آیا این یک برنامه نجات بود؟ شک‌ها در پاسخ بانک سیلیکون ولی فرود می‌آیند.

واشنگتن – بسته گسترده ای با هدف جلوگیری از آسیب به سیستم مالی در پی ناکامی های برجسته، سؤالاتی را در مورد اینکه آیا دولت فدرال دوباره در حال نجات وال استریت است یا خیر، ایجاد کرده است.

و در حالی که بسیاری از اقتصاددانان و تحلیلگران موافق بودند که پاسخ دولت نباید از جنبه های کلیدی به عنوان یک “کمک مالی” تلقی شود – سرمایه گذاران در سهام بانک ها پول خود را از دست خواهند داد و بانک ها بسته شده اند – بسیاری گفتند که باید به بررسی دقیق چگونگی انجام این کار منجر شود. نظام بانکی تنظیم و نظارت می شود.

این حساب پس از آن صورت گرفت که فدرال رزرو، خزانه داری و شرکت بیمه سپرده فدرال روز یکشنبه اعلام کردند که مطمئن خواهند شد که تمام سپرده گذاران دو بانک بزرگ شکست خورده، بانک سیلیکون ولی و بانک امضا، به طور کامل بازپرداخت می شوند. فدرال رزرو همچنین اعلام کرد که به بانک‌ها وام‌هایی را در برابر خزانه‌داری‌ها و بسیاری از دارایی‌های دیگر ارائه می‌کند و با اوراق بهادار به‌گونه‌ای برخورد می‌کند که ارزش اصلی خود را دارند – حتی اگر نرخ‌های بهره بالاتر قیمت بازار چنین اوراقی را کاهش داده است.

این اقدامات به منظور ارسال پیامی به آمریکا بود: دلیلی برای بیرون کشیدن پول خود از سیستم بانکی وجود ندارد، زیرا سپرده های شما امن است و منابع مالی فراوان است. هدف این بود که از یک بانکداری که می‌تواند سیستم مالی و اقتصاد گسترده‌تر را مختل کند، جلوگیری شود.

روز دوشنبه مشخص نبود که آیا این طرح موفق خواهد شد یا خیر. سهام بانک های منطقه ای سقوط کرد و سرمایه گذاران عصبی دارایی های مطمئن را به دست آوردند. اما حتی قبل از صدور حکم، قانون‌گذاران، محققان سیاست‌گذاری و دانشگاهیان بحث را آغاز کرده بودند که آیا دولت حرکت درستی را انجام داده است، آیا ریسک‌پذیری آینده در سیستم مالی را تشویق می‌کند و چرا در وهله اول لازم است.

استیون کلی، همکار ارشد تحقیقاتی در برنامه ییل در مورد ثبات مالی، گفت: «فدرال رزرو اساساً بیمه ریسک نرخ بهره را برای کل سیستم بانکی نوشته است. و به گفته او، این می‌تواند ریسک‌پذیری در آینده را با بیان اینکه فدرال رزرو در صورت خراب شدن اوضاع وارد عمل خواهد شد، تحریک کند.

آقای کلی گفت: “من آن را کمک مالی به سیستم می نامم.” “آستانه انتظار از جایی که مراحل اضطراری شروع می شود را کاهش می دهد.”

در حالی که تعریف “کمک مالی” بد تعریف شده است، معمولا زمانی به کار می رود که یک موسسه یا سرمایه گذار با مداخله دولت از عواقب ریسک پذیری بی پروا نجات یابد. این اصطلاح پس از بحران مالی سال 2008، پس از آنکه دولت با استفاده از پول مالیات دهندگان، بانک‌های بزرگ و سایر شرکت‌های مالی را مهندسی کرد، به یک کلمه فحش بدل شد، بدون اینکه عواقبی برای مدیرانی که شرط‌بندی بدی انجام دادند و سیستم مالی را نزدیک کرد. به پرتگاه

پرزیدنت بایدن که روز دوشنبه از کاخ سفید صحبت می کرد، تلاش کرد تا روشن کند که با توجه به اینکه سرمایه گذاران پول خود را از دست می دهند و مالیات دهندگان درگیر آن نخواهند شد، آنچه را که دولت انجام می دهد، کمک مالی به معنای سنتی نمی داند. هر گونه ضرر و زیان

آقای بایدن گفت: «سرمایه گذاران در بانک ها محافظت نخواهند شد. آنها آگاهانه ریسک کردند و وقتی ریسک نتیجه نداد، سرمایه گذاران پول خود را از دست می دهند. سرمایه داری اینگونه عمل می کند.»

وی افزود: هیچ ضرری متوجه مالیات دهندگان نخواهد شد. تکرار می کنم که هیچ ضرری متوجه مالیات دهندگان نخواهد شد.»

اما برخی از قانونگذاران جمهوری خواه متقاعد نشدند.

سناتور جاش هاولی از میسوری روز دوشنبه گفت که در حال ارائه قانونی برای محافظت از مشتریان و بانک های محلی در برابر «کارمزدهای ارزیابی ویژه» است که به گفته فدرال رزرو برای پوشش هر گونه ضرر به صندوق بیمه سپرده فدرال بیمه سپرده اعمال می شود. برای محافظت از سپرده گذاران از ضرر استفاده می شود.

آقای هاولی در بیانیه‌ای گفت: «آنچه که اساساً با این «ارزیابی‌های ویژه» برای پوشش SVB اتفاق افتاد این است که دولت بایدن راهی پیدا کرده است تا مالیات‌دهندگان را وادار به پرداخت هزینه نجات بدون رأی‌گیری کند».

اقدام روز دوشنبه توسط دولت نجات آشکار طیفی از بازیگران مالی بود. بانک‌هایی که ریسک نرخ بهره را پذیرفتند و احتمالاً سپرده‌گذاران بزرگ آن‌ها در برابر زیان‌ها محافظت می‌شدند – که برخی ناظران می‌گفتند که یک کمک مالی است.

دنیس کلهر، یکی از بنیانگذاران Better Markets، یک گروه برجسته مدافع اصلاحات مالی، گفت: «سخت است که بگوییم این یک کمک مالی نیست. صرفاً به این دلیل که مالیات دهندگان تاکنون درگیر نبوده اند، به این معنی نیست که چیزی کمک مالی نیست.»

اما بسیاری از دانشگاهیان موافق بودند که این طرح بیشتر برای جلوگیری از مدیریت گسترده و بی‌ثبات‌کننده بانک بود تا نجات یک کسب‌وکار یا گروهی از سپرده‌گذاران.

کریستینا پاراجون اسکینر، کارشناس بانک مرکزی و مقررات مالی در دانشگاه پنسیلوانیا، گفت: “تصویر بزرگ، این کار درستی بود.” اما او افزود که همچنان می‌تواند با تقویت این ایده که اگر سیستم مالی با مشکل مواجه شود، برای پاکسازی این آشفتگی وارد عمل شود، شرط‌بندی مالی را تشویق می‌کند.

او گفت: «در مورد خطر اخلاقی سؤالاتی وجود دارد.

یکی از سیگنال‌هایی که نجات فرستاد به سپرده‌گذاران بود: اگر حساب بانکی بزرگی دارید، این حرکت نشان می‌دهد که دولت برای محافظت از شما در یک بحران وارد عمل می‌شود. این ممکن است مطلوب باشد – چندین کارشناس روز دوشنبه گفتند که ممکن است هوشمندانه تجدید نظر در بیمه سپرده برای پوشش حساب های بزرگتر از 250000 دلار باشد.

اما می‌تواند به سپرده‌گذاران بزرگ انگیزه کمتری بدهد تا در صورت ریسک‌های بزرگ بانک‌هایشان، پول خود را بیرون بکشند، که به نوبه خود می‌تواند به مؤسسات مالی چراغ سبز نشان دهد تا کمتر مراقب باشند.

ویلیام انگلیش، مدیر سابق بخش امور پولی فدرال رزرو که اکنون در ییل است، گفت که این می تواند مستلزم تدابیر جدید برای محافظت در برابر خطرات آینده باشد. او گفت که او فکر می کند که بانک در سال 2008 اداره می شود و روزهای اخیر نشان داده است که سیستم بیمه سپرده جزئی واقعاً کار نمی کند.

او گفت: «انضباط بازار واقعاً تا زمانی که خیلی دیر نشده است اتفاق نمی‌افتد، و سپس خیلی شدید می‌شود». اما اگر شما آن را ندارید، چه چیزی ریسک پذیری بانک ها را محدود می کند؟

این فقط عوارض جانبی نگرانی‌های تقویت نجات در روز دوشنبه نبود: بسیاری از ناظران اظهار داشتند که شکست بانک‌ها، به‌ویژه بانک سیلیکون ولی، نشان می‌دهد که ناظران بانک‌ها ممکن است به اندازه کافی آسیب‌پذیری‌ها را زیر نظر نداشته باشند. بانک خیلی سریع رشد کرده بود. این شرکت در یک صنعت پرنوسان – فناوری – مشتریان زیادی داشت و به نظر نمی رسید که قرار گرفتن در معرض افزایش نرخ بهره را به دقت مدیریت کرده باشد.

سیمون جانسون، اقتصاددان مؤسسه فناوری ماساچوست، گفت: «وضعیت بانک سیلیکون ولی یک شکست بزرگ در مقررات و نظارت است.

فدرال رزرو روز دوشنبه به این نگرانی پاسخ داد و اعلام کرد که نظارت بانک سیلیکون ولی را بررسی خواهد کرد. بانک فدرال رزرو سانفرانسیسکو مسئول نظارت بر بانک شکست خورده بود. بانک مرکزی اعلام کرد که نتایج در اول اردیبهشت به صورت عمومی منتشر خواهد شد.

جروم اچ پاول، رئیس فدرال رزرو، در بیانیه ای گفت: “رویدادهای پیرامون بانک سیلیکون ولی نیازمند بررسی کامل، شفاف و سریع است.”

آقای کلهر گفت که وزارت دادگستری و کمیسیون بورس و اوراق بهادار باید به دنبال اشتباهات احتمالی مدیران بانک سیلیکون ولی باشند.

آقای کلهر گفت: «بحران ها فقط اتفاق نمی افتند، بلکه مانند لقاح معصوم نیستند. مردم اقداماتی را انجام می دهند که از احمقانه تا بی پروا، غیرقانونی تا جنایتکار که باعث ورشکستگی بانک ها و ایجاد بحران های مالی می شود، انجام می دهند و آنها باید پاسخگو باشند، چه مدیران بانک، چه مدیران هیئت مدیره، چه سرمایه گذاران خطرپذیر یا هر کس دیگری.»

یک سوال بزرگ این است که آیا دولت فدرال از دریافت بسته‌های غرامت بزرگ، که اغلب به عنوان «چتر نجات طلایی» شناخته می‌شود، از مدیران بانک‌ها جلوگیری می‌کند، که معمولاً در قراردادها نوشته می‌شوند.

بسیاری از کارشناسان می گویند این واقعیت که مشکلات در بانک سیلیکون ولی می تواند سیستم مالی را به خطر بیندازد – و نیاز به چنین واکنش بزرگی دارد – نیاز به مقررات سختگیرانه تر را نشان می دهد.

در حالی که بانک‌های منطقه‌ای که اکنون با مشکل مواجه هستند به اندازه کافی بزرگ نیستند تا با شدیدترین سطح نظارت نظارتی مواجه شوند، آن‌قدر برای سیستم مالی مهم تلقی می‌شوند که مداخله تهاجمی دولت را تضمین کنند.

رنیتا مارسلین، مدیر قانونگذاری و حمایت از آمریکایی ها برای اصلاحات مالی، گفت: «در پایان روز، آنچه نشان داده شد این است که ضمانت صریح ارائه شده به بانک های سیستمی جهانی اکنون به همه تعمیم داده شده است. ما این تضمین ضمنی را برای همه داریم، اما نه قوانین و مقرراتی که باید با این تضمین‌ها همراه شود.»

دانیل تارولو، فرماندار سابق فدرال رزرو که در تنظیم و اجرای مقررات مالی پس از بحران سال 2008 نقش داشت، گفت که این وضعیت به این معنی است که “نگرانی در مورد خطرات اخلاقی، و نگرانی در مورد اینکه سیستم از چه کسی محافظت می کند، دوباره در کانون توجه قرار دارد.”