پاری سن ژرمن غفلت کننده فاقد نظم و انضباط و قلب است – ویژگی هایی که به سادگی قابل خرید نیستند | پاری سن ژرمن

به همان اندازه که سرمایه گذاری قطر در فوتبال را نمی توان با چیزی به اندازه ظروف نقره سنجید. سرمایه‌گذاری ورزشی قطر در 12 سال پس از تصاحب پاری سن ژرمن، کمی بیش از 1.5 میلیارد پوند برای بازیکنان هزینه کرده است – یا به عبارتی نیکلا سارکوزی می‌داند، معادل 16 جت جنگنده چند منظوره داسو رافال. . بازار نقل و انتقالات فوتبال را متورم کرد، چشم انداز این ورزش را تغییر داد، امارت را به شهرت بی سابقه ای رساند و دو بار از مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا گذشت.

می‌توانید ببینید که چرا گروهی از هواداران منچستریونایتد رویای چیزی مشابه را در سر می‌پرورانند، یعنی تصاحب قطر از سوی خودشان. چه کسی این را نخواهد؟ طرفداری که در تراس سالفورد با داستان‌هایی از ادی کولمن و پل اسکولز، ایان کورتیس و آلبرت فینی، در بازی جورج بست در مقابل بنفیکا و برایان رابسون در مقابل بارسلونا بزرگ شده است، در دل خود آرزوی تبدیل شدن به انبوهی از منیت‌ها را نداشته است. یک دولت نفتی با سابقه حقوق بشری مشکوک؟

حدود 20 دقیقه بود که پاری سن ژرمن مقابل بایرن، در پایان بازی اول، بعد از اینکه کیلیان امباپه از روی نیمکت بیرون آمد، برتری داشت. این طلسم کافی بود تا شک و تردیدهای بزرگی در مورد ظرفیت بایرن برای قهرمانی در لیگ قهرمانان ایجاد کند زیرا فشار باعث وحشت شد. به نظر می رسید آنها نیز تیمی بودند که از آزمایش استفاده نکردند. مبارزات آنها در تعقیب یازدهمین قهرمانی متوالی بوندسلیگا ممکن است به طور متناقضی آنها را سخت کند، اما بایرن همچنان تیمی با بودجه 1.8 برابر نزدیکترین رقیب خود است. آنها نیز به گوشت آسان رقابت داخلی چاق شده اند – نه به اندازه PSG.

هواداران بایرن بنری را به نمایش گذاشتند که روی آن، اولی هونس، رئیس افتخاری خود، انگشت میانی دست راستش را بالا برده، دست چپ را با یک برش برای جدا کردن ساعد که روی آن نشان PSG و لوگوی قطر ایرویز خالکوبی شده بود، نشان دادند. شعار به زبان فرانسوی «قصاب ما دست دراز قطر را سلاخی می‌کند». هونس که در سال 2016 پس از زندانی شدن به دلیل فرار مالیاتی دوباره به ریاست بایرن انتخاب شد، فرزند یک قصاب است و صاحب یک کارخانه سوسیس و کالباس موفق در نورنبرگ است. او یک نجات دهنده بعید است، اما فوتبال مدرن مملو از قهرمانان نیست. دست بلند قطر تا بایرن دراز است. قرارداد پنج ساله قطر ایرویز برای حامی مالی آنها در تابستان امسال به پایان می رسد. هواداران بایرن به صراحت اعلام کرده اند که مایل به تمدید قرارداد نیستند.

جنبه فوتبالی این عملیات به اندازه کافی به راحتی تکمیل شد، اگرچه تیمی بی رحم تر از بایرن ممکن بود در نیمه اول در پاریس به تساوی برسد. کریستوف گالتیه قرار بود مرد سختی باشد که در نهایت این پاری سن ژرمن را به شکلی درآورد. موفق باشید با آن. کشش عجیب 4-4-2 در پاریس آن شکل نبود و در نتیجه بایرن کنترل کامل مرکز را در اختیار داشت، اما ظاهراً به برتری خود بی اعتماد بود، نتوانست از استفاده کامل استفاده کند.

3-5-2 در بازی برگشت حداقل باعث رقابتی شدن پی اس جی شد، اما حس این بود که بایرن از اینکه مهار شد بسیار خوشحال بود. آن‌ها برتری داشتند و می‌توانستند قبل از پایان بازی پس از نیمه‌دیم، ساعت را پایین بیاورند. PSG تنها دو موقعیت خوب ایجاد کرد: یکی پس از اینکه یان سومر به طور مرموزی تصمیم گرفت از محوطه جریمه خود دریبل کند و دیگری ضربه سر سرخیو راموس از کرنر. 1.5 میلیارد پوند واقعاً این روزها خیلی زیاد پیش نمی رود.

در پایان، و شما قبلاً این را شنیده‌اید، پاری‌سن‌ژرمن خراب بود، فورواردها از خط میانی جدا شدند. کی میدونه بعدش چی میشه؟ راموس 36 ساله است. لیونل مسی 35 ساله است. نیمار 31 ساله است اما نمی تواند آمادگی خود را حفظ کند. امباپه در حال پرواز یکی از هیجان انگیزترین مناظر در بازی مدرن است، اما او ستاره ای است که تقریباً به طور انحصاری در صحنه های کوتاه حضور دارد: روز چهارشنبه او تنها 33 لمس داشت. او یک رهبر مدرن و چند منظوره مطبوعات نیست. این احساس وجود دارد که یک استعداد عمیق به هدر رفته است – حتی اگر او در سال گذشته در برابر قدرت کامل متز، کلرمون و پیس د کسل هت تریک کرده باشد.

اما پس از آن زباله مشخصه پروژه است. بانلیه های پاریس به یکی از کانون های بزرگ استعدادهای فوتبال تبدیل شده اند: 11 نفر از تیم ملی فرانسه در جام جهانی در آنجا متولد شدند. این باید به PSG مزیت بزرگی بدهد اما این مزیتی است که آنها از آن غفلت کرده اند. شاید وارن زائر امری و ال شادای بیتشیابو آینده جدیدی را نشان دهند، اما در حال حاضر تنها تیم اصلی از پایتخت، امباپه است که پاری سن ژرمن او را با قیمت 160 میلیون پوند خرید و پس از پایان قراردادش، یک پوند دیگر پرداخت کرد. 100 متر به عنوان امضا با هزینه. شاید وقتی پول چیزی نیست، خرج کردن عاقلانه در نظر گرفته نشود.

بدون شک، امضاهای بیشتری از راه خواهند رسید. گالتیر تعویض خواهد شد. اما پس از 77 خرید در 12 سال – دیوید بکهام! نیمار! امباپه! مسی! اریک ماکسیم Choupo-Moting! – و شش سرمربی – کارلو آنچلوتی! اونای امری! توماس توخل! – ممکن است ارزش این را داشته باشد که بپرسیم آیا واقعاً مربوط به پرسنل است یا خیر. این واقعاً در مورد شکل یا تاکتیک نیست. در برخی از سطوح، این در مورد نظم و انضباط و قلب است – و اینها ویژگی هایی هستند که شاید به سادگی نتوان آنها را خرید.

ممکن است فقط جمع کردن برخی از خود در پارک دو پرنس، برخی در زمین، برخی در جایگاه ها، بیشتر از لیست مهمانان نسبت به لیست تیم، در واقع بهترین راه برای برنده شدن در مسابقات فوتبال نباشد. اما شاید قطر بیشتر از ظروف نقره ای نگران تصویر و نفوذ باشد. شکست در قهرمانی لیگ قهرمانان بعد از این همه سرمایه گذاری باید مایه شرمساری باشد، اما شاید واقعاً این موضوع نباشد.