دیدگاه گاردین در مورد حرص و آز شرکت ها: باعث تورم می شود | سرمقاله

تیزبان بازار یک کارکرد اجتماعی برای پنهان کردن برخوردهای اقتصادی دارد. در این دوره تورمی، شایان ذکر است که «دست نامرئی» اقتصاد به یکباره قیمت ها را افزایش نداده است. این شرکت ها هستند، فارغ از محدودیت های دولتی، تصمیم می گیرند که می توانند این کار را انجام دهند. در بازارهای آزاد، شرکت ها قرار است با یکدیگر رقابت کنند و با یکدیگر کاهش قیمت داشته باشند و قیمت ها و سود را کاهش دهند. با این حال این اتفاق نیفتاده است. در عوض، گزارش جدیدی از اتحادیه کارگری Unite نشان می‌دهد که سود شرکت در سال گذشته افزایش یافت در حالی که دستمزدهای واقعی به شدت کاهش یافت. به کارگران هشدار داده شده است که در صورت تقاضای افزایش دستمزد متناسب با هزینه های زندگی، خطر ایجاد یک مارپیچ قیمت دستمزد را دارند. در واقع، به نظر می رسد بریتانیا با یک مارپیچ سود-قیمت مواجه است.

استدلال Unite این است که UK plc توانسته است هزینه بیشتری را به همراه داشته باشد و بسیاری از قیمت‌های بالاتر سود را به همراه داشته است. از دیدگاه اتحادیه کارگری، حرص و آز شرکتی عامل اصلی تورم بالا بوده است. گزارش 165 صفحه‌ای آن نشان می‌دهد که شرکت‌ها و سرمایه‌گذاران آنها در پشت بحرانی که کارگران را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد «سودآور» می‌شوند. حتی در صنایع کلیدی، صحبت از “افزایش قیمت” وجود دارد. زمانی که Sainsbury در سال گذشته دوبرابر سود خود را به 730 میلیون پوند گزارش داد، این سوپرمارکت اصرار داشت که قیمت ها را افزایش نمی دهد. اما رقبای خود را به این کار متهم کرد.

تهاجم روسیه به اوکراین در سال 2022 موجی شوک را به بازارهایی وارد کرد که از بازگشایی همه‌گیر ناهموار و خشکسالی‌های شدید در مناطق کشت محصولات کشاورزی رنج می‌بردند. با این حال افزایش قیمت ها ناشی از هزینه های دولت یا فشار دستمزدها نیست. در عوض، تورم توسط شرکت هایی که قادر به افزایش نشانه گذاری هستند، تقویت شده است. زمانی اتفاق می افتد که هزینه ها تغییر نمی کند اما شرایط تغییر می کند. برنارد لونی، رئیس بریتیش پترولیوم، سال گذشته گفت که قیمت های بالای نفت، شرکت او را به یک «ماشین پول نقد» تبدیل کرده است. شرکت های انرژی از جنگ در خارج از کشور سود می برند و در عین حال نابرابری ثروت را در بریتانیا افزایش می دهند. آقای لونی به دست آورده بیش از 170 برابر میانگین کارمند او در سال گذشته، زمانی که حقوق او دو برابر شد و به حدود 10 میلیون پوند رسید.

گزارش Unite موضع اصلی‌تر را به چالش می‌کشد که قیمت‌ها به دلیل صرف پس‌اندازهای سرکوب‌شده و نقدینگی محرک همه‌گیر در زمانی که عرضه کالاها و خدمات محدود شده بود، بالاتر می‌رفتند. از آنجایی که مصرف کنندگان فاقد حمایت هستند و کارگران قادر به دفاع موثر از سهم خود از تولید نیستند، سود به سمت سود سرازیر شد. یونیت دلایل خوبی برای این باور دارد که بخش شرکتی در حال تمرین نوعی «تبانی ضمنی» است، که در آن شرکت‌ها می‌توانند طوری رفتار کنند که انگار توافقی بین آنها برای حفظ قیمت‌های بالا وجود دارد. تحقیقات آن همچنین بازتاب کار اخیر اقتصاددانان آمریکایی ایزابلا وبر و ایوان واسنر در مورد چگونگی استفاده از شرایط اضطراری برای تثبیت «تورم فروشندگان» است.

آنچه واضح است این است که نه رقابت بازار و نه مقررات دولتی کاری برای مقابله با این مشکل انجام نمی دهند. بلکه به نظر می رسد هر دو آن را تسهیل می کنند. با وجود تمام صحبت ها از اقتصاد با دستمزد بالا، هیچ نشانه ای از تغییر مدلی که برای رقابت پذیری بر محدودیت دستمزد واقعی متکی است، وجود ندارد. سود بالا و دستمزد کم یک عارضه جانبی نیست، بلکه جزء ذاتی یک سیستم اقتصادی است که منجر به کاهش استانداردهای زندگی شده است. با توجه به اینکه خانوارها دارای سطوح بالایی از بدهی هستند، افزایش نرخ بهره باعث می شود افراد بیشتری به این سوال بپردازند که آیا تقسیم غنایم در سیستم منصفانه است یا خیر. باید از Unite برای تهیه گزارشی تشکر کرد که این تصور را که مردم تحت یک سیستم عادلانه حمایت های نظارتی زندگی می کنند را در هم می شکند. آنها نمی کنند.