چگونه وحشت های گذشته یهودیان لهستانی را برای کمک به اوکراینی های فراری سوق می دهد

لهستان که مرز طولانی با اوکراین دارد، بار سنگین پناهجویان فراری از تهاجم روسیه به همسایه جنوبی خود را متحمل شده است.

در میان کسانی که برای کمک بسیج شده اند، جامعه یهودی لهستان است.

یهودیان در لهستان با سابقه ای نه چندان دور از آواره شدن و پناه بردن به آنها، به خوبی از این که در کفش اوکراینی ها بودن چگونه است آگاه هستند.

به عنوان مثال آلینا سوبچاک، پزشک اورژانس کودکان در کراکوف را در نظر بگیرید. هنگامی که او از یک همکارش تماس گرفت و از او پرسید که آیا خانه اش برای پذیرایی از پناهندگان از اوکراین در دسترس است، او بلافاصله پذیرفت.

Sobczak توضیح داد: “من نمی دانستم چند نفر، نمی دانستم چه کسی می آید — فقط گفتم بله.”

در عرض چند ساعت، 17 پناهجو در آستان او بودند و وسایل کمی را حمل می کردند که می توانستند هنگام فرار از جنگ در اوکراین با خود ببرند.

شما هرگز نمی دانید فردا چه خواهد شد

در سال 1917 بود که پدربزرگ و مادربزرگ یهودی سبچاک از زادگاه خود روسیه به قزاقستان گریختند، جایی که مادرش به دنیا آمد. از آنجا، بخش‌هایی از خانواده او حتی بیشتر از هم جدا شدند، برخی به چین رفتند و برخی دیگر به ایالات متحده مهاجرت کردند.

او توضیح می‌دهد که اطلاعات زیادی در مورد وحشت‌هایی که خانواده‌اش با آن‌ها روبه‌رو شده‌اند، وجود ندارد، زیرا پدربزرگ و مادربزرگش از صحبت در مورد آن امتناع می‌کردند، در حالی که والدینش بیش از حد ترسیدند که از آنها بپرسند. برای مثال مشخص نیست که آنها قبل از انقلاب اکتبر 1917 فرار کردند یا بعد از آن.

سبچاک گفت: «هر روز عصر، مادربزرگ من نان را برش می‌داد و در کیسه‌هایی می‌گذاشت تا بخواهد فرار کند.

«من با افرادی بزرگ شدم که آسیب‌های ناشی از جنگ را داشتند. و آنها همیشه به من آموزش می دادند که شکرگزار داشته هایت باشم، زیرا هرگز نمی دانی فردا چه خواهد شد.

Sobczak معتقد است این ارتباط شخصی با وحشت جنگ و کاوش او در ایمان و الهیات یهودی است که او را به میزبانی این پناهندگان در خانه خود سوق داده است – حسی که توسط دیگران در جامعه یهودی کراکوف تکرار می شود.

جاناتان اورنشتاین، مدیر اجرایی مرکز جامعه یهودی کراکوف، از تیم خود خواسته است تا انرژی خود را بر تبدیل این مرکز به کمک مالی و یک نقطه اطلاعاتی برای اوکراینی‌هایی که به دنبال کمک هستند و لهستانی‌هایی که به دنبال راه‌هایی برای کمک به آنها هستند، متمرکز کنند.

«به محض شنیدن خبر عبور پناهجویان از مرز، رفتیم [a furniture store] جاناتان گفت و برای اینکه مردم در مرکز بخوابند، یک دسته تشک خریدم.

اگرچه آنها مجبور نبودند از این مرکز به عنوان سرپناه استفاده کنند، اما تخمین می‌زند که آنها کمک کرده‌اند بین 40 تا 50 نفر را در هتل‌ها و سایر مسکن‌ها قرار دهند.

جاناتان توضیح داد: “این ایده در یهودیت وجود دارد که “زمانی ما غریبه بودیم” و ما به آن بسیار توجه داریم.” ما خاطره جمعی از «دیگری» بودن، غریبه بودن داریم و تلاش می کنیم تا هر چه در توان داریم برای مراقبت از آنها، چه یهودی و چه غیریهودی، انجام دهیم.

همانطور که روسیه لهستان را نیز تهدید می کند، لهستانی ها می ترسند “این ممکن است ما باشیم”.

در هفته‌های گذشته، دولت لهستان به دلیل رفتاری دوگانه در برخورد با پناهندگان اوکراینی در مقابل پناهندگانی که از کشورهای غیراروپایی مانند سوریه یا افغانستان وارد شده‌اند، مورد انتقاد قرار گرفته است.

علیرغم موضع دولت در مورد دومی، سوبچاک می گوید که اگر او فرصت میزبانی از مردم سوریه را داشت، این کار را انجام می داد.

در حال حاضر، تعداد پناهندگان در خانه سوبچاک به 9 نفر کاهش یافته است – عمدتاً کودکان و مادران با چندین پسر نوجوان.

Sobczak می گوید که فقط به بچه ها گفته شد که به لهستان سفر می کنند، و او باور نمی کند که آنها کاملاً درک کنند که چه اتفاقی می افتد.

از سوی دیگر، نوجوانان به رسانه های اجتماعی دسترسی دارند و همچنان به تماشای ویدئوهایی از حمله نیروهای روسی به کشورشان ادامه می دهند.

با ورود جنگ به ماه دوم خود، آینده جنگ همچنان نامشخص است. سوبچاک می‌گوید که خانه‌اش به روی افراد زیادی که بتواند میزبانی کند باز می‌ماند، اما نگران است که با تهدیدهای روسیه علیه لهستان، او نیز مجبور به فرار شود.

سوبچاک توضیح داد: «من از خودم می‌پرسم شاید در همین شرایط باشم.

“امیدوارم نه، اما همه ما این ترس را داریم که به پناهندگان اوکراینی نگاه می کنیم که شاید تا چند هفته دیگر مجبور شویم وسایل خود را جمع کنیم و فرار کنیم تا فرزندانمان را نجات دهیم.”