«علی دوباره او را ناک اوت نمی‌کند»: چه چیزی یک عکس ورزشی عالی را می‌سازد؟ | ورزش

“Yتو در این بازی شانس خودت را بسازی، بچه.” این شعار عکاس مشهور ایمون مک کیب بود که سال گذشته درگذشت. مک کیب نام خود را به عنوان یک عکاس ورزشی بر سر زبان ها انداخت، و این ضرب المثل نمی تواند در مورد تخصص او صادق باشد. با هر عکاس ورزشی برتر صحبت کنید، حجم عظیمی از کار و دانشی را که برای ثبت یک میکروثانیه در دوربین صرف می‌شود، کشف خواهید کرد.

عکس های ورزشی می توانند به عنوان عکس های اکشن، پرتره، هنری، کمدی، اخبار به یاد ماندنی باشند. آنها ما را به حرکت در می آورند زیرا افراط های احساسی، رویدادهای تاریخی و هرج و مرج شگفت انگیز – گاه تراژیک – اکشن زنده را به تصویر می کشند.

من به اندازه کافی خوش شانس بودم که هنگام مصاحبه با ورزشکاران با دو تن از بزرگترین عکاسان ورزشی بریتانیا، مک کیب و دستیارش تام جنکینز کار کردم. اما عکاسی ورزشی واقعی – ثبت کنش در یک میدان مسابقه – یک پیگیری انفرادی است. مهم نیست که چه تعداد همکار در آنجا هستند، عکاسان ورزشی پشت لنز خود تنها هستند و امیدوارند زاویه آنها منحصر به فرد باشد.

جنکینز آرزو داشت که یک ورزشکار حرفه ای باشد. وقتی متوجه شد که آنقدر خوب نیست که بتواند در هیچ ورزشی موفق شود (اسنوکر نزدیک‌ترین چیزی بود که به او می‌رسید)، به عکاسی روی آورد. مک کیب از مدرسه خود بازدید کرد تا در مورد عکاسی ورزشی صحبت کند، و جنکینز متوجه شد که شما می توانید از عکس گرفتن از رویدادهای بزرگ مانند رقابت در آنها، سر و صدا داشته باشید. تا جایی که می توانید به یک ورزشکار بودن نزدیک شوید زیرا مانند آنها شانس دومی ندارید. اگر دفعه اول متوجه نشدی علی دوباره آن پسر را ناک اوت نمی کند. اینجا هیچ تکرار اکشنی وجود ندارد.»

مک کیب و کریس اسمیت انقلابی در عکاسی ورزشی در بریتانیا ایجاد کردند. جنکینز می‌گوید: «آنها به من نشان دادند که همیشه نباید چیزهای اوج اکشن باشند. آنها عکاسی ورزشی را جذاب‌تر کردند.» برای او نیل لیفر آمریکایی بزرگترین عکاس ورزشی است. او در مورد دو عکس حیرت انگیز از محمد علی صحبت می کند: یکی (بالا) از او که بر فراز سانی لیستون شکست خورده اوج گرفته است. شوت دیگر، شوت فوق‌العاده‌ای از کلیولند ویلیامز که روی پشت او گرفته شده بود و علی پیروز در انتهای رینگ. تصویر به سادگی زیبا است – رنگ ها، طراحی رقص، تقارن، حلقه سفید به عنوان یک پیست اسکی، که توسط ردیف هایی از عکاسان مطبوعاتی رنگارنگ احاطه شده است. (تعجب آور است که چگونه اغلب عکس‌های عالی نه تنها اکشن را ثبت می‌کنند، بلکه عکس‌برداری از اکشن را نیز ثبت می‌کنند.) جنکینز می‌گوید: «به همین دلیل است که تصاویر لیفر دائماً به عنوان بهترین عکس‌های ورزشی در تمام دوران انتخاب می‌شوند. «همه ستارگان در آن لحظه در یک راستا قرار گرفتند. کار بسیار زیادی برای او لازم بود تا آن دوربین را به پشت بام برد. اما او آن دوربین را نصب کرد به این امید که یک ناک اوت رخ دهد. او خودش و دوربینش را در موقعیتی قرار می‌داد تا اگر آن روز شانس به او می‌رسید، عکس زیبایی می‌گرفت.»

جنکینز برنده عکس ورزشی سال در جوایز World Press Photo در سال 2017 برای عکسی از جوکی نینا کاربری که در حال پرواز در گرند نشنال بود. او می گوید این عکس 25 سال در حال ساخت بود. او هر سال دوربین‌های از راه دور را در زوایای مختلف در صندلی، بزرگترین حصار در مسیر راه‌اندازی می‌کرد. می‌دانستم که در یکی از این روزها شانس به من خواهد رسید. جایی که دوربین ها قرار گرفته بودند برای من خطرناک تر از آن بود. آنها اجازه نمی‌دادند روی چمن‌های زیر حصار دراز بکشم، اما بدشان نمی‌آمد که دوربین‌ها آنجا باشند.»

بسیاری از عکس های مورد علاقه جنکینز دارای یک عنصر سورئال هستند. تصویر باب مارتین از خاویر تورس، شناگر پارالمپیک را در حال شیرجه زدن در استخر، با پاهای مصنوعی پارک شده در پس زمینه، یا مسابقه فوتبال مدرسه آمریکایی در حال بازی در حالی که ساختمان مدرسه در پس زمینه می سوزد، در نظر بگیرید. دومی به نظر یک فیلم است، اما اینطور نیست. حتی عنوان، روز بد در کوه هرمون، می تواند یک فیلم باشد.

برخی از بهترین عکس‌های ورزشی خنده‌دار هستند: پلیسی که از کلاه ایمنی خود برای پوشاندن حریف یک خط کش استفاده می‌کند یا وینی جونز در حال فشردن توپ‌های پل گاسکوئین. اما خنده دار بودن برای کلاسیک کردن آن کافی نیست. هر دو عکس کاملاً قاب‌بندی شده‌اند، و عکس جونز/گازا همه چیزهایی را که باید در مورد این دو مرد بدانید به شما می‌گوید – جونز به نظر بدخلق به نظر می‌رسد، در حالی که Gazza می‌تواند نیمه مظلوم یک بازی دوگانه کمدی باشد.

عکس های ورزشی می تواند برای انسانیت آنها خاطره انگیز باشد. شوت زیبای جنکینز از اندرو فلینتوف، کریکت‌باز انگلیسی که به برت لی استرالیایی آرامش می‌دهد، ما را به یاد یکی از عناصر کلیدی ورزش – رفتار ورزشی می‌اندازد. انگلیس به تازگی دومین مسابقه خاکستر سال 2005 را با دو ران برنده شده است و در حالی که بقیه اعضای تیم در حال جشن گرفتن هستند، فلینتوف به لی دلداری می دهد. زیبا.

برخی از قدرتمندترین عکس ها لزوماً عکس های عالی نیستند. دویدن اسکار پیستوریوس در بازی‌های المپیک اکنون برای اتفاقات بعدی به یاد ماندنی است – چند ماه بعد او به قتل متهم شد. نلسون ماندلا در سال 1995 جام جهانی راگبی را به تیم آفریقای جنوبی اهدا کرد زیرا این اولین رویداد بزرگ ورزشی بود که پس از آپارتاید برگزار شد. سلام جسی اونز در المپیک 1936 در احاطه آلمانی های Sieg Heiling ممکن است عکس خوبی نباشد، اما تصویر فوق العاده ای است.

تصاویر ورزشی می تواند وحشتناک باشد. بعد از اینکه مایک تایسون تکه ای از گوش را گاز گرفت، به گوش اواندر هالیفیلد نگاه کنید. چیزی که آن را به یک عکس عالی تبدیل می کند فقط خون و گوشت گم شده نیست، بلکه زاویه، دانه های عرق، عمل است. شاید آسیب زاترین تصویر در عکاسی ورزشی توسط مک کیب در استادیوم هیسل در سال 1985 از هوادارانی که سعی در فرار از هجوم مرگبار داشتند گرفته شد. “بعد از آن شب فکر کردم، اگر این ورزش است، می توانید آن را انجام دهید.” او بعد از هیسل عکاسی ورزشی را کنار گذاشت.

گاهی اوقات تعیین اینکه یک عکس ورزشی چیست دشوار است. جنکینز می گوید در نهایت باید در یک رویداد گرفته شود و از قبل برنامه ریزی نشده باشد. «پرتره و عکاسی ورزشی در نقطه مقابل هم قرار دارند. پرتره به این معناست که عکاس کنترل را در دست داشته باشد و هر آنچه را که می خواهد جلوی لنز خود خلق کند، در حالی که در ورزش شما هیچ کنترلی ندارید.

ورزش سخت ترین ژانر عکاسی برای برتری است. برای ثبت سریع ترین ورزشکاران جهان، عکاس باید سریع باشد. وقتی تولیدکنندگان کیت جدید تولید می کنند، به عکاسان ورزشی نگاه می کنند تا آن را امتحان کنند. جنکینز می‌گوید: «آنها می‌دانند که عکاسی ورزشی چقدر برای دوربین تنبیه‌کننده است. ما در سرما و گرما شدید هستیم – همه چیزهایی که الکترونیک از آن متنفر است. عکاسان ورزشی به لنزهای باورنکردنی و سریع‌ترین سرعت شاتر نیاز دارند و محدودیت‌های دوربین‌ها را تا جایی که می‌توانند جلو می‌برند.»

فناوری همیشه در حال پیشرفت است، به این معنی که عکاسان اکنون می توانند عکس هایی بگیرند که چند سال پیش غیرممکن بود. (عکس اولی اسکارف از شناگر همگام آنیتا آلوارز که در زیر آب نجات می‌یابد توسط یک دوربین روباتیک نصب شده در پایین استخر گرفته شده است.) تجهیزات ارزان‌تر و در دسترس‌تر شده‌اند که عکاسی ورزشی را دموکراتیک کرده است. جنکینز می‌گوید: «این بسیار سفیدپوست و تحت سلطه مردان بود، اما در حال تغییر است. “مردم فکر نمی کنند که اکنون یک مغازه بسته است، در حالی که در گذشته ممکن بود به این دلیل باشد که قیمت تجهیزات آنقدر بالا بود که بسیاری از افراد را رد می کرد.”

جنکینز 33 سال در آبان نیوز کار کرده است. آیا عکاسی ورزشی همچنان همان هیجان را به او می دهد؟ او می گوید: بله، و سپس مقداری. او به من می گوید که در فینال سال گذشته لیونل مسی را در حالی که جام جهانی را بر روی شانه های سرخیو آگوئرو حمل می کرد، گرفت – عکس دیگری که او به آن امیدوار بود، و عکسی که بازتاب مارادونا در حالی است که هواداران در سال 1986 پس از قهرمانی در جام جهانی در اطراف زمین بازی می کردند. پشت دروازه منتظر بودم، امیدوار بودم اتفاقی بیفتد، ناگهان این موج جزر و مدی از مردم از دروازه ای که از بین برده اند عبور می کند و درست در مقابل من، روی شانه های سرجیو در بالای این موج، لیونل در حال نگه داشتن دروازه است. جام.” و او دوباره سر و صدا می کند، فقط به آن فکر می کند. فینال جام جهانی بزرگترین رویداد ورزشی روی کره زمین است. بیش از هر رویداد دیگری در آن کره چشم وجود دارد و به عنوان یک عکاس شما دقیقاً در مرکز آن هستید. این فقط شگفت انگیزترین احساس است!»