“ما باید دیده شویم تا باورمان کنیم”: استقامت تور سلطنتی | سلطنت

تورهای سلطنتی از دیرباز یکی از ویژگی های اصلی زندگی سلطنتی بوده است. این کاری است که آنها انجام می دهند. همانطور که ملکه می گوید: “ما باید دیده شویم تا باورمان کنند.”

پادشاهان قرون وسطی با وسواس در قلمرو خود گشت می زدند تا نشان دهند هنوز زنده هستند. همچنین به حفظ نظم جمعیت آنها کمک کرد و به آنها اجازه داد شکوه و قدرت خود را به نمایش بگذارند. وقتی هنری دوم در قرن دوازدهم به طور مداوم در فرانسه، انگلستان و ایرلند می‌رفت، پاهای هنری دوم به هم می‌پیچید. تورهای الیزابت اول، 400 سال بعد، راه خود را در سراسر کشور طی کرد: او با مردم عادی که در مسیر با آنها روبرو می شدند صحبت کرد و هدایایی را از شهرداران شهرهایی که او و قطار باری 300 واگنی اش از آن عبور می کردند، پذیرفت.

جورج چهارم در سفر رسمی خود به ادینبورگ در سال 1822، خود را به کرست های تنگ پوشید و جوراب های گوشتی رنگ زیر کت خود پوشید، و کالسکه ران ملکه ویکتوریا یک مهمانی مطبوعاتی را از جاده خارج کرد، زمانی که آنها خیلی نزدیک به گردشگران سلطنتی در هایلندز تجاوز کردند. در دهه 1840 هنگامی که ویکتوریا پس از مرگ آلبرت به حریم خصوصی عقب نشینی کرد – که در نتیجه موجی از جمهوری خواهی را به همراه داشت – لرد سالزبری، نخست وزیر آینده، هشدار داد: “انزوا یکی از معدود تجملاتی است که شخصیت های سلطنتی ممکن است در آن افراط نکنند… وفاداری نیاز به یک زندگی تقریباً غیرعادی دارد. – تبلیغات منقطع برای حفظ آن.

در روزگار کنونی، کاری که ویلیام و کیت هفته گذشته در تور کارائیب انجام می‌دادند، خود را در معرض تحسین و بررسی قرار می‌دادند، درست مانند تمام پیشینیانشان. هنگامی که ویکتوریا در اواخر سال 1887 یک کالج مردانه کارگری را در شرق لندن افتتاح کرد، به همان لرد سالزبری گفت که در معرض “صدای وحشتناکی قرار گرفته است که در گوش ملکه کاملاً جدید است، “بوو” که فکر می‌کند اسمش است. با این حال، در همان تابستان، جمعیتی که در جشن های طلایی جشن طلایی اش مورد تشویق قرار گرفتند، مورد استقبال قرار گرفت.

امروزه تورهای سلطنتی تقریباً همیشه توسط کادر بزرگی از رسانه‌ها، خبرنگاران سلطنتی، ناظران سلطنتی، نویسندگان مجلات، عکاسان و خدمه دوربین همراهی می‌شوند – و این فقط از بریتانیا است. رسانه‌های محلی را نیز اضافه کنید (اغلب با سطحی از بداخلاقی که به ندرت توسط بریتانیایی‌ها افراط می‌شود) و اغلب همراهان بزرگی هستند که این روزها به ندرت به احترام شخصیت‌های سلطنتی می‌پردازند.

رسانه ها ابتدا به چنین تورهایی می روند زیرا ممکن است ارزش خبری برای آنها وجود داشته باشد، همانطور که در هفته گذشته مشخص شد. دوم، دیدن خانواده سلطنتی از فاصله نزدیک به گونه‌ای که معمولاً امکان‌پذیر نیست. و سوم، آزمایش آب برای محبوبیت آنها. خانواده سلطنتی آخرین کار را نیز انجام می‌دهند: کاخ هنگام برنامه‌ریزی دقیق سفرها در نظرسنجی‌های محتاطانه سخت کوش است، که یکی از دلایل غیرعادی بودن گام‌های اشتباه در دریای کارائیب است.

ارزش خبری در تعیین پوشش بسیار مهم است. سفرهای سلطنتی برای سازمان‌های رسانه‌ای پرهزینه است، بنابراین آنها حداقل به چشم‌اندازی نیاز دارند که چیزی از آنها به دست آورند. یک تظاهرات بیش از دوازده سفر به یک مزرعه ارگانیک است، همانطور که شاهزاده چارلز دریافته است که اکنون محبوبیت تورهای او کاهش یافته است: نه یک جنگل بارانی خونین دیگر. بیش از حد معمول، بیش از حد تکراری، بیش از حد شایسته، بیش از حد کسل کننده.

افسانه افسانه کاملوت فقط می تواند شما را تا این حد دور ببرد: حتی ویلیام، که با همسر و فرزندانش امیدهای سلطنت طلبان زیادی به او تکیه کرده است، آنقدر که قبلاً تصور می شد جذاب نیست. همانطور که یک فیلمبردار یک بار به من گفت: “او فقط یک طاس میانسال است که کت و شلوار دارد.”

خانواده سلطنتی همچنین باید با توپ بازی کنند: خود را نشان دهند، خود را در دسترس قرار دهند، فرصت عکس خوبی برای روشن کردن رویدادهای روز فراهم کنند. بیزاری معروف چارلز از پوشیدن کلاه بامزه دیگری که توسط مردم محلی ارائه می شود و تمایل او به پشت کردن یا اخم کردن به عکاسان بر محبوبیت او و پوشش موضوعاتی که او به شدت درباره آنها احساس می کند تأثیر گذاشته است. شاید برای رسانه‌ها این رفتار عادی به نظر برسد، اما یک عکس یا سکانس فیلم خوب در اخبار حداقل این امکان را دارد که خانواده سلطنتی را هم در محل کار نشان دهد و هم نگرانی‌های جدی را برای چند موضوعی که اجازه صحبت درباره آن‌ها را دارند برجسته کند.

روزنامه‌نگاران در تورهای سلطنتی به رویدادهای صحنه‌ای نیاز دارند، به همین دلیل است که صحنه‌های غیرمنتظره و غیرمنتظره روز را زنده می‌کنند. بعد از ساعت‌های طولانی که پشت موانع طناب‌دار مخملی سپری می‌شوند، و پلیس‌هایی که به همان اندازه حوصله‌اش سر می‌برند، به شدت به گشت‌زنی می‌پردازند، آهن تمایل دارد وارد روح شود. یک بار شش ساعت سرمای انجمادی را در پیاده‌روی منهتن گذراندم و منتظر 30 ثانیه بودم که در طی آن چارلز برای افتتاح یک باغ یادبود برای قربانیان بریتانیایی 11 سپتامبر قابل مشاهده بود. نه او لبخند زد و نه ما. فریبنده نیست

بنابراین، از نظر عملی، یک نسخه نمایشی برای تجارت خوب است و مسائلی را باز می کند که در غیر این صورت ممکن است نادیده گرفته شوند یا کمتر مورد توجه قرار گیرند. هفته گذشته با فراخوان ها برای تبدیل شدن جامائیکا و سایر جزایر به جمهوری شد. تقریباً مثل این است که معترضان انتظار دارند که خانواده سلطنتی مانند جورج سوم و مستعمرات آمریکا در 250 سال پیش، برای مرگ وحشتناک به قلمروها آویزان شوند. قرار نیست این اتفاق بیفتد: خانواده‌های سلطنتی مدت‌ها این خط را رعایت کرده‌اند که این به خود مردم بستگی دارد که تصمیم بگیرند چگونه می‌خواهند کشورشان اداره شود. حتی جورج نیز با آن آشتی کرده بود. بنابراین، همانطور که ویلیام گفت، اگر 15 قلمرو بخواهند به جمهوری تبدیل شوند، خوب است. ما میتونیم هنوز با هم دوست باشیم.

مسئله غرامت برای برده داری نیز فراتر از درجه دستمزد سلطنتی است. این واقعاً موضوعی است که دولت ها باید مذاکره کنند و این موضوع بسیار گسترده تر و پیچیده تر از ثروت خود سلطنت است. آیا هند خواهان بازپس گیری الماس کوه نور است که در پایان جنگ سیک ها و فتح پنجاب در سال 1849 به بریتانیا واگذار شده و اکنون در یکی از تاج های سلطنتی قرار دارد؟ نمی‌دانم که چرا نه (شاید می‌توانستند اجازه دهند آن را برای تاج‌گذاری‌های گاه به گاه به ما بازگردانند) اما آیا باید به نوادگان امپراتوران مغول که در اصل مالک آن بودند، به پاکستان یا به دولت فعلی ملی‌گرای هندو نارندرا مودی برود؟ این میراث امپراتوری است.

خوب یا بد، تورهای سلطنتی به این زودی ها تمام نمی شوند. اگر این کار را انجام دهند، سلطنت بیشتر دلیل وجودی خود را از دست خواهد داد.

استیون بیتس به مدت 12 سال امور سلطنتی را برای آبان نیوز پوشش داد. او نویسنده Royalty Inc: Britain’s است بهترین-نام تجاری شناخته شده (پاییز 2015)