“برترین عبارت جستجوی ما هسته ای است”: با افزایش نگرانی در مورد روسیه، فروش پناهگاه در ایالات متحده افزایش یافت | اخبار آمریکا

جیآری لینچ مدیر عامل شرکت رایزینگ اس در تگزاس است. وقتی برای اولین بار در سال 2018 از انبار او بازدید کردم، خدمه او را تماشا کردم که هر ماه تعدادی سنگر در حیاط خلوت مردم جمع آوری، تحویل و دفن کردند. پناهگاه‌ها جعبه‌های فولادی ورق ضخیم هستند که مانند یک مجموعه لگو غول‌پیکر به هم جوش داده می‌شوند – اندازه پناهگاه فقط توسط منابع مشتری محدود می‌شود.

او می‌گوید که از آن زمان تاکنون فروش ۱۰۰۰ درصد افزایش یافته است زیرا نگرانی‌ها در مورد همه‌گیری، ناآرامی‌های داخلی، تغییرات آب و هوایی و جنگ خریداران بیشتری را به سمت شرکت او سوق داده است.

لینچ از طریق تلفن به من می‌گوید: «در ماه گذشته، من معمولاً کمتر از 100 سؤال را ارسال می‌کردم – بیش از 3000 سؤال را ارسال کرده‌ام. او در ماه فوریه پنج سنگر را در یک روز با قیمت های بین 70000 تا 240000 دلار فروخت.

همانطور که وارد ماه دوم جنگی می شویم که تاکنون بیش از 10000 نفر را کشته است، بدون شک فضای مخفی شده جذابیت جدیدی پیدا کرده است. شهروندان اوکراینی در کنار هم جمع شده‌اند، می‌خوابند، غذا می‌پزند، و حتی در اعماق زمین زایمان می‌کنند، در همبستگی زنده می‌مانند، و سپس برای مبارزه یا فرار ظاهر می‌شوند.

اوکراین حداقل 5000 پناهگاه بمب در دسترس عموم دارد که بسیاری از آنها از زمان الحاق کریمه توسط روسیه در سال 2014 ارتقا یافته اند. در مقابل، ایالات متحده پناهگاه های عمومی کمی دارد. این نابرابری را می توان به جنگ سرد ردیابی کرد، زمانی که اتحاد جماهیر شوروی سرمایه گذاری زیادی در زیرساخت های دفاع عمومی انجام داد و ایالات متحده بار حفاظت هسته ای را بر دوش شهروندان خصوصی گذاشت.

لینچ می‌گوید برخی از مشتریان هراسناک خرید می‌کنند. او می‌گوید: «قطعاً چند مکالمه «به شما گفتم که به یکی از اینها نیاز داریم» در حال حاضر در خانواده‌های سراسر جهان وجود دارد. اما ما قبلا پناهگاه هایی را نیز به اوکراین فرستاده ایم و مطمئن هستم که در حال حاضر از آنها استفاده می شود.

با اجرای به‌روزرسانی‌های ناتو برای مقابله با حملات احتمالی هسته‌ای، بیولوژیکی و شیمیایی روسیه، و آزمایش اخیر موشک بالستیک قاره‌پیمای کره شمالی که می‌تواند اهدافی را در سراسر اقیانوس آرام مورد حمله قرار دهد، بار دیگر فشارها برای فکر کردن به نحوه محافظت مردم از خود افزایش یافته است. و خانواده هایشان در یک بحران

در حین نوشتن کتابم پناهگاه: آنچه برای زنده ماندن از آخرالزمان نیاز است، به بریتانیا، آلمان، استرالیا، تایلند، اوکراین و سراسر ایالات متحده سفر کردم تا داستانی در مورد آمادگی مردم برای مصیبت، از قلعه های مستحکم و سخت گرفته تا پراکنده تعریف کنم. مزارع روستایی اکثر افرادی که با آنها صحبت کردم و در حال خرید فضا در پناهگاه‌ها بودند، این کار را به عنوان یک توقف کوتاه‌مدت در برابر تهدیدات وجودی دقیقاً مشابهی که اکنون با آن روبرو هستیم، انجام می‌دادند.

تجارت هرگز به این خوبی نبوده است. صندوق ورودی من در هفته‌های اخیر توسط ایمیل‌هایی از طرف پیش‌پرده‌هایی که فرصتی را حس می‌کنند، پر شده است. یکی از گروه Vivos مستقر در کالیفرنیا، هشدار داد: “… با وجود تمام جهنم ها در اوکراین، و آغاز جنگ جهانی سوم، احتمالا آرزو می کنید ای کاش یک پناهگاه Vivos را ایمن می کردید”.

Minus Energie، یک شرکت ایتالیایی که در 20 سال گذشته 50 پناهگاه بمب نصب کرده است، به من گفت که افزایش علاقه را تجربه کرده اند – آنها بیش از 500 درخواست را پس از حمله روسیه به اوکراین دریافت کردند.

علاقه خاصی به ایجاد پناهگاه هایی برای آماده شدن برای انفجار هسته ای وجود دارد. جان رامی، بنیانگذار The Prepared، وب‌سایتی که از «آماده‌سازی عملی» حمایت می‌کند، به من گفت که ترافیک این وب‌سایت در چند هفته گذشته چندین برابر شده است. او می‌گوید: «برترین عبارات جستجوی ما «هسته‌ای»، «ید»، «امپ» و «بیماری تشعشع» بوده است. “این اصطلاحات معمولاً به هیچ وجه نزدیک به بالا نیستند.”

اما این افزایش ناگهانی علاقه نیز بخشی از یک روند طولانی تر است. یک نظرسنجی نشنال جئوگرافیک در سال 2012 نشان داد که 62 درصد از آمریکایی ها فکر می کردند که جهان در کمتر از 20 سال آینده یک فاجعه بزرگ را تجربه خواهد کرد (که درست بود). 40 درصد دیگر بر این باور بودند که ذخیره کردن وسایل یا ساختن پناهگاه بمب سرمایه گذاری عاقلانه تری نسبت به پس انداز برای دوران بازنشستگی است. انتظار می‌رود بین سال‌های 2017 و 2025، ارزش بازار جهانی «مدیریت حوادث و اضطراری» از 75.5 میلیارد دلار به 423 میلیارد دلار افزایش یابد. به عنوان یک شاخص کوتاه مدت واضح از این افزایش، تعداد افرادی که لوازم اضطراری را خریداری می‌کنند بین سال‌های 2020 و 2021 دو برابر شده است. سریع‌ترین رشد گروهی که در حال خرید لوازم هستند، هزاره‌ها هستند که 77.7 درصد از آنها لوازم اضطراری را در دسترس دارند یا اظهار کرده‌اند که آنها را در بازار خریداری کرده‌اند. 12 ماه گذشته

دکتر کریس الیس، کارشناس آموزش دیده در کرنل در زمینه آمادگی در برابر بلایا، از داده‌های نظرسنجی ملی خانواده Fema برای تخمین جمعیت آنچه که او «شهروندان تاب‌آور» می‌نامد استفاده می‌کند: آن آمریکایی‌هایی که می‌توانند برای ۳۱ روز یا بیشتر در حالت خودکفایی زنده بمانند. به عبارت دیگر، بدون تأمین آب، نیرو، سوخت یا غذا. بر اساس جدیدترین تحقیقاتش، او به من گفت که داده‌های اولیه‌اش نشان می‌دهد که درصد شهروندان تاب‌آور از 3.8 درصد به 5.8 درصد بین سال‌های 2017 و 2020 افزایش یافته است. شاید حتی جالب‌تر، تعداد «شهروندان بسیار انعطاف‌پذیر» که می‌توانند زنده بمانند. 97 روز یا بیشتر به خودی خود، به نظر می رسد که از 1.1٪ به 2.6٪ در مدت مشابه افزایش یافته است. او می‌گوید: «در مواجهه با تهدیدها و عدم اطمینان، افراد بیشتری به وضوح احتمالات فاجعه در مقیاس بزرگ را جدی می‌گیرند.

این اعداد ممکن است با ظهور تهدیدهای جدید بیشتر افزایش یابد. در اوکراین، پناهگاه‌ها درجاتی از ایمنی در برابر بمب‌های روسیه را فراهم کرده‌اند، البته نه در همه موارد. همین چند هفته پیش، تئاتر منطقه‌ای درام دونتسک در شهر ماریوپل که اکنون تخریب شده، مورد حمله هوایی روسیه قرار گرفت. 1300 غیرنظامی در داخل پناه گرفته بودند، بسیاری از آنها در یک پناهگاه بمب زیر ساختمان، که درب آن توسط آوارهای ساختمان فروریخته پوشانده شده بود، پناه گرفته بودند. آوارها در نهایت پاکسازی شدند اما حداقل 300 غیرنظامی از جمله زنان و کودکان در این حمله جان خود را از دست دادند. با این حال، آنها تنها راه کاهش مؤثر حملات با این ماهیت هستند.

رامی و الیس هر دو استدلال می کنند که پناهگاه ها نمی توانند از بسیاری از تهدیدات دیگر جلوگیری کنند.

لری هال، توسعه‌دهنده‌ای که Survival Condo، گران‌ترین و مجلل‌ترین پناهگاه خصوصی در جهان را ساخت، تقریباً سال گذشته پس از قرارداد با نوع دلتا جان خود را از دست داد. پناهگاه به عنوان یک سنگر موثر در برابر بیماری عمل نمی کند و با توجه به گسترش تدریجی و غیرقابل پیش بینی ویروس، او هرگز ساکنان را به داخل کشانده و درهای انفجار را بسته است.

همچنین این مورد است که بسیاری از کسانی که سنگرهایی را به منظور کاهش اضطراب ما می فروشند، خجالتی هستند. تعدادی از سنگرهایی که سعی کردم از آنها بازدید کنم هرگز وجود نداشتند. به عنوان مثال، Oppidum در جمهوری چک و Vivos Europa One در آلمان، کمی بیشتر از یک رویاهای لوله CGI بودند. (این دومی، ارائه آپارتمان های 2 میلیون دلاری در “شرایط پوسته” در وب سایت شرکت به عنوان “عملیاتی” اما “آماده برای بهبود” توصیف شده است). در یک مورد، در دریاچه های تریدنت در تگزاس، بنیانگذار جان اکرد، پس از قبول انتقال 200000 دلاری سیمی برای ساخت و ساز که فکر می کرد از یک کارتل مواد مخدر کلمبیایی می آمد، توسط ماموران فدرال دستگیر شد. اکهرد به 15 ماه زندان فدرال محکوم شد.

به همین دلیل است که بسیاری از پیشسازهایی که من ملاقات کرده‌ام از خرید پناهگاه‌ها دور می‌شوند و به سمت مدلی ساده‌تر برای انعطاف‌پذیری می‌روند که تقریباً همه تهدیدات را کاهش می‌دهد: آن‌ها به دنبال املاک روستایی بودند که در آن می‌توان به پایداری طولانی‌مدت در جوامع خارج از شبکه، مزرعه‌ها دست یافت. و مناطق روستایی، جایی که آنها یاد گرفتند که غذا را دور از مناطق (عمدتا شهری) که هم اهداف ژئوپلیتیکی و هم مکان‌هایی برای اصطکاک اجتماعی هستند، پرورش دهند.

در دامنه‌های کوه‌های گریت اسموکی تنسی، هایدی، یک «آشادکننده خانه‌دار»، در جامعه‌ای فشرده زندگی می‌کند که در اطراف یک فروشگاه لوازم بقا به نام تنسی آماده است. هایدی به من گفت که “پناهگاه های زمان جنگ مانند پناهگاه های گردبادی هستند که برای مدت زمان محدودی استفاده می شوند.” به گفته او، یک مدل پایدارتر، ایجاد جامعه‌ای بود که در آن دانش در مورد رشد، کنسرو کردن، کم‌آبی کردن و ذخیره‌سازی مواد غذایی به اشتراک گذاشته شود و در عین حال برای ساخت سلاح، ذخیره‌سازی و شکار زمان صرف شود.

وقتی از نحوه مدیریت جامعه او درباره همه‌گیری این بیماری پرسیدم، هایدی می‌گوید که آنها با مصرف آن یک روز در یک زمان جان سالم به در می‌بردند و فروش در فروشگاه در حال «شکن کردن گروه‌ها» بود، زیرا مردم برای تهیه فاجعه بعدی هجوم می‌آوردند. او مطمئن بود که بدترین اتفاق هنوز در راه است. “بهتر است به بریس های خود بچسبید، زیرا ما امسال به سمت یک سواری وحشیانه می رویم!” با ناراحتی، او در سال 2019، درست قبل از شیوع کووید-19، چیزی بسیار شبیه به من گفته بود.

هنری ثورو در سال 1854 نوشت: “من به جنگل رفتم زیرا آرزو داشتم عمدا زندگی کنم.” همسو کردن ترس‌های واقع‌بینانه درباره آینده با شیوه‌های خودکفایی، پایداری، مراقبت از خود و ساختن جامعه، پایه و اساس چیزی را تشکیل می‌دهد که برخی اکنون آن را خوش‌بینی Doomer می‌نامند. برای دهه‌ها، رسانه‌ها آماده‌کنندگان را به عنوان نظریه‌پردازان توطئه کاریکاتور می‌کردند. اکنون، این آماده‌سازان با درخواست‌های مشاوره و کمک پر شده‌اند، زیرا مردم به دنبال ساخت کشتی‌های خود برای عبور از امنیت هستند.

در سال 2019، من با سه دوست خود به اوکراین پرواز کردم تا به منطقه ممنوعه اطراف نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل، محل بدترین فاجعه هسته‌ای در تاریخ بشر برویم. یک کاوشگر شهری به نام کریل استپانتز به عنوان راهنمای ما در طی یک تجاوز سه روزه خدمت کرد که پناهگاه‌های متروکه، سیستم‌های رادار، تأسیسات پرتاب موشک و خانه‌های در حال فساد را نشان داد. من علاقه مند به تجربه دنیای پسا آخرالزمانی بودم که پیشسازان تصور می کردند، و چیزی که در عوض یافتیم بازگشت دوباره زندگی بود. حیات وحش فراوان بود، مناطق ساحلی در حال شفا بودند، حتی مردم در حال بازگشت بودند. این داستان غیرمنتظره بقا و تجدید حیات همان چیزی است که اکنون با دیدن تصاویری از افرادی که در زیر زمین پناه گرفته اند به آن فکر می کنم.