در خانه های سالمندان، فقرا روزهای آخر را با سکه می گذرانند

فیلادلفیا — شلوار جدید برای جایگزینی لباس های خاکی پاره شده الکس موریسی باید منتظر بماند. برای کلوچه های بدون شکر نیز پول نقدی باقی نمانده است. حتی در شروع ماه، بودجه آنقدر خالی است که فیکسودنت یک کالای لوکس است. اکنون، در نیمه راه، همه چیز آنقدر تنگ است که حتی یک پپسی رژیمی نیز کشش دارد.

“چند سال از من باقی مانده است؟” موریسی 82 ساله که در خانه سالمندان فیلادلفیا زندگی می کند می پرسد. “من می خواهم تا آنجا که می توانم با آنها زندگی کنم. اما تا حدودی حیثیت خود را از دست می دهید.»

در سرتاسر ایالات متحده، صدها هزار نفر از ساکنان خانه سالمندان در تنگنای اسفباری محبوس شده‌اند: در فقر رانده شده‌اند، مجبور می‌شوند تمام درآمد را واگذار کنند و رها می‌شوند تا با حقوقی تا 30 دلار در ماه زندگی کنند.

در یک سیستم مراقبت طولانی‌مدت که برخی از ضعیف‌ترین افراد جامعه را در معرض تحقیرهای روزانه قرار می‌دهد، کمک هزینه نیازهای شخصی Medicaid، که کمک هزینه نامیده می‌شود، یکی از رایج‌ترین و در عین حال کمتر شناخته شده‌ترین موارد است.

تقریباً دو سوم از ساکنان خانه سالمندان آمریکایی هزینه مراقبت آنها توسط Medicaid پرداخت می شود و در ازای آن، تمام درآمدهای تأمین اجتماعی، مستمری و سایر درآمدهایی که دریافت می کنند به جای پرداخت صورت حساب آنها تغییر مسیر داده می شود. کمک هزینه نیازهای شخصی به معنای پرداخت هزینه هر چیزی است که خانه ارائه نمی کند، از تلفن گرفته تا لباس و کفش و هدیه تولد برای نوه.

یک مشکل: کنگره طی دهه‌ها کمک هزینه را افزایش نداده است.

سام بروکس، وکیل صدای ملی مصرف کنندگان برای مراقبت طولانی مدت با کیفیت، که از ساکنان خانه سالمندان حمایت می کند و خواهان افزایش کمک هزینه شده است، می گوید: «این واقعاً یکی از تحقیرآمیزترین چیزها برای آنهاست. “این واقعاً می تواند مایه شرمساری باشد.”

به خصوص زمانی که فردی هیچ بستگان نزدیکی نداشته باشد یا کسی قادر به کمک مالی نباشد، کمک هزینه می تواند نیازهای چشمگیری ایجاد کند. هنگامی که مارلا کارتر به دیدار مادرشوهر خود در خانه سالمندان در اوونزبورو، کنتاکی می‌رود، این صحنه بیشتر از آمریکای امروزی فقیرنشین قرن نوزدهمی است. تنها با کمک هزینه 40 دلاری، ساکنان لباس های نامناسب و یا لباس های بیمارستانی به تن می کنند. بعضی ها جوراب و کفش ندارند. منابع اولیه کم شده است. خیلی ها حتی خودکاری ندارند که با آن بنویسند.

کارتر می‌گوید: «این چیزی است که برای ما بسیار شگفت‌انگیز بود، فقر».

او به قدری وحشت کرده بود که او و همسرش یک سازمان غیرانتفاعی به نام Faithful Friends Kentucky راه اندازی کردند تا اقلامی را بین ساکنان خانه سالمندان منطقه توزیع کنند. از جمله مواردی که بیشتر مورد استقبال قرار گرفت، دستمال کاغذی های Kleenex است، زیرا امکانات اغلب دارای مواد ژنریک خش دار هستند و حتی به سختی می توان آنها را یافت.

او می گوید: “شما یک نوشابه یا مسواک بیاورید و آنها بسیار هیجان زده می شوند.” “این برای من خیلی ناراحت کننده است.”

Medicaid در سال 1965 به عنوان بخشی از برنامه های انجمن بزرگ لیندون بی. جانسون ایجاد شد. یک اصلاحیه در سال 1972 کمک هزینه نیازهای شخصی را تعیین کرد که حداقل 25 دلار در ماه تعیین شده بود. برخلاف سایر مزایا مانند تامین اجتماعی، افزایش هزینه های زندگی در قوانین کمک هزینه نیازهای شخصی گنجانده نشده است.

اگر با تورم مرتبط بود، امروز حدود 180 دلار بود. اما کنگره در سال 1987 تنها یک بار حداقل نرخ را به 30 دلار افزایش داده است.

برخی از سیاستمداران سعی کرده‌اند این مشکل را برطرف کنند، از جمله جنیفر وکستون، نماینده دموکرات از ویرجینیا که در سال 2019 لایحه‌ای را برای افزایش حداقل کمک هزینه به 60 دلار و افزایش سالانه سیمانی مرتبط با تامین اجتماعی ارائه کرد. حتی شنیده نشد.

وکستون می گوید: من شوکه شدم. “این در مورد کرامت این افراد است.”

Medicaid به طور مشترک بین ایالت‌های منفرد و دولت فدرال اداره می‌شود و در مواجهه با بی‌عملی فدرال، ایالت‌ها افزایش کمک هزینه را بر عهده گرفته‌اند. حتی در این صورت، اکثر آنها پایین می مانند. بر اساس نظرسنجی ایالت به ایالت توسط شورای آمریکایی در مورد پیری، اکثر ایالت ها – 28 – کمک هزینه 50 دلاری یا کمتر دارند. فقط پنج ایالت هر ماه 100 دلار یا بیشتر به ساکنان اعطا می کنند، از جمله آلاسکا که به تنهایی 200 دلار در ماه ارائه می دهد که حداکثر طبق قانون فدرال است. چهار ایالت – آلاباما، ایلینوی، کارولینای شمالی و کارولینای جنوبی – در حداقل 30 دلار باقی مانده اند.

علیرغم چنین تخصیص های ناچیز، برخی تسهیلات به دلیل عدم اطلاع به ساکنین که مستحق دریافت کمک هزینه هستند، به دلیل کوتاهی در تامین پول یا صرف وجوه بدون اجازه آنها ذکر شده است. و اگرچه مقررات فدرال مجموعه‌ای از اقلامی را که قرار است برای ساکنان خانه سالمندان ارائه شود، مشخص می‌کند، بسیاری از آنها نمی‌توانند از اقلام ارزان‌قیمتی که تسهیلات ارائه می‌کنند استفاده کنند، و هزینه‌های خود را صرف جایگزینی برای صابون‌های درجه یک سازمانی می‌کنند که آنها را خشک و خارش می‌کند، بافت‌هایی که احساس می کنید چیزی خارج از حمام ترمینال اتوبوس، تیغ هایی که صورت را بریده و خونریزی می کنند و چسب های دندان مصنوعی که به نظر می رسد قادر به نگه داشتن دندان های مصنوعی در جای خود نیستند.

برخی از خانه‌ها قوانین را نادیده می‌گیرند، و ساکنان را مجبور می‌کنند برای چیزهایی مانند پوشک یا کوتاه کردن مو که قرار است شامل آن شود، بپردازند.

کریس هاکنی، 74 ساله ساکن یک آسایشگاه سالمندان در دورهام، کارولینای شمالی، که کمک هزینه ماهیانه 30 دلاری خود را صرف شستشوی بدن، خمیر دندان، دئودورانت و برخی از اقلام خود می کند، می گوید: «به محض اینکه آن را دریافت کردم، از بین رفت. امکانات استفاده شده برای ارائه، اما کاهش داده است، دستمال مرطوب و پوشک. «به قیمت هر چیزی که سه و چهار برابر شد فکر کنید. و پول هیچ افزایشی نداشته است.»

هاکنی، یک تکنسین لوازم خانگی بازنشسته که از 9 سال پیش از تصادف با موتورسیکلت از ویلچر استفاده کرده است، دختری دارد که پول تلفن همراه او را پرداخت می کند و کلیسایی دارد که بسته های مراقبتی را ارسال می کند. اما هاکنی می‌گوید حتی افزایش اندک این کمک هزینه به معنای یک تن است.

او می‌گوید: «این می‌تواند زندگی بسیاری را در اینجا تغییر دهد.

در پایین تالار، جنین کاکس 56 ساله گهگاهی کیسه‌ای چیپس از دستگاه فروش خودکار می‌گیرد تا به بشقاب جمع آوری کلیسا اضافه کند. او می گوید وضعیت همسایگانش بدتر است.

او می‌گوید: «این مثل یک مبارزه برای زنده ماندن یک روز دیگر است. سیاستمداران، آنها باید به داخل این خانه های سالمندان بیایند و ببینند برخی از ما چگونه زندگی می کنیم.

این باعث می شود که بسیاری از افراد بدون هیچ شانسی برای عادی شدن احساس به دام افتاده باشند.

نانسی یوندت 62 ساله قبل از سقوطی که او را در خانه سالمندان در تولوکا، ایلینویز فرود آورد، احساس می کرد زندگی نسبتاً راحت است. خانه او کوچک بود و به کار نیاز داشت، اما خانه بود. SUV او 18 ساله بود و 160000 مایل روی کیلومترشمار پیمود، اما او آن را دوست داشت. چک ناتوانی ماهانه 2373 دلاری او جایی را برای یک خانه دار و غذای بیرون آوردن و سخاوت فراوان باز کرد.

او قبوض تلفن همراه و بیمه پسرش را پرداخت، برای همه هدایای کریسمس خرید و در تمام طول سال به بچه های خانواده اش علاقه داشت.

اما وقتی سال گذشته تولد 2 سالگی خواهر بزرگش چند ماه بعد از ورود او به خانه سالمندان فرا رسید، او می خواست عروسکی بخرد اما متوجه شد که نمی تواند.

او می گوید: «خاله خراب نمی تواند خراب شود. “این فقط باعث می شود کمی غمگین شوم.”

ساکنین خانه سالمندان اغلب باید کنترل همه چیز را از دفعات دوش گرفتن گرفته تا آنچه می خورند را از دست بدهند. بدون اتاق تکان دادن مالی، حتی خودمختاری بیشتر تبخیر می‌شود و فرصت سوار شدن به تاکسی برای دیدن یک دوست، گم شدن در کتابی که به تازگی خریداری کرده‌اید، یا فرار از یکنواختی کافه تریا با مقداری غذای بیرون‌آور را از دسترس خارج می‌کند.

حتی پس از دو سال زندگی نهادینه شده، این یک حقیقت گیج کننده برای موریسی است.

او پس از سقوط به خانه سالمندان رفت و زمانی که اینجا آمد، فهمید که درآمدش دیگر متعلق به او نخواهد بود. کمک هزینه پنسیلوانیا 45 دلار است و پس از کوتاه کردن موی سر ماهانه 20 دلار و انعام 5 دلاری، یک عمل شعبده بازی آغاز می شود.

آیا ریش تراش های او می تواند کمی بیشتر دوام بیاورد تا دوباره پر شود؟ آیا او می تواند کمی بیشتر از لوله فیکسودنت خارج کند؟ آیا او به اندازه کافی گوشه ها را بریده است تا مقداری کراکر افترشیو یا کره بادام زمینی تهیه کند؟

او می گوید: «این چیزهای کوچک است. تا زمانی که دیگر آنها را نداشته باشید، به این چیزها فکر نمی کنید.

وقتی چیزی گران‌تر نیاز به تعویض داشته باشد، مشکل‌تر است، مانند زمانی که پیراهن‌ها در لباس‌شویی گم شدند یا رویه قمقمه‌اش شکستند یا بلندگوی بلوتوث کوچکش دیگر شارژ نشد.

پس انداز ناچیز او اکنون تقریباً از بین رفته است. اگر از کلیسای او کمک نمی شد، او حتی نمی توانست یک تلفن بخرد.

ساده زیستی در قلب ایمان کویکر موریسی قرار دارد و او پس از کالج با در دست داشتن دیپلم آیوی لیگ تصمیم گرفت که از آن برای تعقیب ثروت استفاده نکند. او در مؤسسات غیرانتفاعی مشغول به کار شد و مهارت‌های خود را برای کمک به کشاورزان، مستاجران مسکن عمومی و بیماران روانی و به عنوان یک امدادگر در آمریکای مرکزی و جنوبی به کار گرفت. او هر یک از 82 سال خود را کاملاً در طبقه متوسط ​​گذرانده است.

با نگاهی به گذشته، موریسی نحوه زندگی اش را تغییر نمی دهد. او می‌گوید، اما به نظر می‌رسد که درخواست نوشابه زیاد نیست. ___

می‌توانید با Mat Sedensky در msedensky@ap.org و https://twitter.com/sedensky تماس بگیرید