انتخاب تاریک برای خانواده های خارج از شبکه: پرداخت 60000 پوند یا استفاده از مشعل | پول

دبلیومرغ آنت والتون می خواهد در یک عصر زمستانی کمی آشپزی انجام دهد، او مشعل سرش را می بندد تا خودش را به اطراف راهنمایی کند. در خانه ای که روشنایی دائمی برق ندارد، حتی کارهای ساده بدون آن غیرممکن است.

والتون، 53 ساله، از 9 سالگی در خانه خود در جنگل کیلدر، نورثامبرلند زندگی می کند. این یکی از حدود 2000 نفر در سراسر کشور است که هرگز به شبکه برق وصل نشده اند.

در عوض، او به یک ژنراتور متکی است، اما هزینه مارپیچی حتی با مالیات پایین گازوئیل قرمز، به طور متوسط ​​1 پوند در هر لیتر، به این معنی است که او فقط می تواند دو ساعت در روز آن را کار کند. ژنراتورها می توانند حدود پنج لیتر در ساعت مصرف کنند، بنابراین روشن نگه داشتن چراغ ها در زمستان یک کار گران است.

این یک مشکل رایج برای کسانی است که خارج از شبکه زندگی می کنند. کمپین‌های تبلیغاتی می‌گویند بسیاری از خانواده‌ها درخواست کرده‌اند وصل شوند، اما صورت‌حساب‌های 60000 پوندی یا بیشتر توسط شرکت‌های توزیع برق به آنها تحویل داده شده است.

کریستین نیکولز از Community Action Northumberland، که از افراد آسیب‌پذیر حمایت می‌کند، می‌گوید برخی از کودکان در جوی‌ها شستشو می‌دهند، زیرا آسان‌تر از تولید برق کافی برای دوش گرفتن است.

«یکی از خانوارها مجبور است دوبار ژنراتور خود را با گازوئیل پر کند تا یک بار حمام کند. ما بچه‌هایی داریم که به خانه‌ای تاریک می‌آیند و با مشعل سر تکالیف خود را انجام می‌دهند.»

350 خانه بدون برق در نورثامبرلند وجود دارد و نیکولز کمپینی را با عنوان «مردم بی‌قدرت» برای کمک به آنها راه‌اندازی کرده است. بسیاری نمی توانند از ماشین لباسشویی، سشوار، دوش برقی یا فریزر استفاده کنند، زیرا به انرژی بیشتری نسبت به ژنراتورهایشان نیاز دارند.

2000 خانه بدون اتصال در انگلستان قبل از قطع برق وجود داشتند. برخی از آنها در مکان های دورافتاده هستند که هزینه اتصال آنها را ممنوع کرده است. دیگران در پارک های ملی هستند که در آن خطوط برق هوایی مجاز نبود. زمانی که نامه ها برای ارائه ارتباط ارسال شد، برخی خالی بودند.

آکادمیک پل براسلی، نویسنده مشترک دگرگونی روستاها: برقی شدن روستاهای بریتانیا، می گوید که در اصل به خانواده ها بستگی داشت که هزینه سیم کشی داخل خانه را بپردازند، که می توانست برخی از افراد فقیرتر را منصرف کند. «این بیشتر فقط برای روشنایی بود… مردم نیازهای برقی مشابه الان را نداشتند. در آغاز، سود یک مسئله بود. اگر در شهری یک مایل کابل بکشید، شاید 100 مشتری را انتخاب کنید. در کشور، یک مایل کابل ممکن است فقط یک مزرعه را بردارد.»

آن هاچینسون 83 ساله در مزرعه ای نزدیک استونهاگ در پارک ملی نورثامبرلند زندگی می کند. او برای اولین بار در دهه 1960 در مورد یک اتصال پرس و جو کرد، اما حتی در آن زمان نیز بسیار گران بود. در سال 2000 او دوباره درخواست کرد و 160000 پوند به او نقل قول شد.

همسایه او، استیو باتی، در نگهداری از ژنراتور خود متخصص شده است و اکنون کسب و کاری را اداره می کند که به تعمیر ژنراتور دیگران می پردازد. او می‌گوید: «آنچه واقعاً هزینه دارد این است که باتری برای ذخیره برق خود نداشته باشید و مجبور باشید هر زمان که به برق نیاز دارید ژنراتور را روشن کنید.

تقریباً 10 سال پیش به او و دو خانواده همسایه مبلغ 478000 پوند توسط نورترن پاورگرید داده شد زیرا نصب خطوط برق شامل قطع بخشی از جنگل وارک می شد.

بازنشستگی برایان لارنسون برای اتصال برق به خانه اش در کاتتون، نزدیک هگزام، به نورترن پاورگرید درخواست داد. او در 150 متری جایی که کابل بالای سر 20000 ولتی به یک ترانسفورماتور ختم می شود زندگی می کند و برای اتصال زیرزمینی 62000 پوند اعلام شده است.

او می‌گوید: «نمی‌خواهم نیمی از ارزش خانه را بپردازم. “من فکر می کنم داشتن برق یک ضرورت است، نه یک تجمل. شرکت های برق باید آن را پوشش دهند یا دولت مقداری پول برای آن بگذارد.»

به سو بریجر والدین مجرد گفته شد که اتصال خانه او در نزدیکی پل هایدون 75000 پوند هزینه دارد. او می‌گوید: «بی‌تی قطب‌ها را آورد و من را به قیمت 100 پوند وصل کرد و با این حال نورترن پاورگرید این نقل قول مسخره را برای همان مکان به من داد. من نمی‌توانم بفهمم چرا آب به عنوان یک ضرورت در نظر گرفته می‌شود، اما قدرت نه.»

در خارج از نیوکاسل، کلایو جانسون، مالک خرده‌مالک، کابل‌های برق را روی زمینش در پرودهو می‌گذراند. 10 سال پیش به او گفته شد که با وجود اینکه تنها 50 متر از منبع برق برای ساخت خانه فاصله دارد، اتصال برق اصلی به خانه متحرک او 40000 پوند هزینه دارد. جانسون 61 ساله که یک تجارت خوراک دام و مزرعه حیوانات خانگی را اداره می‌کند، می‌گوید: «من هرگز نمی‌توانم آن را جبران کنم.

Ofgem می گوید یک فرمول شارژ وجود دارد که به عنوان متدولوژی شارژ اتصال مشترک (CCCM) شناخته می شود، و مصرف کنندگانی که فکر می کنند در حال شارژ اشتباه هستند، می توانند درخواست بررسی کنند.

شمال پاورگرید، تنها اپراتور شبکه توزیع در شمال شرق، می‌گوید: «هزینه‌ها بر اساس پایدارترین و کم‌هزینه‌ترین راه‌حل برقی است که نیاز مشتری را برآورده می‌کند. برای املاک خارج از شبکه، به دلیل ماهیت مکان و پیچیدگی اتصال به شبکه ما، می تواند پرهزینه تر باشد و از دیدگاه اتصال الکتریکی، پیچیده تر باشد… به طور کلی، اتصالات زیرزمینی حدود سه برابر قیمت سربار است. یکی.”

وزارت امنیت انرژی و Net Zero می‌گوید: «این خط‌مشی است که مشتریانی که نیاز به اتصال جدید به شبکه دارند، انتظار می‌رود هزینه‌های مربوطه را بپردازند تا اطمینان حاصل شود که با سایر مشتریان منصفانه رفتار می‌شود و فعالیت‌های شبکه‌ای را که بی‌فایده است تأمین نمی‌کنند. به نفع آنهاست.»

هیچ بودجه دولتی برای کمک به خانواده ها در پرداخت وجود ندارد.

زمانی که برق دهی روستایی در دهه های 1950، 60 و 70 راه اندازی شد، بقیه نقاط کشور بیهوده وصل شدند. بیشتر املاکی که از دست رفته بودند یا خالی بودند یا در مناطقی که دسترسی به آنها سخت بود. در نورثامبرلند، 85 مورد از آنها در پارک ملی قرار دارند. تونی گیتس، مدیر اجرایی پارک، می‌گوید اتصالات جدید به‌دلیل دوری از شبکه بسیار دشوار است.

لیز گری از مرکز طراحی روستایی در نزدیکی مورپث، که هدف آن مقابله با مشکلات جوامع روستایی است، می‌گوید که برخی از خواص برای انرژی‌های تجدیدپذیر مانند باد یا خورشید در حال ارزیابی هستند. او می گوید: «پول مانع بزرگ است. “اما برخی از خواص وجود دارد که هرگز قادر به تولید نیروی کافی نخواهند بود” – مانند آنهایی که در کف دره ها هستند.

نیل و سارا رابسون کشاورزان مستاجر خارج از هکسام هستند و خانه آنها توسط یک توربین بادی تغذیه می شود. ژنراتور آنها زمانی که باد نمی وزد وارد می شود. انجام یک بار شستشو ممکن است یک روز طول بکشد زیرا هنگامی که منبع تغذیه قطع می شود، ماشین لباسشویی متوقف می شود. سارا می‌گوید: «گاهی اوقات مجبور می‌شویم 10 بار در روز آن را دوباره راه‌اندازی کنیم. من دوست دارم برق اصلی داشته باشم. من به اندازه کافی مدیریت کردم. من فقط می خواهم عادی باشم.”