باخت کبود منچستریونایتد به لیورپول نشان از یک دهه انحطاط دارد | منچستر یونایتد

مآنچستر یونایتد: یک اصلاح زمانی که ما، هک‌های رسانه‌ای واکنش سریع لیگ برتر، از تغییر فرهنگ قاطعانه، از دست‌های شفابخش، چشم‌های درخشان یک هلندی زاهد زاهد و کچلی، از پاره کردن پوسیدگی در منبع نوشتیم، منظور ما واقعاً این بود که او ثابت بود. می رود، رفیق، هنوز کمی رطوبت در آنجا وجود دارد، ممکن است بخواهید مدتی به آن صبر کنید.

سرفصل هایی مانند نان موز، بیکرام یوگا و شوستاکوویچ: یک فرو رفتن عمیق 10000 کلمه ای به توتال ده هاگ. یا همه چیز خوب است دوباره دهه 90 است. یا کازمیرو: چگونه او، سال‌ها کاملاً مودریچ را حمل کرد، ممکن است این تصور را ایجاد کرده باشد که ما، رسانه‌های فوتبال، به سادگی در تلاش هستیم تا نوعی معنا را به مجموعه‌ای از قطعات که دائماً در حال تغییر هستند پیوند بزنیم. یا در واقع دیدن یک داستان پیشرفت و آکوردهای اصلی لذت بخش تر از یک دوره تغییر نامشخص است.

اما مواقعی وجود دارد که شما فقط باید از شوخ طبعی فوتبال قدردانی کنید. از نقطه نظر روایی، جدایی 7-0 لیورپول از منچستریونایتد، بیش از هر چیز، یک نتیجه بسیار خنده دار است. بعد از رئال مادرید، بارسلونا، فینال جام کارابائو، در اینجا قطعیت هایی وجود داشت. طلوع سرخ جدید. پایان عصر یورگن. خوب. 7-0 شکست بخوریم. نه چهار یا پنج. هفت. صفر اکنون. شما داشتید می گفتید؟

البته این اتفاق عمدتاً بر روی تعویض دنده های ناگهانی و ناله های معکوس با سرعت بالا متمرکز شده است. اکنون می شنویم که برونو فرناندز – بهترین بازیکن یونایتد در چند سال سخت گذشته – در واقع عامل آن فرهنگ بیمار و شکست خورده است. اکنون به نظر می رسد که مشاجره در زمین آخرین اهانت است و مانند یک هفته قبل در ومبلی، نشانه رهبری نلسون نیست.

صحبت هایی در مورد تعویض های اشتباه اریک تن هاگ شنیده می شود. و حتی برخی پیشنهادات از حاشیه فریب خورده مبنی بر اینکه این شکست یک پیامد کارمایی تاخیری از حذف یک سلبریتی سمی 37 ساله از لیست حقوق و دستمزد است.

با بهره مندی از کمی تأمل پس از بازی، نکات خاصی در مورد نتیجه فصل تا به امروز وجود دارد که ارزش گفتن دارد. همگی شامل درجه ای از اعتدال هستند. وحشت نکنید. زیرا در واقع تغییر بسیار کمی دارد.

اول، و به خطر بیان موارد بسیار بدیهی، مشکل منچستریونایتد تن هاگ یا فرناندز یا ترکیبی از آنها نیست. اینها نکات مثبت این کار است. و دوم اینکه بعدازظهر یکشنبه برای یورگن کلوپ و لیورپول بسیار آموزنده تر و ساده تر بود.

همانطور که کلوپ مایل است تاکید کند، این فقط یک پست صحنه سازی است. هنوز لبه های زیادی برای دوخت وجود دارد. اما انسجام غیرقابل انکاری در حمله لیورپول وجود داشت، شیمی که قبلاً در این مقیاس در سرعت، تحرک و بی رحمی کودی گاکپو و داروین نونیز دیده نشده بود. همراه با یکی از آن بازی‌های امپراتوری مو صلاح، جایی که به نظر می‌رسد او فقط در ماه بازی می‌کند، سرگرم می‌شود، کاملاً نترس.

کلوپ خواسته است نشانه هایی مبنی بر ایجاد تکرار دوم از این تیم وجود داشته باشد. خوب، اینجا بود: زندگی، گرما و حس جوانه زدن چیزی. ممکن است به شکوفه کامل برسد یا نرسد. اما جرقه ای از چیزی واقعاً قدرتمند در آن وجود دارد.

برای یونایتد درس ها پراکنده تر است. کبودی های جدیدی از این شکست وجود خواهد داشت و وزن اصلی آن امتیاز برای هضم. اما لازم است نه تنها شواهد روز یکشنبه، بلکه شواهد پیشرفتی که قبلاً انجام شده است، و در واقع شواهد 10 سال اخیر وخامت داخلی را نیز در نظر بگیریم. در دور گرفته شده، این بیشتر شبیه یک خط امتیاز قوی سیاه است. ظهور مجدد، به یکباره، برخی از ضعف های کلیدی در سطح فاجعه، اما با عناصر تصادفی خاص خود نیز.

این حداقل یک غافلگیری بود و کمتر از مثلاً 5-0 بین این دو تیم در اولدترافورد در فصل گذشته، زمانی که یونایتد از اولین دقیقه تا آخرین دقیقه از هم جدا شد، آسیب کمتری داشت. معماری.

بازی عجیبی هم بود. لیورپول در نیمه دوم عالی بود. اما آنها 8 شوت هم به سمت دروازه داشتند و از هفت گل به ثمر رسیدند. برای یونایتد، 11 روز بارسلونا، فینال جام کارابائو، جام حذفی و لیورپول در آنفیلد به ارمغان آورد. آنها سه بازی اول را بردند و در 43 دقیقه ابتدایی این مسابقه به سرعت ادامه دادند. از آنجا آنها هفت گل در 47 دقیقه بعدی به ثمر رساندند و اساساً در هر معیاری از هم پاشیدند.

چرا حالا؟ این یک فصل طاقت فرسا برای همه بوده است. نتایج عجیب و غریب کمتر عجیب شده است. لیورپول با نتایج 9-0، 7-1 و 7-0 پیروز شده است، اما دو هفته پیش نیز شکست 5-2 را متحمل شد که مانند یک مصیبت جبران ناپذیر خاص خودش بود. نیوکاسل نمی توانست ببازد، سپس نتوانست برنده شود. به نظر می رسد اسپرز در هر بازی شکست خورده است، اما همچنان به نوعی چهارم است. منچستر سیتی انتقالی/غیرقابل مقاومت یا ترکیبی از آنهاست.

در میانه این برنامه قطعی، یونایتد کمی بیشتر از هر تیم دیگری بازی کرده است. آیا تن هاگ توانسته این را به درستی مدیریت کند؟ مارکوس راشفورد در 69 روز 20 بازی انجام داده است. اکثر تیم های اولیه یکسان در چهار بازی گذشته ظاهر شده اند. این برای توجیه شکنندگی شدید آنها نیست. اما شاید برای توضیح کمی آن است.

همچنین این احساس وجود دارد که شکست های بزرگ به طور کلی رایج تر شده اند. شاید این یک عنصر تاکتیکی داشته باشد. هنگامی که یک تیم سیستمی به شدت متحرک مانند لیورپول یا یونایتد کلیک می کنند، به شکل غیرقابل مقاومتی کلیک می کنند. اما قطعات با مشخصات بالا و الکتریسیته های پیچیده نیز می توانند به همان اندازه شگفت انگیز غر بزنند.

بنابراین به نظر می رسد که ما بیشتر از این چیزها می بینیم. دو فصل پیش، لیورپول 7-2 به استون ویلا باخت، سپس 5-0 و 7-0 پیروز شد، سپس 6 بازی خانگی متوالی را باخت، همه در حالی که دنبال همان مدل فوتبال پرفشار بود.

این بهانه ای برای ناکامی های فاحش یونایتد در آنفیلد نیست. واقعاً به ندرت دیده می شود که تیم نخبه ای با 10 بازیکن با 40 میلیون پوند یا بیشتر قرارداد بسته و تا این حد از اسلحه خارج شده باشد. اما حقیقت واقعی آنفیلد، 7-0 و همه اینها، این است که پوسیدگی اینجا عمیق است.

دهه گذشته زوال و رقیق شدن یک سراب نبود. تأثیر آن تا زمانی که با گذشت زمان و تمرین خوب پاک شوند باقی خواهد ماند: استخدام عجیب و غریب، پویایی باشگاه فوتبال به عنوان ابزار بازاریابی، منفعت شخصی رختکن، ایجاد تیمی با سوراخی در آن. در 18 بازی لیگ از مارس تا اکتبر سال گذشته، منچستریونایتد با نتایج 4-1، 4-0، 4-0 و 6-3 شکست خورد. و البته شستن آن رقیق‌سازی به همان اندازه سخت است، آماده است تا با اشتباهات، خستگی – یا برتری یک حریف دوباره ملتهب شود.

تن هاگ در شش ماه گذشته کارهای خوبی روی سم انجام داده است. اما شایان ذکر است که او حتی در پیروزی نیز محتاط بوده است. همانطور که شکست‌های فاجعه‌بار پیش می‌رود، آنفیلد بیشتر شبیه هشداری از گذشته است، یادآوری است که پوسیدگی در عمق وجود دارد. و با وجود تمام توجه به جزئیات و عشق سخت در بین بازیکنان، این یک راه طولانی و خائنانه است.