نیوکاسل هنوز یک تیم امپراتوری شیطانی نیست اما فینال جام حذفی مانند یک سکوی پرشی است | باشگاه فوتبال نیوکاسل یونایتد

تیمیدان رافالگار، عصر شنبه. دود سفید در برابر غروب سرخ، نفس داغ هزاران آواز آواز مانند کبوترهای کوچک خشمگین در هوای سرد لندن می پیچد. ومبلی هنوز یک روز است، یک سفر سه منطقه ای Oyster و چندین قوطی دورتر. اما به نوعی فینال جام لیگ 2023 چند ساعتی است که در جریان است.

آنها با قطارها، ترافیک و قیمت های لندن شهامت کرده اند. کل شهرها برای آخر هفته خالی شده اند. سم فندر و گروهش برای مهمانی آمده‌اند و نسخه‌ای از لوکال هیرو را منتشر کرده‌اند. همه یک تکه از این را می خواهند. و البته بازی هنوز همه چیز را معنا می کند. اما به نوعی یک تعهد بزرگتر نیز در اینجا وجود دارد، این ایده که مهمتر از همه چیز آنهاست حضور: احیای چمن، ادعای خود. ما می توانیم برنده شویم یا می توانیم ببازیم. اما در هر صورت، شما دوباره متوجه ما خواهید شد.

آیا زمانی که مدال های از دست رفته و خاطرات تلخ خود را در چنگ می گذارید، زمانی که خماری صبح دوشنبه از قبل پیشگیرانه شروع شده است، این موضوع همچنان صادق است؟ شاید. یا شاید در نگاهی به گذشته، این فینال نقطه‌ای بود که در آن یک بازی قدرتمند با پرچم و یک دفاع خوب سازمان‌یافته از نمک زمین در برابر لبه‌های سخت ساده استعدادهای برتر ورزشی قرار گرفت. می توانید میدان های لندن را جمع کنید و آهنگ های هویت مدنی خود را بخوانید. اما در نهایت شما هنوز تیمی هستید که با دن برن و لوریس کاریوس سعی در دفاع در برابر استعدادهای هجومی نیم میلیارد پوندی دارد.

تلاش یا استراتژی نیوکاسل در اینجا ایراد چندانی نداشت. آنها توپ زیادی در اختیار داشتند، دوئل های زیادی را بردند، نیمه بازهای کوچک زیادی ایجاد کردند، در تمام مکان های مناسب شکست خوردند و رنج کشیدند. آنها سعی کردند در نیمه دوم کنترل بازی را در دست بگیرند و با فشار دادن بالا و پینگ زدن سانترهای داخل محوطه، بازی را در دست بگیرند. تعویض های ادی هاو منطقی بود. حتی کاریوس که مانند یک بت‌باز فداکار ضعیف که اولین بازی خود را در پنجمین تست یک خاکستر انجام می‌دهد سرد به بیرون فرستاده شد، به اندازه کافی خود را تبرئه کرد.

اما آنها هنوز نمی توانند از هافبکی با تجربه کازمیرو یا مهاجمی با هدایای مقاومت ناپذیر مارکوس رشفورد یا مربی خوبی مانند اریک تن هاگ دعوت کنند. و همانطور که رئیس، یاسر الرمیان، و آماندا استاویلی، کارگردان، مؤدبانه از جعبه سلطنتی کف زدند، وسوسه انگیز بود که بدانیم چه درس هایی از این نمایش در میان مدت می گیرند. از قبل به نظر می رسد که فصل اول پروژه نیوکاسل رو به پایان است. فصل بعدی، احساس امنیت می کند، احتمالا جایی برای شان لانگستاف در آن نیست.

لانگ استف. بسوزانید. جولینتون. میگل آلمیرون. مت ریچی. اگر بی‌رحمانه صادق باشیم، این چیز امپراتوری‌های شیطانی نیست. این تیمی نیست که سیث‌ها هرگز آن را بیرون بیاورند، مگر اینکه سیث‌ها در تلاش بودند تا در مرحله پلی‌آف چمپیونشیپ به نتیجه برسند. و شاید این بخشی از دلیلی است که داستان نیوکاسل توانسته است بویی از عاشقانه های ضعیف را حفظ کند، حتی اجازه می دهد تا ثروت و تباهی مالکیت آنها وجود داشته باشد. این هسته اصلی تیمی است که فصل گذشته به نظر می رسید برای سقوط به دسته پایین می آمد و این بار به طرز شگفت انگیزی از وزن خود بالاتر رفته است. دفعه بعد که نیوکاسل در ومبلی ظاهر می شود، ممکن است به طور قابل توجهی متفاوت به نظر برسند.

همیشه شش تا هشت پنجره نقل و انتقالات طول می‌کشید تا تیمی بازسازی شود که کار اصلی آن حفظ استیو بروس در یک شغل بود. ارتقاهای آشکاری در دفاع راست و هافبک صورت گرفته است، جایی که کیران تریپیه و برونو گیمارش در میان بازیکنان برجسته لیگ برتر در این فصل بوده اند. Sven Botman و Nick Pope نیز برای مدت طولانی در آن حضور دارند. اما اگر این بازی چیزی را به ما نشان داد، این است که بسیاری از بقیه هنوز هم مانند یک مکان‌دار، آزمایش‌کننده صادق، راه‌حل‌های موقتی هستند.

و از آنجایی که منچستریونایتد در پایان نیمه اول کنترل را به دست گرفت، خلأ در تخصص بازی های بزرگ به زودی آشکار شد. از ترکیب اصلی نیوکاسل، تنها گیماراس (یک کوپا سودامریکانا با اتلتیکو پارانائنسه و یک طلای المپیک با برزیل) فینال نتیجه را برده است. تریپیه و باتمن با اتلتیکو مادرید و لیل قهرمان لیگ شده اند. اما برای بسیاری از بقیه این یک گام به سوی ناشناخته بود. و از آنجایی که حملات پس از حمله در انبوهی از تصمیمات ضعیف شکست می‌خورد، می‌توان به آن احساس خفیف سرگیجه، فقدان حافظه جمعی عضلانی که ممکن بود به آن‌ها اجازه دهد لحظات سخت‌تری را تحمل کنند، نگاهی اجمالی داشت.

به‌عنوان یک باشگاه، می‌توانید آن تجربه را بسازید یا آن را بخرید. شاید مهم‌ترین خرید در تاریخ اخیر منچسترسیتی، وینسنت کمپانی یا کوین دی بروین نبود، بلکه یایا توره بود: برنده سریالی که به نظر می‌رسید حضورش مشروعیت بخشید. کل پروژه نیوکاسل هنوز در راهروی یایا خرید نکرده است. اما وقتی صاحبان شما روی یک سبد نیم تریلیون پوندی نشسته اند، منصفانه است که بگوییم احتمالاً به دنبال آن هستند.

با افشای دقایق، آخرین نمایش مخالفت هواداران نیوکاسل: اقیانوسی از پرچم‌های در اهتزاز، امواج آهنگ‌هایی که بر فراز ومبلی می‌پیچید. اما البته صندوق سرمایه گذاری عمومی عربستان سعودی برای غرور مدنی پرداختی را نمی پذیرد. وارد این ورزش نشد که با وقار شکست بخورد. فاز یک – شما دوباره متوجه ما خواهید شد – تقریباً در پایان است. شاید فقط سکوی پرش فاز دو را دیده باشیم.