“بخشی از زمستان گم شده است”: اتاوا از نبود یخ کانال برای اسکیت غمگین است | اتاوا

برای بیش از دو دهه، هر زمستان، کریس مکنی برای شرکت در مسابقات سه‌گانه Winterlude در اتاوا، چکمه‌هایی به پا می‌کند، اسکی می‌بندد یا کفش‌های دویدن را می‌پوشد.

این رویداد که در پایان زمستان برگزار می‌شود، صدها نفر را در امتداد کانال یخ‌زده ریدو اسکیت می‌کنند، تیغه‌های خود را با اسکی‌های نوردیک عوض می‌کنند و سپس با دویدن به پایان می‌رسند.

«کجای دیگر دنیا می‌توانید در قلب شهر مسابقه دهید و این سه ورزش را یکی پس از دیگری انجام دهید؟» مکنی که از طریق کولاک و سرمای طوفانی رقابت کرده است، گفت.

اما امسال، آب و هوای نامنظم – طلسم‌های سرد که در روزهای آرام و بهاری به پایان رسیده است – کانال معروف را به روی اسکیت بسته است.

زمانی که مسابقه‌دهنده‌ها در 5 فوریه به خط استارت رفتند، کفش‌های برفی را به پاهایشان بسته بودند، در ابتدا یک Winterlude، به جای اینکه به زیبایی روی یخ بچرخند، در طول مسیر زیر پا می‌رفتند.

مکنی گفت: “شما احساس می کنید بخشی از اتاوا و بخشی از زمستان گم شده است.” “بدون کانال، احساس خوبی ندارد.”

هفته گذشته، کمیسیون ملی سرمایه (NCC)، که مسئول توسعه، برنامه ریزی شهری و حفاظت در منطقه پایتخت کانادا است، رسمی شد چیزی که همه می‌دانستند درست است: Rideau برای اولین بار در بیش از نیم قرن گذشته برای فصل بسته می‌ماند.

این تعطیلی سوالات بزرگتری را در مورد آینده بزرگترین پیست یخی جهان ایجاد کرده است زیرا بحران آب و هوا به طور فزاینده ای فعالیت های زمستانی در فضای باز را خنثی می کند.

برای دستیابی به ضخامت یخی که به اندازه کافی ایمن باشد که بتواند روزانه ده‌ها هزار اسکیت باز را در خود جای دهد، این شهر به دمای ۱۰- یا زیر درجه سانتیگراد برای حداقل دو هفته نیاز دارد.

و هر سال از اوایل دهه 1970، آن سرما در نهایت فرا می رسد. چند سال، هفته ها پس از مسابقه Winterlude می آید. اما وقتی سرما بالاخره فرا می رسد، جمعیت روی یخ می روند تا هیجان اسکیت سواری را در پایتخت کشور تجربه کنند.

عمل اسکیت ساده است: یک تیغه تیز به شکل یخ در می آید و با یک فشار، فرد به سمت جلو حرکت می کند. و با این حال، توالی اصلی حرکات، احساسات عمیقی از شادی، آزادی و در مورد تعطیلی امسال، اندوه را بر می انگیزد.

این کانال مکانی منحصر به فرد برای ساکنان دارد، با خاطراتی از اسکیت سواری به کلاس یا محل کار در صبح‌های سرد، یا خوردن BeaverTails، شیرینی خمیر سرخ شده با شکر و دارچین که از کیوسک‌های کنار کانال فروخته می‌شود.

با کمرنگ شدن امیدها، روزنامه محلی، شهروند اتاوا، از خوانندگان خواست تا نامه های عاشقانه به کانال بنویسند. ساکنان با خاطراتی از دوران جوانی خود پاسخ دادند، با والدین خود در کنار یخ تلو تلو خوردند یا با عصبانیت در قرار ملاقات با همسر آینده خود بیرون آمدند.

ستون نویس سابق، کلی ایگان، بلوز مراسم تشییع جنازه WH Auden را تغییر داد و از غیبت کانال در زمستان ابراز تاسف کرد. او نوشت: “ظهر ما، نیمه شب ما، صحبت ما، آهنگ ما.” “ما فکر می کردیم قلب یخ زده شما برای همیشه آنجاست. ما اشتباه کردیم.»

یک اسکیت صبحگاهی جادویی دارد که ساکنان مشتاقانه آن را تعقیب می کنند، وقتی صفحه درخشان یخ از رنگ سرد به درخشش نارنجی گرم سپیده دم تغییر می کند. کانال ساکت است، تنها صداها ساییدن و پارگی تیغه های اسکیت است.

“اگر من خوش شانس باشم، کانال به تازگی دوباره ظاهر شده است. شیشه بکر هستش و تقریباً هیچ کس دیگری در آن نیست. مکنی گفت هیچ چیز بهتر از اسکیت کردن و دیدن طلوع خورشید نیست. “آرام و آرام است، اما شما همچنین می توانید واقعا سریع حرکت کنید.”

جذابیت یخ دست نخورده به لطف Froster است، یک Zamboni اصلاح شده با بازوهای قابل گسترش که عرض کانال را جاروب می کند. Froster تنها کسری از میلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری سالانه NCC را نشان می‌دهد که به منظور فعال نگه داشتن پیست با بودجه مالیات دهندگان است.

ساعت‌ها طول می‌کشد تا فراستر غوغایی نزدیک به پنج مایل اسکیت‌پذیر کانال را بپیماید و سفر روزانه آن نشان‌دهنده تلاش‌های عظیمی است که برای باز نگه داشتن کانال لازم است. اما گرمای بی سابقه هفته های اخیر واقعیت های غیرقابل پیش بینی بحران آب و هوا را آشکار کرده است.

علیرغم دمای گرم امسال، مقامات Winterlude – یک جشنواره زمستانی سالانه که در اتاوا و گتیناو، کبک برگزار می شود – مجبور شدند مسابقه را یک روز به تعویق بیاندازند زیرا هوای سردی در شهر فرود آمد. روزی بود که ریک هلارد، یک برگزارکننده، نگران بود اگر رقبا در خط شروع جمع شوند، “فوق العاده خطرناک و بسیار ناراحت کننده” باشد. سه روز بعد، دمای هوا در اتاوا 11 درجه بود، یک نوسان نزدیک به 40 درجه.

تغییر لحظه آخری کفش‌های برفی برای برگزارکنندگان بیش از 12 مسابقه‌دهنده هزینه داشت، و هلارد می‌گوید هر سال کانال به موقع برای مسابقه باز نمی‌شود، آنها مسابقه‌دهنده‌ها را از دست می‌دهند.

«ما تماس گرفته‌ایم [the race] “Winterlude Whatever”، او در مورد شرایط بدی که باعث لغو اسکیت شد، گفت که بزرگترین قرعه کشی این رویداد محسوب می شود. “مردم عاشق یخ هستند و هر بار که کانال زودتر باز می شود، تعداد ثبت نام ها افزایش می یابد. آن‌ها از حضور در آنجا بسیار هیجان‌زده هستند.»

شاون کنی، استاد مهندسی عمران و محیط زیست در دانشگاه کارلتون، تیمی را رهبری می کند تا به پیست اسکیت کمک کند تا با آب و هوای متغیر سازگار شود، وظیفه ای که راه حل های خلاقانه فزاینده ای را مجبور کرده است.

امسال، تیم با موفقیت یک “توپ لجن” را برای کمک به شکل گیری یخ در اوایل فصل آزمایش کرد، اما کنی گفت که “پنجره بسیار محدودی” برای زمان استقرار آن دارد.

بارش برف همیشه دشمن کارگران کانال بوده است و امسال بسیار بد بوده است و بیش از دو برابر میانگین مقدار آن روی زمین انباشته شده است. یک عایق طبیعی که رشد یخ را محدود می‌کند، حتی مقدار متوسطی از برف، به تلاشی سریع و عظیم نیاز دارد: برای هر سانتی‌متر انباشتگی، خدمه باید نزدیک به 136077 کیلوگرم (300000 پوند) برف را از کانال منتقل کنند.

با همکاری NCC، تیم کنی امیدوار است سال آینده ربات‌های خودرانی به نام «ربات‌های برفی» را برای پاک کردن بارش برف در زمانی که وسایل نقلیه هنوز نمی‌توانند با خیال راحت بر روی یخ رانندگی کنند، هدایت کنند. آنها همچنین قصد دارند سیستم های تبادل حرارتی را که زمین و آب را خنک می کنند، آزمایش کنند، مشابه ابزارهایی که برای جلوگیری از ذوب شدن یخ های دائمی در قطب شمال استفاده می شود.

کنی، که کار را به عنوان همگرایی «هنر و علم» می‌بیند، احساس می‌کند که با وجود سرمایه‌گذاری و کار مورد نیاز، کانال آینده‌ای دارد و ارزش جنگیدن را دارد.

وقتی به تنهایی اسکیت می کنم، جنبه های فنی آن را می بینم. اما وقتی با خانواده‌ام بیرون هستم، واقعاً لذت خالصی از بودن در آنجا وجود دارد.» او گفت. “و اگر چیزی برای بسته شدن وجود داشته باشد، این است که من امسال خیلی کمتر BeaverTails و پوتین خورده‌ام.”