فراخوان بورثویک به اسمیت یک شکست وحشتناک بود زیرا انگلیس غرق شد | تیم اتحادیه راگبی انگلیس

تیدر اینجا چیزی بسیار انگلیسی در مورد نیمه مگس آویزان شدن برای خشک شدن در باران است. انگلیس به خاطر مارکوس اسمیت در این مسابقه شکست نخورد، بلکه توسط یک تیم افسانه‌ای فرانسه که بی‌رحمانه محدودیت‌های تیم استیو بورثویک را با نمایشگاهی در مورد نحوه برخورد با افتتاحیه بهشت‌ها آشکار کرد، شکست خورد. با این حال، واقعیت‌های سرد و سخت این است که اسمیت چیزی شبیه به اجرای بیانیه‌ای که برای انجام آن انتخاب شده بود، ارائه نکرد و بحث‌های نیمه‌پراکنی انگلیس در مورد آن بیداد می‌کند. بزرگترین درخواست دوران تصدی بورثویک تا به امروز را می توان به صراحت می توان لعنتی ترین شکست نامید.

وقتی در نظر بگیرید که شماره 10 که برای این نوع مسابقات مناسب تر است – جورج فورد – پنج روز قبل به باشگاه خود بازگردانده شد و تصمیم بورثویک برای اجازه دادن به اسمیت یک هفته قبل از آن، اکنون احمقانه به نظر می رسد. انگلیس زیر نظر ادی جونز در لیست بود اما به طرز وحشتناکی در اینجا واژگون شد و بدترین شکست را در Twickenham متحمل شد.

ما فقط چهار بازی از دوران او می گذریم، اما بورثویک اکنون با سفر بعدی به دوبلین تحت فشار قابل توجهی است. اگر انتخاب اسمیت مهم‌ترین تصمیم او تا کنون بوده است، او باید در روزهای آینده تصمیمات زیادی بگیرد.

اسمیت اولین مرد انگلیسی با استعداد فراوان نیست که خود را در این موقعیت می بیند. پنج سال پیش در کیپ تاون، سرانجام جونز پیراهن شماره 10 را به دنی سیپریانی تحویل داد و تشویق شد که نمایش را در یک باران موسمی اجرا کند. این که او از طریق آن مبارزه کرد، و از طریق بی میلی آشکار هم تیمی هایش برای دادن توپ به او، برای ایجاد لحظه ی گویا از مسابقه اش، اعتبار بسیار زیادی داشت.

اسمیت، به نوبه خود، به هیچ وجه به پیروی از این اقدام نزدیک نشد، اما نمایش سیپریانی در آن روز زمانی به ذهن خطور کرد که لوتر بورل، مرکز سابق انگلیس، از قبل در رسانه های اجتماعی یک هشدار ارائه کرد. او نوشت: “امیدوارم مارکوس اسمیت امروز خوب پیش برود و بازی معتبر خود را انجام دهد.” من نمی‌توانم از خود بپرسم که آیا او طوری تنظیم شده است که شکست بخورد.»

چیزی برای تفکر، حتی اگر Borthwick به نظر نمی رسد، و اگر چه آینده نگری چیز شگفت انگیزی است، زیبایی پیش بینی های آب و هوا این است که به شما اجازه می دهند نگاهی اجمالی به آینده داشته باشید. نیک ایوانز، مربی فعلی حملات، در این صفحات قبلا انگلیس را به عنوان بهترین تیم هوای مرطوب دنیا معرفی کرده است. شاید چند سال پیش، سرمربی و تعدادی از کادرفنی تغییر کرده باشند اما بازیکنانی هستند که باقی مانده اند. یکی از آنها به خصوص روی نیمکت.

نکته اینجاست که با وجود همه چیزهایی که می‌توانید تلاش برای تزریق سرعت را تحسین کنید، در نهایت ساده‌لوحانه بود که متوجه نشدیم که این بعد از ظهر برای رویکردی سخت‌گیرانه‌تر است. و اگر انگلیس بخواهد به این شکل بازی کند، کسی بهتر از فورد نیست که کشتی را هدایت کند. اوون فارل در رده دوم قرار می گرفت، اما فورد در لستر با بازی بسیار متنوعی که می توانست فرانسه را به طور قابل توجهی مشکلات بیشتری ایجاد کند، به یک عمل گرا تبدیل شد.

ذهن به بازی لستر در دوران تصدی بورثویک در فصل گذشته، مقابل ساراسنز برمی گردد. این بازی در ولفورد رود پایین آمد و چون بازی فورد کمی بهتر از فارل بود، ببرها به پیروزی رسیدند. در آن زمان بورثویک به‌عنوان ضربه‌ای استادانه شناخته می‌شد. عملکرد زیبایی نیست، اما نشان می دهد که او چقدر مربی ماهری بود. این چیزی جز تلاش برای دویدن قبل از این بود که این تیم انگلیس بتواند درست راه برود و آنها به طرز فاجعه‌باری روی صورتشان افتادند.

با این حال، باید از خود بپرسید که آیا یک رویکرد دورتر از انگلستان تفاوتی ایجاد می کرد یا خیر. فرانسه، که آنتوان دوپون برایش باشکوه بود، در نیمه اول کاملاً مسلط بود و راضی بود که بازی را با درجه ای نگران کننده از سهولت در نیمه دوم قبل از شکوفایی دیرهنگام ببیند.

همیشه این احساس آزاردهنده وجود داشته است که با وجود اینکه طرف بورثویک دوست‌داشتنی، صادق و جدی است، بازیکنان خوب لیگ برتر در برابر کیفیت واقعی گیر نمی‌آورند. جونز هشدار داد که انگلیس در پادکست همنام خود در این هفته به حمایت بیشتری از ردیف عقب خود نیاز دارد و بنابراین ثابت شد – لوئیس لودلم، جک ویلیس و الکس دامبرانت به طور جامع توسط فرانسوا کروس، چارلز اولیوون و گرگوری آلدریت بازی کردند.

این شکست برای انگلیس سخت خواهد بود که سیستم خود را از بین ببرد زیرا به ندرت یک تغییر در تیمی باعث انتظارات زیادی شده است. حضور اسمیت باعث شد تا هواداران انگلیسی سریعتر قدم بردارند و به استادیوم برسند، اما اولین لمس او در شروع بازی بود، دومی او این کار را دوباره پس از تلاش اولیه توماس راموس انجام داد. در حالت تدافعی، او برای هر دو تلاش اولیوون ناتوان بود، ضربه او از دست بی‌معنی بود و او نمی‌توانست راهی برای مشتعل کردن پشت‌های بیرونی‌اش پیدا کند.

یکی دو نگاه اجمالی از کیفیت او وجود داشت، یکی دیرتر از وسط و یک ضربه عرضی که مکس مالینز نتوانست آن را کاملاً جمع کند، اما تنها زمانی که فارل در کنار او وارد زمین شد، فردی استوارد خط آزمایشی را پیدا کرد. در کوتاه‌ترین لحظه‌ها، صدایی از انتظار به گوش می‌رسید: آیا انگلیس می‌توانست آن نوع بازگشتی را که چندی پیش در برابر نیوزیلند دیده می‌شد، داشته باشد؟ پاسخ قاطع نه بود، حرکت انگلستان پس از ضربه ضعیف اسمیت متوقف شد. هرگز باران نمی بارد…