مسابقه برای بیرون آوردن آخرین فرزندان از باخموت به عنوان شهر تبدیل به “جهنم روی زمین” | اوکراین

جنگ تعبیر و استعاره می‌آورد. در نبرد برای شهر باخموت دونباس که پس از هفت ماه درگیری شدید توسط نیروهای روسی تهدید به محاصره بسته می شود، “فرشتگان سفید” و “فرشتگان تاریک”، “جاده زندگی” (بزرگراه باخموت- لیسیچانسک، که هر چیزی جز) و «مرکز شکست ناپذیری» است.

فرشتگان سفید، یک گروه تخلیه پلیس، مناطق مرگبار شهر ویران شده از پوسته را جست و جو می کنند تا کودکان و افراد مسن را تخلیه کنند.

همتایان آنها، فرشتگان تاریک، مرده ها را بیرون می آورند. مرکز شکست ناپذیری جایی است که چند هزار نفر از غیرنظامیان باقیمانده می توانند آب و غذای گرم پخته شده توسط داوطلبانی را که در شهر مانده اند، بیابند، حتی همانطور که در دو هفته گذشته با خطر فزاینده ای مواجه شده بود که در نهایت تحت سلطه قرار گرفته است.

در شهری در غرب شهر، مشاهده کننده با اولکساندرا هاوریلکو، یک سرگرد پلیس 30 ساله که اخیراً مدتی را در باخموت و روستاهای اطراف با فرشتگان سفید گذرانده است، ملاقات می کند و سعی می کند کسانی را که از چند ده کودک آخر مراقبت می کنند را متقاعد کند تا اجازه دهند آنها را تخلیه کنند.

این جستجویی است که منجر به شایعاتی شده است مبنی بر اینکه پلیس کودکان را از والدینی که از ترک محل امتناع می‌کنند می‌گیرد، که برخی از خانواده‌ها را وادار کرده است که پسران و دختران خود را مخفی کنند، هر چند غیرقابل توضیح به نظر برسد.

او با ناراحتی می گوید: «متاسفانه، این درست است. مواردی وجود داشته است که افرادی کودکان را پنهان کرده اند، زیرا شایعاتی شنیده اند که پلیس فرزندان آنها را به زور خواهد برد.

“اما درست نیست. قانون می گوید ما فقط با اجازه والدین می توانیم بچه ها را ببریم. اگر بچه‌ها پدر و مادر ندارند اما سرپرست دارند، می‌توانیم از خدمات اجتماعی اجازه بگیریم تا آنها را بیرون بیاوریم.»

در عوض، او می گوید، از آنها خواسته می شود که خانواده ها را متقاعد کنند که ترک کنند. هفته گذشته این به معنای بازدید از روستایی در خارج از باخموت بود.

«ما دنبال بچه ها می گشتیم. ما آدرسی داشتیم که به ما گفتند ممکن است چند کودک در آنجا زندگی کنند. نحوه برخورد ما با افراد بستگی به شرایط دارد.»

او توضیح می‌دهد که گاهی اوقات برای متقاعد کردن مردم به رفتن نیاز به بازدیدهای متعدد و ایجاد حس آشنایی دارد.

«خانواده‌ای بودند که می‌گفتند پولی برای رفتن یا اجاره دادن جایی ندارند. یک بچه هفت ساله هم همراهشان بود.

پدربزرگ می خواست تخلیه شود اما مادر این کار را نکرد. بنابراین، دو هفته پیش ما یک آپارتمان را از قبل پیدا کردیم و از آن عکس گرفتیم تا تصاویر را به آنها نشان دهیم. و ما گفتیم “ببین، اینجا جایی است که خواهی رفت.”

او تصاویری از شرایطی را نشان می دهد که غیرنظامیان در آن زندگی می کردند: زیرزمین های مرطوب، لخت با دیوارهای پوسته پوسته، بسیاری از آنها بدون برق، بدون آب جاری.

«مواردی وجود دارد که مردم زیرزمین های خود را مجهز می کنند تا کم و بیش قابل سکونت باشند. در یک مورد، من یک ژنراتور و بچه ها را دیدم که مشغول بازی های ویدیویی بودند. اما بسیاری از زیرزمین ها حتی برای استفاده به عنوان پناهگاه بمب طراحی نشده بودند.

آنها فقط با چیزهایی پر شده اند که مردم پایین آورده اند تا آسیب نبینند: فرش، یخچال، ماشین لباسشویی – حتی مایکروویو، که هیچ کدام کار نمی کنند. به نظر یک انبار کثیف، خیس است. بدون برق.”

خشونت بی وقفه ای که در هفته های اخیر، پس از هفت ماه تلاش روسیه برای تصرف شهر، باخموت را فراگرفته است، تنها در چند روز اخیر تشدید شده است، زیرا نیروهای روسی، از جمله گروه مزدور واگنر، به محاصره شهر نزدیک تر شده اند.

با مشاهده بر روی نقشه تایم لپس، مناطق تحت کنترل نیروهای روسی به سمت غرب هر دو در شمال و جنوب شهر پیش رفته اند و یک جیب ایجاد کرده اند که اکنون سعی دارند ورودی آن را ببندند.

از آنجایی که هر دو طرف نیروهای بیشتری را وارد نبرد کرده‌اند – روس‌ها در حملات اغلب انتحاری پیاده نظام که به دنبال باتلاق کردن مدافعان هستند – و مقامات اوکراینی علناً در مورد احتمال عقب‌نشینی صحبت کرده‌اند، درگیری‌ها سراسر شهر را فراگرفته و تهدید می‌کنند. آخرین مسیرهای دسترسی

جاده هایی که تنها چند هفته پیش قابل تردد بودند، توسط موشک های ضد تانک، توپخانه و گلوله های فسفر تهدید می شوند.

روز جمعه، یوگنی پریگوژین، بنیانگذار نیروی مزدور واگنر روسیه، در ویدئویی گفت که شهر باخموت اوکراین «عملاً توسط نیروهای او محاصره شده است» و نیروهای کی‌یف تنها یک راه دارند.

پریگوژین با پوشیدن لباس نظامی در این ویدئو، از ولودومیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین خواست تا نیروهایش را از این شهر کوچک خارج کند.

«واحدهای شرکت نظامی خصوصی واگنر عملاً باخموت را محاصره کرده اند. فقط یک جاده باقی مانده است (به روی نیروهای اوکراینی باز است). پریگوژین گفت انبرها سفت تر می شوند.

آنچه در آینده نزدیک برای مدافعان باخموت خواهد داشت گیج کننده تر است – شاید عمداً.

هنگامی که یک جفت پل کلیدی – یکی در امتداد رودخانه باخموتکا و دیگری در امتداد مسیر خرومووه- باخموت درست در غرب باخموت – توسط نیروهای اوکراینی در روز جمعه منفجر شد، بسیاری گمانه زنی کردند که پیش‌بینی عقب‌نشینی بود.

در میان آنها مؤسسه ایالات متحده برای مطالعه جنگ بود که گفت این اقدام حاکی از ظهور نیروهای اوکراینی است[ed] برای ایجاد شرایط برای عقب نشینی کنترل شده جنگی از بخش هایی از باخموت.

آخرین به روز رسانی وزارت دفاع بریتانیا، دفاع اوکراین را تحت “فشار شدید فزاینده” و از سه طرف آسیب پذیر توصیف کرده است و نیروهای روسی در حال پیشروی به سمت حومه شمالی هستند.

گروهی از افسران ارشد ارتش اوکراین از جبهه بازدید کرده اند، از جمله رئیس نیروی زمینی این کشور، الکساندر سیرسکی، که در روزهای اخیر دو بار به باخموت رفته است.

این احساس که نبرد ممکن است وارد آخرین روزهای خود شود، با آماده سازی خطوط دفاعی جدید بیشتر در غرب، از جمله در اطراف شهر کراماتورسک، جایی که سنگرها و سنگرهای جدید به سرعت آماده می شدند، تقویت شده است.

و علیرغم شعار – که توسط سربازان میدانی و سیاستمداران تکرار می شود – که “باخموت ایستاده است!”، در روزهای اخیر، احساس ناگزیر وحشتناکی به وجود آمده است.

در یک کافه در کراماتورسک، Bohdan Zuyakov، Denys Kovalenko و Mykola Sidorov از اتحادیه داوطلبان کراماتورسک، آخرین مأموریت خود را توصیف می کنند. زویاکوف می گوید: «27 فوریه آخرین روزی بود که ما توانستیم وارد شویم. سیدوروف می افزاید: «وضعیت اجازه نمی دهد. “همه جاده ها زیر آتش است.”

این یک ماموریت دو روزه بود. در روز اول، 26 فوریه، هوا مه بود و مه دوست ما است. “27 [February] وحشتناک بود حتی اهالی محلی گفتند که به سختی زنده از آن عبور کردند. بدترین روز بود وقتی داشتیم داخل می‌شدیم، دیدیم سربازان در کنار جاده تیراندازی می‌کنند و متوجه شدیم که کار آسانی نیست.

در عوض، این یک کابوس کامل بود. تیراندازی در همه جا و انفجار. مثل جهنم روی زمین بود. راستش می ترسیدیم نتوانیم بیرون برویم.

سیدوروف می گوید: “اکنون”[the Ukrainian authorities] به داوطلبان اجازه ورود نمی دهد.» کووالنکو پیشنهاد می کند که شاید این آخرین دیدار آنها بوده باشد. تا زمانی که یک ضد حمله غافلگیرکننده رخ ندهد، احتمالاً نخواهیم توانست به بازی بازگردیم.

این سه مرد توصیف خود را از شرایطی که غیرنظامیان تحمل می کنند ارائه می دهند. زویاکوف می‌گوید: «آپارتمان یک خانواده قبل از خروج از خانه چهار بار ضربه خورد. اکنون افرادی هستند که می‌خواهند آنجا را ترک کنند، اما بیرون کردن آنها سخت است.»

الکساندرا هاوریلکو تلاش می کند مقاومت کسانی را که حاضر به ترک این کشور نشده اند توضیح دهد. «مردم دیگر از ترسیدن دست برداشته‌اند. آن‌ها از میان گلوله‌بارها عبور می‌کنند تا به مرکز شکست ناپذیری برسند تا آب بیاورند. آنها به آن عادت کرده اند، و من می توانم با برخی از اینها ارتباط برقرار کنم. خانه ام را در ماریوپل گم کردم. پدر و مادرم خانه خود را در استان دونتسک نزدیک خط مقدم از دست دادند. مردم از رفتن امتناع می کنند زیرا می گویند “این خانه من است” و ترجیح می دهند آنجا بمیرند.”

ما همه مردم محلی هستیم و همه ما فقط در اینجا ایستاده ایم. ما باید آنچه را که باقی مانده نگه داریم.»

گزارش اضافی توسط آرتم ماژولین