نیوکاسل تحت مالکیت یک دولت ملی است: چگونه این امر پذیرفته و عادی می شود؟ | باشگاه فوتبال نیوکاسل یونایتد

“مناین یک صندوق است.» تماشای این سخنان نماینده تریسی کراچ در مقابل یک کمیته پارلمانی در دسامبر 2021، چیزی گیرا بود. مانند همان لحظه، شش قسمت، زمانی که متوجه می‌شوید – اوه بله، البته – که شخصیت مورد علاقه‌تان در واقع یک ربات تکرارکننده است.

کراچ در جریان بحث در مورد بررسی فوتبال مردان حرفه ای توسط هواداران به این پیشنهاد پاسخ داد که مالکیت نیوکاسل یونایتد در واقع بازوی دولت عربستان سعودی است. و از جهات دیگر لحظه‌ای تأثیرگذار بود، شواهدی از هوشمندی، اپتیک عالی، واداشتن فردی قابل ربط و بی‌تأثیر برای مقابله با این تمرین مهم، اما همچنان با دقت محدود شده در پوپولیسم.

کروچ یکی از آن نمایندگان مجلسی به سبک مدیر شرکتی نیست که روی صفحه تلویزیون شما ظاهر می شود و شبیه یک گرگینه در لباس یک مشاور املاک است. او از آن دسته ایدئولوگ های حزب محافظه کار نیست که به نظر می رسد واقعاً از “تحریف” در بازار عصبانی است، گویی که بازار در واقع یک چیز منسجم است که احساسات دارد و هرگز نباید مانند نیرو مورد بی احترامی قرار گیرد.

او مطمئناً بوریس جانسون نیست، با تحقیر خنده‌آمیزش نسبت به افرادی که باید او را جلب و گیج کند، به این معنا که کل ماجرا کلاهبرداری باشکوهی است که باید بر سر کوکیل سنت ژاک شخص دیگری بازگو شود، قبل از اینکه در یخچال را باز بگذارد. ، دستان خود را روی پرده ها پاک کنید و در سینک غش کنید.

کراچ در عوض همیشه فردی بسیار منطقی به نظر می رسید. اگر چه کسی که وقتی به آن می رسد، باز هم به شما می گوید که ماه واقعاً از ژامبون آب پز درست شده است، که یک صندوق همیشه یک صندوق است، و همه افراد درگیر باید این را بپذیرند.

با دلیل موجه هم همانطور که همه چیز وجود دارد، یک نیاز ساختاری و سیاسی بسیار قوی برای این واقعیت وجود دارد. همین روند در مورد هر گونه شک و تردید پیرامون شخصیت جدید و هیجان انگیز شیخ جاسم بن حمد آل ثانی صدق می کند. منچستر یونایتد؛ که او شیخ قطری است اما شیخ قطری نیست.

و به تعبیری شیخ جاسم لی هاروی اسوالد شیوخ قطری است: ما به او نیاز داریم که واقعی باشد، به نظریه شیخ تنهای نیاز داریم که سرپا بماند، برای سرپیچی از نظریه گلوله جادویی، مرد ناشناس پشت حصار، ناقوس علف او. نقش فعلی به عنوان رئیس بانک اسلامی قطر.

صادقانه بگویم، پذیرش خود قطر به عنوان مالک باشگاه بسیار دشوار است، از لیگ برتر که مجبور است همه چیزهای روز رنگین کمان را لغو کند تا از ریاکاری آشکار جلوگیری کند، تا دولت انگلیس که فوراً تجارت منچستریونایتد را مسدود کند و شیخ را تحریم کند. این همان کاری است که آنها انجام می دهند زمانی که یک باشگاه فوتبال متعلق به یک نهاد مرتبط با یک فاجعه انسانی نظامی فعلی مانند اوکراین یا یمن است، در این روند بدون ترس توافق توسعه عظیم جدید بریتانیا با تامین کننده گاز خود را به خطر می اندازد زیرا، هی، برخی چیزها اهمیت بیشتری دارند

خوشبختانه اگرچه به نظر می رسد که این مشکلی ایجاد نخواهد کرد. در واقع خوب است. اینجا چیزی برای دیدن نیست. این یک صندوق است. این یک پسر ثروتمند تصادفی است. به جز، به نظر می رسد چیزی در جبهه سعودی خراب شده است. کسی اشتباه کرده و همانطور که در دادگاه فدرال سانفرانسیسکو می گویند، این چیزها به تازگی واقعی شده است.

روز سه شنبه وکلای صندوق سرمایه گذاری عمومی عربستان اسنادی را در مورد پرونده گلف LIV در حال انجام خود ارائه کردند و در مورد نیاز به ارائه اسناد به دادگاه اعتراض کردند. PIF که مالک نیوکاسل یونایتد نیز هست، این کار را به این دلیل انجام می دهد که در واقع یک صندوق نیست، بلکه یک ابزار دولتی است. و اینکه ناظر آن یاسر الرمیان (همچنین رئیس نیوکاسل) یک سیاستمدار است نه یک فرد خصوصی.

همانطور که در گزارش صندوق به صراحت آمده است: “PIF و جناب یاسر عثمان الرمیان … ابزار مستقل پادشاهی عربستان سعودی و وزیر فعلی دولت عربستان هستند.” صبر کن. چی؟

اوه عزیزم. فروش نیوکاسل بر اساس “تضمین های الزام آور قانونی” مشخصی انجام شد که آنچه در اینجا بیان می شود درست نیست. با این حال، در اینجا ما تضمین های الزام آور قانونی دیگری نیز داریم که برعکس است. کدام یکی است؟ و تریسی کراچ نماینده تاسف‌بار، که اگر این موضوع درست باشد، به نظر می‌رسد که اطلاعات نادرست، آگاهانه یا نادرست، به کمیته مجلس عوام ارائه کرده است، کجا را رها می‌کند؟

از سوی دیگر، شاید بالاخره وقت آن رسیده است که مستقیم صحبت کنیم. آیا ما فقط می توانیم واقعی باشیم؟ زیرا وضعیت فعلی ناپایدار است.

پوچ است که هیچ بحثی در مورد خرید باشگاه های فوتبال توسط کشورهای خارجی وجود نداشته است. و نه تنها کنترل این نهادهای فرهنگی، بلکه در اختیار گرفتن یک صندلی قدرت در بازی ملی، داشتن نقشی در نحوه ظاهر و احساس ورزش، و در نهایت به توزیع منابع و امکانات در داخل دولت بریتانیا. این لحظه تغییر عمیق در فوتبال انگلیس و در واقع جامعه انگلیس است. باید در معرض نور قرار گیرد.

ما حداقل نیاز داریم که بتوانیم در مورد آن به درستی صحبت کنیم، بدون بازی کردن یا سرکشی به متحدان سیاسی، بدون نیاز به غر زدن بی‌پایان در اینترنت درباره شرکت هند شرقی یا فعالیت‌های صندوق‌های تامینی.

کشورهای صاحب باشگاه های فوتبال: چگونه این امر پذیرفته شده و عادی شده است؟ این تغییر ساختاری عمیقی است، معادل خرید اندرلخت توسط دولت بریتانیا، بستن قراردادهای حمایت مالی گسترده با NHS و Network Rail، با لشکریان از طرفداران اندرلخت که با عصبانیت از سیاست خارجی بریتانیا در توییتر دفاع می کنند و بنرهایی در دست دارند که روی آن نوشته شده بود: «متشکرم ریشی».

حتی اساسنامه فیفا شامل ممنوعیت “هر نوع مداخله سیاسی” در فوتبال حرفه ای داخلی است. و به حق. چگونه ممکن است یک کشور مستقل که یک باشگاه فوتبال بخرد یا دور میز مسابقات داخلی بنشیند، کاملاً بی گناه باشد؟ اگر به دنبال کسب مزیت سیاسی نیستید، خوب، کار خود را انجام نمی دهید.

لیگ برتر ممکن است در مورد تضمین های قانونی الزام آور قدیمی تحقیق بیشتری کند. اما با توجه به لحن دولت، با توجه به وابستگی متقابل اقتصادی و تاکتیکی، در اینجا این احساس وجود دارد که در یک طرف ایستاده‌ایم، با تماشای تماشایی، و صرفاً تماشای این اتفاق.