جاده شادی: چرا بهترین های شش ملت سرگرمی را بالاتر از ترس قرار می دهند | اتحادیه راگبی

Eوقتی بازیکنان کریکت انگلیس را از دست می دهند همه را وادار می کنند که بنشینند و توجه کنند. دومین شکست یک ران آنها در تست در نیوزلند پس از اجرای مراحل بعدی، صرفاً آخرین نمونه قانع کننده از عزم آنها، برد یا باخت، برای تحقق همه چیز است. چقدر خوب است که بازیکنان بین المللی را تماشا کنید که ترس اندکی از خود نشان می دهند، به غریزه خود اعتماد می کنند و در صورت امکان، کمی سرگرم می شوند.

در اتحادیه راگبی، در حال حاضر همین امر در مورد فین راسل و آنج کاپوزوزو که اکنون مجروح شده است، صادق است، اما نه تعداد زیادی از افراد دیگر. همانطور که در بازی ولز و انگلیس در کاردیف در روز شنبه بر آن تاکید شد، این اصل این است که حرکت دادن توپ در نیمه خود بیشتر یک بازی لیوانی است. آن را در هوا بچسبانید – همانطور که هر دو طرف به طور مکرر به دنبال انجام آن بودند – و شاید اتفاقی بیفتد. جاه طلبانه یا پیشگامانه نبود.

برای روشن شدن، این بدان معنا نیست که همه لگد زدن بد است. این یک منطقه حیاتی از بازی مدرن است. خوب انجام شود، تقریباً می تواند یک شکل هنری باشد. گاهی اوقات نیز خیلی چیزها می تواند به نقطه نظر شما بستگی داشته باشد. چیزی که در تلویزیون کسل کننده به نظر می رسد زمانی که در سطح زمین نشسته اید کمی قابل درک تر می شود و می توانید از سرعت دفاع سریع و کمبود مکرر برای هر چیزی بیش از حد شاعرانه قدردانی کنید.

این یکی از دلایلی است که نظرات بینندگان صندلی راحتی و شرکت کنندگان اغلب به طور قابل توجهی متفاوت است. بله، دارندگان بلیت می‌خواهند پول بیشتری را برای سرمایه‌شان در حال حاضر متورم کنند. اما، همانطور که ما به اندازه کافی خوش شانس بودیم که از افکار پس از بازی کایل سینکلر در کاردیف در شنبه شب آگاه باشیم، یک بار دیگر یادآوری شد که راگبی اساساً هنوز یک بازی بازیکنان است. اگر هوا سرد یا خیس است یا بیش از هر چیز دیگری در جهان به پیروزی نیاز دارید، هدف وسیله را توجیه می کند.

با این حال، زمانی که شما آرزو دارید بهترین در جهان باشید، همه چیز تغییر می کند. در نهایت باید کمی بالاتر هدف بگیرید. به سادگی کپی کردن کاری که دیگران انجام می دهند باعث کاهش آن نمی شود. تصور کنید مبتکران بزرگی مانند گالیله، نیوتن یا فارادی فقط به فیلمنامه پذیرفته شده پایبند باشند؟ مرز باریکی بین چسبیدن به چیزهای آزموده شده و ماندن در دوران تاریک وجود دارد.

لزوماً توهین نیست که پیشنهاد کنیم تفکر راگبی به صورت فرمولی باقی بماند. تلاش برای نگه داشتن 23 نفر به طور همزمان در طول موج یکسان، همیشه به مقدار مشخصی از ساختار و سازمان نیاز دارد. زیر آفتاب هم چیز جدیدی نیست. با این حال، اغلب اوقات، این می تواند یک طرز فکر محافظه کارانه – کوچک “c” و بیزاری فزاینده نسبت به ریسک و جاه طلبی را تشویق کند. عوامل دیگری به وضوح در راگبی ولز در حال حاضر نقش دارند، اما شکست آنها در تغییر خط حمله در برابر انگلیس تقریباً گاهی دردناک بود.

اگر می خواهید این تیم راگبی انگلیسی را شکست دهید، چرم کردن بی پایان آن به سمت آسمان به سمت فردی استوارد، مدافع کناری فرمانده هوایی آنها، بهترین راه برای انجام این کار نیست. فریب، غیرمنتظره، حرکت پا یا تنوع در میدان چپ کجا بود؟ انگلستان، در مواردی، به همین ترتیب بی فریب بود. اوون فارل صاف‌تر روی خط بازی کرد، اما دو یا سه بار به جای اینکه آن را به موج دوم دونده‌ها برگرداند، زمانی که فضای بیرونی بالقوه وجود داشت، پاس ساده یک‌اوت را برای دونده‌ای که به دنبال تماس بود، انتخاب کرد. اولین و سومین تلاش برای بازدید بسیار زیبا انجام شد، اما پس از بررسی، فرصت‌های واضحی برای موارد بیشتر وجود داشت.

شنبه مهم نبود اگر انگلیس بخواهد فرانسه و ایرلند را بر هم بزند، باید بپذیرد که بهترین تیم‌های جهان آن‌هایی هستند که می‌توانند تعادل مناسب بین ریسک و پاداش را پیدا کنند. ایرلند تیم سختی برای شکست دادن تحت نظارت دقیق جو اشمیت بود، اما از زمانی که به وینگرهایی مانند مک هنسن و جیمز لو اعتماد بیشتری داشتند، آنها به سطح دیگری صعود کردند که در کنار هوگو کینان عالی در دفاع کناری، بازیکنانی فوتبالی دارند. غریزه زمان بندی و حمله به فضا.

کایران کراولی ایتالیایی دقیقاً از کلمه “ظرافت” برای توصیف تفاوت بین دو طرف در رم استفاده کرد. اسکاتلند – و هو جونز گریزان در پاریس چقدر خوب بود؟ – به طور مشابه به مسیری که بازی در آن پیش می‌رود، توجه دارند. اگر راسل در مواقعی دست خود را به صورت کسری بیش از حد بازی می کرد، اسکاتلندی ها به وضوح از رفتن به راه برتر تاکتیکی سود می برند. اگر همه چیز در جام جهانی پاییز امسال حفظ شود، همه نوع هرج و مرج در استخر مجهز آنها به وجود خواهد آمد.

که ما را به انگلستان برمی گرداند. آنها مسلماً دو استعداد هجومی نسلی در تیم روز مسابقه خود در کاردیف داشتند. به هیچ یک از این دو تیم بیش از 15 ثانیه از روی نیمکت فاصله نداشتند. شما به شدت مشکوک هستید که اگر سرمربی کریکت انگلیس، برندون مک کالوم، مربی راگبی بود – و او به عنوان یک جوان 18 ساله به اندازه کافی خوب بود که از دن کارتر در نیمه اول برای تیم مدارس متوسطه جزیره جنوبی انتخاب شود – هنری آروندل و مارکوس اسمیت زودتر به جای دیرتر برای انگلیس بازی می کرد.

همانطور که آزمایش در ولینگتون نشان داد، جاه طلبی باید با اجرا همخوانی داشته باشد. واضح است که راسل ترجیح می‌داد آخر هفته گذشته یک ضربه قطعی مهم را به توماس راموس فرانسوی واگذار نکند. با این حال، امیدواریم که قضاوت نادرست گاه به گاه او و دیگران را از چرخش محاسبه‌شده در دفعه بعد که احساس می‌کند درست می‌کند، بازدارد. کسی که جرات دارد همیشه برنده نمی شود اما ورزش به ندرت بازنده است.