لیونل مسی و آرژانتین با رویای جام جهانی هماهنگ به نظر می رسند | آرژانتین

آآخرین بازی خانگی آرژانتین قبل از جام جهانی در روز جمعه به یک عشق غیرمنتظره در La Bombonera تبدیل شد. مرحله مقدماتی ماقبل آخر برای کشوری که قبلاً واجد شرایط بود (آنها در آخرین بازی خود با اکوادور خارج از خانه بازی می کنند) به اخراج عاطفی تبدیل شد که معمولاً با آن هدف خاص سازماندهی می شود اما تقویم جدید به این معنی است که در مقطع بعدی سال غیرممکن خواهد بود.

لیونل مسی پس از بازی در مورد آینده خود با تیم ملی پس از قطر در پاسخ به این سوال که “چه کسی می داند” پاسخ داد. حداقل در مسابقات رسمی

این راه طولانی بود و قبل از حضور در پنجمین جام جهانی، شایسته بود مسی توسط مردی که اولین دعوتش را به تیم ملی دعوت کرد، در آغوش گرفت – خوزه پکرمن، سرمربی کنونی ونزوئلا. این جفت در حالی که از تونل بیرون آمدند در آغوش گرفتند و طبیعت تقریباً پدر و پسر بود.

ونزوئلا که قبلاً حذف شده بود، به خصوص در 20 دقیقه اول که در طی آن اعزام مسی به عنوان یک شماره 9 کاذب، اعصاب خود را به خطر انداخت، دست به مبارزه زد. اما تیم به زودی سازگار شد و بازیکن پاری سن ژرمن در نقش خلاقانه تری شکوفا شد.

استادیوم بوکا که به خاطر تراس های شیب دارش به نام La Bombonera یا جعبه شکلات شناخته می شود، فضای بسیار منحصر به فردی دارد و این مورد در روز جمعه دوباره تکرار شد. جمعیتی که به اندازه‌ی ظرفیتش سر می‌خواندند، تعداد قابل‌توجهی از زنان و کودکان در میان چهره‌های پوزخندان بدون نقاب حضور داشتند، گرما و شادی تراوش کردند. گل اول انفجاری از آغوش‌های هیجان‌انگیز، در زمین و همچنین در سکوها بود. در زمان رسیدن گل سوم، کل زمین یک جشن تک، هذیانی و درخشان بود، چراغ‌های تلفن مانند ستاره‌هایی که در آسمان شب می‌چرخند.

احساسی هم بود. پدری که پس از آن برای اولین بار پسرانش را به یک بازی آرژانتین برده بود، منعکس کرد که نسل جوانی وجود دارد که همیشه ارتباط شدیدی با این تیم خاص داشته است. او گفت: “آنها هیچ مشکل معلق ندارند، آنها را دوست دارند.” پیروان مسن‌تری که چمدان‌های حل‌نشده‌ای دارند، به طرز سعادتی نوستالژیک ظاهر شدند، شاید آن احساسات ارزشمندی را که با تجربه همزمان امید و رضایت از لذت بردن از لحظه ایجاد می‌شد، تشخیص دادند. این یک دفعه محبت آمیز و آغاز رویای جام جهانی بود.

طرفداران بوکا که با استادیوم آشنا بودند با غرور جوش های غازی خود را پوشیدند، هواداران رقیب با زیبایی به جادوی اطراف بتون آبی و زرد اذعان کردند و کسانی که آنجا نبودند با سپاس شاعرانه آن لحظه را به اشتراک گذاشتند. روبرتو مارتینز نویسنده در توییتر نوشت: “این تیم آرژانتینی تکشاخ جدید است.” «رشد می‌کند، لذت می‌برد، آرزو می‌کند، جاه‌طلب است و هر چه تلاش می‌کنند، کار می‌کند».

برخی از روزنامه‌نگاران فرانسوی رفتار مسی را با رفتار او در پاری‌سن‌ژرمن مقایسه کردند – واقعاً قابل توجه است، وقتی به زمانی نگاه می‌کنیم که بازی در مقابل تماشاگران آرژانتین بار غیرقابل تحملی به نظر می‌رسید، زمانی که او در بازی در خانه هو شد و به نظر می‌رسید که می‌تواند. تنها زمانی که برای بارسلونا بازی می کند، جادوی خود را به نمایش می گذارد. اکنون این تغییر برای هر کسی که توجه می کند قابل مشاهده است: او به وضوح از ارکستراتور کهنه کار تیم ملی لذت می برد.

جام جهانی ممکن است جامی باشد یا نباشد که مسی بالاخره در سال جاری می تواند آن را به دست آورد، اما لذت بازی برای آرژانتین غیرقابل انکار برای او بازگشته است. در مقابل ونزوئلا، طیف مهارت‌ها و ظرفیت فوق‌العاده او برای تغییر ریتم در تمام 90 دقیقه برای همه وجود داشت. او انفجاری، سریع، ماهر، و در دقت خود دقیق بود. او حریفان را در حال چرخش رها کرد، چرخید، تلنگر زد و سپس دوباره به سرعت منفجر شد. شانه‌های خمیده و شورت بلند گشاد، او یک دقیقه در زمین ایستاد و سپس آنچه را که فکر می‌کرد با سرعت نور اجرا کرد. او گل ابتدایی نیکو گونزالس را آغاز کرد و با کمک او گل سوم را به ثمر رساند که تقریباً یک اشتباه بود و ظاهراً در حین انجام این کار به خودش می خندید.

جاده قطر گاهی اوقات پر از دست انداز بوده است، اما نسلی از پسران پکرمن اکنون مردان مسئول هستند و طولانی ترین روند شکست ناپذیری آرژانتین در دهه های اخیر را رقم زده اند. مدیر لیونل اسکالونی، دستیاران پابلو ایمار و والتر ساموئل، مدیر تیم جوانان خاویر ماسکرانو، همگی در راس کار و همه، مانند مسی، روز جمعه با سرمربی سابق خود احوالپرسی گرم کردند. این نمایشی جمعی از احترام و وقار بود، انتقال نمادین مشعل از استاد به دانش‌آموزان و نمایشی واقعی از نحوه زندگی و ادامه بازی، شکل‌گیری سنت در زمان واقعی.

زندگی در آرژانتین از نظر اقتصادی و اجتماعی سخت است. همانطور که در جاهای دیگر است، کووید عوارض خود را گرفته است. و بنابراین فوتبال بار دیگر به چیزی تبدیل شده است که ملت برای شادی و رهایی به آن روی می آورند. و هیچ چیز بهتر از دیدن مسی در رنگ های تیم ملی با توپ در پایش و بار دیگر لبخند بر لبان او را در بر نمی گیرد.