دادگاه عالی به دعوای حق چاپ بر سر تصاویر اندی وارهول از شاهزاده رسیدگی می کند

واشنگتن – دادگاه عالی روز دوشنبه موافقت کرد تا تصمیم بگیرد که آیا اندی وارهول با کشیدن یک عکس برای مجموعه‌ای از تصاویر پرنس موسیقی‌دان، قانون کپی رایت را نقض کرده است یا خیر.

این پرونده دامنه دفاع از استفاده منصفانه را در مورد نقض حق نسخه‌برداری و نحوه ارزیابی اینکه آیا یک اثر جدید مبتنی بر اثر قدیمی‌تر به طور معناداری آن را تغییر داده است، آزمایش می‌کند.

تصویر سیاه و سفیدی که وارهول از آن استفاده کرد در سال 1981 توسط لین گلداسمیت، عکاس برجسته ای گرفته شد که آثارش بر روی بیش از 100 جلد آلبوم ظاهر شده است.

خانم گلداسمیت مجوز این تصویر را در رابطه با مقاله ای در سال 1984 به Vanity Fair داد و وارهول آن را به طرق مختلف تغییر داد، به ویژه با برش دادن و رنگ آمیزی آن برای ایجاد چیزی که وکلای بنیاد او به عنوان «ظاهر صاف، غیرشخصی، بدون بدن و نقاب مانند توصیف کردند. “

این تصویر با مقاله ای با عنوان “شهرت بنفش” همراه بود و در زمان آلبوم “باران بنفش” پرینس ظاهر شد.

قبل از مرگ وارهول در سال 1987، او 15 تصویر دیگر از شاهزاده را خلق کرد که روی همان عکس کشیده بود. هنگامی که پرینس در سال 2016 درگذشت، Vanity Fair شماره ویژه ای را منتشر کرد و زندگی او را جشن گرفت و از یکی از آن تصاویر استفاده کرد و خانم گلداسمیت را از وجود آثار دیگر آگاه کرد.

دعوای قضایی دنبال شد، بیشتر آن بر این تمرکز داشت که آیا وارهول عکس خانم گلداسمیت را تغییر داده است یا خیر، سوالی که در تحلیل استفاده منصفانه به چشم می خورد. دیوان عالی گفته است که اثری دگرگون کننده است اگر «چیزی جدید، با هدف بیشتر یا شخصیت متفاوت اضافه کند، و اولی را با بیان، معنا یا پیام جدیدی تغییر دهد».

در سال 2019، قاضی جان جی. کولتل از دادگاه منطقه فدرال در منهتن، برای بنیاد هنرهای تجسمی اندی وارهول، که حقوق کپی رایت وارهول در تصاویر را در اختیار دارد، حکم داد و گفت که این هنرمند، نوازنده تصویر شده در عکس خانم گلداسمیت را دگرگون کرده است. “از یک فرد آسیب پذیر و ناراحت تا یک شخصیت نمادین و بزرگتر از زندگی.”

قاضی کولتل نوشت: «انسانیتی که شاهزاده در عکس گلداسمیت مجسم می کند از بین رفته است. علاوه بر این، هر اثر سری شاهزاده بلافاصله به‌عنوان یک «وارهول» قابل تشخیص است نه به‌عنوان عکسی از شاهزاده – به همان شکلی که بازنمایی‌های معروف وارهول از مرلین مونرو و مائو به‌عنوان «وارهول» شناخته می‌شوند، نه به‌عنوان عکس‌های واقعی از آن افراد. “

یک هیئت متشکل از سه قاضی دادگاه تجدیدنظر ایالات متحده برای حوزه دوم، در نیویورک، حکم قاضی کولتل را لغو کرد.

قاضی جرارد ای. لینچ برای هیأت می‌نویسد: «قاضی منطقه نباید نقش منتقد هنری را بر عهده بگیرد و به دنبال کشف هدف یا معنای آثار مورد بحث باشد». هم به این دلیل است که قضات معمولاً برای قضاوت زیبایی شناختی مناسب نیستند و هم به این دلیل که چنین برداشت هایی ذاتاً ذهنی هستند.»

قاضی لینچ نوشت، وظیفه قاضی این است که ارزیابی کند که آیا اثر بعدی «همچنان به طور قابل تشخیصی از منابع اصلی خود مشتق شده و هم عناصر اساسی آن را حفظ کرده است یا خیر». قاضی لینچ نوشت: سریال شاهزاده وارهول، “عناصر اساسی عکس گلداسمیت را بدون افزودن یا تغییر قابل توجهی به آن عناصر حفظ می کند.”

قاضی لینچ نوشت: این که تصاویر جدید فوراً به عنوان وارهولز قابل تشخیص بودند، بی ربط بود.

سرگرم کردن با این منطق ناگزیر باعث ایجاد امتیاز سرقت ادبی مشهور می شود. هر چه هنرمند تثبیت‌تر و سبک آن هنرمند متمایزتر باشد، آن هنرمند آزادی عمل بیشتری برای غارت کارهای خلاقانه دیگران دارد.»

وکلای بنیاد وارهول به دادگاه عالی گفتند که سریال شاهزاده او با «نظر دادن درباره سلبریتی و مصرف‌گرایی» عکس‌های خانم گلداسمیت را متحول کرد.

آنها نوشتند که رویکرد The Second Circuit «بیان هنری را خنک می‌کند و ارزش‌های متمم اول را تضعیف می‌کند»، «تغییر دریایی در قانون کپی‌رایت را تهدید می‌کند» و «ابر عدم اطمینان قانونی را بر کل ژانر هنر تجسمی می‌اندازد».

وکلای خانم گلداسمیت نوشتند که «صفحه‌های ابریشمی وارهول هدفی مشابه عکس دارای حق چاپ گلد اسمیت داشتند و عناصر هنری اساسی عکس گلداسمیت را حفظ کردند.»

تصمیم دایره دوم معمولی و محدود بود، آنها نوشتند که قضات دادگستری را برای رد دادخواست بنیاد برای بازنگری در این پرونده، بنیاد اندی وارهول برای هنرهای تجسمی علیه گلداسمیت، شماره 21-869، نوشتند. آنها نوشتند وکلای بنیاد، “رویکردی Chicken-Little برای تصمیم گیری زیر اتخاذ می کنند، اما آسمان به سقوط نزدیک نیست.”