چرا بانک سیلیکون ولی برای بخش فناوری بریتانیا بسیار مهم بود | بخش فناوری

نام بانک سیلیکون ولی فقط نام تجاری توخالی نیست. این بانک که در دهه 1980 در سانتا کلارا تأسیس شد، در قلب خوشه فناوری منطقه خلیج، یک بانک منطقه ای بود که به اقتصاد محلی خدمت می کرد.

همانطور که آن اقتصاد محلی موتور رشد آمریکا شد، SVB – که در روز جمعه سقوط کرد – در کنار آن رشد کرد. این یک متخصص فناوری باقی ماند، محدودیتی که به آن اجازه داد تا همچنان به عنوان یک بانک منطقه ای تنظیم شود و بنابراین از الزامات سخت گیرانه تری که بر روی رقبای بزرگتر انباشته شده بود اجتناب کند، اما در غیر این صورت در سراسر ایالات متحده و جهان گسترش یافت.

در سال 2022، پس از رسیدن به آستانه 100 میلیون پوندی از سپرده های بیمه شده، شعبه بریتانیا موظف شد به تنهایی به یک بانک تابعه تبدیل شود. در اعداد مطلق که نسبتاً کوچک است: در بریتانیا، اولین 85000 پوند واریز شده توسط بیمه پوشش داده می شود، بنابراین SVB می توانست تنها با چند هزار مشتری به آن ضربه بزند.

اما در بریتانیا، مانند ایالات متحده، آن مشاغل کوچک منحصر به فرد بودند. این بانک در استارت‌آپ‌هایی با رشد بالا تخصص داشت و مشکلاتی را حل می‌کرد که سایر بانک‌ها به آن دست نمی‌زدند. شرکتی که به ندرت درآمدی داشته باشد و تنها چند ماه حساب داشته باشد، برای افتتاح حساب شرکتی مشکل دارد، چه رسد به دسترسی به خدمات مالی پیچیده. یکی از سرمایه‌گذاران خطرپذیر، تلاش برای باز کردن یک حساب بانکی برای یک شرکت پرتفوی در بارکلیز را توصیف کرد و به او گفته شد که آنها محدود به یک کارت نقدی، یک دسته چک و یک مدیر واحد هستند – حتی در حالی که خود شرکت دارای 10 کارمند و سرمایه‌گذاری نقدی هنگفتی در انتظار خرج شود.

استارت‌آپ‌های در مراحل اولیه ویژگی‌های منحصربه‌فرد دیگری نیز دارند که SVB همه آنها را به ارائه خدمات تبدیل کرد. آنها مبالغ هنگفتی پول می گیرند و سپس ماه ها یا سال ها روی آن می نشینند و با بزرگتر شدن و بزرگتر شدن به آرامی آن را خرج می کنند. برخلاف کسب و کارهای کوچک معمولی، آنها تمایلی به وام های تجاری ندارند و حتی ممکن است سال ها پس از شروع پرداخت به کارکنان هیچ درآمدی به همراه نداشته باشند.

بر اساس گزارش فایننشال تایمز، تمرکز بر این مشتریان عجیب و غریب به شعبه SVB در بریتانیا اجازه داد تا تا جمعه تقریباً 7 میلیارد پوند سپرده داشته باشد. بر اساس یک برآورد، این بانک بین یک سوم و نیمی از «اقتصاد نوآوری» بریتانیا خدمت کرده است.

اما این تمرکز یک جنبه منفی داشت. مشتریان SVB در جهان گسترده‌تر منحصر به فرد بودند، اما بسیار شبیه به یکدیگر بودند: مجموعه‌ای از افراد بسیار آنلاین، با رشته‌های کیفی که توسط گروه کوچک‌تری از سرمایه‌گذاران با نفوذ کنترل می‌شد. همانطور که بانک در هفته گذشته دچار مشکل شد، برخی از سرمایه گذاران خطرپذیر بی سر و صدا به شرکت های پرتفوی خود توصیه کردند که پول خود را خارج کنند. دیگران، نسبتاً پر سر و صداتر، برای انجام همین کار به توییتر روی آوردند.

بانک‌ها موظفند سرمایه نقدی «تعدیل‌شده با ریسک» را در اختیار داشته باشند تا از ورشکستگی بانکی جلوگیری کنند، اما ارزیابی‌های ریسک مفروضاتی را مطرح می‌کنند که به طرز خنده‌داری مربوط به قرن بیستم هستند، مانند روزها به جای چند دقیقه برای تکمیل انتقال بانکی، یا با فرض اینکه مشتریان قادر به هماهنگی آسان با یکدیگر در تعداد زیاد نیستند. برخی خواستار یک معیار نظارتی جدید شده‌اند: «تعدیل ریسک رسانه‌های اجتماعی» که تعداد مشتریان شما را در جدول زمانی مشابه توییتر با یکدیگر در نظر می‌گیرد.

در مقایسه با مقیاس “تکنولوژی بزرگ”، اعداد ممکن است کوچک به نظر برسند. مارک زاکربرگ برای ساخت نسخه واقعیت مجازی Second Life می تواند هر سه ماه 10 میلیارد دلار (8.3 میلیارد پوند) ضرر کند. اما فناوری بزرگ سپر محافظی برای اقتصاد نوآوری نیست: این غول‌هایی هستند که استارت‌آپ‌ها تلاش می‌کنند آن‌ها را نابود کنند. آن‌ها ممکن است وارد شوند و یک استارت‌آپ شکست خورده را در یک فروش آتش‌سوزی بخرند، اما در غیاب چند هدایایی مانند خدمات وب آمازون که اعتبار صورت‌حساب‌های ابری را افزایش می‌دهد، شوالیه‌های زره ​​درخشان نخواهند بود.

در عوض، این شرکت‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر هستند که معمولاً برای کمک به شرکت‌هایی که در مشکلات موقت جریان نقدی هستند، بودجه ارائه می‌کنند. اما فقط یک مشکل نهایی وجود دارد. تعدادی از آنها در حال حاضر به دلیل سقوط شریک بانکی انتخابی خود: بانک سیلیکون ولی، نمی توانند به وجوه خود دسترسی پیدا کنند.