لنگی 10 نفره تاتنهام پس از تساوی میلان از لیگ قهرمانان اروپا حذف شد | لیگ قهرمانان

وقتی کریستین رومرو خودش را برای دومین لاننج وحشی اخراج کرد، هواداران تاتنهام در نیمه دوم بوق و آه می کشیدند. زمانی که آنتونیو کونته دژان کولوسوکی و لحن زودگذر او را با سیستم 4-2-4 قربانی کرد، شوخی های بیشتری وجود داشت. اما، به طور کلی، فقط ناامیدی وجود داشت.

اسپرز همیشه در این مرحله یک شانزدهم پایانی بازی برگشت حضور داشت و در عین حال، در عین حال، هرگز واقعاً در آن بازی نبود، شکاف بین الگوهای تلگراف شده آنها و خونسردی میلان بسیار آشکار بود. کونته که پس از مشکلات سلامتی‌اش به میادین مسابقه بازگشت، می‌دانست که یک لحظه می‌تواند تعادل را بر هم بزند. و با این حال هرگز نیامد.

وقتی پیر-امیل هویبجرگ از راست به چپ دوید، به راهش ادامه داد و ضربه ای به گوشه بالا زد، مایک ماینان، دروازه بان میلان را مجبور کرد که سرنگون شود. دقیقه 65 بود و بدون شک اولین بار بود که تماشاگران به هیجان آمدند. این تقریباً آخرین مورد نیز بود، اگر ناراحتی ناشی از تصمیم رومرو برای پرتاب کردن خود به سمت تئو هرناندز در جناح راست را در نظر نگیرید.

هری کین تقریباً در وقتهای تلف شده با یک ضربه سر چیزی را نیشگون گرفت – البته این کار را کرد – قبل از اینکه رافائل لئو به انتهای دیگر برود تا به تیرک دروازه بزند. اما برای اسپرز، پشیمانی کم بود. آنها به خوبی مورد ضرب و شتم قرار گرفتند، رویاهایشان به هم ریخت.

تماشاگران میزبان می خواستند شروعی سریع داشته باشند، دقیقاً شبیه همان شروعی که میلان در بازی رفت زمانی که براهیم دیاز پس از هفت دقیقه گل زد. اما این تیم کونته واقعاً برای منفجر کردن دروازه‌های خونین تنظیم نشده است – به خصوص در برابر حریفانی که به دنبال کنترل و حفظ شکل خود هستند.

این میلان بود که به تساوی رسید، اسپرزها سفت و سخت به نظر می رسیدند، همانطور که کارت زرد اولیه برای کریستین رومرو، که با تکل بی پروا روی رافائل لئو نشان داد.

او می‌دانست که این بدان معناست که اگر اسپرز پیشرفت کند و همان سرنوشتی برای کلمنت لنگلت در اواسط دوره اول رقم بخورد، بازی اول یک چهارم نهایی را از دست می‌دهد. یک چالش هوایی در اولیویه ژیرو، یک بازوی سرگردان، یک رزرو پرهزینه دیگر. این یکی خشن بود

استفانو پیولی اخیراً به یک دفاع سه تبدیل شده است و انعطاف زیادی در مورد سیستم میلان وجود داشت. دیاز در حال پرسه زدن از سمت راست به نقش شماره 10، لئو به جایی می رود که حال و هوا او را می برد. مدافعان کناری، جونیور مسیاس و تئو هرناندز، به بالا فشار آوردند و این اولی بود که باید دروازه را باز می کرد.

میلان پس از دریافت کارت زرد رومرو با پاس قاتل ساندرو تونالی برای مسیاس یک ضربات آزاد کوتاه انجام داد.

بن دیویس روی رهگیری قمار زده بود و باخت. مسیاس در سمت راست قرار داشت تا به طرز بیهوده ای از پست دورتر عبور کند.

تثبیت روی کونته آسان بود، بازگشت او یک داستان فرعی برجسته بود. او آخرین بار سه هفته پیش روی خط لمسی در سن سیرو دیده شده بود که ظاهر خوبی نداشت و به سرعت به او دستور استراحت داده شد. او برای این بزرگ‌ترین بازی فصل اسپرز شمارش معکوس می‌کرد، ورزشگاه مملو از جمعیت، رنگ‌ها به‌طور غیرممکنی زنده بودند.

نیمه اول ساعت سختی برای او و حمایت اسپرز بود، که تلاش کردند تا ناامیدی خود را خفه کنند – چه ایوان پریسیچ که در تلاش برای دفع توپ دزدیده شد، چه دیویس در کنترل نادرست بود یا سون هیونگ مین که روی یک سانتر ضربه می زند. با این حال، شنیدن صدای غوغاها پس از سوت نیمه، قابل توجه بود. صدای آنها در سوت پایان بازی بیشتر بود.

میلان با توپ منتهی به وقفه راحت شد، دیاز و تونالی توجه را به خود جلب کردند، تا حدی به این دلیل که اسپرز هیچ نوع پرس را به همراه نداشت. تیم کونته می خواست مقابله کند، اما به غیر از یک حمله اولیه توسط هری کین، که منجر به شوت امرسون رویال شد که مهار شد، آنها هیچ نتیجه ای نداشتند. خیلی ثابت و قابل پیش بینی بود.

قبل از شروع بازی درام اتفاق افتاده بود، جاده‌های شمال لندن مسدود شده بود و اتوبوس‌های تیم را کنار گذاشته بود. آیا آنها به موقع آن را انجام می دهند؟ لمس شد و رفت. اسپرز در نهایت ساعت 7 بعدازظهر، میلان پنج دقیقه بعد به زمین می‌زدند. شروع بازی 10 دقیقه عقب افتاد.

جو تا فاصله زمانی که کاپیتان سابق اسپرز، استیو پریمن، به عنوان میهمان در زمین مسابقه طولانی را طی کرد، از بین نرفت. تیم کونته باید در نیمه دوم چیزی پیدا می کرد، هر چیزی، زیرا در 0-0 آنها فقط به یک لحظه نیاز داشتند. به همین ترتیب، جمعیت هرگز نیاز به تجمع زیادی نداشت. فقط چیزی، هر چیزی.

این فصل خوبی برای میلان نبوده است. مقام پنجم سری آ. چلسی در مرحله گروهی این رقابت ها در خانه و خارج از خانه آنها را شکست داد.

و با این حال آنها اینجا خوب به نظر می رسیدند، دیاز ظاهراً گاهی اوقات بازی خودش را انجام می داد. او در دقیقه 52 پاس‌های خود را با مسیاس تعویض کرد، استراحت کرد و فریزر فورستر را مجبور کرد وارد یک بلوک هوشمند شود.

معرفی پدرو پوررو توسط کونته انرژی تزریق کرد و این حس، شاید فقط یک امید، وجود داشت که اسپرز در حال آماده شدن برای یک پایانی در سکوی بزرگ بود که هویبجرگ مایگنان را تمدید کرد. با تأخیر، زندگی وجود داشت، حتی اگر میلان به تهدید در وقت استراحت ادامه دهد. سپس بی پروایی رومرو آمد. هرگز شب تاتنهام نبود.