برخلاف سال 2008، Credit Suisse و SBV توسط دولت ها ذخیره نشده اند. اما اجازه ندهیم که کمک مالی به یک کلمه کثیف تبدیل شود | ینس هاگندورف

بanks نوع خاصی از سازمان است. آنها سپرده می گیرند و این وجوه را برای مدت طولانی به وام گیرندگان قرض می دهند. وقتی به آن فکر می کنید بسیار قابل توجه است. بانک‌ها در طول سالیان متمادی وام می‌دهند، اما من و شما می‌توانیم پس‌اندازی را که بانک‌ها برای تأمین مالی وام‌ها استفاده می‌کنند، فوراً برداشت کنیم.

برای اینکه بانک‌ها بتوانند این مدل فرانشیز را به طور سودآور اجرا کنند، اساساً بر دو عنصر متکی هستند. اول، آنها باید با دریافت سود بیشتر وام های بلندمدت نسبت به سپرده های کوتاه مدت، سود کسب کنند. این مدل در سال های اخیر تحت فشار شدید قرار گرفته است. با توجه به تورم بالا در حال حاضر و کاهش تورم مورد انتظار در چند سال آینده، بسیاری از بانک ها در حال حاضر بیشتر از وام های بلندمدت و سایر دارایی ها برای سپرده ها و سایر وجوه پرداخت می کنند. این امر مدل بانکداری سنتی را زیان ده می کند و این سؤال را مطرح می کند که ارزش دارایی های برخی بانک ها در صورت فروخته شدن اکنون چقدر است.

دوم، اعتماد به دوام یک بانک حیاتی است. بانک ها به دلیل عدم تطابق در مدت زمان وام ها و سپرده ها، ذاتاً ناپایدار هستند. آن‌ها نمی‌توانند دارایی‌های بلندمدت خود را با سرعت کافی نقد کنند، زمانی که بسیاری از سپرده‌گذاران به یکباره برداشت می‌کنند. حتی بانک‌های امن، با نقدینگی و سرمایه فراوان، زمانی که اعتماد از بین می‌رود و سپرده‌گذاران به‌طور انبوه عقب‌نشینی می‌کنند، در خطر سقوط هستند.

یادآوری این نکته ضروری است که کردیت سوئیس نسبت به سایر بانک ها تحت نظارت و مقررات سخت گیرانه تری قرار دارد. بانک سیلیکون ولی با مقررات نقدینگی و سرمایه مطابقت داشت. در واقع، SVB در مقایسه با بسیاری از همتایان خود، به خوبی سرمایه گذاری شده بود. با این حال، هنگامی که اعتماد به پرداخت بدهی یک بانک از بین می رود، امتیاز آن ممکن است به سرعت از بین برود و سپرده گذاران در سایر بانک ها نگران امنیت سپرده های خود باشند.

این به هیچ وجه تکرار بحران 2008 نیست. مقررات تضمین می‌کند که بانک‌ها، به‌ویژه بزرگترین بانک‌ها، نسبت به سال 2008 سرمایه بیشتری دارند و بنابراین توانایی بیشتری برای جذب زیان‌ها نسبت به سال 2008 داشتند.

خوشبختانه، تنظیم‌کننده‌ها می‌توانند با ارائه نقدینگی بزرگ و بالقوه نامحدود به بانک‌های حلال که از کاهش اعتماد رنج می‌برند، مسائل مربوط به اعتماد را برطرف کنند. در آخر هفته، فدرال رزرو و سایر رگولاتورهای ایالات متحده زمانی که قاطعانه در ارائه مقدار زیادی نقدینگی به بانک های ایالات متحده عمل کردند، دقیقاً این کار را انجام دادند.

با این حال، اصرار مقامات مبنی بر اینکه این یک کمک مالی نیست و از پول مالیات دهندگان استفاده نشده است، کمتر تشویق شدم. در شرایطی که اعتماد به بانکداری تحت فشار قرار می‌گیرد، کمک‌های مالی برای جلوگیری از بدتر شدن شرایط ضروری است و اگر خوب طراحی شود، پول مالیات‌دهندگان در خطر نیست.

رویدادهای اخیر کاملاً با اظهارات ماریو دراگی در حدود 10 سال پیش زمانی که رئیس بانک مرکزی اروپا بود، تضاد دارد. در جریان بحران یورو، که بسیاری از آن بیم داشتند که ممکن است باعث فروپاشی یورو با اثرات فاجعه بار بر سیستم مالی جهانی شود، دراگی اعلام کرد که بانک مرکزی “آماده انجام هر کاری است” و افزود: “باور کنید کافی است”. . اظهارات او به طور گسترده ای به عنوان پایان دادن به بحران مالی فوری شناخته می شود.

با ادامه این بحران کنونی، بیانیه تنظیم‌کننده‌های جهانی مبنی بر اینکه آماده‌اند همین کار را برای جلوگیری از بی‌ثباتی انجام دهند، بسیار خوشایند خواهد بود. در حالی که این آخرین بحران بانکی نخواهد بود و باید درس گرفت، تاریخ همچنین به ما می گوید که “هرچه لازم باشد” اعتماد و ثبات را باز می گرداند.