتشر می کند و هر تن از این نوع حدود سه تن CO2 تولید می کند. رپر (W) از 5400 تن فولاد استفاده می کند که معادل 300 کیلوگرم در متر مربع است که تقریباً سه برابر بیشتر از آنچه که معمولاً یک بلند مرتبه با اسکلت فولادی نیاز دارد، است. در همین حال، برای ساختمان‌های اداری جدید در بریتانیا، مهندسان قصد دارند کربن تجسم‌یافته را به حدود یک پنجم میزان انتشار یافته برای این پروژه محدود کنند. داگت می گوید این سازه برای مقاومت نهایی در برابر زلزله طراحی شده است و این تنها ساختمان اداری بلندمرتبه در ایالات متحده است که بر روی جداکننده های پایه لرزه ای قرار دارد. اما سخت است فکر کنیم که آکروباتیک رسمی ارزش هزینه زیست محیطی را داشته باشد.

آیا اکنون این تنها معیار معماری است؟ ماس می گوید، وقتی من سوال کربن را مطرح می کنم. جوایز همگی بر پایداری تمرکز دارند، اما مکالمات مفهومی ما پیچیده‌تر از آن است. یک نکته شاعرانه، یک نکته احساسی، یک نکته تجربی وجود دارد.» با این حال شعر تجربی نیز کوتاهی می کند. برای دستیابی به شاهکار فضای داخلی بدون ستون، منظره تماشایی قربانی شده است که توسط نوارهای سنگینی که از پشت پنجره ها عبور می کنند مسدود شده است. علاوه بر این، تعداد کمی از مستاجران به چنین فضای بی وقفه ای نیاز دارند: حتی طرح پیشنهادی در بروشور اجاره، شبکه ای منظم از میزها و اتاق های جلسه را به تصویر می کشد. کل پروژه شبیه یک نابهنگاری متورم است، رویای منسوخ شده «دفتر خلاق»، که پس از همه‌گیری رونمایی شد، در زمانی که نرخ‌های خالی به ندرت بالاتر بوده است.

ماس ممکن است دوست داشته باشد در یک هواپیمای مفهومی بالاتر عمل کند، اما چرا باید به تئوری‌های هرمتیک پشت شمع بزرگ فولادی او اهمیت دهیم؟ او شانه بالا می اندازد: «این یک سؤال منصفانه است. “آیا کسی به شما بد می گوید؟ کسی گوش میده؟ شاید سه نفر را می شناسیم، یکی در لندن، یکی در شانگهای. اما فکر می‌کنم اثر آن چیزی است که به من علاقه دارد. این فرصتی است تا نشان دهیم راه های دیگری برای تصور وجود دارد.» چشمانش را ریز می کند، انگار حقیقتی مهم را احضار می کند. «آنچه می بینید تمام چیزی نیست که باید دید. آیا می توانی به چیزهایی گوش کنی که نشنیده ای؟»

در استودیوی او که درب جلویی آن یک فالوس فولادی صاف برای دستگیره در دارد، مدل‌هایی از برج‌های آینده را می‌بینم که در آن نزدیکی طراحی شده‌اند. یکی با نام مستعار لاک پشت وجود دارد که از یک پایه دایره ای به بالای مستطیل شکل می پیچد و یکی مانند ردیفی از سیلوهای دانه شیشه ای که به صورت توده ای بی شکل ذوب شده و روی یک لوله بزرگ قرار گرفته است. سومین گزاره، حتی حدس‌آمیزتر، دو برابر سایرین بلند می‌شود، یک قطب مارپیچ با عرشه‌های مشاهده‌ای که از بالا جوانه می‌زند، مانند یک برج کنترل ترافیک هوایی بر روی اسید – که متواضعانه به نام امپراتور روم تراژان نامگذاری شده است.

ماس درست می گوید: چیزهای بیشتری برای دیدن از آنچه دیده ایم وجود دارد. اما شاید برای همه ما بهتر باشد که دیده نشود و به‌عنوان یادگاری کنجکاو از زمانی که معماری در حالی که سیاره در حال سوختن بود، روی تخته طراحی باقی بماند.