منچستریونایتد فینال جام کارابائو را برد تا انتظار نیوکاسل را طولانی کند | جام کارابائو

تعاریف متفاوتی از خشکسالی جام در این دو باشگاه وجود دارد. خیلی وقت پیش بود که منچستریونایتد تحت هدایت ژوزه مورینیو قهرمان این رقابت ها و لیگ اروپا می شد. سال 2017 بود و سال‌های بی‌ثمر پس از آن به طولانی‌ترین سکانس باشگاه بدون ظروف نقره از اوایل دهه 1980 اضافه شد.

البته نیوکاسل می تواند آن را ببیند و آن را تا 54 سال دوباره مطرح کند – شکافی برای قهرمانی معروف آنها در جام نمایشگاه ها. این فینال، اولین فینال نیوکاسل پس از جام حذفی 1999، زمانی که آنها مقابل حریفان مشابهی قرار گرفتند، به این موضوع مربوط می شد که چه کسی می تواند قلمرو جدیدی را ترسیم کند، چه کسی می تواند صاحب موقعیت شود. همانطور که در سال 1999، قرمزها بودند – و با همان امتیاز.

اریک تن هاگ تصویری از شادی بود که همه چیز تمام شد، با بازیکنانش جست و خیز می کرد، انقلاب اولدترافورد او با توجه به مزیت سختی که او خواسته بود. و واقعاً، پس از یک ضربه برق آسا دو گل در پایان نیمه اول، همه چیز بسیار راحت بود.

کازمیرو عالی با یک ضربه سر قوی اولین را دریافت کرد، مارکوس رشفورد دومی را با ضربه ای که سون باتمن را منحرف کرد مجبور کرد تا لوریس کاریوس بدبخت را اشتباه کند و یونایتد از اینکه نیمه دوم اتفاقی بیفتد، یک شمارش معکوس تدریجی برای افتخار بود، کاملا خوشحال بودند.

تیم تن هاگ در 21 بازی تنها یک بار شکست خورده است، آنها در مرحله یک شانزدهم نهایی جام حذفی و لیگ اروپا حضور دارند و در رده سوم لیگ برتر قرار دارند. به نظر می رسد و احساس بسیار شیرین است. و اگر اورام گلیزر که اینجا حضور داشت و خانواده‌اش می‌توانستند آن‌طور که هواداران یونایتد در تمام مدت خواسته‌اند آنجا را ترک کنند…

نیوکاسل از زمان تصاحب عربستان سعودی در اکتبر 2021 متحول شده است، ادی هاو از هزینه 240 میلیون پوندی برای بازیکنان جدید سود می برد و تیمی از فولاد و روح را تشکیل می دهد، تیمی که شکستن آن بسیار دشوار است. اما حقیقت سرد این بود که بعد از یک شروع مناسب، آنها با ناله رفتند.

15 دقیقه قبل از شروع بازی کاملاً صحنه بود، پایان نیوکاسل مملو از پرچم‌های سیاه و سفید بود. نیمه دیگر استادیوم وقتش را گرفت تا پر شود، قرمز و سفیدها کمی آرامتر به نظر می رسیدند، به هر حال. هیچ نمایش هماهنگ پیش از بازی از سوی آنها وجود نداشت. اما این هواداران آنها بودند که می‌توانستند برای چیزی که مهم بود – اهدای جام – کنار بیایند.

هویت یونایتد زیر نظر تن هاگ روشن تر شده است. آنها خوشحال بودند که در همان ابتدا نیوکاسل را به آنها دعوت کردند یا سعی کردند توپ را در بالا به دست آورند. نکته اصلی این بود که آنها می‌خواستند به سرعت تغییر کنند و انتخاب فرصت‌های اولیه محدود از آن آنها بود، ووت وهورست زمانی که نتوانست به درستی با یک توپ شکسته در داخل محوطه ارتباط برقرار کند، یک دروازه خوب ایجاد کرد.

نیوکاسل با شدتی شروع کرده بود تا بتواند با حمایت خود و مالکیت زیاد توپ هماهنگ شود. برونو گیمارش در میانه زمین ظاهر شد. آلن سن ماکسیمین در سمت چپ سوسو می زند و یک کارت زرد از دیگو دالوت دریافت می کند.

این سنت ماکسیمین بود که تقریباً اولین خون را کشید، پس از یک حرکت هوشمندانه نیوکاسل، دالوت را فریب داد. داوید دخیا زوایای خود را درست کرد و او را مهار کرد. دالوت در نیمه دوم تعویض خواهد شد. این یونایتد بود که قفل بازی را باز کرد و از دیدگاه نیوکاسل ناامیدکننده بود که گل پنجم کازمیرو در یک فصل فوق العاده از یک ضربه ایستگاهی به ثمر رسید.

لوک شاو پس از ضربه آزاد راشفورد توسط گیمارش – نیوکاسل از این تصمیم خوشش نیامد – لوک شاو ضربه ایستگاهی را از سمت چپ زد و کازمیرو به شاهکار نه چندان مهمی دست یافت که بین فابیان شر و سون باتمن قرار گرفت تا به خانه برسد.

سرهای نیوکاسل چرخید و حریفان با کمک یک انحراف و یک لحظه بد از سوی کاریوس، ضربه ویرانگر یک و دو را کامل کردند. داستان دروازه بان سوم نیوکاسل در ترکیب به خوبی بیان شده بود و بسیاری از او می خواستند که برتر باشد. برای بهبودی از کابوس ناشی از ضربه مغزی در آخرین حضورش برای یک باشگاه انگلیسی – شکست لیورپول در فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل رئال مادرید در سال 2018.

اما زمانی که راشفورد، پس از ترس از مصدومیت، از وضعیت مناسبی برخوردار بود، روی پاس Weghorst از کانال سمت چپ داخلی بالا رفت و دید یک ضربه اشتباه از سمت باتمن منحرف شد، کاریوس نتوانست به موقع واکنش نشان دهد. توپ حلقه زد و از کنار دست بیش از حد کشیده او چرخید.

دن برن ممکن بود در وقت های تلف شده نیمه اول یک ضربه را به عقب برگرداند و بعد از اینکه کیران تریپیه در یک کرنر کوتاه کار کرد، با ضربه سر به بیرون رفت. بازی در حال دور شدن از نیوکاسل بود و جولینتون احساس کرد که بعد از اینکه آنتونی میکی را از برن بیرون آورده بود، غبار قرمز را پایین می آورد. او رزرو شد.

هاو در شروع نیمه دوم شکست خورد و الکساندر ایسک را در جلو در کنار کالوم ویلسون معرفی کرد. جو در انتهای زمین نیوکاسل به طرز چشمگیری تغییر کرده بود. آنها به چیزی نیاز داشتند. برای یونایتد فقط حفظ شکل دفاعی و انجام تکل هایش بود.

سنت ماکسیمین همچنان شبیه به محتمل ترین خالق نیوکاسل به نظر می رسد و با توجه به اینکه او چقدر نامنظم بود، حرف های زیادی می زد. او خواستار سر و صدای بیشتر از سوی گروه های سیاه و سفید پس از پیروزی در یک کرنر شد. شلاق زدن آنها، تا حدی به دلیل ناامیدی. جولینتون بعداً پس از دیدن یک ضربه مسدود شده همین کار را انجام داد.

و با این حال از آن کرنر به دست آمده توسط سنت ماکسیمین، تریپیه در نهایت به برن بازگشت که تقریباً در نیمه راه بود. برن با ضربه ای مورب به تریپیه رسید که توپ را از دست داد و هواداران باشگاه سر خود را خاراندند.

جدا از تلاش‌های دیرهنگام بازیکن تعویضی، جیکوب مورفی، و جولینتون، نیوکاسل پیشنهاد چندانی نداشت. این یونایتد بود که گلزنان احتمالی در وقت استراحت بود و راشفورد و برونو فرناندز توسط کاریوس تکذیب شدند.