جیم گوردون، نوازنده نوازندگی ده ها آهنگ از جمله لیلا، در سن 77 سالگی درگذشت | موسیقی

جیم گوردون، یک نوازنده درامر در دهه‌های 1960 و 70 که در آهنگ‌های بیچ بویز، استیلی دان و ده‌ها نفر دیگر مشارکت داشت، در سن 77 سالگی درگذشت.

او در یک زندان روانی در وکاویل کالیفرنیا درگذشت. گوردون از سال 1983 پس از کشتن مادرش در جریان یک اپیزود روانی در زندان بود. تشخیص داده شد که او اسکیزوفرنی است و به 16 سال تا ابد محکوم شد، اما هرگز در جلسات آزادی مشروط شرکت نکرد و هرگز زندان را ترک نکرد.

گوردون که در لس آنجلس به دنیا آمد و بزرگ شد، یک درامر فوق العاده با استعداد بود که بورسیه موسیقی UCLA را رد کرد تا در نوجوانی خود به طور تمام وقت موسیقی را دنبال کند – اولین کنسرت در حال تور بریتانیا با Everly Brothers در 17 سالگی بود.

او توسط همکار درامر هال بلین حمایت می شد و به گروه شلوغ نوازندگان نشست خود، Wrecking Crew پیوست. او با بابی دارین، جودی کالینز، برادران درستکار و غیره همنوازی کرد و تا اواسط دهه 1960 در آلبوم بیچ بویز شاهکار پت ساوندز، پنجمین آلبوم دور از دسترس بیردز، برادران بدنام بردز، و ساز شماره 2 ایالات متحده ظاهر شد. ضربه کلاسیک گاز توسط میسون ویلیامز.

او در سال 1970 گروه جدیدی به نام درک و دومینو را با اریک کلاپتون تشکیل داد، اعضای آن در ابتدا کار جلسه ای را برای کلاسیک انفرادی جورج هریسون به نام All Things Must Pass انجام می دادند. این گروه با لیلا که توسط کلاپتون و گوردون نوشته شده بود، موفقیت بزرگی به دست آوردند. دوست دختر او، نوازنده ریتا کولیج، ادعا کرد که او قسمت پیانو را نوشته است. رابطه آنها زمانی به پایان رسیده بود که او در راهروی هتل به او حمله فیزیکی کرد.

گوردون کلاسیک دیگری را در دهه 1970 ضبط کرد، آپاچی گروه بی‌نظیر بونگو، که از آن زمان به یکی از نمونه‌برداری‌ترین آهنگ‌های تمام دوران تبدیل شده است. او در سومین آلبوم بسیار دوست داشتنی استیلی دن، Pretzel Logic را طبل زد. آلبوم هری نیلسون Nilsson Schmilsson; اثر ماریا مولدور در سال 1974 نیمه شب در واحه. و آلبوم ها یا تورهایی با Traffic، Joe Cocker، Frank Zappa، Alice Cooper، Art Garfunkel و غیره.

با بدتر شدن سلامت روانش، حرفه او دچار تزلزل شد. او گزارش داد که صداهایی در سرش شنیده بود، که به گفته او “دوستانه شروع شد، آنها به من نکات کوچکی می دادند” اما بعداً “من باید فداکاری می کردم و باید آنچه آنها می گفتند را انجام می دادم”. او اغلب صدای مادرش را می شنید و ادعا می کرد که او را عذاب می دهد و به او می گفت که کمتر بخورد. او نسبت به یک سری دوست دختر خشونت آمیز بود و با مصرف هروئین و الکل برای از بین بردن وضعیت روانی خود دچار مشکلاتی شد، اما علیرغم مداخلات پزشکی مکرر، درمان ثابتی نداشت.

در ژوئن 1983، او با چکش و چاقو به مادرش، اوسا ماری گوردون 71 ساله حمله کرد و او را مجروح کرد. او در سال 1985 گفت: «من هیچ علاقه ای به کشتن او نداشتم. می خواستم از او دور باشم. من هیچ انتخابی نداشتم. آنقدر واقعی بود که مثل یک زامبی هدایت می شدم. او می خواست من او را بکشم.»

او مبتلا به اسکیزوفرنی پارانوئید تشخیص داده شد و این تشخیص توسط دادگاه تأیید شد، اما تغییرات در قانون کالیفرنیا آستانه بالایی برای دفاع از جنون قرار داده بود و گوردون به قتل درجه دوم مجرم شناخته شد.

پس از زندانی شدن، گوردون در برابر تماس با وکلا مقاومت کرد و اغلب در برابر مصرف دارو برای وضعیت سلامت روان خود مقاومت می کرد. در جلسه آزادی مشروط در سال 2018، که او در آن شرکت نکرد، همچنان تصور می‌شد که او “خطر غیرمنطقی تهدیدی برای امنیت عمومی” است.