بارها و بارها کشتی احمقان محافظه کار ما را به … احمق ها می برد جان کریس

دبلیوباید در مورد لیز صحبت کنم بهترین قسمت پنج ماه از زمانی که لیز تراس از دفتر خارج شد و هنوز از شرم خلاص نشده است می گذرد. تصور کنید که حزب محافظه‌کار مسئولیتی بزرگ‌تر از بوریس جانسون در نظر گرفته است. اجراهای عمومی تراس به یک حضور در عوام محدود شده است که طی آن او سخنرانی کوتاهی در حمایت از اوکراین داشت. به نظر می‌رسید که او تصور می‌کرد بیشتر روزها در افکار رئیس‌جمهور زلنسکی برتری دارد. بعید است که او هیچ ایده ای داشته باشد که او کیست.

لیز همچنین یک مداخله 4000 کلمه ای – بخشی اعتراف کننده و بخشی فریاد برای کمک – در روزنامه دیلی تلگراف انجام داد. زوزه ی درد از سوی کسی که ناامید از ارتباط است. بیشتر آن فقط یک فحش نامفهوم بود. به نظر می رسید هدف اصلی آن نوعی کاتارسیس شخصی باشد. نقش آفرینی از سوی کسی که توهم زا است. به خودی خود معنایی نداشت. معنی همه چیز در جریان بود. پس از پاکسازی شیاطین، او آماده بود تا خود را دوباره به دنیا معرفی کند. اما از آن زمان… هیچی. نادا.

ما همچنین باید در مورد کواسی صحبت کنیم. صدراعظم سابق از زمان دفاعش حتی از لیز گریزان تر بوده است. روزی کواسی کوارتنگ پادشاه آزادیخواهان راست بود. مردی که اقتصاد را بدون چیزهای خسته کننده انجام داد. چه کسی می خواهد در واقع توضیح دهد که چگونه می خواهید کاهش مالیات را تامین کنید؟ بعدی او یک طرد شده سیاسی بود. از نظر روحی بی خانمان. او حتی یک بار هم چهره خود را در عوام نشان نداده است، چه رسد به اینکه جرأت چاپ را داشته باشد. فقط یک برنامه تلویزیونی کوتاه و عرق کرده در TalkTV که بیشتر شبیه یک مصاحبه پلیس با احتیاط بود. “من نافینک کردم. عصبانیت او باعث شد من این کار را انجام دهم.»

کامیکواسی در خط Jubilee Underground دیده شده است. هیچ کس دقیقاً نمی داند کجا می رود یا چرا به آنجا می رود. وقتی قطار به سمت پایانه می رود، او تنها نشسته است و کمی گیج به نظر می رسد. و سپس به سمت دیگر برگردید. به همسفران توصیه شده است که به او نزدیک نشوند. یکی از همکارانی که این کار را کرد با یک نگاه خالی و سکوت مواجه شد. حتی ممکن است او معتقد باشد که هنوز صدراعظم است و این لوله دفتر اوست. با دقت در میان زباله های روی زمین نگاه کنید و ممکن است آخرین بودجه او را پیدا کنید.

اما مطمئناً اکنون زمان مناسبی برای یک نوع بازگشت است. بالاخره اگر الان نه پس کی؟ جرمی هانت بودجه خود را ارائه کرده است. امروز قطعاً باید روزی باشد که بریتانیا بالاخره می‌توانست زنجیر را رها کند. زمانی که تراس و کوارتنگ را می‌توانستند روی شانه‌های دومینیک راب به داخل اتاق ببرند تا جاکوب ریس موگ و سایمون کلارک از آنها استقبال کنند. زمانی که دید اقتصادی جدید ارائه شد و ارتدکس های قدیمی واژگون شد.

فقط وقتی که بحث بودجه در وقت ناهار روز پنجشنبه از سر گرفته شد، لیز یا کواسی دیده نشد. هیچ کدام برای رستگاری آماده نبودند. شاید هرگز نخواهند کرد. شاید زمان آنها گذشته و گذشته است. محافظه‌کاران با عجله از معاشقه کوتاه خود با Trussonomics عقب نشینی می‌کنند. از پذیرش انحطاط مدیریت شده اجتناب ناپذیر ارتدوکس محافظه کار خوشحالم. بهتر است آهسته بمیری تا اینکه کل کشور را در یک گلوله آتش به زمین بزنی.

یا شاید توانبخشی فقط به زمان بیشتری نیاز دارد. مثل بیش از 15 سال. در کمیته منتخب ایرلند شمالی، تونی بلر با سؤالاتی در مورد روند صلح و چارچوب ویندزور مواجه بود. فقط سوال پرسیدن آنها برای فروش بیش از حد رویارویی است. بلکه این بیشتر یک عشق بود، که در آن هر کلمه ای که بلر بیان می کرد به عنوان انجیل تلقی می شد. و اگر سوال‌ها به سمت چیزی که از راه دور چالش برانگیز بود منحرف می‌شد، پس رئیس کمیته، سیمون هور، تمام تلاش خود را کرد تا اوضاع را آرام کند. «فکر نمی‌کنم لازم باشد این یکی را خیلی جدی بگیری، پسر پیر».

سخت است که بفهمیم تونی از این همه چه ساخته است، زیرا صورتش در شکنجه ای شکنجه شده یخ زده است و چشمانش مدام از این سو به آن سو می چرخد، انگار به دنبال خطر است. او مرد خوشحالی به نظر نمی رسد. بلکه کسی است که اگر بدترین اتفاق نیفتد، فقط تسکین می یابد. کسی که تلاش می کند بفهمد چرا دنیا به او پشت کرده است. هر چند امروز نه. امروز 90 دقیقه حنایی با درخواست چند نفر از مردم و دو نماینده در کمیته، مری کلی فوی و کلر هانا، به پایان رسید. لیز و کامیکواسی برای این سطح از توجه می کشند.

در عوام، تراس و کوارتنگ تنها غایبان بحث بودجه نبودند. تنها 10 بازیکن محافظه‌کار محافظه‌کار فکر می‌کردند که نشان دادن چهره‌هایشان ارزشمند است. فکر می کردند چیزی برای کمک دارند. بقیه از خانه خارج شده بودند. بودجه فقط یک نقطه عطف دیگر است که باید مشخص شود. اینکه آیا برای انتخاب کنندگان آنها تفاوتی ایجاد می کرد یا نه، بی ربط بود. تنها چیزی که مهم بود این بود که در روز اول از هم نپاشید یا در مطبوعات دست راستی هیولا نشده بود. در آنجا مجدداً چندین روزنامه با وجد بی حد و حصر از بودجه کواسی استقبال کردند.

راشل ریوز از حزب کارگر به طور فزاینده ای یک عمل طبقاتی است. بنابراین شاید برخی از محافظه‌کاران دور مانده بودند زیرا نمی‌خواستند رویاهایشان از بین برود، زیرا صدراعظم سایه خط به خط بودجه شکننده‌شان را جدا می‌کرد. او با یک سوال ساده شروع کرد. یکی که مستلزم پرسیدن مکرر است. یک چیز را نام ببرید که اکنون بهتر از 13 سال پیش کار می کند. سکوت از صفوف اصولگرایان

او سپس از اندیشکده مستقل، مؤسسه مطالعات مالی، نقل قول کرد. تعداد کمی از بودجه ها از تحلیل آنها جان سالم به در می برند. این یکی استثناء نبود. دریافت مالیات در بالاترین حد خود از زمان جنگ بود. هدایای بازنشستگی برای ابرثروتمندان هیچ کمکی به بازگشت افراد مسن به کار نمی کند. چه کسی حدس می زد؟ بریتانیا در سال جاری و سال آینده بدترین رشد را در G7 خواهد داشت. تنها چیزی که جرمی هانت توانسته بود ارائه دهد این بود که همه چیز کمتر از آنچه در غیر این صورت ممکن بود بود، باشد. اگرچه ممکن است این روزها یک پیروزی بزرگ در محافل محافظه کار در نظر گرفته شود. برای بقیه، نه چندان.

مل استراید، وزیر کار و بازنشستگی، برای دولت باز شد. یک کار بی شکر حداقل جزا از غافلگیری برخوردار بود. یک روز بعد و همه نقاط ضعف بودجه را می‌دانند، اما استراید مجبور شد همان مزخرفات را تکرار کند، انگار واقعاً به آن اعتقاد دارد. شاید او انجام دهد. نام آن را ناهماهنگی شناختی بگذارید. او باید باور کند وگرنه جهان بینی اش از هم می پاشد. او افشا می شد. برهنه بنابراین او فقط چیزی در مورد محافظه کاری دلسوزانه و کمک به جوانان و افراد کم برخوردار زمزمه کرد – به طرز شگفت انگیزی که چهره خود را صاف نگه داشت – و در اسرع وقت نشست.

با این حال، حداقل هیچ کس واقعا گوش نمی داد. و آنهایی که بودند بیشتر روی قرارداد پرداخت NHS متمرکز خواهند شد. در ژانویه، بسیاری از ما می‌گفتیم که به ناچار توافقی بین آنچه اتحادیه‌ها می‌خواستند و ریشی سوناک گفته بود که در دسترس است، مصالحه خواهد داشت. سورپرایز، تعجب. همین اتفاق افتاد. چه وقتی تلف کردیم. چه هدر دادن حسن نیت. بارها و بارها دولت ما را احمق می‌گیرد.