جانبازان در جلسه استماع درباره خروج ایالات متحده از افغانستان شهادت قاطع می دهند | افغانستان

اعضای نظامی و کهنه سربازان جنگ افغانستان روز چهارشنبه در یک جلسه استماع چند ساعته کنگره، شهادت دلخراش شاهدان عینی از خروج بی نظم و مرگبار نیروهای آمریکایی از طولانی ترین درگیری این کشور را ارائه کردند. آنها از قانونگذاران درخواست کردند که برای کمک به متحدان افغان که با به قدرت رسیدن طالبان پشت سر گذاشته بودند، دیر نشده است.

چندین شاهد که در برابر کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان صحبت می‌کردند، تجربیات خود را به‌عنوان سربازان وظیفه‌ای که برای کمک به عقب‌نشینی فرستاده می‌شدند، با تحسین‌برانگیز، گاهی اوقات جزئیات تصویری، بازگو کردند.

گروهبان تایلر وارگاس اندروز، که در بمب گذاری انتحاری بیرون فرودگاه کابل که منجر به کشته شدن 13 نظامی آمریکایی و حدود 170 افغان شد، به شدت مجروح شد، گفت: «این عقب نشینی به نظر من یک فاجعه بود و فقدان مسئولیت پذیری و سهل انگاری غیرقابل توجیه وجود داشت. .

وارگاس اندروز در شهادتی اشک آلود صحنه هایی از استیصال را به یاد آورد که والدین فرزندان خود را به امید نجات به غریبه ها تحویل دادند، در حالی که دیگرانی که قادر به ترک نبودند ترجیح دادند به جای مواجهه با وحشیگری طالبان جان خود را بگیرند.

آیدان گاندرسون، متخصص سابق ارتش که در ماه ژوئیه وظیفه خود را ترک کرد، گفت: “افکار آن دو هفته از زمان بازگشت به خانه ذهن من را آزار می دهد.” من چهره همه افرادی را می بینم که نتوانستیم نجات دهیم، همه افرادی را که پشت سر گذاشتیم.

این جلسه اولین مورد از تحقیقات چندجانبه جمهوری خواهان در مورد نحوه رسیدگی دولت بایدن به تخلیه از افغانستان در اوت 2021 بود. نیروهای آمریکایی که تا ماه می 2021 کشور را ترک می کنند، دولت و ارتش افغانستان بسیار سریعتر از آنچه استخبارات ایالات متحده پیش بینی کرده بود، سقوط کردند.

به مدت دو هفته، جهان صحنه‌های دلخراشی را که به‌طور زنده از تلویزیون پخش می‌شد، تماشا می‌کرد – از جمله افغان‌های ناامید که قبل از بلند شدن به هواپیمای ترابری ایالات متحده چسبیده بودند.

مایکل مک کال، رئیس جمهوریخواه کمیته کنگره، در سخنان افتتاحیه خود گفت: «آنچه در افغانستان اتفاق افتاد، فروپاشی سیستماتیک دولت فدرال در هر سطحی بود.» کناره گیری از اساسی ترین وظایف دولت ایالات متحده برای محافظت از آمریکایی ها و پشت سر گذاشتن هیچ کس.

در این هرج و مرج، مک کال گفت که ایالات متحده بیش از “1000 شهروند آمریکایی” و همچنین “تقریبا 200000” متحدان افغان را در افغانستان باقی گذاشته است. رئیس جمهوری‌خواه به کسانی که «پشت مانده‌اند» گفت که متعهد است که آنها را «از آنجا بیرون کند».

وارگاس اندروز که تحت سوگند در مقام شخصی صحبت می‌کرد، به هیئت گفت که او و سایرینی که در کنار او خدمت می‌کردند، دو مرد را شناسایی کردند که با توصیف دو نفر مطابقت داشتند که گمان می‌رود قصد حمله به جمعیت افغان‌ها را داشتند که قصد ورود به فرودگاه کابل را داشتند. اما وارگاس اندروز گفت که او و سربازان همکارش از سوی فرمانده خود برای شلیک به مظنونان موافقت نکرده بودند.

وارگاس اندروز که از آن زمان تاکنون تحت 44 عمل جراحی به دلیل جراحات وارده در این حمله قرار گرفته است، گفت: «11 تفنگدار دریایی، یک ملوان و یک سرباز که در آن روز به قتل رسیدند، پاسخی داده نشدند.

دولت بایدن از عملکرد خود در مورد عقب نشینی دفاع کرده و استدلال می کند که این یک پایان دشوار اما موثر برای حضور ایالات متحده در افغانستان است.

گرگوری میکس از نیویورک، نماینده دموکرات در این کمیته، گفت که بایدن “تصمیم درست” را برای پایان دادن به جنگ چند دهه در افغانستان اتخاذ کرد که به گفته او “به عنوان تلاشی برای نابود کردن القاعده آغاز شد” و “به یک بالون تبدیل شد”. رزمایش ملت سازی که در چهار دولت به طول انجامید و بیش از 800000 نظامی آمریکایی مستقر شدند و بله، مرگ غم انگیز بیش از 2461 آمریکایی از جمله 13 کشته در جریان عملیات تخلیه.

وی اذعان کرد که «اشتباهاتی» در حین تخلیه بوده است که مستحق بررسی است، اما از هیئت درخواست کرد تا از این فرصت برای کمک به بهبود وضعیت برای افغان‌هایی که هنوز در کشورشان سرگردان مانده‌اند و کسانی که در بلاتکلیفی قانونی در ایالات متحده هستند، استفاده کنند.

همه شاهدان از اعضای کنگره خواستند تا برای کمک به افغان ها و خانواده هایشان که جان خود را برای کمک به نیروهای آمریکایی در طول جنگ 20 ساله به خطر انداخته اند، اقدام کنند. کسانی که در افغانستان باقی می مانند با قصاص طالبان مواجه می شوند، در حالی که بسیاری از کسانی که تخلیه شده اند با عدم اطمینان در مورد وضعیت قانونی خود مواجه هستند.

پیتر لوسیر، یک کهنه سرباز دریایی که با تیم امداد آمریکا به جابجایی افغان های متحد کمک کرد، در اظهارات خود به این پانل گفت: “اگر من این کمیته را تنها با یک فکر ترک کنم، این است: خیلی دیر نشده است.”

این داستان شکست بایدن یا شکست ترامپ نیست. این داستان شکست آمریکاست و تأثیری که بر افغان‌هایی که در کنار من و بسیاری دیگر خدمت کرده‌اند داشته و دارد.» «شکست هایی که به این مرحله منجر شد، متعلق به چهار دولت، کنگره و 320 میلیون آمریکایی است. این جنگ ما بود.»

این شهادت زخم‌های روحی و جسمی کسانی را که به عقب‌نشینی کمک کردند، آشکار کرد و گزارش‌های آنها باعث گریه شاهدان، قانون‌گذاران و حضار شد.

در روایت گیرا دیگری، وارگاس-اندروز به یاد می آورد که وقتی به کنترل جمعیتی که بیرون دروازه فرودگاه جمع شده بودند، یک خانواده را دوباره جمع کرد. او گفت که متوجه یک دختر کوچک حدوداً هفت یا هشت ساله شد که توانسته بود از کنارش بگذرد و دست برادر کوچکترش و نوزادی را در آغوش گرفته بود.

وقتی به بچه ها رسید، متوجه شد که صورت نوزاد آبی است و به نظر نمی رسد نفس بکشد. او که نمی دانست آیا نوزاد زنده است یا نه، دیوانه وار به دنبال پزشکی بود که با موفقیت به او کمک کرد. دخترک در حالی که یونیفورم او را می کشید و التماس می کرد شروع به گریه کرد بابا، پدرش.

وارگاس اندروز گفت که به یک SUV مشرف به حصار سیم تیغی که در اطراف فرودگاه نصب شده بود، رفت و دختر را به هوا برد. او به مردی در میان صدها نفر اشاره کرد که دستانش روی سرش بود و به او خیره شده بودند و اشک روی صورتش جاری بود.

بارگاس اندروز گفت که خانواده در آغوش گرفتند و با تکان دادن کاغذهایی که به آنها اجازه می داد کشور را ترک کنند، پدر فرزندانش را به سمت “زندگی سرشار از آزادی و فرصت” هدایت کرد.

او گفت: “برای من، آن لحظه ای بود که جراحت شخصی من ارزشش را داشت.”