ون بوردن شل خوش شانس می شود. Harbor Energy نمی کند | نیلز پراتلی

تیاو یک خبر صریح از بخش انرژی در روز پنجشنبه این بود که بن ون بردن در پایان سال گذشته شل را با جیب پر ترک کرد. بسته دستمزد مدیرعامل برای سال 2022 با 53 درصد افزایش به یک سبیل زیر 10 میلیون پوند رسید که بیشترین میزانی است که او از زمان 17.8 میلیون پوند در سال 2018 به دست آورده است.

همانطور که در آن زمان، بزرگترین افزایش سود او از طریق طرح مشوق بلندمدت او (LTIP) بود، که تا حد زیادی تابعی از قیمت سهام است، که خود به شدت تحت تاثیر قیمت عمده فروشی نفت و گاز است. قیمت انرژی پیش از این به لطف تولید ناکافی صنعت در طول همه‌گیری، افزایش یافته بود و پس از تهاجم روسیه به اوکراین افزایش یافت. نتیجه: مدیرانی که از قبل دستمزد خوبی دریافت می‌کردند، حتی بیشتر از چیزی که می‌توانستند انتظار داشته باشند، دریافت کردند.

اینکه طرح‌های مبتنی بر سهم اغلب نتایج دلبخواه و ناشایست به بار می‌آورند (همانطور که BP همچنین زمانی که گزارش سالانه‌اش در روز جمعه منتشر می‌شود نشان خواهد داد) تازه نیست، اما سیستم LTIP دیوانه است. یکی از پیشینیان خود ون بوردن، جرون ون در ویر، این را به بهترین نحو بیان کرد که – طبیعتاً پس از رفتن او – گفت: «اگر 50 درصد بیشتر حقوق می گرفتم، این کار را نمی کردم. [the job] بهتر. اگر 50 درصد کمتر حقوق می گرفتم، بدتر از این کار نمی کردم.» این 14 سال پیش بود. به زودی انتظار اصلاحات را نداشته باشید.

داستان روغنی دیگر پیچیده تر است. Harbor Energy، بزرگترین تولیدکننده بریتانیا در دریای شمال، قتل آبی را بر سر مالیات بادآورده فریاد می زند. لیندا کوک، مدیر اجرایی آن، گفت: «این همه سود ما را برای سال از بین برده است. این ما را به کاهش سرمایه‌گذاری و کارکنان در بریتانیا سوق داده است.»

ادعای “پاک کردن” آنطور که به نظر می رسد نیست زیرا هاربر برای پوشش پرداخت های آینده مورد انتظار تحت مالیات بادآورده یا مالیات بر سود انرژی تا سال 2028 هزینه ای 1.5 میلیارد دلاری دریافت می کند. باید پول نقد را پرداخت کند اما این کار را نکرده است. بنابراین هنوز. این قوانین حسابداری است، اما تصور گمراه‌کننده‌ای از نتایج هاربر برای سال 2022 به دست می‌دهد. جریان نقدی رایگان همچنان سه برابر شده و به 2.1 میلیارد دلار رسیده است و شرکت در حال پرداخت 200 میلیون دلار برای بازخرید سهام علاوه بر سود سالانه به همان اندازه است. خراب نیست

با این حال، کاهش سرمایه گذاری در بریتانیا – و مشاغل – قطعا واقعی است. هاربر بودجه سرمایه گذاری خود را به اندونزی، ویتنام و خلیج مکزیک هدایت می کند و هیچ دلیلی برای شک در ادعای او وجود ندارد که مالیات بادآورده دلیل مستقیم آن است. نرخ مالیات موثر 75٪ در بریتانیا پرداخت می شود و محاسبات در جاهای دیگر جذاب تر است.

بر خلاف غول های جهانی مانند شل، هاربر باید از قبل قیمت بیشتر تولید خود را پوشش دهد. به عنوان مثال، قیمت واقعی نفت آن برای سال 2022، 78 دلار در هر بشکه بود که بسیار کمتر از قیمت بازار بود. همچنین در زمان راه اندازی پروژه گازی Tolmount آن در دریای شمال بدشانس بود. آوریل گذشته درست زمانی بود که مالیات بادآورده را دریافت کنیم، اما برای بازپرداخت مبالغ قابل توجهی برای Tolmount تحت مقررات “کمک هزینه سرمایه گذاری” که Rishi Sunak و Jeremy Hunt برای ایجاد انگیزه برای تولید آینده دریای شمال درج کردند، بسیار دیر بود.

هیچ کدام از اینها به این معنی نیست که مالیات بادآورده رویکرد اشتباه وزارت خزانه داری بود. یک مورد قاطع به نفع وجود داشت زیرا سودهای بادآورده به دست نیاورده واقعی بودند (و هنوز هم هستند). اما به نظر می‌رسد که طراحی سفت و سخت این مالیات به نفع شرکت‌های بزرگ نفتی با ترازنامه‌های بزرگ بوده است که می‌توانند ریسک‌های بلندمدت را تحمل کنند و استقلالی‌های ضعیفی که تمایل به اردک و بافتن و انجام یک بازی کوتاه‌مدت دارند. از آنجایی که در سال‌های اخیر سرمایه‌گذاران نوسانی در دریای شمال بوده‌اند، یک علامت سوال در مورد تمایل سرمایه‌گذاری وجود دارد. البته بسیاری از آن نتیجه خوشحال خواهند شد. نکته این است که این نتیجه مورد نظر سوناک و هانت نیست.

روسای هاربور نیز تمایل دارند که به خوبی به خودشان پرداخت کنند (کوک سال گذشته یک «سلام طلایی» 4.6 میلیون پوندی به عنوان بخشی از بسته دستمزد 6 میلیون پوندی خود دریافت کرد)، بنابراین عده کمی اشک خواهند ریخت. اما قیمت سهام از زمان تمدید مالیات بادآورده در نوامبر گذشته گویای این داستان است. BP و Shell به صعود خود ادامه داده اند. بندر از اوج خود به نصف کاهش یافته است. آن نتیجه نیز خودسرانه به نظر می رسد.