“ما بچه هایمان را بردیم و فرار کردیم”: هزاران نفر از مرزهای 40 ساله سنگال آواره شدند | درگیری و تسلیحات

مناواخر صبح بود که گلوله ها از پشت بام راه راه خانه مزرعه میمونا کوجابی عبور کرد. ابتدا به زمین خورد. سپس او از روستای خود در Ziguinchor، در منطقه Casamance سنگال بلند شد، با سرعتی که فرزندانش می توانستند مدیریت کنند.

کوجابی در میان مزارع و جنگل، تنها با لباس هایی که بر پشتش بود، توقف نکرد تا اینکه به باجاگر، در گامبیا، در حدود یک مایلی شمال مرز رسید. «خورشید داغ بود. کوجابی می‌گوید تا صندل‌هایم را کوتاه کردند، دویدم.

او موفق شد اتاقی برای خواب پیدا کند و میزبانان مهربانی که به او و دیگران غذا می دادند، اما می گوید: “من کسی را اینجا نمی شناسم.”

در هفته های اخیر، صدها نفر مانند Kujabee از آخرین شعله ور شدن یکی از قدیمی ترین درگیری های مداوم آفریقا – بین ارتش سنگال و شورشیان جدایی طلب در جنوب، در بخش کوچکی از کشور زیر گامبیا گریخته اند. در برخی جاها، کل روستاها فرار کرده اند.

درگیری‌های اخیر همچنین هزاران گامبیایی را آواره کرده است زیرا تیراندازی و گلوله‌ها از مرزها سرازیر شده است. در امتداد منطقه ساحل غربی گامبیا، روستاها مملو از مردمی هستند که به دنبال سرپناه هستند، گاهی اوقات در میان خانواده ها و دیگران با غریبه ها.

با وجود تعدادی آتش بس در 40 سال گذشته، ارتش سنگال به درگیری با شورشیان جدایی طلب جنبش نیروهای دموکراتیک کازامانس (MFDC) ادامه می دهد.

کازامانس که از نظر فیزیکی، فرهنگی و زبانی از بقیه سنگال جدا شده است، از نظر تاریخی از عدم توجه پایتخت، داکار، رنج می برد. برخی رکود اقتصادی سنگال در دهه 1970 را علت اصلی شورش در دهه 1980 می دانند. اگرچه بسیاری از خشونت ها در دهه 1990 به اوج خود رسید، گروه های کوچک شورشی هنوز در امتداد مرزهای متخلخل با گامبیا و گینه بیسائو اردو می زنند و به قاچاق حشیش و الوار می پردازند.

آرامش در نبردها در سال های اخیر منجر به توسعه بیشتر در منطقه و اسکان مجدد کسانی شده است که از جنگ های قبلی گریخته اند. اما در 13 مارس، ارتش به شورشیان به رهبری سلف سادیو حمله کرد پس از ربوده شدن سربازان سنگالی در ماموریتی در گامبیا.

طبق گزارش آژانس ملی مدیریت بلایای گامبیا (NDMA)، بیش از 5600 گامبیایی در دو هفته گذشته به همراه 691 سنگالی آواره شده اند. بینتا سی جاداما، هماهنگ کننده NDMA برای منطقه، گفت: «مردم بسیار بی گناه رنج می برند.

NDMA در حال تحویل غذا و تشک و ارزیابی وضعیت روستاها است. آداما بارو، رئیس جمهور گامبیا، 5 میلیون دالاسی (70000 پوند) را برای تلاش های امدادی اختصاص داده است.

ادی باه، مدیر فدراسیون فونی دینگ دینگ، یک موسسه خیریه محلی کودکان، می‌گوید: «کم و بیش، این مرز است که ما را متمایز می‌کند… بنابراین ما همیشه آماده میزبانی از آنها هستیم. [Senegalese refugees]”

اما او می‌افزاید که بسیاری از خانواده‌های میزبان که خانواده‌هایشان به طور ناگهانی بزرگ شده‌اند به پول نقد و غذا نیاز دارند: «نیازهای اولیه آنها تحت استرس است. کسی که یک خانواده 10 نفره دارد، حالا شما 20 نفر دیگر دارید. بنابراین بار سنگین شده است.

گلوله باران کمتر از دو مایلی از مرز گامبیا، بازدید هفته گذشته مقامات دولتی از روستاها را مختل کرد. دولت بانجول متعهد شده است که از گامبیا به عنوان سکوی پرتاب استفاده نخواهد شد [for attacks] و به کسی اجازه ورود با اسلحه و مهمات به کشور را ندهند.

روز سه‌شنبه، پس از انهدام چندین پایگاه شورشیان، ارتش سنگال در بیانیه‌ای اعلام کرد: «این باندهای جنایتکار تا آخرین سنگرهای خود، در داخل خاک ملی و هر جای دیگر شکار خواهند شد.»

مریم بوژانگ برای دومین بار در سه ماه گذشته در روستای کامپانت، در 2.5 مایلی جنوب مرز، پس از جنگ در ماه ژانویه که او را مجبور به ترک روستای خود کرد، اقامت دارد. او که در کنار دو کامیون بزرگ NDMA مملو از تشک، برنج، خرما، لوبیا و غذای کودک ایستاده است، می‌گوید: «ما وسایلمان را گذاشتیم، لباس‌هایمان را گذاشتیم، فرصت نکردیم آنها را بگیریم».

سایر گامبیایی‌ها می‌گویند که چگونه دام‌ها در جنگ مورد اصابت گلوله قرار گرفتند و مزارع سوختند. برخی از آنها برای محافظت از آنچه می توانستند در مزارع خود عقب ماندند.

ما از مردم تشکر می کنیم [of Kampant]. آنها خیلی به ما کمک می کنند. بوژانگ که نگران است پیازهای مزرعه‌اش پوسیده نشود و کسی از آنها مراقبت نکند، می‌گوید: «وقتی آمدیم، چیزی برای خوردن لازم داشتیم، چیزی به ما دادند.

ساجر باجه، امامی در باجاگر، در شمال کامپانت، می گوید: «جنگ آسان نیست. دولت باید کاری بکند.»

وینسنت فوچر، محقق مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه، می گوید که پایان دادن به مناقشه دشوار خواهد بود. او می‌گوید: «مدت‌ها در جامعه کازامانکای‌ها گفتگوهایی در مورد رابطه با دولت سنگال وجود داشته است – عادلانه، مثبت یا نه.

او می‌گوید که حمایت از استقلال رو به کاهش است، اما می‌افزاید: «این برای آن مردم پایدار است [in the MFDC] که به مبارزه ادامه می دهند یا به حداقل مبارزه ادامه می دهند. حل اختلافی مانند این، بحث هویتی، بسیار دشوار است.»

یحیی جامه، دیکتاتور سابق گامبیا متهم شد که هنگام ورود شورشیان به گامبیا چشم خود را بر روی آنها بسته است. با این حال، هفته گذشته، عمه او میزبان تعداد زیادی از افراد آواره در عمارت خود در Bwiam، در جنوب غربی گامبیا بود، که همچنان با پوسترهای تبلیغاتی او آویزان شده بود.

سیرا کامارا مجبور شد روستای خود در گامبیا را ترک کند. او می گوید: «ما فقط بچه هایمان را گرفتیم و فرار کردیم. “ما اینجا می مانیم، اما ذهن من به آنجا بازگشته است.”

برای دیدگاهی متفاوت با خبرنامه ارسال جهانی ما ثبت نام کنید – خلاصه ای از داستان های برتر ما از سراسر جهان، مطالب توصیه شده و نظرات تیم ما در مورد مسائل کلیدی توسعه و حقوق بشر، که هر دو هفته یکبار به صندوق ورودی شما تحویل داده می شود: