غارنوردان افراطی: اگر کلاستروفوبیک هستید این ویدیوها را تماشا نکنید | ورزش

Lدر ماه گذشته، جیکوب سندرز 15 ساله خود را در اعماق شکم یک غار تاریک گیر کرده بود. لباس زیرش را درآورده بود، نیم تنه برهنه‌اش از خراش خونریزی می‌کرد. و از سرما می لرزید.

اما او نمی ترسید. عمویش، کالوین سندرز، و پدرش در همان نزدیکی بودند و مطمئن بودند که می توانند او را بیرون کنند. در واقع، آن‌ها به او کمک کرده بودند تا به نقطه‌ی تنگ برسد، و او را از طریق شکاف کوچکی در سقف بالا بردند تا به عمق غار شمال غربی اقیانوس آرام، فراتر از هر انسانی که قبلاً بوده است، فرو برود.

اما اکنون، بدون هیچ نیرویی یا چیزی که بتواند با پاهایش فشار بیاورد، تلاش می‌کرد تا فضایی را که به اندازه دهانه یک سگ بود، اما با سنگ بازالتی تیز، خشن و گدازه‌ای ساخته شده بود، فشار دهد.

جیکوب در یک تماس ویدیویی اخیر از ایالت واشنگتن، جایی که او زندگی می کند، توضیح داد: «ابتدا هودی خود را درآوردم تا جا بیفتم. من غرق در خون و خراش دیوارهای غار بودم. و حلقه کمربندم گیر کرد. و من واقعا نمی توانستم نفس بکشم. پس مجبور شدم کمربندم را بردارم. و بعد شلوارم گیر کرد، بنابراین به معنای واقعی کلمه شروع به درآوردن شلوارم و همه چیز کردم.»

(هشدار: اگر کلاستروفوبیک هستید ویدیوی زیر را تماشا نکنید.)

سرانجام جیکوب با خراشیدگی اما خندان به خانواده‌اش بازگشت. این صحنه به ویدئویی در Caveman Hikes تبدیل نشد، کانال یوتیوب آن‌ها در مورد گشت‌وگذارهای غارنوردی غالباً باعث کلاستروفوبیا ژاکوب و کالوین می‌شود، اما شبیه سناریوهایی است که به ویروسی شدن ویدیوهای آنها کمک کرده است.

برای مثال، در ویدیویی به نام «بدترین غارنوردی کلاستروفوبیک که تا به حال دیده‌اید»، کالوین، یک سرباز نظامی 46 ساله کهنه کار و باتجربه در فضای باز، و تیم کوچکی از غارنوردان متخصص از یک مته استفاده می‌کنند تا پیش از این از یک گذرگاه طولانی جدا شوند. برای دسترسی به غار بزرگ‌تری در پایین، خود را فرو می‌برند.

در حالی که تراشه این امکان را برای کالوین فراهم می کند که به سختی از طریق گذرگاه عبور کند، تماشای آن آزاردهنده است. او با گرفتن دوربین GoPro روی یک چوب سلفی در دستی که کمی خونریزی دارد، به سختی می تواند سر خود را از چپ به راست حرکت دهد. در یک نقطه، همکار کمی بزرگ‌ترش جلوتر از او گیر می‌کند و باید با پاهایش کشیده می‌شود تا خودش را آزاد کند، سنگ را ترک می‌کند تا کمی فضای بیشتری به خودش بدهد و دوباره تلاش کند.

از آنجایی که جیکوب هنوز در حال رشد است، می‌تواند خود را در فضاهای کوچک‌تر از بسیاری از فضاهای دیگر جای دهد. در ویدیوی دیگری، “محکم ترین فشار غار که تا به حال ثبت شده است”، عموی او به او کمک می کند تا با سر در یک سوراخ 6 اینچی در 10 اینچی وارد شود. او آرام و ماهرانه به سمت غار بزرگی در طرف دیگر می‌چرخد. با یک چراغ قوه در دست، او با خوشحالی از کناره های دیوارهای غار می دود، با دست دیگر به سقف می زند و آن را داخل می کند. سپس از سوراخ، این بار به سبک سوپرمن، با دست ها و بازوهایش به سمت بالا می لغزد. از جلو تا عمویش بتواند او را بیرون بکشد.

“آن آنجا عالی بود!” او با خنده فریاد می زند. “خیلی با حال بود!”

جیکوب و کالوین توافق کردند که حتی اگر هیچ کس ویدیوهای یوتیوب آنها را تماشا نکند، آنها همچنان صدها لوله گدازه زیرزمینی محلی و ریخته‌گری درختان جنوب واشنگتن و اورگان را که در اثر فوران‌های گذشته از آتشفشان‌های اطراف مانند کوه سنت هلن ایجاد شده‌اند، کاوش می‌کنند. هر دوی آنها در پیاده روی بزرگ شده اند و گاهی اوقات خانواده آنها غارهایی را بر روی آبشارها برای بازدید در مسیر انتخاب می کردند.

اما پس از شیوع بیماری همه گیر کووید-19، این سرگرمی نادر به یک وسواس تبدیل شد.

جیکوب اذعان می‌کند: «وقتی برای اولین بار به غارها رفتم، وحشت داشتم. اما اکنون، این عدم اطمینان در مورد آنچه در پیش است، هیجان و شگفتی را به همراه دارد.

او گفت: “غارها همیشه مرا شگفت زده خواهند کرد.” آنها همیشه چیز جدیدی را ارائه می دهند، به روش های غیرمنتظره ای به زمین می افتند یا خم می شوند، یا شامل تشکل ها یا شرایط زمین شناسی جذاب هستند. “آیا خیس می شود؟ قراره خشک بشه؟ آیا سرد، کثیف، گل آلود، تمیز خواهد بود؟ می‌دانی، آیا زیبا می‌شود یا فوق‌العاده زشت می‌شود، می‌دانی، مانند یک غار خزنده که همگی سیخ‌دار است؟»

برای کالوین، این یک خروجی خلاقانه است، با عناصر نورپردازی، تصویربرداری و ویرایش در ترکیب، و همچنین فرصتی برای بازگویی مونولوگ های فلسفی و اغلب خنده دار در مورد طبیعت انسان. و او عاشق تأثیر روانشناختی ویدیوها بر روی مخاطب است، زیرا به نظر می رسد عمدتاً افرادی هستند که دارای کلاستروفوبیا هستند و درگیر نوعی مواجهه درمانی هستند.

«این ویدیو باعث شد که مکث را فشار داده و بیرون بروم. دو بار،» یکی از نظر دهندگان می نویسد. “هر چند که بهتر شده ام… هرگز نمی توانستم یک ویدیوی کامل را تماشا کنم.”

اما پس از اینکه در ماجراجویی‌های خود با چالش‌هایی مواجه شدند، این زوج تصمیم گرفتند به «غارستان» محلی خود بپیوندند، بخش رسمی‌تری از انجمن غارشناسی ملی، که در دهه 1960 شروع شد، بسیار قبل از فناوری‌هایی مانند GPS.

کتابدار غار اورگان، که کمی نامشخص است زیرا در جنوب واشنگتن متمرکز است، نگهبان رسمی تقریباً 600 نقشه غار کاملاً محافظت شده است که مکان های مخفی هر غار مستند در منطقه را نشان می دهد. از آنجایی که نقشه‌ها می‌توانند برای کوهنوردان بی‌تجربه خطری ایجاد کنند و وقتی عمومی می‌شوند برای خرابکاران و زباله‌گردان‌ها دعوت‌کننده به نظر می‌رسند، اعضای غار متعهد می‌شوند که مکان‌ها را خصوصی نگه دارند.

رئیس غار، آرلین باومن، که در چند ویدیوی این کانال ظاهر شده است، گفت: اما به سختی ورزش محبوبی نیست. او گفت که این گروه تنها حدود 20 عضو فعال دارد، اگرچه تعداد بیشتری در لیست پستی رسمی وجود دارد. دلیل آن این است که بیشتر سفرها شامل پیاده روی طولانی تا سه مایل از میان جنگل های انبوه تا مکان های سایت است. برخی از غارها نیاز به طناب زدن دارند، قبل از پیاده‌روی در تونل به داخل غار فرود آیند یا از گذرگاه‌های تیز و ناهموار عبور کنند. سطوح ساخته شده از گدازه به قدری خشن هستند که لباس ها و کفش های غارنورد فقط برای یک یا دو گشت و گذار دوام می آورد.

اما با اعضایی مانند جیکوب و کالوین، انرژی تازه ای برای ادامه بررسی غارها و “هل دادن” آنها وجود داشته است – با نگاهی دقیق تر از غارهای نسل قبل برای دیدن اینکه آیا غارها طولانی تر از آنچه در ابتدا تصور می شد، گاهی اوقات آنها را بیش از 1000 فوت گسترش می دهد. .

پنج سال پیش، باومن گفت، او در حال کاوش در یکی از غارهای مورد علاقه خود، غار اسکات بود، زمانی که چاه درختی را کشف کرد که به یک غار فرسایشی متصل به لوله گدازه‌ای منبسط می‌شد – تاریخچه بصری کاملی از آنچه در زیر فوران گدازه رخ داد. 4000 سال پیش

او گفت: “شما چیزی شبیه به آن را پیدا می کنید و این به شما برای یک سال کامل نیرو می بخشد.” “شما لازم نیست چیز دیگری پیدا کنید.”

شور و نشاط اکتشاف، بودن در جایی که هیچ کس تا به حال نبوده است، غارنوردان را وادار به ادامه فشار می دهد. امسال، باومن و غار قصد دارند 58000 فوت اضافی یا حدود 10 مایل از غارها را بررسی کنند.

اما غار مدیر رسمی غارهای منطقه نیست. آنها گاهی اوقات به سازمان جنگلداری محلی سر می زنند، که همیشه از آنها نمی خواهد غارهای تخریب شده را تمیز کنند و ممکن است هدف خود از باز نگه داشتن غارها را نداشته باشند، بلکه خصوصی باشند و فقط افراد جامعه از مکان ها مطلع باشند.

غارها گاهی بسته می شوند. یکی از مکان‌های مورد علاقه باومن، غار دینامیتد، پس از اینکه چند دهه پیش گروهی از بچه‌ها در آن گیر کردند، نامگذاری شد. آن‌ها از یک طناب کشدار برای فرود آمدن خود به داخل غار خوش منظره استفاده کرده بودند، که به خاطر دیوارهای نارنجی منحصربه‌فردش که زیر چراغ‌های LED می‌درخشند، معروف است. اما وقتی طناب را رها کردند، 10 فوت از دسترس آنها خارج شد. والدینشان آنها را پیدا کردند و نجات یافتند و ورودی غار با استفاده از مواد منفجره بسته شد. اما بعداً بازگشایی شد و تا حدودی به دلیل علاقه مردم شهر به غار است.

کالوین گفت: انواع خطراتی که مخاطبان درباره آنها می پرسند – مانند کیفیت بد هوا – خطرات واقعی نیستند. و شما هرگز با حیوانات خطرناک ملاقات نخواهید کرد – تنها حیات وحش حشرات و خفاش ها هستند. اما سرویس تلفن همراه وجود ندارد و ممکن است سرد باشد. دما تقریباً همیشه در حدود 48 درجه فارنهایت است. پس از تعریق شدید از طریق یک گذرگاه سخت، ممکن است احساس سرما کند. هیپوترمی یک خطر واقعی است، و همچنین فرسودگی خالص ناشی از فعالیت بیش از حد.

در سال 2009، جان ادوارد جونز، یک دانشجوی 26 ساله پزشکی، در حالی که ابتدا سر به گذرگاهی در غار Nutty Putty در یوتا می رفت، وارونه گیر کرد. علی‌رغم تلاش‌های شجاعانه برای نجات او در طول ۲۸ ساعت دردناک، جونز در آنجا جان باخت و همسر باردار و فرزند خردسال خود را پشت سر گذاشت. جسد او هرگز بازیابی نشد و غار مهر و موم شد تا کسی به سرنوشت مشابهی دچار نشود.

باومن گفت: «گاهی اوقات اگر در تنگنا قرار بگیرم، در آنجا دراز می کشم و استراحت می کنم. “بسیاری از اوقات مردم وحشت می کنند و شروع به تکان دادن می کنند و حتی بیشتر گیر می کنند. بنابراین من آموخته ام که هر چه بیشتر تلاش کنید و با آن مبارزه کنید، وضعیت شما بدتر است. او این آرامش را به حد افراطی رسانده است و در نقاط تنگ به خواب می‌رود تا به ماهیچه‌ها و ذهن خسته‌اش استراحت دهد.