زن ساکن اول غیر ورمونتری حق خودکشی کمکی را دریافت کرد

مونپلیه، ویتین لیندا بلوستاین سرطان لاعلاج دارد و می‌داند که احتمالاً به زودی خواهد مرد، اما تا روز سه‌شنبه، او نمی‌دانست که آیا می‌تواند انتخاب کند که چگونه یا چه زمانی و خانواده، دوستان و سگش در زمان مناسب با او باشند یا خیر. .

این زن 75 ساله اهل بریجپورت، کانکتیکات، به توافقی با ایالت ورمونت رسید که به او اجازه می‌دهد اولین فرد غیر مقیمی باشد که از قانون ده ساله این ایالت استفاده کند که به افرادی که بیماری لاعلاجی دارند اجازه می‌دهد به زندگی خود پایان دهند. زندگی می کند، مشروط بر اینکه سایر جنبه های قانون را رعایت کند.

بلوستاین، 75 ساله، که به سرطان لوله فالوپ مبتلا است، گفت: «از شنیدن حل شدن پرونده‌ام آنقدر راحت شدم که به من اجازه می‌دهد تصمیم بگیرم چه زمانی سرطان تمام آنچه را که می‌توانم تحمل کنم، از من گرفته است. “اهمیت آرامش خاطر با دانستن اینکه اکنون با موانع کمتری در دسترسی به استقلال، کنترل و انتخاب در این تصمیم خصوصی، مقدس و بسیار شخصی در مورد پایان زندگی ام روبرو خواهم بود، بسیار زیاد است.”

ورمونت یکی از 10 ایالتی است که اجازه خودکشی با کمک پزشکی را می دهد، اما تنها یکی، اورگان، به افراد غیر مقیم اجازه انجام این کار را می دهد. تسویه حساب Bluestein و قانون معلق که شرایط اقامت ورمونت را حذف می کند، شعاع امیدی را برای بیماران لاعلاج دیگر ایجاد می کند که می خواهند نحوه و زمان مرگ خود را کنترل کنند اما ممکن است نتوانند برای انجام این کار از کشور عبور کنند.

بلوستاین و دایانا بارنارد، یک پزشک از میدلبری، تابستان گذشته از ورمونت شکایت کردند و مدعی شدند که شرایط اقامت آن ناقض قوانین اساسی تجارت، حفاظت برابر، و امتیازات و مصونیت‌ها است.

بارنارد، متخصص در آسایشگاه و مراقبت‌های تسکینی و دارای بیمارانی از ایالت همسایه نیویورک است که مانند کانکتیکات اجازه خودکشی با کمک پزشکی را نمی‌دهد، این توافق را تحسین کرد و از قانون‌گذار ورمونت خواست تا شرایط اقامت را لغو کند.

«من از اینکه لیندا می‌تواند در حال مرگ بدون اینکه ماه‌های آخر زندگی‌اش کاملاً به هم بخورد، به کمک پزشکی دسترسی پیدا کند، سپاسگزارم. بارنارد در خبری گفت: هیچ دلیل موجهی وجود ندارد که افراد غیر مقیم نتوانند از قانون کمک های پزشکی ورمونت در هنگام مرگ استفاده کنند. نسخه منتشر شده توسط Compassion & Choices، که از طرف بلوستاین و بارنارد شکایت کرد و خود را گروهی توصیف می‌کند که «گزینه‌ها را گسترش می‌دهد و به همه قدرت می‌دهد تا سفر پایان زندگی خود را ترسیم کنند».

بلوستاین که در مدت کوتاهی سه تشخیص سرطان مختلف داشته است، گفت که می‌دانست باید کاری کند تا مرگ او مانند مرگ مادرش نباشد که پس از یک بیماری طولانی در تخت بیمارستان درگذشت. او تصمیم گرفت که می خواهد در محاصره شوهر، فرزندان، نوه ها، همسایگان شگفت انگیز، دوستان و سگش بمیرد.

او گفت: «من می‌خواستم مرگی داشته باشم که معنادار باشد، اما برای همیشه طول نکشید تا بمیرم».

قانون ورمونت که از سال 2013 وضع شده است، به پزشکان اجازه می دهد تا برای ساکنین ایالتی که دارای یک بیماری صعب العلاج هستند، داروهای کشنده تجویز کنند که انتظار می رود ظرف شش ماه آنها را بکشد. اگر سنای ایالت تحت رهبری دموکرات ها قانون فعلی را تصویب کند و توسط فرماندار جمهوری خواه، فیل اسکات، که از این مفهوم حمایت می کند، امضا شود، ورمونت دومین ایالت خواهد بود که به افراد غیر مقیمی که بیمار لاعلاج هستند اجازه می دهد به زندگی خود پایان دهند.

یک سال پیش، اورگان موافقت کرد که اجرای الزامات اقامت خود را متوقف کند و از قانونگذار بخواهد که آن را به عنوان بخشی از توافقنامه از قانون حذف کند. قوانین نیز در آنجا در دست بررسی است.

اگرچه طرفداران قانون ورمونت به تصویب آن خوش بین هستند، خودکشی با کمک پزشکی مخالفان خود را دارد. در میان آنها مری هان بیرورث، مدیر اجرایی کمیته حق زندگی ورمونت است که گفت این عمل “موضوع مناقشه بود و همچنان باقی است.”

بیرورث در برابر یک کمیته قانونگذاری ورمونت شهادت داد: «برای روشن بودن، حق زندگی ورمونت با مفهوم زیربنایی پشت خودکشی کمکی مخالف بود و با اقدام برای حذف شرایط اقامت مخالف است، زیرا هنوز هیچ تضمینی وجود ندارد که از بیماران آسیب‌پذیر در برابر اجبار محافظت کند. او گفت که اگر این قانون به جلو حرکت کند، نگرانی‌های زیادی دارد، از جمله اینکه اگر داروها به زندگی بیمار خاتمه ندهند، ورمونت چه مسئولیتی می‌تواند متحمل شود.

دیوید انگلنر، مشاور ارشد سیاست گذاری و حقوقی وزارت بهداشت ایالتی، گفت که هیچ شکایتی در رابطه با استفاده از قانون ورمونت به این وزارت یا دفتر دادستان کل گزارش نشده است.

حامیان قانون خودکشی با کمک پزشکی در ورمونت همچنین می گویند که این قانون دارای تدابیر سختگیرانه است، از جمله الزام افرادی که به دنبال استفاده از آن هستند، بتوانند تصمیم خود را در مورد مراقبت های بهداشتی اتخاذ کرده و به پزشک اطلاع دهند. بیماران موظفند در یک بازه زمانی معین دو درخواست را به صورت شفاهی به پزشک ارائه دهند و سپس درخواست کتبی را که در حضور دو یا چند شاهد غیر ذینفع امضا کرده اند ارائه کنند. شاهدان باید امضا کنند و تأیید کنند که به نظر می‌رسد بیماران ماهیت سند را درک کرده‌اند و در آن زمان از اجبار یا تأثیر ناروا آزاد بوده‌اند.

بلوستاین، یک فعال مادام العمر، برای تصویب قانون کمک به مرگ در نیویورک و ایالت کانکتیکات، جایی که مجلس قانونگذاری در حال بررسی چنین لایحه ای است، فشار آورده است. او تصمیم گرفت تا زمانی که یکی از دوستان مبتلا به سرطان به ورمونت برای ایجاد اقامت به آنجا نقل مکان کرد تا بتواند از قانون کمک در مرگ استفاده کند، به ورمونت به عنوان یک گزینه نگاه کند. بلوستاین گفت که آن دوست سال گذشته در محاصره شوهر، پسر و دخترش فوت کرد.

بلوستاین می‌گوید: «چیزی که من را در مورد آخرین تشخیص پایانی شگفت‌زده کرد این است که چقدر سخت است مردن آن‌طور که می‌خواهی بمیری». “به نظر می رسد که همه نظری در مورد اینکه چه چیزی باید مجاز باشد و چه چیزی نباید در یک لحظه شخصی، خصوصی و بسیار مقدس مرگ من باشد.”

«کسانی هستند که می گویند، نه، باید رنج بکشی. برای شما بسیار مهم است که صبر کنید تا خدا تصمیم بگیرد که زمان مرگ شما فرا رسیده است. اما این اعتقاد من نیست. این چیزی نیست که من می خواهم و این چیزی نیست که من به آن اعتقاد دارم.

بلوستاین که قبلاً با سرطان سینه و ملانوما دست و پنجه نرم می کرد، برای سرطان لوله فالوپ که در مراحل پایانی خود قرار داشت، تحت شیمی درمانی است. در روز شکرگزاری، او به فرزندان و نوه های آنها گفت که احتمالاً امسال خواهد مرد.

او می‌گوید: «من می‌خواهم همانطور که همیشه زندگی می‌کردم زندگی کنم و می‌خواهم مرگم مطابق با همان چیزی باشد که می‌خواستم زندگی‌ام همیشه باشد.» من می‌خواستم آژانس داشته باشم وقتی سرطان آنقدر برایم گرفته بود که دیگر نمی‌توانستم آن را تحمل کنم. این انتخاب من است.»

___

Lisa Rathke را در توییتر در https://twitter.com/LisaRathke ___ دنبال کنید

پوشش بیشتر کمک به خودکشی در AP را در https://apnews.com/hub/assisted-suicide بیابید